Nagising na lamang ako na nasa madilim na na kakahoyan..
Nakaupo at nakasandal sa malaking puno..
Sobra akong natakot nang nakatitig sakin ang nakaitim na damit,pants at nakasombrero na may takip ang mukha..
Lalo na nsa isip ko na baka ito ang killer at rapist.
Sino ka,sigaw kung sabi.
Pero ang lalaking nakaitim nanatili lang nakatingin at walang imik na unti unting lumalakad papalapit sakin..
Ako naman ay dahan dahan din umatras at nanginginig na sa takot..
Tulong!! Tulong!! Lakas kung sigaw..
Ngunit binilisan pa nito ang kilos at akma nang hahablutin ang suot kong damit..
Tinadyakan ko ito at agad na tumayo.
Pero agad niya nahablot ang damit ko sa likod.
Pinaharap niya ko at sinampal nang malakas..
Akma din niyang hahablutin ang sa harap kong damit.
Pero binigay ko ang lahat nang lakas ko at tinadyakan ko siya ulit.
Hinila niya ang paa ko papalapit sa kanya at nahablot nga nya ang sa harap kong damit.
Nasilip na nang lalaking nakaitim ang kunti sa dibdib ko dahil napunit na nga niya ito..
Pumaibabaw na sakin ang lalaking nakaitim.
Tumutulo na luha ko dahil nanghihina narin ako.
Hinahalikan niya ko pero pilit ko parin yun iniiwasan.
Hinawakan niya ang dalawang kamay ko at patuloy na humalik sa leeg ko.
Papunta sa dibdib ko..
Nagpupumiglas parin ako pero diko kaya ang lalaking nakaitim..
Nang biglang may malakas na pumalo sa ulo nang nakaitim.
Dahilan nang pagkakahiga nito sa gilid ko..
Natulala parin ako sa takot kaya di parin ako kumilos.
Umupo sa harapan ko ang lalaking pumalo sa taong nakaitim..
Si Reymart ang nakita ko at tuluyan nang umagos ang mga luha ko..
Agad naman hinubad ni Raymart ang kanyang jacket at itinakip sa punit punit kong damit.
Nang tumayo ang lalaking nakaitim at agad tumakbo..
Dumating naman agad si mon at hinabol niya ito.
Di mabilang ang suntok na binigay ni mon sa taong nakatakip ang mukha..
Hanggang sa mahiga ito sa lupa.
Kinuha ni mon ang takip sa mukha at nagulat ito nang makita kung sino ang lalaking nakatakip ang mukha..
Ryan!!! gulat na sabi ni mon..
Hahahahaha..Ano mon!!
Ano sa pakiramdam na ang babaeng mahal mo gagahasain at papatayin..
Na marinig iyun ni mon ang sinabi ni ryan.
Agad niya itong kwenelyuhan..
Ilang beses ko bang sasabihin sayo.
Hindi ako ang pumatay kay Charmaine.
Sinungaling..sinungaling ka!
Isa kang killer at rapist!!
Isang malakas na suntok ang pinakawalan agad ni mon.
Dahilan nang pagkawalan nang...

malay nito.
Lumingon si mon sakin at dahan dahan lumakad papalapit..
Agad kinuha ni mon ang jacket ni reymart na itinakip sakin at ibinagsak sa lupa at
Hinubad ni mon ang suot niyang toxedo at yun ang itinakip niya sa punit punit kung damit.
Dahan dahan akong inalalayang tumayo at lumakad palabas nang kakahuyan..
Naiwan si reymart sa kakahuyan na tahimik lang at nakatingin samin papalayo.
Thaliyah,masaya akong ligtas ka.
Kahit sa ganitong paraan lang mapadama ko sayong mahal kita..
Naging duwag ako sa pag ibig ko sayo.
Dahil natatakot ako na baka pagsisihan mong nakilala mo ko..
Hindi ako naging katulad ni mon,na kayang ipadama at sabihin sayong mahal ka niya,kahit na alam niya na baka isang araw talikuran mo siya..laman nang isip ni reymart.
Paglabas namin ay gulat na gulat si emma at umiyak nang malakas.
Ok lang ako,ok lang ako emma wag kana umiyak..
Punta muna tayo sa tambayan bago ko kayo ihatid pauwi agad na sabi ni mon.
Pagdating namin sa tambayan,ay agad kinuha ni mon ang medical kit ang nilagyan nang gamot ang mga gasgas sa tuhod at kamay ko.
Niyakap ako ni mon,sorry sorry thaliyah nang dahil sakin muntik kang mapahamak.
Wala kang kasalanan,agad kong sabi at hinawakan ko mukha niya at nginitian.
Cuz kailangan mo yata magpalit nang damit.
Baka mag alala sayo sila anti.
Di bale,sasabihin nalang natin sa kanila ang totoo.
Pag uwi nang bahay laking gulat nang mama at papa ko nang makita ako.
Kwenento na lang ni mon ang nangyari.
Maraming maraming salamat sa,paglitas mo sa anak ko mon,maluluhang sabi ni mama kay mon.
Hindi po ako ang unang nakakita at nakatulong kay thaliyah tita.
Si Reymart po.
Kahit na nagpapasalamat parin ako dahil agad niyo siya hinanap.
Pakisabi na lang kay reymart pag nakita mo,lubos aking pasasalamat.
Tumango na lamang si mon at nag paalam narin na uuwi na.
Habang si reymart ay inaalala niya parin ang unang kita niya kay thaliyah.
Nakaparada noon ang sinasakyan niyang sasakyan dahil sa trapic nang makita niyang dumaan si thaliyah at emma na nagtatawanan.
Kaya simula nun ay pinagtatanung na niya kung saan nag aral at nakatira si thaliyah,at araw araw na niya ito sinusundan.
Kahit sa bahay ay lagi niya binabantayan si thaliyah.
Kasi alam niyang lagi itong mag isa sa bahay.
Gusto niyang siguraduhin ligtas lagi si thaliyah.
Pero wala siyang lakas na loob na lumapit at sabihin kay thaliyah ang naramdaman niya.