[Take time to read this]
“I’m sorry, Jas, i realized ginamit lang kita, sa paggamit ko sayo, bumalik siya, ang totoong minahal ko.”
“I’m sorry, can you sign the annulment paper?, Kahit hiwalay na tayo, gagampanan ko parin ang pagiging ama sa mga anak natin.”
“I’m sorry, maari ba nating palayain ang isa’t-isa?, Maari bang maging masaya ka nalang para sakin?”
“I love you, I’m sorry.” huling salita na narinig ko kay Rico.
Bakit ba humantong ang lahat sa ganito, na nauwi sa hiwalayan?
Minsan naisip ko na, hindi lang talaga ito para sa akin. Parang pinatikim lang sakin saglit tapos babawiin din.
Iyong mga pangakong kay-tamis noon na sinabi ni Rico sa’kin.
Sa sobrang tamis, nakita ko nalang ang sarili kong lunod na lunod na at hindi na alam kung paano paa-ahon.
Mabilis kong inalis ang mga luha sa mga mata at tinitigan sa harapang mesa ang annulment paper. Alam kong tapos na si Rico sa pag-pirma, ako nalang ang hinihintay nito.
Napalunok ako ng malalim at mabilis tinakpan ang bibig dahil hindi ko na talaga mapigilan ang mapa-iyak. Naramdaman ko ang naglalakihang luha sa mga mata ko, habang tahimik na humagulhol, ayokong magising ang mga anak ko ng hating-gabi.
Napapikit ako sa sakit. Habang inalala ang pinagsamahan namin ni Rico.
***
“Hindi ako isang pabayang ama, kaya aalagaan ko kayo at ang magiging anak natin,”
“Anong gusto mo? Yung pink o blue? Mas gusto...

ko ‘yong pink, para babae ang anak natin,”
“F*ck! Kambal?! F*ck! F*ck! Thank you Hon! Shit! It’s a Twin. Magiging Ama na ako Dok!”
“I love you, forever”
Ends into………
“I love you, I’m sorry.”
***
Bumalik lang iyong babaeng unang minahal niya, parang hindi na ako nag-exist pa.
Ako iyong asawa ngunit nararamdaman ko ang isang pagiging kabit. Na pilit kumakapit.
Mabagal kong kinuha ang ballpen na nasa gilid lang ng annulment paper, nanginginig ang mga kamay ko,
Mahal kita Rico, mas mahal pa nga siguro kita kaysa sa sarili ko,
Gusto kong maging selfish, para lang sa mga anak namin, ngunit kaya ko ba? kaya ko bang ipilit sa kanya ang ayaw? kaya ko bang saktan ito?
Siguro nga napakaraming kulang sa akin kaya i cant make people stay.
At pinirmahan ko na nga ang annulment paper.
“Rico, susuportahan kita sa taong gusto mo, kahit gustong gusto kita,” saad ko rito habang tinitigan ang mukha nito, at binigay ang isang envelope saka tumalikod na.
“Thank you, Jasmin” pahabol na sigaw nito. Nagpatuloy lang ako sa paglalakad.
Hindi man lang ako pinigilan. Natawa nalang ako ng pagak, saka lumingon ulit sa kanya.
Masaya itong ngumiti, ngunit hindi sakin, kundi sa ka-akbay nitong babae.
At matuto ka sanang palayain ‘yung mga taong hinayaan ka lang,
Mahal ko siya pero nakikita kong hindi na siya masaya sa’kin, kaya pinalaya ko na.
The End.
Written by: Donato Donny