𝐖𝐑𝐈𝐓𝐓𝐄𝐍 𝐁𝐘: 𝐏𝐑𝐈𝐍𝐂𝐄𝐒𝐒 𝐋𝐘𝐍 𝐑𝐎𝐁 𝐖𝐑𝐈𝐓𝐄𝐑𝐒
𝙳𝙴𝙳𝙸𝙲𝙰𝚃𝙴𝙳 𝚃𝙾: ♡♡♡
༺𝖠𝖭𝖦𝖤𝖫 𝖫𝖤𝖨𝖦𝖧 𝖪𝖤𝖫𝖫𝖸𝖠𝖭𝖭 𝖠𝖫𝖠𝖩𝖨𝖣༻
༺𝖱𝖧𝖤𝖭𝖤𝖫𝖸𝖭 𝖫𝖠𝖬𝖹𝖮𝖭 𝖠𝖬𝖮𝖭𝖢𝖨𝖮༻
༺𝖩𝖮𝖧𝖭 𝖣𝖨𝖠𝖢𝖮𝖲𝖠༻
🖤🖤🖤
“ATE!!!” Ang malakas na sigaw ni Angel sa labas ng kwarto ko kaya naman napabangon ako sa pag kakahiga at binuksan ang pintuan ng kwarto ko.
“Ano ka ba Angel kung maka sigaw ka naman, jusko naman.” Ang sabi ko rito at tinaasan siya ng kilay.
“Ate Rhenelyn andito si kuya John.” Ang sabi niya kaya automatic na nanlalaki ang mata ko.
“Bakit ngayon mo lang sinabi hayst, naman Angel ei.” Ang inis na sambit ko at dali daling inayos ang sarili ko gamit lamang ang isang kumpas ng kamay.
Agad nag bago ang kasuotan ko at naging maganda ito, kaya nag mamadali na akong lumabas kung nasaan ako.
“Rhenelyn.” Ang sabi ng isang boses lalaki kaya automatic na napatingin ako sa kanya, nakaupo siya sa isang upuan sa loob ng bahay namin.
“Gusto ko sanang yayain kang mag lakad lakad.” Ang sabi nito kaya palihim akong kinilig, bukod sa gwapo na siya ay sobrang sweet niya rin para sakin.
“Sure, why not?” Ang ani ko rito, tumango naman siya kaya nag simula na kaming mag lakad.
I’m Rhenelyn at isa akong diwata nag kagusto sa isang prinsipe. Isang prinsipe na alam kung kahit kailan ay hindi magiging akin.
John is a prince of the moon, kaya hindi siya lumalabas sa kakahuyan tuwing umaga at ganun rin sa gabi.
Lumalabas lamang siya para mag liwaliw kapag puro ulap ang nasa kalangitan o tag ulan lamang. Iwan ko rin at hindi niya sinasabi sakin ang dahilan kaya hinahayaan kona lamang.
Isang taon ko nang kilala si John kaya close na kami, yun rin ang dahilan kung bakit nag kagusto ako sa kanya. Isa siyang lalaki na, mabait, magalang, masipag, may respeto sa kanyang kapwa.
“Hindi ko talaga maintindihan kung bakit kailangan mong mag tago sa gubat tuwing umaga at lalo na kapag may sikat ng buwan.” Ang panimula kong sabi habang nag lalakad kami sa ilalim ng mga puno.
“Malalaman mo rin ang dahilan.” Ang sabi niya at ngumiti ng may kalungkutan.
“Punta tayo roon.” Ang sabi nito kaya naman tumango na lamang ako.
Pumunta kami sa isang dalampasigan. Isa rin to sa lugar kung saan kami nag ka kilala.
“Ang ganda talagang pag masdan ang dagat diba.” Ang sabi niya kaya napangiti ako at saka tumango.
Isang taon ko na siyang kilala pero hindi ko pa lubos na kilala kung sino nga ba talaga siya.
“I don’t know what to say but Rhenelyn I like you.” Ang walang paligoy ligoy nitong sambit.
“A-anong sinabi mo?” Ang hindi makapaniwalang sambit ko.
“I said I like you, simula pa lang gusto na kita, ang hirap lang sabihin dahil alam kung hindi mo ko kailan magugustuhan lalo na kapag nalaman mo kung sino nga ba talaga ako.” Ang sabi niya kaya natahimik ako.
Ang mga mata niya ay tila ba may tinatagong kalungkutan at nasasaktan ako dahil doon. Ayuko siyang nalukungkot dahil mahal ko siya.
“John may gusto rin akong sabihin sayo.” Ang kinakabahan kung sabi dahil hindi ko alam kung anong magiging reaksyon niya lalo na kapag sinabi kona gusto ko sya hindi lang gusto kundi minamahal ko na siya.
“Bakit ano ba kasi yon?” Ang kunot noong sabi niya at tiningnan ako ng seryoso.
“A-ano g-gusto rin kasi kita.” Ang sabi ko at saka tinakpan ang buong mukha ko gamit lamang ang kamay, ayts nahihiya ako but at the same time kinikikig na kinakabahan.
“Really?” Ang gulat na ani niya kaya tumango ako at saka ngumiti, nagawa kona din siyang tingnan sa kanyang mga mata.
“Ang saya ko dahil narinig ko mismo mula sa labi mo ang katagang matagal konang pinapangarap, pero Rhenelyn hindi tayo pwedeng maging mag kasintahan. Ayukong sa huli ay masasaktan lang kita at hindi kita kayang ipaglaban.” Ang malungkot na ani nito kaya nakaramdam din ako ng kalungkutan.
“Pero handa akong ipaglaban ka.” Ang walang alinlangan kong sabi rito kaya naman ngumiti siya pero bakas parin ang lungkot sa mata, mahal ko siya at handa akong ipaglaban siya.
Ano man...

ang mangyari kahit na tadhana pa ang mag lalayo saming dalawa, handa akong mahalin siya at ipaglaban sa kanila.
And that time ay naging kami, mas lalo ko siyang minahal at ganon rin siya sakin.
Ayukong patagalin na hindi siya maging akin dahil mahal ko siya at ayukong pahirapan siya sa panliligaw sakin.
“Ikaw ate huh, bakit pansin kong lagi kang nakangiti tuwing uuwi ka galing sa labas.” Ang sabi ni Angel, kaya naman napangiti ulit ako.
Ang saya ko kasi tuwing na aalala kong akin na nga si John.
“Aw nababaliw kana ba ate?” Ang muling sambit nito, kaya mas lalo akong natawa.
Ang daldal talaga ng kapatid kung si Angel tsk, walang sekreto na hindi niya nalalaman.
Isa rin siyang diwata katulad ko, kaya hindi na ako mag tataka kung palagi siyang wala sa tirahan namin.
“Awhaaa alam ko na, kayo na ni kuya John noh?” Ang sabi nito dahilan para mapatingin ako sa malayo.
“Aw silent means yes?” Ani ulit nito, hindi kona siya pinansin at dali daling lumabas sa bahay para puntahan ulit si John.
Gabi na naman at mayroong sikat ng buwan. Iwan ko ba pero kinakabahan ako ngayon.
Iba kasi ang liwanag ng buwan, mas lalo itong naging maliwanag hindi tulad noon.
“John…” Ang tawag ko kay John sa labas ng kweba, sa ilalim ng kweba kasi siya nakatira.
“John…” Ang muling sambit ko sa pangalan niya pero hindi ko man lang narinig ang pag response niya.
Agad kona siyang hinanap sa buong kweba pero hindi ko siya matagpuan, sobrang lakas na rin ng kabog ng dibdib ko, naiiyak ako na iwan.
Lumabas ako sa kweba at hinanap siya sa buong kagubatan, nakita ko siyang naka tayo at hindi man lang lumingon sakin.
“John, kanina pa kita hinahanap pero nandito ka lang pala, masyado mo akong pinakaba.” Ang ani ko rito at saka lumapit na.
Pero ngayon ko lang napansin na kakaiba ang kanyang katawan. Parang nag liliwanag ito.
“John anong nangyayari?” Ang naiiyak na sabi ko rito.
“I’m sorry mahal, but I need to leave you… Ito ang dahilan kung bakit ayaw kong maging tayo, dahil darating ang oras na hindi na ako pwedeng manatili dito sa lupa. Isa akong prinsipe ng buwan na tumakas lamang roon para iwasan ang pagiging ganap na hari, at ipakasal sa babaeng hindi ko gusto. Pero kahit anong pag tatago ko ay susundan parin ako ng liwanag ng buwan para kunin ako.” Ang sabi nito at unti unting nag lalaho.
Ang liwanag ng buwan ay naging pareho ng liwanag ni John, ang mga luha ko ay kanina pa bumubuhos at mas lalo pang nadagdagan.
Ang sabi ko ay ipaglalaban ko siya, pero mahirap pala talaga kapag hindi kayo ang para sa isat isa, dahil kahit na mahal na mahal nyo pa ang bawat isa kong hindi kayo ang itinadhana ay wala paring magagawa yung pag ibig na nararamdaman nyong dalawa.
***
LIMANG taon na ang nakakalipas simula ng mawala si John sa buhay ko, masyadong mahirap pero kinakaya ko.
“Bakit nasa labas ka na naman mahal?” Ang ani ng asawa ko at saka niyakap ako sa likuran.
Andito kasi ako sa labas ng bahay namin habang pinagmamasdan na naman ang buwan.
Nang mawala si John ay hiniling ko sa aming reyna na gawin akong tao upang makalimot sa nangyari. Pero hanggang ngayon ay minamahal ko parin siya.
Hanggang sa may nag mahal saking isang lalaki. Isa siyang tao at yun ang asawa ko ngayon.
Pero laman parin ng puso ko ang unang lalaking minahal ko. Sabihin na nating manloloko ako. Pero mamahalin kona lang si John ng patago kahit hindi niya yun malalaman pa.
Tuwing sisikat ang buwan sa gabi ay walang oras na hindi ko siya pinagmamasdan.
I don’t know why, pero hanggang ngayon ay umaasa parin ako na babalik siya na kahit kailan ay hindi na.
DAHIL ISA SIYANG PRINSIPE NG BUWAN AT AKO AY ISANG HAMAK NA SIMPLENG DIWATA LAMANG NA NAGING TAO NGAYON PARA KALIMUTAN ANG UNANG LALAKING NAG PATIBOK NG PUSO KO AT SIYA RING DUMUROG SA PUSO KO DAHIL SA PAG KAWALA NIYA.