𝐓𝐑𝐀𝐈𝐓𝐎𝐑
THIS STORY CONTAINS ERROR, TYPOS, AND WRONG SPELLINGS.
“Love, pwede mo ba akong samahan?” I ask ngunit wala itong sagot as if hindi niya ako narinig.
I bit my lower lip and look at him, tinitingnan siya na masayang nakatingin sa kanyang cellphone.
“Where?” he shortly ask didn’t even look at me. Napansin niya ata na nakatingin ako sa kanya.
“ahm…sa mall samahan mo naman ako bumili ng groceries wala na kasing laman ang ref,” sabi ko at sinuot ang flat sandals na kanina ko pa bitbit.
“Ikaw na lang may importante pa akong pupuntahan mamaya,” in-off niya ang kanyang cellphone at seryoso akong tiningnan, “May lakad ako mamaya malelate ako kapag sasamahan pa kita ang kupad mo pa naman mamili baka abutin tayo ng ilang oras,”
Tumayo siya at tamad akong tinignan as if ako na ang pinaka boring na taong nakilala niya.
Am I really that boring?
Iwinaksi ko agad ang aking naisip at hindi pinansin ang kanyang sinabi.
We are in a relationship for two years and six months now and today will be our two years and seventh monthsary pero parang nakalimutan niya ata ang araw na ‘to—ang araw na sobrang saya niya dahil sinagot ko siya sa tagal niyang panliligaw sa’kin.
Usually kasi siya ang unang bumabati saming dalawa, palagi niyang sinasalubong ang monthsary namin at ginigising ako sa gitna ng gabi para lang batiin ako, pero kagabi late na siya umuwi, akala ko pa nga may hinanda siyang sorpresa para sa’kin but he didn’t, wala akong natanggap kahit isa.
Lumabas na ako ng condo at magisang pumunta sa mall, balak ko pa sana siyang yayain makipagdate sa labas dahil baka nakalimutan niya lang kaya ako na ang mag-aadjust para sa’ming dalawa pero tinanggihan niya ako.
N’ong tinitigan niya ako kanina parang isa na lamang akong patapon na basura at masakit isipin ang mga salitang sinabi niya. Wala naman akong natandaan na dahilan kung bakit siya nagkaganiyan.
Busy ako sa pagpili ng gulay nang may kumalabit sa aking balikat, agad akong humarap at tiningnan ang lalaking nakatayo sa aking harapan.
“Hi!” masaya niyang bati. Nakangiti siya habang kumakaway sa’kin.
“Rix, anong ginagawa mo dito?” gulat na tanong ko. Tumawa siya as if I’m some kind of alien.
“Obviusly?” natatawa niyang tanong at ginilid ang kanyang pinamili para makadaan ang mga taong natraffic dahil sa pagsulpot niya.
“pasensiya na nagulat lang talaga ako na nakita kita dito ha-ha-ha,” I awkwardly laugh. He laught again. Rix is one of the heartthrob in our school, he’s also the friendly type kaya madali siya i-approach but seeing him here is the last thing he will do, hindi kasi siya lumalabas kapag hindi importante at mas lalong hindi siya pupunta sa mall para maggrocery dahil may katulong sila sa bahay, aba may kaya ‘tong lalaking ‘to atsaka akala ko ba may importante silang lakad ni Luan. Bakit siya nandito?
“Day-off kasi ngayon ng katulong namin sa bahay kaya ako na ang nag-grocery para naman matry ko, I didn’t though I will meet you here,” sabi niya at sinuri ng tingin ang gulay na sa kanyang harapan.
“Ano, akala ko ba may importante kayong lakad ni Luan?” tanong ko. Kahit naguguluhan ay nikalakasan ko parin ang aking loob...

na magtanong dahil sila lang naman magbabarkada ang palagi niyang kasama kaya imposibleng hindi sila magkasama ngayon, O baka naman nandito din siya?
“Ha? Hindi naman kami magkasama at wala din kaming lakad ngayon dahil sabi niya may ime-meet siya sa cupid Café, akala ko nga ikaw yun e kasi monthsary niyo ngayon,”
Nablangko ang isip ko at hindi mapakali kung ano ba dapat ang iakto. Madaming pumapasok sa aking isipan. Ito ba ang paraan niya para sorpresahin ako? Magpo-propose na ba siya sa’kin? Bakit hindi niya sinabi na naghihintay pala siya sa Cupid Café?
I have so many questions in mind pero hindi ako makapagisip ng matino dahil sa dami ng naisip ko. Nginitian ko si Rix at nagmamadaling pumunta sa counter at nagbayad.
Dali-dali akong lumabas ng mall at pinasok lahat ng pinamili ko sa sasakyan. Pumasok ako at pinaandar na ang kotse papunta sa Café.
Baka napagud na siya kakahintay.
Masaya kong pinark ang aking kotse sa parking lot ng Café at nakangiting in-off ang makina ng aking sasakyan ngunit sa pagangat ko ng aking masayang mukha ay ang eksenang hindi ko inaasahan.
My boyfriend, Luan is kneeling in front of my sister while the people around them happily cheering for the two of them.
He’s proposing her while here I am brokenly looking at them. My tears start flowing like a fountain, I can’t take it anymore!
After all those years, he feed me with his lies, all lies!
Akala ko ba ako ang papakasalan niya, akala ko ako mahal niya ako at hindi siya. Why her? Of all people bakit ang kapatid ko pa? My twin. My identical twin!
Why?!
Binigay ko lahat-lahat, binigay ko pati ang sarili ko! Minahal ko siya ng higit pa sa sarili ko.
Durog na durog ako. Hindi ko akalain na sa itinagal ng magkarelasyon namin ay nagawa niya ‘to sa’kin.
Two years. Two f*cking years!
Ibig sabihin ang lahat ng pinaramdam, sinabi at ginawa niya sa’kin ay para sa kan’ya. He loved me because he see me as my twin and not the real me.
I’ve been tricked from the start and I can’t believe I actually belieaved his words.
Minahal niya ba ako kahit minsan?
Ang ako na palaging kasama at karamay niya at hindi ang kamukha kong iniwan siya.
Sana naman naghanap na lang siya ng ibang babae kahit ganito ng eksena ang maabutan ko mas matatanggap ko pa yun keysa sa babaeng kaharap niya ngayon.
He used me. He use my body. He use me because he see me as my sister and not me as me.
What a pity?
Why do I even love a man who only see my sister.
The only thing I can do is to watch them happy and the people congratulate them with open arms. While me, crying inside my car and no one is comforting me, just me.
Hindi ko na kaya pang makita ang saya sa kanilang mukha habang ako ang nagdudusa. Ayaw kong masira ang kasayahan nila kaya ako na lang ang mag-aadjust—palagi naman.
Palaging ako ang may kasalanan, palaging ako ang nagpapaubaya.
Oh h*ll! A blessing in disguise
and I’m pregnant.
END
____
•WORK OF FICTION
•OPEN FOR CRITICISM
✍️: @krixtaliegn