“Wala ka na talagang ginawang tama,” mahinang sabi niya habang hinihilot ang sintido niya.
“Wala akong kasalanan.”
“Wala? Wala?!” hinampas niya ang mesa at napatayo. Napayuko ako habang isa-isang tumutulo ang luha ko. Ewan, pero mula kahapon nakailang iyak na ako. “Kitang kita ko ang posisyon niyo tapos sasabihin mong wala?!”
“H-hindi ko alam kung paanong nasa ibabaw na niya ako samantalang ako ang nakagapos kagabi,” mahinang sagot ko.
“Ano pa ba ang dapat kong gawin sa’yo, ha? Puro nalang problema ang dala mo. Kailan ka ba titino?”
“Kailan mo ba ako matututunang mahalin bilang anak?”
Sandali siyang natigilan. Marahil ay hindi niya inaasahan ang tanong ko. Binigyan niya ako ng masamang tingin.
“I never treated you as my daughter so stop...

thinking that I’ll love you,” ani niya gamit ang malamig na boses.
“I promised Mommy Rose that I will never leave your side. She said she was hoping that someday, you will be able to accept me as your child.”
“Your Mom,” kinuyom niya ang kamao niya na parang nagpipigil. “You dared to say her name in front of me?! You who’s responsible for her death?!” Lumapit siya sa’kin at sinampal ako ng napakalakas. Napahawak ako sa bahagi ng sinampal niya.
“Ikaw ang dahilan kung bakit siya namatay! And now you’re expecting me to accept you?! Ang lakas ng loob mo! Wala ka ng ibang binigay sa’kin maliban sa puro problema!” Tumalikod siya at ginulo ang buhok dahil sa inis.
Next?