𝗢𝗨𝗥 𝗟𝗔𝗦𝗧 𝗠𝗘𝗘𝗧 𝗨𝗣, 𝗣𝗔𝗜𝗡𝗙𝗨𝗟 𝗔𝗡𝗡𝗜𝗩𝗘𝗥𝗦𝗔𝗥𝗥𝗬❞ ]
Paano ba nabuo ang mundo? At ang tao? Paano ka nagmahal ng totoo? Walang halong biro at laro? Saan mo ba nakikita at natatagpuan ang isang tao ngayon sa buhay mo? At kailan nga rin nga ba? Tayo mawawala at maglalaho?
Marami sa atin na may ka- long distance relationship. Malayo kayo sa isa’t isa. Ang pinanghahawakan n’yo lang ay ang tiwala at pagmamahal sa isa’t isa. Tanging teknolohiya lang kayo p’wedeng magkita at mag-usap. Ang mahirap at masakit minsan ay mali, kadalasan pala… ay hindi n’yo mahahawakan ang bawat isa.
“Mahal, ang ganda mo. Sobrang ganda mo. Natutuwa akong makita ka sa wakas. Grabe, hindi ako makapaniwala na magkita tayo. Na makita kita in person. Totoo na ‘to.” Nakikita ko sa mga mata niya kung gaano s’ya kasayang makita ako. Mas nararamdaman at nakikita ko pa sa mga mata niya ang pagmamahal na totoo.
“Oo nga, Mahal. Ako rin masaya ako. Abot langit nga ang saya ko ngayon. Kasi, ba naman sa internet tayo pinag tagpo not in reality. Pero, ngayon ito na. Totoo na,” aniya ko. Walang makapapantay pa sa sayang nararamdaman naming dalawa ngayon. Salamat dahil sa wakas pinagtagpo din kami sa saktong panahon at ito ang tamang oras na ‘yun.
“Mahal na mahal kita, Bianca. Please, pakasal na tayo. Gusto ko na magka anak sa ‘yo. Isang dosena gusto ko. Seryoso, hindi ako magsasawang sabihin sa ‘yo kung gaano kita kamahal. Tandaan mo ‘yan,” wika pa nitong mahigpit na nakayakap sa akin na may hawak na isang boquet ng bulaklak. Hindi ko alam tumulo ang mga luha ko.
Galing man sa magkaibang mundo.
Tawid dagat at bundok man ang layo. Nasa hilaga at kanluran man ang bawat isa. Sinasabi man nilang suntok sa buwan at hangin ang namamagitan sa aming dalawa. Imposible mang magkita at magkasama. Pero, nagtiwala at kay Bathala nanalangin kami… Sana, isang araw magtatagpo din kami. At ito na. Salamat sa Kan’ya.
“Mahal, gumising ka, h’wag mong subukang ipikit ang mga mata mo. Mahal, ano ba‽ Nagagalit na ako‽ Naiinis na ako? Ano ba‽ James Van‽” sigaw ko pa sa kan’yang umiiyak dito sa loob ang ambulansya. Nanginginig ako sa takot. Takot na magbibigay sa akin dahilan para sumuko sa buhay.
“M-mahal. I-i’m so-sorry h-hindi ko ‘to sa ‘yo n-nasabi. A-ayoko lang na i-iwasan at l-layuan mo at i-iwan mo a-ako. M-mahal na mahal k-kasi kita. S-sobrang m-mahal kita. M-mahal, I h-have c-colone c-cancer. K-kaya, p-patawad. I’m s-so sorry. B-bianca.” nanghihinang aniyang nahihirapan nang magsalita at ibuka ang bunganga. Pinapatay ako sa sakit nang walang kamalay-malay. Sobrang pinapatay ako.
“Sabihin mong tumakas ka para lang makita ako? May sakit ka pala bakit hindi mo sinasabi sa akin? Malala ka na. Ngayong araw na pala kita huling makikita, mahahawakan at makakausap. Bakit hindi mo ako binigyan nang pagkakataon para maalagaan ka, para magagawa ko lahat ng bagay habang nandito ka pa sa tabi at buhay ko. Bakit? E, Girlfriend mo ako, James Van karapatan kong malaman ‘yun. Mahal na mahal kaya, kita. Mahal na mahal kita.” Mahabang lintaya ko sa kan’ya.
Pinagtagpo at tinadhana nga. Pero, hindi naman nagkadugtong sa huli ang...

bawat pitik at hininga. Hindi sabay na naglaho at nawala. Ang damang pighati pa? Bakit hindi pinaalam at mas lalong nalaman ang tunay na dahilan. Para masulit sana ang oras at panahon na masayang ginagawa ang lahat ng bagay dito mundo na magkasama.
“I-i’m s-sorry B-bianca. I’m s-sorry. A-ayoko l-lang na i-iikot ang m-mundo mo sa a-akin. A-at g-gawin a-akong m-mundo mo. Na s-sasayangin mo l-lang ang o-oras mo sa a-akin. H-habang may mga b-bagay na d-dapat mong u-uahin… inaayos at pinag t-tutuunan ng p-pansin,” nauutal na paliwanag nito sa ‘kin. Mahina lang ang bawat pagbigkas ng mga salita niya pero rinig na rinig ko. Nasasaktan ako ng sobra. ‘Yung sana na mawala na din ako para makasama ko s’ya sa kabilang buhay.
“Ang daya mo, James Van. Ang selfish mo. Hindi mo naiisip na may maiiwan kang masasaktan at magdudusa sa pagkawala mo. Wala naman sa batas na gawin mong mundo ang isang tao. Lalo na pag ang oras at panahon ay maikli na lang.” ‘Yung pagkasabi ko parang galit pero hindi. Naiinis tuloy ako, ang daya nang tadhana. Mapaglaro talaga s’ya.
“K-kaya nga… B-bianca I’m sorry. I-iniisip ko l-lang p-palagi ang k-kapakanan at k-kabutihan mo.” Napayakap na lang ako sa braso niya sabay no’n ang pagbasak nang mga luha ko. Bakit ganito ang buhay ko? Bakit? Masakit kasi e. Mahirap.
“But, James Van. Time is short nga ‘di ba? Do want you want. Enjoy life. And be the with the someone you love. Always choose happiness. ‘Yan ang mga salitang sinasabi mo sa akin. Pero paano na? Paano na ako? Hindi ko kaya ‘to.” Lagi kong sagot sa kan’ya noon. Kaya ko, kakayanin ko. Na kahit wala s’ya kaya kong mabuhay. Pero, kabaliktaran ‘yun… ngayon ‘di pala. Hindi ko kaya. Hindi yata. Hindi.
“K-kaya mo, k-kakayanin mo. B-babantayan k-kita at h-hihintay k-kita sa k-kabilang b-buhay. B-bianca. D-don’t f-forget how m-much I l-love y-you. M-mahal na m-mahal k-kita. I-ikaw lang… M-mahal ko… H-happy a-anniversary t-the t-two of u-us. I l-love you.” Huling linyang binitawan niya ay kasabay no’n ang huli ring hininga niya bago niya bitawan ng unti-unti ang mukha kong kani-kanina ay hawak at haplos-haplos niya.
“James Van. Ano ba‽ Gumising ka‽ Ibuka mo mga mata mo‽ James Vannnnnn!!!” Malakas na sigaw kong niyuyugyog s’ya kasabay no’n ang umaalingawngaw na hagolgol ko dito sa loob ng ambulansya. Parang buong kalawakan rinig na rinig ang boses at tinig ko sa malakas na sigaw at hagolgol ko. Sobrang sakit.
If only we have a time machine. Ibabalik natin ang lahat. Lahat ng oras. Oras at panahon na magkasama. Many of us wishing upon the star. You could travel through time and change everything. Pero hindi na, hindi na p’wede pa. Hinding hindi na.
It’s ok that’s life, ang daling sabihin I mean? Bakit gan’on ang buhay? Minsan patas at minsan naman madaya. Minsan din sakto lang pero may kulang. Ang hirap isipin at ang sakit maramdaman. Ang magagawa mo na lang at ang tamang gawin mo ay tanggapin ang lahat. Sumabay sa agos ng buhay. Maging masaya.
______
BY PAINLESS PEN MANUNULAT
FREE TO VISIT MY TIMELINE FOR MORE STORIES.
THANKS FOR READING MGA MAHAR.