Makaraan ang dalawang araw ay, hinatid na si Anton sa huling hantongan
Magkatabi silang naka upo ni Chesca sa pi-naka dulo ng likuran bahagi habang pinag-mamasdan sina Abner at Marco nagluluksa inakbayan ni Marco si Abner nakatayo ang dalawa kaharap ang kabaong.
” Kay-sarap nilang panourin nasasaktan” bulong sa kanya ni Chesca.
Bahagya niya itong kinurot baka may makarinig sa kanila mapapahamak pa silang dalawa.
Ilang saglit lang nakita niyang naglakad palapit sa kanila si Marco.
Umayos sila ng upo. namumula ang mga mata nito halatang galing lang kaiiyak.
Nangmatakpan na ng lupa ang kabaong ni Anton ay nag si-alisan na ang mga nakilibing. Nag-paiwan si Abner at Marco.
” Tol, tayo na” aya ni Marco kay Abner.
” Mauna nalang kayo tol, gusto ko munang mapag-isa”
Tinapik-tapik ni Marco ang balikat nito bago tuluyan umalis.
Inakbayan siya ni Marco pa punta sasakyan.
” Labis talagang nasasaktan si Abner” aniya ritong nakahawak sa baywang ang isa niyang kamay na nagpatuloy sa paglalakad.
” Close talaga sila kahit noon pa. nahiwalay lang sila nong pinadala sa ibang bansa si Abner” tugon nito sa kanya.
” alam ko dahil mag kasama silang dalawa ng madaanan nila ako sa daan, at sinundo ka nila upang gahasain niyo ako” sa isip niya.
” Kaya pala ganon nalang nasaktan si Abner sa pagkawala ni Anton” tanging tugon niya rito.
” Lara, Marco mauna na ako sa inyo” untag sa kanila ni Chesca ng makarating sila sa pinagparadahan nila sa sasakyan.
” Sige, kita nalang tayo don” tugon niya sa kaibigan.
” Chesca, salamat ha?” pahabol ni Marco nang makaupo si Chesca sa driver seat ng kotse nito.
Lumingon ito sa kanila” Don’t mention it” saka ngumiti at sinara nito ang pinto ng sasakyan.
Pinagbukas siya ni Marco ng pinto.
“Thank you” aniyang umupo sa tabi ng driverseat
Hindi niya inalis ang tingin sa mukha nito habang umikot papunta sa driver seat.
Bigla siyang nakaramdam ng awa para rito. Hindi niya alam kung bakit para bang hinaplos ang puso niya sa kung sino. Hindi niya maintindihan ang kanyang nadarama habang nakatingin sa mukha ng binata
“ Hon, hindi ko alam kung tama ba itong sasabihin ko pero sana wag mong mamasamain’ pasiuna niya ng makaupo ito sa tabi niya.
Tumingin muna ito sa kanya bago nito binuhay ang makina ng sasakyan.
” Ano yan hon? ” seriouso ang mga mata nitong nakatitig sa kanya.
Hinaplos niya ang buhok nito bumagsak sa may noo ” gusto mo paliban muna natin ang kasal natin para makapag luksa ka muna?”
“ Hindi naman natin kailangan gawin yon hon, hindi natin kailangan ipag-paliban ang kasal dahil lang sa pagkawala ni Anton. Isa pa malapit na ang araw na iyon. Halos gusto kuna ngang hilahin ang oras para makasal na tayo” tugon nitong hindi inalis ang mata sa mukha niya.
” Bakit hon, nagdadalawang isip kana ba?” kunot-noo nitong tanong sa kanya.
Masuyo niyang hinaplos ang mukha nito. ” Hindi naman hon, inisip lang kasi kita. Ayaw kung e pressure ka lalo na sa nangyayari ngayon”
” I can get over it hon. Basta nasa tabi lang kita” dinampian siya nito ng halik sa labi. Bago nito pi-naandar ang kotse.
Tinungo nila ang park para don na muna magpalipas ng oras hanggang sa mag umpisa ng mag dilim.
” Hon, kain muna tayo bago kita ihatid sa inyo” aya nito...

nangmaramdaman ang pagkalam ng sikmura nito.
Nagtungo sila sa TGI restaurant. Habang inantay nila ang kanilang order hindi niya maiwasan mapatitig dito. Hindi niya alam bakit ba andon parin ang kirot sa puso niya ” nadala kalang dahil sa nangyayari” bulong niya sa sarili.
MATAPOS nilang makapaghapunan ay nag-aya na siyang umuwi rito. Nong na sasakyan na sila natanaw nila ang maliwanag na buwan.
” Hon, ang ganda ng kalangitan” puna ni Marco ang akala niya siya lang ang nakapansin.
” Okay lang ba sayo kung magpunta muna tayo sa tabi ng dagat? masarap panuorin mula roon ang liwanag ng buwan”
Naisip niya na baka ayaw pa nitong umuwi dahil sa ayaw nitong maalala ang pumanaw na kaibigan ” Kahit ano ang gusto mo hon” nakangiti niyang tugon rito.
Pinarada ni Marco ang sasakyan sa di kalayuan ng dagat.
Lumabas ito mula sa driver seat at pinagbuksan siya nito ng pinto na lagi naman nitong ginagawa.
Humiga siya sa harap ng sasakyan tumabi sa kanya ng higa si Marco. Habang nakatingin sa mga bituin nag kikislapan sa ganda.
” Hon, habang papalapit ang araw ng kasal natin lalo ako na e-excite” anitong nakatingin sa kawalan.
” Kung hindi mo lang siguro ako nagawan ng masama siguro masaya tayo. Hindi ka naman mahirap mahalin” gusto niyang sabihin rito.
” Ako rin hon, parang hindi na rin ako makapag hintay”
Pumihit ito patagilid paharap sa kanya.
Mula sa liwanag ng buwan nakikita niya ang guwapo nitong mukha. Hindi niya maintindihan basta nalang may sumisibol sa puso niya na hindi niya maintindihan kung saan galing. Bigla siyang kinilig habang nakatitig sila sa isa’t isa.
” Hon, sana hindi mag babago ang isip mong pakasalan ako” sabi nito sa mahinang boses.
Masuyo niyang hinaplos ang mukha nito. ” Hon, kung inisip mo yong sinabi ko kanina. Kalimutan muna yon dahil inisip kulang ang nararamdaman mo”
” Mahal kita” bahagya siyang natigilan ng hindi sinadya lumabas sa bibig niya ang katagang iyon. Naguguluhan na siya sa sarili kung bakit ba kusa iyon lumabas sa bibig niya. Ilang beses na niya sinabi rito mahal niya ito bilang parte ng pagpapanggap niya pero bakit ngayon ay tila ba nagmula sa puso niyang binigkas ito.
” Mahal na mahal din kita hon, hindi ko alam kung ano ang gagawin ko pagmawala ka sa akin” pinatong nito ang kamay sa baywang niya.
” Hindi naman ako mawawala sayo”
Inilapit ng binata ang mukha nito sa mukha niya.
Hindi siya umiwas ng halikan siya nito bagkus ginantihan niya ang mga halik nito hanggang sa naging mapusok ang halik ng binata sa kanya.
Naglakbay ang kamay nito sa kanyang katawan at dahan dahan nito iyon hinaplos ang dibdib niya. Napaungol siya sa ginawa nito.
Napayakap siya sa ginawa nito. Tila nilulunod na siya ng kanyang naramdaman. Hanggang sa bumaba ang kamay nito sa hita niya naramdaman niya ang pag-init ng kanyang katawan dulot sa ginawa nito sa kanya.
Bahagya niya itong tinulak bago pa siya tuluyan mawala sa katinuan.
” Tiisin mo muna yan mr Martinez ilang araw nalang maging iyo rin ako ng buo” biro niya rito na nagpalangiti rito.
‘Pahalik nangalang” nakangiting suyo nito sa kanya.
” Ihatid muna nga ako, baka saan pa tayo mapunta” natatawa niyang sabi saka bumangon.
Tumayo na rin ito para alalayan siya nitong makatayo.
Author note: Itutuloy bukas.