𝐌𝐘 𝐌𝐀𝐍𝐘𝐀𝐊 𝐁𝐎𝐒𝐒🌻
🍃 PROLOGUE🍃
“QUENCYYYYY!!! ano ang sikat ng araw ay napaka taas na wala ka bang balak na bumangon riyan sa higaan mo?! nako talagang mga kabataan ngayon daig pa kami noong mga kapanahunan namin!” Rinig kong bulyaw ng aking tiya Dolures.
“Anriyan na po tiya! mag aayos lamang ako!” ani ko bago tumayo at inayos ang higaan. Napaka sarap pa ng tulog ko tapos ingay na ng kaniyang bibig ang naririnig ko. Hays. Bumaba ako ng kwarto at naabutan ko si tiya na inaasikaso ang mga pinsan ko. Panigurado na papasok na sila sa eskwela. Simula ng mamatay ang mga magulang ko. Dito na ako pumirmi sa bahay ng akong tiyahi.Mag isa na lang siyang nag tataguyod sa kaniyang dalawang anak. Tumutulong ako sa pag titinda sa karendirya niya, pero hindi parin sapat iyon dahil ka kaunti lang ang kita.
“mabuti naman at bumangon ka na, ayusin mo na yung mga lalagyan ng mga ulam, at mamaya rin ay mag bubkjas na ako ng karendirya.” utos niya na agad ko namang sinunod.
“Quency” tawag ni tiya kaya lumingon ako dito
“bakit ho?” tanong ko rito.
“mamaya pala ikaw ang susundo dito sa dalawa mong pinsan may pupuntahan ako kaya maaga tayong mag sasara.” ani niya na ikinataka ko naman.
“saan ho kayo pupunta?” tanong ko.
“mag hahanap ng trabaho, hindi sapat ang karendirya alam mo iyan.” turan niya kaya tumango ako. Ilang sandali pa ay natapos ako sa lag aayos kaya pumunta na ako sa ka lapit na karendirya ng aking tiya. Inayos ko na ito bago siya mag bukas. Pag ka labas ko ng karendirya at pumasok ulit ako sa bahay para mag almusal at mag ayos ng aking sarili. Simula na ng trabaho nanaman.
—
[KINAHAPUNAN]
Alas tres ng Hapon nang puntahan ko ang eskwelahan ng mga pinsan ko,...

sarado pa nag gate hudyat ng hindi pa nila labasan. Umupo muna ako sa waiting shed kaharap ng eskwelang iyon.Nag masid ako sa bawat paligid.
Kung buhay sana ang aking mga magulang nakakapag aral rin ako kagaya ng mga kaedaran ko ngayon.Kaso lang wala na sila kaya wala ng pag asa na makapag tapos ako ng pag aaral. Nasa kolehiyo na sana ako kung nag aaral pa. Pero dahil walang mag papaaral sakin tanging pag tulong nalang sa aking tiya ang pinag tutuunan ko ng pansin.
“Hays bakit umulan pa”ani ko ng biglang bumuhos ang malakas na ulan. Tumingin ako sa kalangitan at maliwanag naman ito.
“marahil ay daan lang ang ulan na ito” ani ko pa.Ilang sandali pa ang Lumipas ay huminto na ang ulan na ikinatuwa ko naman.
Bumukas na rin ang gate hudyat na uwian na ng mga estudyante, kaya nag madali akong tumayo.
Sa kasamaang noong tatawirin ko na ang gate sa kabilang Kanto at may kotseng Mabilis na dumaan dahilan ng pag ka hinto ko.
Sakto naman na nasa tapat ako ng maputik na tubig at dun rin napadaan ang gulong nito dahilan ng pag ka basa ko.
Napa pikit ako sa sobrang inis. Tinignan ko ang damit ko at basang basa ito. Dirediretsong humarorot naman ng takbo ang kotse dahilan ng pag papadyak ko sa sobrang inis.
“AGHHH!!! MAKARMA KA SANA KUNG SINO KA MAN!” malakas na sigaw ko at nag papadyak sa gitna ng daan. Nakayakap ako sa katawan ko dahil bakat ang aking bra. Manipis lang kasi ang t shirt na suot ko kaya ganoon nalang ang inis ko.
Maya maya pa ay dumating na nag mga susunduin ko kaya nag aya na akong umuwi ng bahay.
Nakabusangot akong nag lakad pauwi. Walang modo kung sino man yun tsk!
__
END
IPAGPAPATULOY…
🦋 SALAMAT SA PAG BABASA🦋