𝗧𝗥𝗨𝗘 𝗙𝗥𝗜𝗘𝗡𝗗
(𝚂𝚃𝙾𝚁𝚈 𝙰𝙱𝙾𝚄𝚃 𝙵𝚁𝙸𝙴𝙽𝙳𝚂𝙷𝙸𝙿)
𝙾𝙽𝙴𝚂𝙷𝙾𝚃
“Bessy, thank you ha,” napatingin ako sa kaibigan ko ng banggitin niya ‘yon. Nakangiti siya ngayon kahit nahihirapan.
“Thank you, saan?” Nakangiti kong balik sa kanya. Nandito kami sa labas ng hospital kung saan siya naka confined.
Ana, has a leukemia at habang tumatagal ay unti unti siyang nanghihina at nasasaktan ako habang nakikita siya ganyan, siya ang nag-iisang kaibigan ko since mid-term. Siya ang kakampi ko, karamay at protector sa lahat ng nang-api sa’kin.
“D-dahil palagi ka nasa tabi ko,” nahihirapan niya sambit.
“Ano ka ba, you’re my friend ever since at parang kapatid na kita,” alam ko gusto niya na sumuko pero lumalaban parin siya para sa’min. Ngumiti siya ng pilit at nakatingin sa malayo.
“Bessy, bukas na pala birthday mo. Any plan for that?” Nakangiti ko sambit sa kanya habang nakatingin pero siya wala man lang reaksyon.
“Oo nga pala, nakalimutan ko,” Malamig niya tugon.
“Kahit naman birthday ko, wala parin magbabago. May sakit parin ako at malapit na mamatay,”
“Hey! Don’t say that!” Suway ko sa kanya.
“Gagaling ka at nasisiguro ko ‘yon,” seryoso siya nakatingin sakin ngayon.
“Talya, leukemia ang sakit ko at hindi natin masasabi kung kailan ako mawawala,” napayuko ako at pinipigilan maluha.
Ayoko mangyari yon, hindi ko inisip na mangyari ang bagay na ‘yon. Hindi ko kaya mahal ko siya at ayoko mawala ang bestfriend ko.
6am palang ng umaga ay naghahanda na ako para sa surprise namin ng family niya para sa birthday ni Ana.
Iniisip ko palang ang saya sa kanyang mukha sa surprise namin ay isang malaking ginhawa yon para sa’ming lahat na nagmamahal sakanya.
Naglalakad ako papasok sa hospital habang bitbit ang binili kong ballons, cake at gifts ko kay Ana.
Nang malapit na ako sa room niya ng mapansin ko nasa labas ng pinto si Tito James at palihim na umiyak, kinabahan ako sa nakita ko, sobrang kabog ng dibdib parang sasabog anytime.
“Tito, b-bakit po?” Tanong ko...

sa kanya ng makalapit ako. Napatingin siya sakin na puno ng luha ang mga mukha.
Umiling siya ng ilang beses ngunit wala siya sinabi kaya pumasok ako sa loob at do’n ko nakita ang mga nangyari.
Tinatanggal na ang dextrose na nakakabit kay Ana at unti unti tinabunan ng puting tila.
Nabitawan ko lahat ng dala ko at lumapit sa kama kung saan ang bestfriend ko nakahiga.
“Te—teka lang! Ano ‘to?! Anong ginagawa niyo! Itigi—” napatingin ako kay tita habang umiiyak at umiling din ng ilang beses.
“Tita, ano to! Hindi pa patay ang kaibi—”
“She’s gone, tama na, h’wag na natin siyang pahirapan pa,” kalmado niyang sambit at mahinang umiiyak.
“T–teka lang tita, hindi pa pwede mag ce-celebrate pa kami ng birthday niya kaya nga may surprise tayo sa kanya diba!” Mangiyak ngiyak ko sambit.
Nilapitan ko si Bessy.
“Ana! Gumising ka dali na, may surprise pa ako sayo e,” niyogyog ko yong katawan niyang wala ng buhay, niyakap at umiyak ng todo.
Napaupo ako sa sahig ng mapagod ako. Bakit ganon, ang bilis mawala pag naging importante ang isang tao sa buhay mo, hindi ba pwede dito nalang, kasama ko.
________
Nakaharap ako sa puntod niya at hinimas ang nakaukit niyang pangalan.
“Isang taon na Ana simula ng mawala ka, pero nasasaktan parin ako sa pagkawala mo, hindi ko matanggap na nawalan ako ng isang matalik na kaibigan. Kaibigan na handang makinig sa problema ko. Kaibigan na kakampi ko. Kaibigan na laging nandito pag kailangan ko at higit sa lahat isang kaibigan na naging kapatid na ang turingan,” nagpunas ako ng luha ng mapansin ko tumulo Ito.
“Hindi na yata ako makakahanap ng isang katulad mo. Nag iisa lang kasi ang Ana Cruz, Ikaw lang yong tao tinuring kong kakampi sa lahat,”
Hinimas ko ulit bawat letra ng kanyang pangalan.
“Happy birthday bessy ko, but sad to say you died on your birthday, ”
End.
@𝙼𝚂.𝙰𝚁𝚃
𝙳𝙾 𝙽𝙾𝚃 𝙲𝙾𝙿𝚈
𝚅𝙸𝚂𝙸𝚃 𝙼𝚈 𝚃𝙸𝙼𝙴𝙻𝙸𝙽𝙴
𝙿𝙷𝙾𝚃𝙾 𝙽𝙾𝚃 𝙼𝙸𝙽𝙴.(𝙲𝚃𝚃𝚁𝙾)