By Yzabelah
Hindi pa rin makalimutan ni Vivienne ang nangyari kanina sa parking lot kahit pa nga ilang minuto na ang nakalipas. Hanggang ngayon ay ramdam pa rin niya ang pag-iinit ng kanyang pisngi hanggang sa kanyang tenga sanhi ng pamumula at matinding kahihiyan nang naging kilos niya. Sa buong buhay niya wala pa siyang lalaking nayayakap ng ganoon kahigpit kung hindi ang lalaking ito.
Kahit hindi niya ito tuwirang tinatapunan ng tingin ay batid niyang kanina pa siya nito paulit-ulit na pinagmamasdan sa pagitan ng pagsubo nito. Batid rin niyang walang humpay ang pagngiti nito sa tuwing pupukulin siya nito ng tingin. Gusto niyang mairita at magsungit sa lalaki ngunit ayaw naman niyang isipin nito na napakalaki ng epekto sa kanya ng pagkakadaite na iyon ng kanilang mga katawan.
Ni hindi niya magawang galawin ang pagkain na nasa kanyang harapan.
“Ayaw mo ba ng pagkain?” tanong nito sa kanya, dahilan upang magtaas siya ng tingin rito.
Kusang puminta na naman ang isang malawak na ngiti sa mga labi nitong may kaaya-ayang hugis at kulay na sadyang mamula-mula.
Oh my god! Pati ba naman iyon ay napansin pa niya? Kailan pa siya naging mapagmasid sa kung anumang hugis at kulay ng labi mayroon ang isang lalaking nakakaharap niya? Bigla siyang napalumod-laway bago magsalita dahil pakiramdam niya ay nanuyong bigla ang kanyang lalamunan.
“Wala ka bang gagawin kung hindi ang ngitian ako ng ngitian?” sa halip na tugunin ang tanong nito ay iyon ang namutawi sa kanyang mga labi.
“Nakaka-distract ba ang mga ngiti ko, kaya ba hindi mo magawang kumain?” balik na tanong agad sa kanya ng lalaki.
Napatingin siya ng deritso sa mukha nito sanhi upang masalubong naman niya ang titig nito na isa pang nagpapawala sa katinuan niya. Gusto niyang isigaw sa mukha ng lalaki na, oo nakaka-distract ang mga ngiti nito hanggang sa puntong nagagawang mag-dribol ng tibok ng kanyang puso, subalit pinilit na lang niyang manahimik at ipinasyang harapin na ang pagkain. Ayaw niyang lalo pa silang ma-delay at magtagal roon.
Grilled pork and buttered garlic shrimp ang inorder nito para maging pananghalian nila. Sinamahan pa nito ng vegetable salad dahil na rin sa hiling niya. Fresh Buko with lemon juice ang naging refreshment nila. Hindi na rin naman masyadong umorder ng marami ang lalaki dahil na rin sa lahat ng tanungin nito kung kakainin niya ay iisa lang ang sagot niya, kung hindi bahala na ito dahil hindi naman siya maghi-heavy meal.
Akmang hihiwain na niya ang grilled pork nang agawin sa kanya ng lalaki ang plate at ito na ang nagkusang hiwain iyon. Matapos iyon ay muling ibinalik sa kanya.
Bukod sa kakambal niyang si Maximillian ay wala pang lalaking nagpapakita sa kanya at gumagawa ng mga ganoong akto ng pagiging gentleman. Kung mayroon mang nagtatangka ay hindi na niya iyon agad binibigyan ng pagkakataon na gawin pa sa kanya. Pero ang lalaking ito, kagabi lang niya nakilala ay napakarami ng mga bagay na nagawa sa kanya at mga pangyayaring naganap sa pagitan nila.
“You are so beautiful!”
Napatigil siya sa akmang pagsubo nang marinig ang sinabing iyon ng lalaki. Muli niyang ibinalik ang tingin rito.
“Anong ginagawa mo?” seryosong kumunot ang noo niya nang bitawan ang tanong na iyon sa lalaki.
“Sinasabi kung ano ang nakikita ko,” tugon nito.
“Next time makabubuting manahimik ka na lang!”
Kailangan niyang paglabanan ang nararamdamang bahagyang paglukso ng puso niya dahil sa simpleng papuri na iyon ng lalaki. Hindi na siya teenager para magpadala sa ganoong papuri. Marami ng lalaki ang naringgan niya ng papuri sa kagandahang taglay niya pero bakit iba ang dating ng papuring natanggap niya ngayon sa lalaki?
“Hindi ako sinungaling na tao. Isa ka sa patunay sa kagandahang nilikha ng Diyos sa mundo,” seryoso ang pagkakabigkas na iyon ng lalaki sa mga salitang iyon.
Hindi niya malaman kung ano ang magiging reaksyon sa sinabi nito.
“Alam mo kung ano ang kulang sa iyo?”
Naintrega siyang bigla sa kung anumang kulang sa kanya na sasabihin ng lalaki.
“Pintahan mo ng mga ngiti ang kagandahang mayroon ka,” matapos sabihin iyon ay kumindat pa ito sa kanya.
“Walang dahilan para lagi akong ngumiti. Ginagawa ko ang lahat sa seryosong paraan. Kung sa tingin mo iyon lang ang kulang sa akin, nagkakamali ka!”
“Alam ko! Maraming kulang sa buhay mo!”
Huli na para mabawi niya ang huling pangungusap na sinabi sa lalaki. Para na niyang binigyan ng hint ang lalaki na hindi perpekto ang buhay na mayroon siya. Na sa kabila ng kanyang marangyang pamumuhay ay may malaking kulang sa buhay niya. Bagay na ayaw niyang ipahalata sa kahit na sinuman.
Noon biglang nag-ring cellphone niya na kasalukuyang nakapatong sa mesa sa tabi ng plate niya. Inignora niya iyon nang makita kung kaninong pangalan ang nag-appear sa screen, kay Maximillian. Ngunit walang sawa talaga ang kakambal niya sapagkat paulit-ulit ang naging pagtawag nito.
“Sige na, sagutin mo na,” ang lalaki na mismo ang kumumbinse sa kanya na sagutin iyon.
“Hindi na kailangan, kakambal ko iyan, mangungulit lang iyan,” hindi niya malaman kung bakit sinadya pa niyang ipaalam sa lalaki na ang pangalan ng lalaking nag-aappear sa screen ng cellphone niya at tumatawag sa kanya ay ang kakambal niya.
Nag alala siyang baka ang iniisip ng lalaki ay kasintahan niya ito o manliligaw. Bagay na pinagsisisihan na naman niya. Nagiging obvious na ba ang pagiging defensive niya?
Dahil nga nakukulitan na rin siya ay minabuti niyang sagutin iyon. Tumigil siya sandali sa pagkain at nag-excuse sa lalaki. Bahagya pa siyang tumagilid upang magkaroon ng kaunting privacy kahit hindi siya umaalis sa pagkakaupo.
“Nasa Valle Hotel ka na ba?” bungad na tanong agad ng kakambal niya nang sagutin niya ang tawag na iyon.
“Wala pa, bakit?”
“Tamang-tama, naka-check-in doon si Tobias Cailler, you know him, right?”
Sino ba naman ang hindi makakakilala kay Tobias Cailler, na bukod sa isa ring heredero at isinilang ng may gintong kutsara sa bibig ay kinababaliwan ng ibang mga kababaihan at paboritong target ng mga gold digger? Ang lalaking ang libangan na lang yata ay ang pagpapalit ng nobya! Isang lalaking certified womanizer!
“So?” wala siyang pakialam kung nasa Valle Hotel man ang lalaking iyon ngunit ninais pa rin niyang marinig mula sa kakambal ang nais nitong mangyari.
“Have a date with him!” tahasan nitong wika.
“What!” medyo napataas ang tinig niyang iyon dahil sa narinig na sinabi ng kakambal. “ Please, Maximillian, I don’t need to have a date with him!”
“Intresado siya sa iyo.”
“But I’m not interested! He’s a certified womanizer for god’s sake! I can’t imagine myself having a date with him!”
“He promised me, he will behave! Please, Vivienne, for this time, be a lady,” may pagsamo ang tinig na iyon ng kakambal niya. “Hahayaan ba kitang mapahamak sa kamay ng isang lalaki?”
“Anong deal n’yo at nakikiusap ka sa akin ng ganyan?”
“Wala naman, I just want you to have a companion.”
“Tell me Maximillian, kung gusto mong pagbigyan kita.”
Narinig niyang bumuntong hininga pa...

muna ang kakambal sa kabilang linya bago siya sagutin.
“Okay, he’s good for you to be your husband, and if it happened I will make sure na ang certified womanizer na kilala mo ay patitinuin ko sa kahit na anumang kaparaanan!”
Hindi niya malaman kung maiiyamot na sa kakambal dahil sa pagpupursige nito na ihanap siya ng mapapangasawa.
Hindi na niya tinagalan pa ang pakikipag-usap rito. Tinapos agad niya iyon at muling hinarap ang pagkain. Nag taka pa siya nang makitang hindi na rin kumakain ang lalaki sa harapan niya kahit pa nga hini pa ubos ang pakain sa pinggan nito.
“Tapos ka na?” tanong niya rito.
“Hindi pa, sinadya kung huwag ipagpatuloy ang pagkain sapagkat nais kong hintayin ka,” tugon nito.
Hindi siya nakasagot. Mata-touch ba siya sa sinabi nito? Bakit ba wala na lang ginawa ang lalaki kung hindi ang umastang napaka-gentleman sa harap niya?
Nang matapos ang pananghalian nilang iyon ay ang lalaki na ang nag-volunteer na magbayad ng kanilang pananghalian. Nakita pa niya kung paano mag-blush ang waitress na lumapit sa kanila nang ngitian ito ng lalaki ng ngiting pagkatamis-tamis na inaakala niya sa kanya lang nito ginagawa. Tila hindi niya nagustuhan ang pangyayaring iyon ngunit agad rin niyang sinaway ang kanyang sarili sapagkat wala naman siyang karapatan na magreak sa ganoong paraan.
Nang makalabas na sila ng grilled house at makarating sa parking lot kung saan naka-park ang kotse niya ay hindi na siya naghintay pa na ipagbukas ng lalaki. Siya na mismo ang nagbukas ng pinto ng kotse upang sumakay sa hulihan nito. Tulad kanina ay doon ulit siya naupo. Mula roon ay hindi na siya muli pang dinalaw ng antok kaya naman inaliw na lang niya ang sarili sa pagmamasid sa mga tanawin ng daan habang paakyat ng Baguio.
VALLE HOTEL
BAGUIO, CITY
Pasado alas tres ng hapon nang marating nila ang Valle Hotel kung saan ang meeting place nila ni Ms. Cheska Mary Valle Montealegre, ang CEO ng kompanyang namamahala sa chain of Valle Hotel and Resort na matatagpuan sa iba’t-ibang panig ng bansa maging sa abroad.
“Nahihiya ako at nagsadya ka pa rito sa Baguio para lang sa meeting natin, “ nakangiting wika ni Cheska Mary sa kanya. “Pupunta naman kasi ako sa Manila sa isang araw, sana doon na lang tayo nag-meet ng hindi ka na naabala.”
“Hindi ko na kasi mahihintay pa ang isang araw para makausap ka. I’m in a hurry! May naging pagbabago sa schedule ng mga ikakasal, at ang preparation ko lang ay two weeks. Thank you at pinagbigyan mo ako,” malumanay niyang tugon bagaman at seryoso ang kanyang mukha.
“Nabasa ko nga sa mga documents na ini-email sa akin ni Ms. Maurelle, anyway, here, I already signed it.” Iniabot nito sa kanya ang bagong kontrata na may lakip ng signature nito.
Matapos buklatin at i-check iyon ay nagpakawala na siya ng isang tipid na ngiti.
“Oh, thank you!”
“Anytime, Ms. Santibañez,” nakangiti ring tugon nito. “Anyway, you’re brother called me a while ago. He want me to prepare a de luxe room for you.”
Naalala niya ang dahilan ng pagtawag ng kanyang kakambal. Talaga ngang desidido ito sa sinabi nito at hiniling sa kanya kanina.
“Oh, huwag mo na lang siyang pansinin, bibiyahe din ako pabalik sa Manila ngayon. Masyado lang niyang ginugulo ang buhay ko ngayon, alam mo na siblings thing!”
Hindi naman na tumugon si Cheska Mary, napatango-tango na lang ito matapos marinig ang sinabi niya.
Hindi naman naging matagal ang meeting nilang iyon. Matapos ang halos kuwarenta minutos na kuwentuhan ay nagpaalam na rin siya rito. Hindi na rin naman ipinilit ni Cheska Mary ang tungkol sa sinabi ni Maximillian.
Ang balak sana ni Vivienne ay bumaba na rin sila ng Baguio nang sandaing iyon upang tumuloy naman sa Quezon. Ayaw niyang magsayang ng oras. Pagdating niya sa parking lot ay binuksan na niya ang pinto ng kotse ngunit bago pa siya nakapasok ay nasulyapan na niya sa salamin na natutulog ang driver niya. Naisip tuloy niya, hindi ba ito bumaba ng sasakyan? At bakit nga ba bukas ang pinto ng kotse niya habang natutulog ito? Hindi nito dapat hinahayaan na bukas ang kotse niya. Paano na lang kung may masamang loob na magtangkang pumasok? Napansin niyang ni hindi na man lang ito nakapag-alis ng seat belt. Nakatulog ito sa ganoong ayos.
Muli niyang isinasa ang pinto ng kotse sa hulihan at ang unahang pinto ang binuksan. Naupo siya roon. Bumaling siya sa lalaki upang sana ay gisingin ito ngunit napansin niyang mahimbing ang tulog nito. Nagkaroon tuloy siya ng pakakataon na pagmasdan ito.
Sa lahat ng lalaking nakasalamuha niya, ang mukha nito ang hindi nakakasawang pagmasdan. May ilong na nagmamalaki at may mga labing maninipis na tila kay sarap humalik! Ipinilig niya ang kanyang ulo. Heto na naman siya! Pinagnanasaan ba niya ang lalaking ito? Hindi nga niya alam kahit ang pangalan nito! Kailan pa siya nagnais na mahalikan ng isang lalaki? Walang puwang iyon sa kanyang isip?
Bigla naman siyang nakaramdam ng konsensiya. Batid niyang puyat rin ang lalaki dahil may duty pa ito kagabi, tapos ngayon ay ipinagmaneho pa siya ng matagal. Nauunawaan niya na kailangan rin nitong magpahinga at makatulog, lalo na at ipagmamaneho pa siya nito patungong Quezon, Province naman, sa Adelfa’s Garden.
Upang maging komportable ito ay naglakas loob na siyang alisan ito ng seatbelt. Marahan siyang dumukwang palapit rito upang abutin ang lock ng seatbelt nito. Hahayaan na muna niya itong makatulog. Ngunit hindi pa niya iyon natatanggal nang bigla na lang itong magmulat ng mga mata at sa tagpo pa namang halos nakadamba na siya rito at wala ng isang dangkal ang pagitan ng kanilang mga mukha. Agad na nagsalubong ang kanilang mga mata. Parang naparalisang bigla ang kanyang katawan na ni hindi niya magawang bumawi at lumayo agad sa lalaki. Nakita niya ang paggalaw ng paningin ng lalaki pababa sa mga labi niya at ang muling pagbalik ng tingin nito sa kanyang mga mata.
Nang bigla itong ngumiti ay saka lang siya parang nahimasmasan at mabilis na umalis palayo sa lalaki. Bigla niyang ibinaling sa harapan ang kanyang paningin.
“Tatanggalin ko lang sana ang seatbelt mo, para maging komportable ka sa pagtulog. Huwag mo akong pag isipan ng iba, nagmamagandang loob lang ako! Saka sasabihin ko sa iyo na bukas na tayo babalik sa Manila. Medyo pagod na rin ako sa biyahe, kukuha ako ng silid para doon ka na makapag-pahinga. Pakidala na rin lang sa suite ko ng travelling bag ko. Siya nga pala, baka isipin mo, magkaiba tayo ng silid!” Matapos sabihin ang mga katagang iyon ay binuksan na niya ang pinto ng kotse at mabilis na lumabas roon.
Napapikit siya ng mariin bago tuluyang humakbang palayo sa kotse. Nang dahil sa tagpong iyon nagawa tuloy niyang magdesisyon na magpalipas ng magdamag sa hotel.
“Vivienne, mag focus ka! Bakit parang nawawala ka sa sarili mula pa kagabi?” tanong niya sa sarili. “Hindi ang lalaking iyan ang magpapawala ng iyong katinuan!”
ITUTULOY…
Thank you😘❤