THE UNTOLD LOVE STORY DURING THE COVID-19 PANDEMIC
“Ms. Marquez, you’re a Covid-19 positive. You have to quarantine for fourteen days.”
Parang guguho ang mundo ko sa sinabi ng doctor. Hindi ko inaasahang mahahawaan ako ng Covid-19 dahil palagi ko namang sinusunod ang health protocols.
Nagkaroon kasi ako ng sipon at ubo kaya sinabihan ako ng mga kapatid ko na magpa-check-up at magpa-swab test dahil baka nahawaan na ako ng virus. At hindi nga sila nagkamali, nahawaan nga ako.
Wala akong nagawa kundi ang sumunod sa sinabi sa ‘kin. Dinala ako ng mga nurse sa quarantine facility.
Nilibot ko ang aking paningin sa palagid. Hindi gaano kalaki ang room pero sakto lang naman siya para sa isang tao. Malinis rin ang paligid at halatang bagong pinta pa ang dingding. Kompleto na ang nasa loob ng room. May higaan na pang-isahan, may maliit na mesa para kainan, at may cr.
Ang pinaka-nagustuhan ko sa room na ito ay air-conditioned ito. ‘Yon nga lang, walang bintana kung saan makikita mo ang nasa labas. Tanging ang nag-iisang pinto lang rin ang entrance at exit sa room na ‘to.
“Maiwan na po namin kayo, Ms. Marquez.”
“Sige, thank you sa paghatid.”
Umalis na ang nurses na humatid sa ‘kin. Muli kong pinasadahan nang tingin ang kabuoan ng room na kinaroroonan ko. Kahit papa’no naman ay nagustuhan ko ang quarantine room ko. Hindi katulad sa ibang quarantine facility na mainit raw at madumi.
Lumapit ako sa single bed at umupo roon. Siguro isa sa factors kung bakit maganda ang room ko ay dahil anak ako ng mayor.
Yes, I’m a mayor’s daughter. ‘Yon nga lang, anak niya ako sa labas na main reason kung bakit mag-isa lang ako sa tinutuluyan ko. Kahit papa’no ‘di na bago sa ‘kin ‘tong quarantine period kung saan mag-isa ako.
Ang inaalala ko lang ay ang trabaho ko as a call center agent. Fourteen days din akong hindi makakapagtrabaho. Hayst, sayang ang kita.
Niligpit ko na muna ang mga gamit ko bago naligo. After kong maligo ay dumating na ang pagkain ko. Sila kasi ang magpo-provide ng mga kakainin ko.
After kong kumain ay nagpahinga muna ako hanggang sa nakatulog ako. Pasado alas sais na ng hapon nang magising ako. Dumating na ang dinner ko kaya kinain ko na ito bago pa lumamig. After kumain ay nag-cellphone muna ako kaso badtrip dahil walang internet connection.
“Ano ba naman ‘to! Walang wifi!!! Kainis!”
Mabubuhay pa ‘kong mag-isa basta may wifi lang. Kaso badtrip talaga dahil wala huhu. Parang ngayon pa lang mamamatay na ‘ko huhuhuhu.
Wala akong choice kundi bitawan ang cell phone ko at magmuni-muni na lamang. Sa hindi malamang dahilan, bigla na lamang akong umiyak.
Ewan ko ba. Nalulungkot ako. Sanay naman na ‘kong mag-isa. Sanay na akong walang kasama. Sanay ako na walang magulang na nandyan sa tabi ko. Sanay ako na walang kapatid na kausap. Sanay ako na tanging sarili ko lang ang nagco-comfort sa ‘kin.
‘Di ko alam kung epekto ba ‘to ng no internet connection or what. Sa condo kasi na tinutuluyan ko, sa tuwing malungkot ako ay nilulunod ko lang ang sarili ko sa panonood ng k-dramas, vlogs, at humorous movies.
Pero ngayon, hindi ko magagawa ‘yon dahil nasa quarantine area ako. Ngayon ko lang mas lalong naramdaman kung gaano kalungkot ang buhay mayroon ako.
My father is a mayor while my mother is a maid. My mother died after giving birth of me. Oo, namatay siya sa panganganak sa ‘kin. I have three siblings and they were all older than me. At sa aming magkakapatid, ako lang ang anak sa labas.
Mababait naman ang mga kapatid ko kahit alam nilang anak lang ako sa labas. Pumayag sila na bilhan ako ni daddy ng condo unit. Palagi rin nila akong kinukumusta, sila nga ang nagsabi sa ‘kin na magpa-check-up dahil nag-aalala sila sa ‘kin.
Napakaswerte ko sa mga kapatid ko kaso minalas naman ako sa naging stepmother ko. Hate na hate ako ng stepmom ko dahil ako ang naging bunga ng ginawang pagtataksil ni dad sa kaniya.
Ilang beses niya akong sinaktan, both physical and emotional. Kaya naman sa edad kong ten years old ay humiwalay na ako ng tirahan sa kanila. Twenty three years old na ako ngayon kaya more than thirteen years na rin akong namumuhay ng mag-isa.
At sa thirteen years na mag-isa ako, kinaya ko lahat ng kalungkutan, lahat ng anxiety and depression na naranasan ko. I fight them all alone. At ngayon, ganun rin ang ginagawa ko. Tahimik akong umiyak nang umiyak. Hanggang sa nakatulog ako.
– F I R S T D A Y –
Kinabukasan ay maaga akong nagising. Ito ang unang araw ko rito sa quarantine facility. Nakita kong maga ang aking mga mata marahil sa pag-iyak ko kagabi. Kumain na ako at naligo.
After kong maligo ay wala na akong magawa. Nagsisimula na naman akong ma-bored. Nasanay kasi akong abala araw-araw kaya ‘di ako sanay na walang ginagawa hayst.
Pinagmasdan ko na lamang ang paligid at sa aking pagmamasid, may napansin akong kakaiba sa kanang bahagi ng wall. Nilapitan ko ito at hindi nga ako nagkakamali. Mayroong maliit na space sa baba ng wall na pwedeng daanan ng mga bagay na maninipis gaya ng papel. Gawa lang kasi sa plywood ang wall.
I’m wondering tuloy kung may tao rin ba sa kabilang room. Kaya naman mahina kong kinalabog ang dingding. Just to test if may tao ba sa kabila. Nagulat naman ako nang bigla ring may kumalabog sa kabila which means, may tao rin sa kabilang room na kagaya ko rin sigurong bored na bored na rin.
“Hmmm m-may tao ba diyan?” I asked.
Clarification lang, baka naman kasi multo pala ang nasa kabilang room at pinaglalaruan ako.
Matagal bago siya sumagot.
“Yeah,”tipid niyang sagot.
Hmm mukhang lalaki ang nasa kabilang room.
“Uhmm ilang days mo na rito?”
Malinaw naman naming naririnig ang isa’t-isa dahil plywood nga lang ang pagitan namin.
“First day.”
“Oh, same pala tayo…bored ka na rin ‘no? Badtrip kasi dahil walang wifi. Okay na sana e.”
“Yes, I’m bored but not because of wifi. What I want is to get out of here argh!”bakas sa boses niya ang inis.
Hmm hindi pala siya into wifi pero same kami na gusto na ring umalis rito.
“Ano nga pala name mo?”
Matagal bago siya muling sumagot.
“Just call me EA.”
“Hmm okay, EA. Ako naman si Nadaleiah, Nadia for short.”
“Cute name.”
Automatic naman akong napangiti sa sinabi niya. Actually ‘di lang name ko ang cute, pati din ako. Char.
“You’re a girl, right?”tanong niya.
“Yes. And lalaki ka naman, ‘di ba?”
“Yeah.”
Napatango-tango ako. Halata naman sa boses.
“How old are you?”tanong niya muli.
Isang tanong na lang, iisipin ko na talagang interesado siya sa ‘kin. Haha charot again.
“I’m twenty three. How about you?”
“Twenty eight.”
“Ahh may asawa ka na siguro’t mga anak, ‘no?”seryoso kong tanong pero nagulat ako nang tumawa siya.
Grabe talaga ang tawa niya na pati ako ay natawa na lang rin. Ano bang nakakatawa sa tinanong ko? Eh baka naman talaga may pamilya na siya na main reason kung bakit gusto niya nang umalis rito.
Pero in fairness, ang sarap pakinggan ng tawa niya. Iyon kasi ang klase ng tawa na alam mo talagang totoo. At parang ang tagal na mula noong huli siyang tumawa ng ganoon.
“Hahaha well, thank you for making me laugh. It’s been a while since the last time someone made me laugh like that. And to answer your query, I don’t have wife and kids yet. Even girlfriend, I don’t have one.”
“Oh? Totoo? Kahit girlfriend wala ka rin?”
The way he talks and communicate with me, I know he’s a great man. Boses pa lang niya, gwapo na. Halata ring matalino siya at may mabuting puso kaya I’m really surprised nang sabihin niyang wala pa siyang girlfriend.
“To be honest, I’m not interested in women. I feel like I don’t trust any woman now. But I like to have kids though. But it seems like fate is making fun of me. Halos kasi ng babaeng nakilala ko ay manloloko. They weren’t contented. They always cheat as if it made them gorgeous. They’re disgusting, really. That’s why I don’t want to be with any woman anymore.”
“Ahh ang pait naman pala ng naging love life mo. Pero para sabihin ko sa ‘yo, hindi naman lahat ng babae ganoon e. Katulad niyo rin naman kaming mga babae. May mga lalaki rin namang manloloko at cheater. May faithful din naman. Ganoon din sa babae. May cheater pero mayroon rin namang faithful.”
“Yeah, you have a point though. I’m just unlucky when it comes to women.”
Marami pa kaming pinag-usapan ni EA hanggang sa dumating na ang lunch namin. Nalaman ko ring isa pala siyang architect. Hindi daw dapat siya rito magqua-quarantine dahil may rest house naman siya para doon mag-quarantine kaso wrong timing dahil under construction pa ang rest house niya.
No choice siya kundi rito mag-quarantine. Pero katulad rin naman ng room ko ang room niya na kompleto na at malinis pa.
After naming kumain ng lunch ay nag-usap na naman kami. Very thankful talaga ako na nandiyan si EA para burahin ang boredom ko. Kung wala siya, baka namatay na ‘ko sa sobrang bored. Magaan kasing kausap si EA. May sense of humor din siya at may kwenta kausap.
“Do you want me to sing a song for you?”
Nagulat ako sa tanong niya. Omg, don’t tell me singer din siya?
“Marunong ka ding kumanta?”
“Hmm yeah. Just a little bit.”
“Yieee sige nga, kantahan mo nga ako.”
“Wait.”
Narinig kong tumayo siya at lumakad papalayo pero pagkalipas ng ilang minuto ay bumalik rin siya agad.
Nagulat ulit ako nang marinig ang tunog ng gitara. Halaaa ibigsabihin may dala siyang gitara sa quarantine room niya?
Bawat pagkumpas niya ng gitara ay napakasarap pakinggan. Ngunit ang mas ikinagulat ko ay nang sambitin niya ang unang lyrics ng kantang kakantahin niya.
“I met you in the dark, you lit me up. You made me feel as though I was enough. We dance the night away, we drank too much. I held your hair back when you were throwing up~”
Napakamalumanay ng pagkanta niya. Ang sarap sa tainga. Hindi ko tuloy mapigilang mapangiti.
“Then you smiled over your shoulder for a minute, I was stone cold sober. I pulled you closer to my chest. And you ask me to stay over. I said, I already told you I think that you should get some rest~”
“I knew I loved you then but you’d never know ’cause I played it cool when I was scared of letting go....