SANDRA’s POV:
ISANG meeting lang naman ang ginawa ko ngayong araw.
Pasakalye ko lang ‘yon para pahirapan si David.
Gusto kong maghabol siya hanggang sa mapagod at lumuhod sa harapan ko.
Natutuwa kasi ako kapag gano’n ang mangyari.
And I can’t wait to see him begging on me.
“Melanie, kapag dumating si Derick na wala pa ako, pakisabi sa kanya na may pinuntahan lang ako na importante.”, pagbibilin ko sa Secretary.
Balak ko kasing dumalaw sa puntod ni Michael. Gusto ko siyang makausap at sabihin na inuumpisahan ko na ang paghihiganti.
Ito kasi ang pangako na binigkas ko nung mamatay siya. At ngayon, sinisimulan ko na ito kay David. Siya muna ang uunahin ko.
NAGDRIVE na ako patungo sa cementeryo kung saan nilibing ang anak ko.
Katabi no’n ang kabaong na akala nila ay ako. Pero hindi ako ‘yon, dahil hindi pa ako patay. Ibang tao ang nakalibing sa lupa.
Kaya pagkarating ko do’n, napatigil ako sa paglalakad dahil nakita ko ang isang lalaki na nakaupo sa may damuhan.
Likod palang nito, kilala ko na agad.
Si David!
Oo, si David nga!
Dumalaw siya sa puntod namin.
Hindi ko makita ang reaksyon niya, pero sa palagay ko, nilalamon na siya ng konsensya.
Kung sabagay, siya ang pumatay sa anak ko.
Pinatay niya si Michael. At siya pa mismo ang nagpalayas sa amin habang binuburol ko ang bata.
Agad na umapaw sa aking dibdib ang galit. Nagagalit ako sa tuwing sumasagi sa isipan ko ang ginawa niya sa amin.
Trinato niya ako na parang basura.
Samantalang si Michael, nagawa niyang lasunin.
Para ano? Para balikan si Katrina?
Ibang klase! Ang hayop niya!
HINDI ako nagpahalata na apektado. Pinili ko maging kalmado habang lumalapit sa puntod ng anak ko.
Nang huminto ako sa likuran ni David, napalingon ito sa akin.
Nasilayan ko ang luha sa mata niya na mabilis niyang pinunasan.
“Miss Sandra? Anong ginagawa mo dito?”, tanong nito na may pagtataka.
Tumayo ito kaya nagkaharap kaming dalawa.
“Hindi ba obvious? May dadalawin ako.”, sagot ko na medyo may katarayan.
“D-dinadalaw? Sino?”, bigkas muli ng lalaki.
“Bakit ba ang dami mong tanong?”, balik na turan ko sa kanya.
“W-wala naman. Akala ko kasi–“,
Bago pa man siya makasalita, agad kong nilagay ang bulaklak na binili ko kanina.
Inilagay ko ito sa unahan ni Michael.
Hindi ko kilala kung sino ang patay na ‘yon, pero umakto ako na kamag-anak ko ang tao.
“She’s my auntie. Nalason siya. NILASON SIYA. Kaya namatay. Eh ikaw? Sino ba ang dinadalaw mo dito?”, taas-kilay na bigkas ko.
Talagang diniinan ko ang salitang ‘nilason’ para matamaan siya sa sinasabi ko.
Pero yung mukha niya, hindi nagbago.
“Binisita ko ang mag-ina ko.”, tugon nito sa mahinang boses.
Awtomatikong napalunok ako ng laway, at bahagyang napaatras sa lalaki.
“M-may asawa ka? Akala...

ko ba, si Katrina ang asawa mo? Babaero ka pala.”, I said.
“Nagkakamali ka Miss Sandra. Hindi ako babaero. Si Katrina, naging asawa ko palang ngayon dahil kinasal kami. Pero sila, naging asawa’t anak ko dahil mahal ko silang dalawa–tatlo pala.”, pahayag niya na tila nagkamali sa bilang.
Siguro, sinabay niya ang bata sa tiyan ko na nalaglag kaya naging tatlo kami.
Pero bakit niya sinasabi ‘to?
Anong karapatan niya para sabihin na mahal niya kami?
Kung ginagawa niya ‘to, para maawa ako. Pwess, hindi! Dahil mas pinatunayan niya kung gaano siya kaplastik na tao.
Pati patay, dinadamay niya para lang makuha ang loob ko at pumayag na maging kapartner sila sa kompanya.
“Condolence. Wala kasi akong alam sa buhay mo.”, I replied in a plastic way also.
Kung plastikan ang habol niya, marunong din ako no’n.
Akma na sana akong babalik sa kotse, kaso hinawakan nito ang braso ko.
Ngayon lang ulit dumapo ang kamay niya sa aking katawan.
Pero pakiramdam ko, napaso ako sa kanyang ginawa.
Halatang demonyo siya dahil hindi ko gusto ang pagkakahawak niya.
“Next time, ‘wag mo akong hahawakan. Sensitive pa naman ang skin ko.”, saad ko kay David.
“I-I’m sorry, Miss Sandra. Gusto ko lang kasi na kumbinsihin ka tungkol sa partnership. Kaya kung pwede lang, sana pumayag ka na mag-usap tayo.”, magalang na sabi niya na parang tuta dahil sa maamong itsura.
“Well, okay. Mag-uusap tayo. Papakinggan ko ang sasabihin mo. Pero hindi sa ganitong lugar. Ayoko dito.”, sambit ko ulit.
Napalitan ng saya ang awra ng mukha niya at umukit ang ngiti sa labi.
“Sige Miss Sandra, kung saan mo gusto, doon tayo mag-uusap. Ako ng bahala sa gagastusin.”, tugon niya sa akin.
Gagastusin pala ha?
Hmmm, meron akong alam na restaurant dito na sobrang mamahalin.
“Ok. Pero bukas na lang tayo mag-usap. Nakalimutan ko, may gagawin pala ako ngayon. So here’s my cellphone number. Tawagan mo na lang ako.”, wika ko sabay lahad ng card.
Mabilis niya itong kinuha na hindi pa rin mawala ang ngiti.
“Maraming salamat, Miss Sandra.”,
Hindi na ako nagsalita pa at tinalikuran na si David.
Pero hindi pa man ako nakakalayo, bigla akong natapilok dahil sa high heels na suot ko.
Akala ko, tuluyan akong mapapa-upo sa damuhan, kaso hindi ‘yon nangyari.
Hindi ‘yon nangyari dahil nasalo ako ni David.
“Miss Sandra, are you okay?”, he asked me.
“A-ayos lang. I need to go.”, pagtutulak ko rito nang makatayo ako.
Medyo sumakit ang paa ko, pero tiniis ko dahil ayokong magkaroon ng utang kay David.
Alam ko kasi na yung pinapakita niya ngayon, pawang kaplastikan lamang.
“Yung mata mo, kaparehong-kapareho sa mata ng babaeng mahal ko.”, mahinang sabi niya.
“You’re crazy. Tsk.”, inis kong saad.
Binilisan ko ang paglalakad at hindi na ako lumingon pa sa gawi niya.