THE DISTANCE BETWEEN US
—PROLOGUE—
(JASMINE’s POV)
Hindi mapakali, tumatagaktak ang pawis at ang mabilis na pagtibok ng aking puso ang nararamdaman ko ngayon habang kaharap ang feeling gwapo na guardiang ito.
“Bawal kang pumasok dito, bawal ang duwende.” natatawang saad niya.
‘Manong ha, nakakailan ka na. Napipikon na ako sa’yo.’ saad ko sa aking isipan.
-___-
“Manong guard naman, hindi po ako nakikipagbiruan. At saka hindi rin ako duwende, sadyang higante lang kayo.” wika ko na nakapag-paseryoso sa ekspresyon ng mukha nito na tila ba ay napikon rin.
“Bawal ang hindi tao dito.” pinanlakihan ko naman ito ng mata ng dahil sa sinabi niya.
“Sa ganda kong ‘to, ano pong akala niyo sa akin? Hayop?” sarkastikong saad ko.
“Tumpak! O—”
“Hayop sa kagandahan?” saad ko kasabay ng pag-flip hair.
Akala niyo papatalo ako. Tsk.
WALA SA BUKABULARYO KO ANG SALITANG ”TALO”.
“Basta! Ang mahalaga, hindi ka p’wedeng pumasok.” pagmamatigas niya.
“Manong guarddd! Pleaseeeee!” pamimilit ko habang sinusubukang pakalmahin ang sarili ko.
Kapag sasabayan ko pa ang pang-aasar nito, baka pareho lang mag-init ang aming ulo at baka mapa-away pa ako.
“Hindi ka p’wedeng pumasok, ba’t ba ang kulit mo?” naiinis niyang sabi habang galit na nakatingin sa akin.
“Doon nga po ako magt-trabaho, ‘yong may ari po ng pinakamalaking bahay diyan sa subdivision ay ‘yong magiging amo ko.” ani ko habang sinusubukan siyang kumbinsihin na papasukin ako, pero wala talagang epekto.
“Ikaw? Magiging Yaya ng mga Severino? kukuha sila ng yaya na katulad mo? Mukhang budol budol.” natatawang saad niya.
Nag-init naman ang dugo ko nang marinig ko ang sinabi nito at napangisi.
Budol-budol pala ah.
-___-
Ang aga-aga manong guard, naninira ka ng araw. Humanda ka.
“Babantayan ko po ‘yong anak nila, hindi ‘yong buong angkan.” sarkastikong saad ko dito at nginitian siya.
That smile is really a “sarcasm” one.
“Oh, sige. Sabi mo e.” huling imik ni Manong sa akin.
“Kuya, ano po ba, papasukin niyo na ako!” pagrereklamo ngunit umakto itong parang wala naririnig.
‘Ahhh, gano’n pala. Sige, humanda ka sa akin.’ saad ko sa aking isipan at natanaw ko naman ang isang kotse na papasok din dito sa subdivision.
Hinigpitan ko ang paghawak sa dalawa kong maleta at inipon ang lahat ng lakas ko at sabay sa pagbukas nitong harang na malaking gate para makapasok ang kotse ay tumakbo na rin ako papasok.
Prrrrttt*
Rinig kong pagpito nito ngunit hindi ko rin ito pinansin at nagpatuloy sa pagtakbo.
“Unang araw palang ako dito, mayroon na agad gulo.” pagrereklamo ko habang patuloy sa pagtakbo.
“A-asan na ba ‘yong m-malaking bahay dito?” hinihingal kong usal.
“Hoy! budol-budol, tumigil ka!” rinig kong sigaw ni manong guard.
Paktay na ‘pag nahuli tayo!
Huminto ako sa harap ng nakita kong malaki at magandang bahay.
“Baka ito na ‘yon. 2001, Severino Family.”
Pagbasa ko.
Wahhh! Finally, Ito na nga ‘yong bahay na ‘yon!
Magd-doorbell palang ako ng may pumigil sa akin at hinigit ang braso ko.
“Huli kang budol-budol ka!”
“Anong gagawin mo diyan ha?!” tanong ni Manong guard habang tumatagaktak ang pawis sa kaniyang mukha.
“Jusko, Manong. Kahit tanungin niyo pa po ‘yong may-ari nitong bahay. Ako ‘yong magbabantay sa anak nila, bakit po ba ayaw niyong maniwala?” iritadong saad ko pero pinilit ko pa rin na kumalma muna.
“Sino? Kay...
bat bitin ang ganda na sana eh