I GAVE UP ON US”
Written by: Leanore Gregory
(kinda long but worth to read)
“Good morning my Andyyy!”
I run towards my wife, Andrea at binigay ang mga rosas na binili ko para sa kanya.
“Good morning Drew.” seryosong saad niya tsaka dahan-dahang bumangon mula sa pagkakahiga.
“Anong bumabagabag sa baby ko??” nanlolokong sambit ko sabay yakap sa kanya.
“Stop pretending Drew, I already know the truth, ” maya-maya pa ay bigla siyang tumingin sa mga mata ko, hindi ko alam kung anong dapat kong sabihin.
“Kahit hindi nila sabihin, alam kong napagod ka na. Alam kong hindi ka na masaya sa akin pero masakit pa rin pala no? Nangako tayo sa harap ng diyos na sa hirap at ginhawa magkasama tayo pero sinukuan mo agad yung relasyon natin at piniling hanapin sa iba yung mga hindi ko kayang ibigay sayo.” patuloy lang siya sa pagsasalita habang patuloy din ang pag-agos ng mga luha niya na alam kong ako ang dahilan.
“I’m sorry Andy, hindi ko din alam kung bakit bigla akong napagod sa mga bagay, hindi ko na alam kung paano natin tutupadin yung mga pangarap natin dahil sa sakit mo.” nakayuko lamang ako habang sinasambit ang mga katagang iyon.
“I just want you to remember that I will never get tired of you Drew — my drew, please be happy with her.” mapait siyang ngumiti at pumikit.
Nagpanic agad ako ng bigla siyang pumikit, I immediately called the doctor and nurses to check her.
Nanatili lamang akong naghihintay sa labas nang biglang lumabas ang doktor.
“We do our best to revive her but she didn’t make it, I’m sorry for your loss sir, ” aniya niya sabay tapik sa braso ko.
“Hindi! Buhay pa yung asawa ko, buhay pa si Andrea! Nasaan ang asawa ko‽ Buhay pa siya! ”
nanginginig ako habang patuloy ang pagsuntok ko sa pader.
This can’t be, she promise to me na hindi niya ako iiwan, impossible ito.
4 years later |
“Hello sir, good afternoon! ” bati ng Isa sa mga staff ng hospital, kilalang kilala na nila ako dahil sa palagiang pagpunta ko rito.
“Good afternoon din,” ngumiti ako at nagpatuloy na sa paglalakad.
Nang makita ang pamilyar na pinto ay huminto na ako sa tapat nito.
“Hey Andy, I miss you so much.
Nagsasawa ka na ba sa palagiang pagdalaw dito ng asawa mo?” bahagya akong tumawa habang tinititigan ang kuwartong ito.
“Room 209” banggit ko at tsaka hinawakan ang pintuan.
Pinikit ko ang mga mata habang inaalala kung paano kami nagkakilala ng asawa ko.
Flashback ~
“O, Andrew bakit ayaw mo na namang kumain?” tanong ni Nurse Wila habang kumakamot ulo.
“Nasaan po si nanay Rea?” bahagya akong luminga-linga para hanapin...