WALA TALAGANG SECOND CHANCE SA PAG-IBIG
PROLOGO
“You may kiss the bride.” Kasabay ng dahang dahang pag-angat ni Carlo ng belo ang pagpatak ng luha sa mga mata ni Kristine. Matagal na hinintay at ipinalangin ni Kristine ang tagpong ito. Ang makasama ang pinakamamahal niyang lalaki sa tapat ng altar.
Hindi makakalimutan ni Kristine ang unang pagkakataon na nagkakilala silang dalawa. First year college palang siya noon nang di sinasadyang matapunan niya ng sawsawan ng fishballs ang uniform ni Carlo. Pero sa halip na komprontahin siya, laking gulat niya ng numero niya ang hininging pang abswelto nito.
Nagsimula sa pagiging textmate, hanggang sa naging tuluyan silang magkaibigan. Patapos na ang school year ng taong iyon nang magtapat sakanya si Carlo ng nararamdaman nito.
Pero hindi niya pa muna binigay ang matamis na oo bagama’t masidhi narin ang pag-irog niya para rito. Pinasabik at pinaghintay niya pa ito hanggang sa dumating ang panibagong taon ng pasukan.
Iyon kase ang mahigpit na bilin noon ng namayapa niyang lola. Kung talagang seryoso si Carlo at tapat sa nararamdaman nito. Magagawa nitong magtiis at maghintay kahit hindi sila nagkikita o nagkakasama, na siyang napatunayan naman ng binata kinalaunan.
Palaging nagdudulot ng ngiti sa mga labi ni Kristine sa tuwing naaalala niya ang naging matinding reaksyon ni Carlo pagkatapos niyang ibigay ang matamis niyang oo.
Nagsusumigaw ito, nagtatalon sa tuwa atsaka binuhat pa siya’t nagpaikot-ikot silang dalawa sa gitna ng marami nilang kapwa estudyante na nakasaksi ng tagpo.
Walang araw na hindi sila nagkasama. Hatid sundo siya ni Carlo sa eskwelahan araw-araw. Mapera ang pamilya ni Carlo kaya kahit nag-aaral palang ito, mayroon na agad itong sariling kotse na minamaneho.
Ang pamilya naman ni Kristine ay simple lang ang pamumuhay. Hindi mayaman pero hindi rin mahirap. Sa bangko nagtratrabaho ang mama ni Kristine, ang papa naman niya ay ofw sa Saudi.
Hindi naging mahirap para kay Carlo na kunin ang loob ng mga kasama ni Kristine sa bahay. Kalog kase, masiyahin at kahit na lumaki sa marangyang pamumuhay hindi mababakasan ng kahit anong kaartehan si Carlo sa katawan.
Sa katunayan, hindi maaaring matapos ang araw ng Linggo na hindi dumadalaw si Carlo sa bahay nila Kristine. Hindi ito nirequest ni Kristine kundi ang lola niya ang may hiling sapagka’t botong boto ito noon sa binata.
Kung hindi nga lang sila parehong nag-aaral pa, malamang naipilit ng matanda ang pagpapakasal nila noon.
Naunang nakapagtapos si Carlo sa kursong business management. Samantalang si Kristine naman ay tatlong taon pa ang bubunuin sa pag-aaral ng kursong edukasyon. Pagkagraduate na pagkagraduate ni Carlo ay sumabak agad ito sa pamamahala ng ilan sa mga negosyo ng pamilya nito.
Si Kristine naman ay mas naging abala sa pagsusunog ng kilay kaya nalimitahan ang oras ng dalawa na magkausap at magkasama. Sa isang linggo maswerte na kung mapuntahan siya ni Carlo ng dalawa o tatlong beses. Kapag masyado naman itong busy, minsan isang beses lang sa loob ng dalawang linggo.
Nakakapag-usap naman sila sa cellphone ngunit paikli ng paikli ang nagiging pag-uusap nila bawat lumilipas na araw. Gayunpaman, sa kabila ng padami ng padami nilang responsibilidad at prayoridad, hindi parin nabawasan ang pagmamahal ng dalawa para sa isa’t isa.
Hanggang sa huling taon na ni Kristine at makakapagtapos narin siya’t mapapauwi na niya sa wakas ang ama sa pinas....

Subalit nagkaroon naman ng biglang desisyon ang pamilya ni Carlo na lumipat ng ibang bansa at doon na permanenteng manirahan.
Upang di magkahiwalay, niyaya siya ni Carlo na magpakasal at sumama rito. Ipagpapaliban niya muna pansamantala ang pag-aaral at kailangan niyang iwanan ang sariling pamilya. Bagay na hindi maaatim na gawin ni Kristine. Naging sobrang hirap at bigat ng salitang hindi na isinagot niya sa kasintahan.
Sinubukan pa ni Carlo na suyuin at baguhin ang isip niya ng maraming beses, pero maraming beses niya din itong tinanggihan. Mahal na mahal ni Kristine si Carlo higit pa sa naiisip nito, subalit hindi niya kayang ibigay ang hinihingi nito.
Kapwa silang naghiwalay ng durog ang puso at pagkalipas ng limang taon ay unti-unti ring naghilom.
Kung sumagot lang sana si Kristine ng “OO” ng mga sandaling iyon, mga labi niya sana ang hinahagkan ni Carlo at siya sana ang babaeng katabi ngayon ng dating nobyo sa harap ng altar, hindi ang kapatid niya sa ama na si Catherine.
“Ayos ka lang, Tinay?” paniniguro ni Cecilia sa anak. Kanina niya pa kase ito na napapansing punas ng punas sa mga mata at panay ang hikbi. Hindi naman siya nagkulang sa paalala kay Kristine na wag na lamang dumalo sa kasal dahil imposibleng hindi masasaktan ang dalaga.
Subalit dala ng hiya at may nais patunayan, nagpumilit parin ito sa pagdalo. Kaya heto, dinaig pa ngayon ang mismong ikinasal sa pag-iyak.
“Tinay, umayos kana dadaan na dito sila Carlo at ang kapatid mo.” pabulong na saway ni Cecilia. Agad namang pinunasan ni Kristine ang namamasa pang mga mata atsaka isinuot ang baon na antipara upang takpan ang pamamaga nito.
Masaya at magiliw na binabati ng lahat ang bagong kasal. Panay ang kaway ni Catherine sa mga tao na animo’y nanalo sa isang beaucon, ngiting ngiti din ito na sa paningin ni Kristine e aabot ng tainga. Si Carlo naman, kaswal lang na nakangiti habang nagpapasalamat sa mga taong bumabati. Isa isa din nitong tinitigan ang mga bisita kaya hindi maiiwasang mapadako ang tingin nito sa puwesto kung nasaan sila Kristine.
Bigla tuloy na naalarma ang dalaga ngunit tulad nga ng sinabi niya bago siya nagpasyang pumunta sa simbahan na to. Papatunayan niya sa lahat na nakalimot at nakamove-on na siya.
Tumayo siya ng maayos saka naghintay sa pagdaan ng mga mata ni Carlo. Sobrang bilis ng tibok ng puso ni Kristine habang palapit ng lapit ang dating kasintahan.
Halos marinig na nga niya ang sariling pintig dahil sa tindi ng kabang nararamdaman niya.
Hanggang sa nangyari na nga ang muli nilang pagkikita pagkatapos ng halos limang taon. Napatigil si Carlo sa paglalakad habang matamang napatitig sakanya.
Mga titig na hindi mawari ni Kristine ang ibig sabihin subalit sapat na upang muling maantig ang puso niyang sinisigaw parin ang pangalan nito.
Huminto din si Catherine sa paglalakad atsaka sinundan ang tingin ni Carlo. Pumakla ang ngiti nito nang makitang sa nakababata nitong kapatid nakapako ang mga mata ng asawa. Nagpabaon pa ito ng irap kay Kristine na nasaksihan ng ibang naroroon bago hinila si Carlo palayo sa mag-ina.
Sa pagkakataong ito, nais pasalamatan ni Kristine ang ate niya sapagkat kung nagtagal pa ng ilang segundo si Carlo sa harapan niya, baka hindi na napigilan ni Kristine ang pagsabog ng emosyon niya..