HIPAN MUNA,HIPAN MUNA”
Ako si Vicky noong bata pako madami akong kaibigan basta noon marami.
Ayaw ko talaga sa mama ko,iniwan nya kami ni Papa at ni bunso ng maliliiit pa kami.
Hindi ko alam kung paniniwalaan nyo ito,
kase kahit naman ako sa sarili ko ay ayoko ring paniwalaan na totoo nga ito.
Nung nakaraang buwan, hindi ba’t birthday ko? Nagpicnic pa nga tayo sa ilog at kasama kayo nun diba kwento ko sa mga kaibigan ko.
Alas tres ng hapon nang umuwi na tayo, at sa pagod kalalangoy natulog ako nun.
Bandang alas-sais na ng gabi nung magising ako.
Lumabas ako sa kwarto at nilibot ko ang bahay, wala si Marcos ang bunso kung kapatid. Baka nasa gala nanaman, naisip ko.
Sumilip ako sa bintana, abala si papa sa may balkonahe dahil nag-iinuman sila ni ninong.
Nakaramdam ako ng uhaw kaya pumanhik ako sa kusina para kumuha ng maiinom, nang bigla nalang ako nakaramdam ng kakaiba, malamig.
Umakyat yun lamig sa aking batok.
Binalewala ko lang ito tapos ininom ko na ang isang basong tubig.
Pagharap ko, napasinghap ako pero di ko nagawang sumigaw, dahil sumalubong sakin si mama.
Sobra akong nagulat nun kase ‘di ko inexpect na makikita ko sya after 3 years.
12 na ako ngayon at huli ko syang nakita’t nakasama ay noong 9 years old pa ako.
“Anong ginagawa mo dito? Pano ka nakapasok ma?” yan yung tanong ko sakanya, pero nakangisi lang sya ng malapad sa akin. May hawak syang cake na may tatlong maliliit na kandila.
“Happy birthday nak” bati nya sakin tapos hindi nya maalis-alis yung nakakainis at nakakakilabot na ngisi nyang yun.
“Oh hipan mo na! Hipan mo” tapos inilapit nya sa muka ko yung cake kaya bahagya akong napaatras.
Mukha syang excited na excited nun na hipan ko yung dala nyang cake dahil makikita yun sa mga mata nya na namimilog.
Para bang nagmamadali sya na hipan ko yun. Ang creepy.
Hindi ako kaagad nakakibo, pinagmasdan ko muna si mama. Tapos...

tinanaw ko yung pinto namin, sarado yun pero naririnig ko sa labas ang boses ni papa at ninong na nagtatawanan.
“P-pano ka nakapasok ma?” Kinakabahan kong ulit sakanya. Pero imbes na sagutin yun, sagot nya sakin ay
“hindi kaba masaya na nandito si mama?” kahit nagsasalita sya ay anlaki parin ng kanyang ngiti.
Hindi ako nakaimik, ayaw ko sana hipan yung mga candle pero ayoko namang sumama ang loob ni mama dahil kahit papano ay naalala nya parin pala ang kaarawan ko.
Akmang hihipan ko na yun pero may bigla akong naalala. Nanlamig ako bigla, parang nanlaki ang ulo ko, feeling ko anytime ay mawawalan ako ng malay.
Unti-unti akong nanghina, pero nagawa ko pang bigkasin ang mga salitang “SINO KA?”
Pagkatapos nun ay biglang nag-iba ang awra ni mama.
Kumunot ang noo nya at pinandilatan nya ako ng mga mata.
Hindi ko maalis ang mga tingin ko sakanya kahit takot na takot na ako, isinara nya ang kanyang bibig at para syang nauubo na natatawa.
Pigil pigil nya ang kanyang boses na lumabas, pero lumabas parin ang kanyang hagikhik.
Doon na ako sumigaw ng sumigaw at napaupo narin. Ipinikit ko ang mga mata ko.
Umiyak narin ako non at isinisigaw ko ang pangalan ni papa.
Hanggang sa maramdaman kong niyuyugyog nya ang balikat ko kasabay ng mga tawag sa pangalan ko na punong-puno ng pag-aalala.
Pagdilat ko, nakita ko ang mukha ni papa na takang-taka sa akin. Hinanap ko kaagad si mama pero wala na ito, humagulhol ako.
Hindi ko alam kung anong nangyare sakin, kung bakit hindi pumasok sa utak ko yun nang makita ko si mama.
Hindi ko alam kung bakit nagawa ko pa syang kausapin at tangkaing hipan ang kandila sa dala nyang cake na para sakin, kahit na alam kong tatlong taon na.
Tatlong taon nang patay si mama.
Tumalon ito sa tulay, dahil niloko sya ni papa.kaya galit ako sakanya dahil iniwan nya kami sa malulupit na kamay ni papa.
——-
Bili ka