By Gail Montenegro
Pagkauwi ng bahay galit na sinungat ni jordan ang kanyang asawa “ni hindi ko nakita ang pagpalag mo habang hinahalikan ka ng lalaking yun” galit nitong turan sa asawa.
“Honey no..” umiiling na wika ni carla
“Malamang nagustuhan mo kung paano nya angkinin ang bibig mo sa harapan pa tlga ng maraming tao at karespe respetadong mga doctor carl—–”
Hindi na nito naituloy ang sasabihi dahil buong lakas itong sinampal ni carla “kung may taong dapat nakakakilala saakin dapat ikaw un..” duro nya dito
“at mas lalong hindi ko kilala ang sarili ko pero tinanggap ko ang mga namulatan kong ito ,how dare talking to me like that huh.” Tuluyan syang humagulhol sa harapan ni jordan ng hawakan sya nito ay mabilis nyang iwinaksi ang mga kamay nito at nilinis ang basang mukha sa pamamagitan ng likod ng kanyang mga palad saka ito hinarap “u know what honey….. ,hes too familyar to me ,more than you.” Bulong nya dito bago ito iniwanan dumiretsyo sya sa matarik na hagdanan at tuloy tuloy sa kwarto ng kanyang mga anak
“lumabas muna kayu” utos nya sa dalawang katulong na nagbabantay sa kanyang mga anak saka dahan dahang nilapitan ang kanyang mga anghel nasa kuna ang dalawa maaliwalas at maganda ang pagkakatulog nila na bakas sa mga gwapong mukha ng mga ito ,pinahid ko ang butil ng luha na tumakas mula saaking mga mata saka inabot ang mukha ng bawat isa sa kanila at banayad na hinaplos ,biglang kumunot ang aking nuo habang tinititigan ang mukha ng aking mga anak at malakas na napadaing sa muling pagsigid ng kirot saaking sentido “aaaah…” malakas na sigaw mula sa aking bibig kasunod ang matinis na iyak ng mga batang nagising na ,tinignan ko ang mga ito ngunit hindi ko magawang lapitan at asikasuhin dahil sa tumitinding sakit sa aking ulo ,mabilis kong tinungo ang pintuan para buksan sana at humingi ng tulong ngunit sa hindi sinasadyang pangyayari ay kusa iyung bumukas ng malakas na tumama pa sa aking ulo kaya tuluyan akong mubagsak sa sahig habang sapo ang ito
“Honey….” mabilis na dalo ni jordan sa kanyang asawa mas lalo syang naalarma ng makita...

ang umaagos na dugo nito sa nuo “shittt…asikasuhin nyu ang mga bata.” Utos nya sa dalawang katulong bago pinangko si carla at dinala sa kanilan kwarto ,panay ang daing nito na maskit ang kanyang ulo “masakit ba itong sugat?” Tanong nya dito ngunit umuling ito at umiiyak na hinawakan ang kanyang sentido naalarma si jordan kaya mabilis nyang tinungo ang mga gamot nito binuksan nya ang maliit na drawer sa side table at kinuha doon ang dalawang bote ng gamot ,mahigpit nyang nahawakan ang mga iyun ng makitang hindi pa nababawasan nagngingitngit na binalingan nya si carla ngunit hindi nya magawang magalit dahil sa nakikitang paghihirap nito kaya sa halip na pagalitan ipinainom nya dito ang dalawang tableta mula sa magkaibang brand ng gamot ,hiniga ko ito sa kama at sumunod na kinuha ang firts aid kit sa loob lamang ng banyo pagbalik ko’y kumalma na ang hitchura nito kaya malaya kong nagamot ang sugat nito sa ulo.
“Clark…” anas nito saakin habang nakatitig sa mukha ko kaya kumunot ang aking nuo na tumitig din dito, kalaunan ay ibiniling biling nito ang kanyang ulo habang paulit ulit na sinasambit ang pangalang clark hanggang sa bunuin ito ng antok ay iyun at iyun parin ang binabanggit nito
“Clark???? Sinong clark?” Tanong nya sa natutulog na asawa ,,mula sa diwa ay bumalik sakanyang alaala ang mga nangyari at hitchura ni carla ng matagpuan at makita nya ito ,ang sentidong bahagi malapit sa may utak nito ay matindi ang naging impack ng kung anong bagay na tumama doon kaya mejo lumalim ang bahagi ng isang sentido nito ,binalingan ko ang mga gamot na ipinapainom ko dito at muling bumangon ang aking galit sa isiping hindi na ito umiinom ng mga gamot kaya madalas sumakit ang ulo nito ,ng muling maalala ang pangalan na binabanggit nito kanina ay doon nya naisip si mr.clark weaver ang pinakamayamang tao na nakilala nya at isa ding magaling na business man, kahalikan lang kanina ng kanyang asawa ,naihilamos ni jordan ang mga kamay sa kanyang mukha ng mapagtagpi tagpi ang mga kaganapan ngayung gabing ito “no…hindi…hindi…hindi pwede…imposible” anas nya sa kanyang sarili habang iniisip ang mga imposibleng katotohanan na tumatakbo sa isipan nya.