Kinaumagahan na nagising si Rodney. Hindi na siya nakakain kagabi dahil hindi siya nagigising sa kabila ng ilag beses na pagising sa kanya ng kanyang kapatid na si Leslie.
Bumangon at saka inayos saglit ang kama. Nagtungo ng banyo para maghilamos. Natigilan siya nang maalala si Viel. Mabilis niyang tinungo ang kwarto ni Leslie at kinatok.
” Leslie…. Gising ka na ba? Leslie…” pero hindi pa nagigising si Leslie.
Iginiya niya ang kanyang mga mata sa buong sala na nasa unang palapag ng kanilang bahay. Wala siyang makita na bulto ng bata.
” Nasaan na ang batang iyon?” Tanong niya. Saka niya naisip na baka umalis ito at tumakas.
Dali dali siyang tumakbo palabas ng bahay. Nakabukas ang maliit na pintuan ng gate.
” Na letse na!” Matigas nyang saad saka tumakbo papuntang gate.
” Kunin mo yung tsinelas ko!” Sigaw ng isang bata kay Viel.
Naroon ang tsinelas nito sa itaas ng puno.. Nakisali kasi si Viel sa kanya habang naglalaro. Nabagot yata ang huli kaya naisipang lumabas para maglibang. Hindi rin naman siya makakalayo kay Rodney dahil ang layo ng lugar kung nasaan siya ngayon.
” Kunin mo!” Galit na sigaw ng bata sa kanya.
Tahimik lang si Viel at matamang tinitingnan ang batang galit kung makautos sa kanya. Sakto namang dumating si Rodney.
” Hoy! Anong meron?” Singhal niya sa dalawang bata.” Ikaw? Bakit ang aga aga nandito ka sa labas? ” Baling niya kay Viel.
” Yung tsinelas ko!” Tinuro ng bata ang tsinelas nito na nasa itaas ng puno.
Tumingala si Rodney. Medyo mataas ang kinalalagyan ng tsinelas.
” Sandali,kukunin ko!” Sabi niya. ” Ikaw talaga..ke bago bago mo lang rito,gumagawa ka na ng eksena.” Si Viel ang sinabihan niya.
Nagsimula siyang umakyat sa puno. Dahan dahan hanggang sa malapit na siya sa tsinelas.
” Heto na. Saluin mo!” Sabi niya sa batang may ari ng tsinelas. Saka inihagis papunta rito.
Pagkasalo ng bata,umalis agad ito nang hindi man lang nagpapasalamat.
” Lokong batang iyon,ah. Hindi man lang nagpasalamat.” Anas niya. Saka pababa na.
Pero hindi pa man nakababa at medyo mataas pa ang kinaroroonan ni Rodney,bigla siyang nadulas at nahulog. Nagkasugat sa bandang kanan ng braso niya.
” Aghh….” Daing niya.
” Ok ka lang po?” Tunay namang nag alala si Viel nang makita niyang pumangit ang mukha ni Rodney dahil sa sakit na natamo.
” Kasalanan mo to! Kung hindi mo inihagis yung tsinelas nung bata,hindi sana ako umakyat at nahulog!” Bulyaw ni Rodney.
” Eh,hindi naman po ako ang may gawa nun. Siya po yun. Naglalaro po kasi kami kanina ng hagis hagisan ng tsinelas. ” Paliwanag ni Viel.
” Ano?! Bakit hindi mo sinabi sakin agad! Sana pinabayaan ko na lang yon! ”
Pero huli na ang paliwanagan. Nahulog na siya at nasugatan ng pagkahaba haba.
Pumasok sina Rodney at Viel sa loob ng bahay. Kakagising lang rin ni Leslie.
” Kuya,kumatok ka ba kanina?” Tanong nito.
” Hindi!” Padabog na sagot ni Rodney.
” O? Bakit galit ka? May nangyari ba?” Saka napansin ni Leslie na dumudugo ang braso ni Rodney. ” Kuya…ano bang nangyari? May sugat ka? At saka ang lakas ng daloy ng dugo. ”
” Wala ‘to. Ako na ang bahala rito.”
Sanay si Rodney sa mga sugat na matatamo. Delikado ang trabaho niya at kasama ron ang pagkasalalay ng buhay nita. Pwedeng makapatay o siya ang mamatay. Kaya ang sugat na natamo niya ngayon ay maning mani lang sa mga sugat at pasa na natatamo niya kapag sa trabaho.
Pumasok si Rodney sa silid niya at ginamot ang sarili.
” Lokong batang iyon,ah. Hindi man lang nagsalit bago ko inakyat ang punong iyon.” Bulong niya.
Nagluto si Leslie ng almusal nila. Kahit na nasa wheel chair siya ay hindi sapat na dahilan iyon para hindi magawa ang pagluluto. Namumuhay pa rin siya ng normal sa kabila ng kanyang sitwasyon.
” Magiging ok lang po ba siya?”
” Oo naman. Malakas yata papa mo. Sugat lang naman yon. Kaya huwag kang mag alala sa kanya.” nginitian pa ni Leslie si Viel.
Matapos makahain,sabay sabay na kumain ang tatlo. Kahit papaano,masaya pa rin si Viel dahil may kasalo sa pagkain. Namimis na niya si papa Larry niya pero wala siyang magagawa kundi ang masanay na wala na muna ito sa kanyang tabi.
” Kuya…bili ka naman ng ice cream mamayang hapon. Hindi nako nakakain non.” Paglalambing ni Leslie sa kuya niyang...

si Rodney.
” Ang laki mo na para sa ganyang pagkain.”
” Eh, ano naman ngayon? Bata lang ba ang pwedeng kumain ng ice cream?”
Lihim na natuwa si Viel. Paborito niya kasi ang ice cream. At medyo matagal na buhat nang huli niyang kain nito kasama ang papa niya.
” Sige na kuya. At saka ,kasama ko naman si Viel para kumain non. Bili ka na.ha?”
” Oo na. Kumain ka na nga lang diyan. Mamaya tatawagan ko yung nagbabantay sayo rito. Ayokong mapagod ka. Ayoko ring nagluluto ka.”
” Ok lang,kuya. At saka ,lagi ko namang ginagawa ito. Hindi naman lahat inaasa ko sa nagaaalaga sakin. Paa ko lang naman ang may diperensya. Maayos pa naman ang mga kamay ko.”
” Basta!”
Pagkahapon,umalis nga si Rodney at bumili ng ice cream. Kahit anong flavor na lang ang binili niya.
Habang nasa daan papauwi,tinawagan siya ng isa niyang alipores.
” O! Ano na?!”
” Boss,Rodney. Nakahanda na yata ang pera. Nakita kong may dalang malaking bag si Larry. ”
” Sigurado ka ba na pera ang laman ng bag na iyon?”
” Oo. Sigurado ako. Hindi naman siguro mga damit ang laman non kasi,hindi naman halatang mabigat habang karga niya.”
” Siguraduhin mo muna. Lapitan mo at kumpirmahin. Hindi papalag yon dahil alam niyang nasa akin ang anak niya ”
” Sige ”
Pagbalik ni Rodney sa bahay,sinalubong agad siya ni Leslie. Kinuha ang ice cream na dala at inilagay sa ibabaw ng mesa. Si Viel na ang kumuha ng mga kutsara at tasa na paglalagyan ng ice cream.
Kumuha si Viel nito at inilagay sa tasang ibibigay niya kay Rodney. Nag aalangan pa man siya pero pinalakas na lamang niya ang kanyang loob.
” Ayoko. Busog pa ko.” Tanggi ni Rodney sa kanya.
” Kunin mo na nga yan kuya. Ang tasa mo ang unang nilagyan ni Viel kaya tanggapin mo na. Para ka namang hindi ama niya. Ang sungit mo.” Sabat ni Leslie. ” Sige ka,kapag nagtampo yan sayo,magagalit ako.”
” Viel?” Bulong niya sa kanyang isipan.
Nagtaka si Rodney. Ito pala ang pangalan ng bata. Hindi niya kasi inalam at wala siyang balak alamin.
Lumipat si Leslie sa tabi ni Rodney. Katabi ring naupo si Viel sa huli. Para tuloy silang magkapamilya sa ayos nilang iyon. Si Rodney naman ay panay ang tingin kay Viel. Nakangiti na ito matapos niyang kunin ang iniabot nitong ice cream sa kanya. Nawala saglit sa isipan niya ang sistema ng kanyang buhay. Ang kumikita sa masamang paraan.
Isang gabi, hindi mapakali si Rodney. Ang init ng pakiramdam niya. Kanina pa ito pero hindi lang niya pinapansin dahil sa inakala niyang dala lang ng init ng araw.
Ngunit ang init na taglay niya ngayon ay unti unting nagliliyab. Kinumutan ang sarili nang makaramdam ng sobrang panginginig.
Nagising si Viel sa kilos ni Rodney. Pabaling baling ng higa at nanginginig. Katabi niya kasi ang huli sa pagtulog.
Napansin niya itong nakabaluktot na nakahiga. Hinawakan niya ang noo ni Rodney at dagling napaso. Umalis si Viel sa kama. Pumuntang kusina. Naghanap ng suka. Pero wala siyang nahanap.
Bumalik sa kwarto ni Rodney. Naghanap siya ng maliit na towel. Saka bumalik ulit sa kusina at binasa na lamang ng tubig ang towel na hawak niya.
Inilagay niya sa noo ni Rodney ang binasa niyang towel. Saka kinumutan ng maayos ang huli. Hindi niya alam na,nagising pala si Leslie at sinundan siya.
” Ok lang ba ang papa mo?”
” Mainit po siya,tita.”
” Sandali lang ha. Kukuha lang ako ng gamot para makainom siya.”
” Opo.”
Iniwan saglit ni Leslie ang dalawa. Pagkabalik ay may dala ng gamot at tubig na maligamgam.
” Ako na po,tita para hindi po kayo mahirapan.” Sabi ni Viel.
Sa murang edad at murang isip,alam na niya kung ano ang gagawin. Lahat ng ginagawa ni Papa Larry niya sa kanya ay hindi niya nakakalimutan.
” Bangon po kayo. Kailangan nyo pong uminom ng gamot.”
Nakapikit na bumangon si Rodney. Ibinuka ang bibig. Isinubo ni Viel ang gamot sa bibig niya at pinaimon ng tubig kahit na nahihirapan siya dahil sa mabigat si Rodney para sa batang katulad niya. Pagkatapos,nahiga ulit at maayos na kinumutan.
” Matulog ka na,Viel. Mawawala rin ang lagnat niya bukas.”
” Sige po. Kayo rin po, Tita.”
” Mmm…..” Tango nito. ” Magandang gabi.”
” Magandang gabi rin po sayo,tita.”
Iniwan na sila ni Leslie. Iniwang nakabukas lamang ang pintuan.