The Broken Angelπ»
Eight:
Ang lahat ng bagay ay unti-unting nagbago, unti-unting nawawala at unti-unting nanghihina. Hindi ko alam kung ano ang nagbago ngunit hindi ako manhid para hindi maramdaman ito. Normal lang sa isang kuya ang magalit kapag nalaman nilang naglalasing ang kanyang kapatid, normal lang na mainis sa akin si kuya Demetri dahil nalaman niyang hindi ako pumasok at mas piniling sumama sa barkada ngunit ganoon ba talaga siya magalit?
Muntik na akong magahasa kung hindi lang siya dumating baka nawala na sa akin ang kainosentehan ko.
“Your not allowed to be touch nor be kissed with those ash*t. I knew your very innocent but please be aware of your surroundings, not all people are kind, someone have thier own agenda.” Alam kung nag-alala lang siya ngunit bakit pakiramdam ko may mali?
“From now on, I forbid you to befriend with boys.” Bakit niya ako pagbabawalan na makigkaibigan sa mga lalaki? Ito ang kauna-una kong magkaroon ng kaibigan ngunit bakit niya ako pinagbawalan? Akala ko malaya na ako, akala ko magagawa ko na lahat ng gusto ko ngunit bakit pakiramdam ko nakakulong pa rin ako? Ito na ba hagganan ng kasiyahan na tinatamasa ko?
“Kuya, Wala silang ginagawang masama.” Nawalan ng reaksiyon ang kanyang mukha at tanging malamig na titig lang ang kanyang iginawad sa akin.
Stupid me right? Ipinagtanggol ko ang taong muntik ng gumahasa sa akin, ayaw ko lang talaga ng gulo at alam ko din naman sa sarili ko na may kasalanan din ako.
“Remember my rules?” Tanong niya sa akin, umirap ako para hindi tuluyang pumatak ang aking luha, ang sakit sa aking puso ay nanoot sa kaibturan ng bou kong katawan, para akong sinaksak ng paulit-ulit at dinurog.
Ganito na lang ba lagi? Nakalaya nga ako sa kamay ng Tiyuhin ko, nakalaya nga ako sa kalupitan niya, sa pang-aabuso ngunit bakit ngayon unti-unti ko ng naramdaman na akoy nakakulong?
His Rules? Wanna ask what his Rules? For him, it’s so simple but t’was hard for me.
Rule number one:
I am not allowed to go anywhere without him by my side.
Rule number two:
I’ll do what he say.
Rule number three:
Do not talk to strangers and that’s includes boys.
Rule number four:
I should stick with him.
Last Rule:
When I reached the age of eighteen I should marry him.
Wala talagang libre sa panahon ngayon, noh? Akala ko kasi aampunin niya ako, akala ko kasi gagawin niya akong kapatid niya dahil iyon ang sinabi niya sa akin.
Ngunit ano toh? Nagbago ang lahat. People change and my kuya is no exemption. Tatlong taon ang lumipas, sa bilis ng panahon hindi ko akalain ganoon din kabalis magbago si kuya.
At the age of thirteen may napapansin na ako sa kanya, he always got mad everytime he saw me playing with other kids, hindi ako dumaan sa pagkabata, hindi ko kailanman naranasan ang buhay na magkaroon ng kaibigan at maging masaya kaya ng minsang may nakilala akong lalaki na kaedad ko ay kinaibigan ko hanggang sa naging closed kami.
“I am not child anymore, binata na ako and I don’t play but if you really want to play then I played just so I see you happy.” Troy once said, isang kalaro ko. Hindi naman talaga naglalaro ang isang trese anyos na katulad niya, sa panahon ngayon kahit bata pa ay may nobyo at nobya na kaya naintindahan ko ang ibig niyang sabihin.
“Thank you Troy, I really love you.” I said and hugged her really tight out of happiness, hindi ko siya mahal bilang isang lalaki kundi mahal ko siya bilang isang kaibigan.
“Nuh! I don’t love you, masyado kang bata. May nililigawan na ako.” See? Ang bata niya pa pero marunong nang manligaw.
“Pero mahal kita.” Alam niya na ang...