MAMA HINDI KO PO SINASADYA”
By: Ken Anderson
[BASAHING MABUTI]
***********************
“Anak bantayan mo muna si Bunso– may itatanong lang ako do’n sa ibang pasahero,” tumango lamang ako sa sinabi ni mama.
Hinawakan ko si bunso na naka-upo sa maliit na upuan niton barkong papadaong na. . . Malapit na kami sa destinasyon namin ilang dipa nalang hihinto na ang barko sa daungan.
Naglakad na si mama palayo at hinawakan ko naman ang kyut na kamay ni bunso.
Nasa Gilid kami nitong barko kung saan parang may mga Upuan.
“Hmm!” Taka kong nilingon si Kelly pangalan ng bunso namin Pa-2 years old palang siya at hindi masyadong nakakakapagsalita.
“Ano yun Kelly?”
“Uhhmm!!” usal niya at saka may itinuro. Tiningnan ko naman ang itinuro niya at isa yung bilihan ng mga makakain.
“Nagugutom kaba, Kelly?” Tanong ko pero tinuro-turo parin niya yun kaya naman lumuhod ako sa harap niya.
“Kelly?” Tumingin siya sa’kin. “Huwag kang aalis dito ah bibili lang si ate no’ng itinuturo mo ah– diyan kalang huwag na huwag kang aalis Okay?” Ngumiti siya sa’kin at tumango-tango ng maraming beses.
Tumayo ako at agad na nagpuntaha sa bilihang itinuturo ni Kelly– binili ko kung ano yung tinuturo niya salamat nalang at may pera pa ako rito.
Habang nag-aantay na i-abot sa’kin yung sukli bigla nalang umuga ang barko– mukhang nakarating na kami.
Pero hindi nagtagal biglang umugong ang sigawan ng mga tao.
“Ang bata!!”
“Tulungan niyo yung bata nahulog baka malunod!”
“Hala ang taas nitong barko yung bata!” Rinig kong sigawan ng mga pasahero. . . Umakyat ang kaba sa dibdib ko at napalingon sa kinaroroonan ni Kelly pero wala na siya do’n.
Nang maibigay ang sukli ay agad akong tumakbo papunta sa kinau-upuan namin kanina pero wala na talaga si Kelly.
“I-Ija?” Napalingon ako sa isang matandang babae.
“Kapatid mo ba ang batang nandiyan kanina?” Napatango naman ako.
“Iha– nakita ko ang kapatid mo tumakbo do’n hindi ko lang pinansin dahil akala ko nando’n ang nanay niya,”
Tiningnan ko ang itinuro niya at halos manlaki ang mata ko nang makita ang kumpulan ng taong naroon. Hindi na ako nakapag pasalamat pa sakanya at agad na tumakbo sa mga tao at nakipagsiksikan.
Nang tuluyan na akong napunta sa unahan– do’n ako biglang nanghina at halos hindi makagalaw.
“Kawawa yung bata imbes na maka-uwi nang ligtas nauwi sa trahedya,”
“Wala na ‘di na maliligtas ang batang ‘yan.”
Hindi ko na napakinggan ang ibang bulungan at nagtatakbo nalang agad pababa sa barko.
Wala akong pakealam kung may mabangga ako o ano. Ang importante sa’kin mapuntahan si Kelly.
Nang makababa sa Barko’y halos himatayin ako– si Kelly karga-karga siya ng isang lalaki at pa-ahon na sila.
Tumakbo ako palapit sa kanila at iling-iling naman akong tiningnan ng lalaki.
“P-Pasensya na pero wala na siya, Miss,” nanlulumong ani niya.
“H-Hindi-Hindi yan Totoo!” Sigaw ko at...

inagaw sa kanya ang basang-basa kong kapatid– tinapik-tapik ko pa si Kelly at wala manlang response.
“K-Kelly bunso! Gumising ka! Kelly! Huwag mo iwan si Ate diba sabi ko sa’yo huwag kang aalis sa kinau-upuan mo bakit mo ‘ko sinuway– G-Gumising ka Kelly binilhan kana ni ate ng gusto mo,” pero wala akong natanggap kahit anong sagot galing kay Kelly.
Niyakap ko ang basang-basa niyang katawan at napahugolhol sa iyak.
“M-Miss? S-Sinubukan kong languyin at iligtas ang kapatid mo p-pero bigo ako,” sabi nito pero hindi ko siya pinansin.
Nakatulala lang ako kay Kelly habang papunta kami sa pampang ng dagat.
“K-Kelly gising kana Oh!” Pagpupumilit ko pa pero wala talaga.
“KELLY!!” niyakap ko ulit ng mahigpit ang malamig na katawan ng kapatit ko at unti-unting tumulo ang mga luha sa mga mata ko.
Nangatog ang tuhod ko nang makita ko si Mama na nakatingin sa’min at bakas ang galit sa mukha niya habang nakatingin sa’kin.
“DIBA’T SINABI KONG BANTAYAN MO ANG KAPATID MO!” Bulyaw niya sa’kin at napapikit nalamang ako habang patuloy na lumuluha.
“M-MAMA HINDI KO PO SINASADYA, MAMA! W-WALA AKONG KASALANAN M-MA!” Umiling-iling ako habang patuloy na umiiyak at nanginginig.
“W-WALA NA S-SI KELLY! W-WALA NA ANG BUNSO KO, ANAK KO! ANONG NANGYARI BAKIT NAGING GANTIO!?” Nanlulumong ani ni mama at inagaw sa’kin ang wala nang buhay kong kapatid.
Halos mabingi ako nang isang malakas na sampal ang abutin ko sa kaniya.
“WALA KANG KUWENTA! SINABI KONG TINGNAN MO ANG KAPATID MO, SINABI KONG BANTAYAN HINDI PABAYAAN! TINGNAN MO ANG GINAWA MO NANG DAHIL SA KAPABAYAAN MO NAWALA ANG KAPATID MO NANG GANO’N GANO’N LANG! H-HINDI KO MATATANGGAP TO HIND! HINDI!” Sigaw niya sa harap ko at napaluhod habang yakap-yakap ang bangkay ni Kelly.
“MAMA S-SORRY H-HINDI K-KO SINASADYA MA H-HINDI KO G-GINUSTO ANG NANGYARI,” Nanginginig kong sabi at patuloy pa ring umiiyak.
“W-WALA NA KLEA! P-PINATAY MO ANG KAPATID MO! WALANGYA KA PINATAY MO SIYA!”
“M-MAMA?!”
“P-PINATAY MO ANG KAPATID M-MO! P-PINATAY MO ANG KAPATID MO!” Humahgolhol niyang bintang sa’kin habang dinuduro ako.
Nagpaulit-ulit sa isipan ko ang sinabi niya- hindi ako nakapagsalita at tanging humikbi lang ang nagawa ko.
P-Pinatay ko ang kapatid ko– P-Pinatay ko siya. . . Nang d-dahil sa’kin namatay ang kapatid ko
W-wala akong kuwentang kapatid at anak- wala! napaka iresponsable ko– napahamak ang kapatid ko dahil sa’kin.
S-Sana pala h-hindi na kita iniwan– s-sana hindi nalang kita p-pinagbigyan– K-Kung sana nagawa ko ang mga ‘yon b-buhay kapa sana ngayon.
Kelly mahal na mahal ka ni Ate I’m sorry– I’m sorry sana mapatawad mo ako dahil habang buhay kong dadanasin ang pangyayaring ‘to– habang buhay akong babangungutin nang pangyayaring ito dahil sa pagiging pabaya ko.
M-Mahal na mahal ka ni Ate I’m sorry.
Napaluhod nalamang ako at natulala habang patuloy na umiiyak.
“P-PASENSIYA NA MAMA P-PERO HINDI KO ‘YON S-SINASADYA,”
-End-