“Hi, Calvin” bungad ni Monica sa kanya ng makapasok ito sa opisina niya.
Nag-angat siya ng tingin mula sa kanyang binabasang papeles. Hindi niya inaasahang pupunta ito ng opisina niya. Ang alam niya ay nasa out of town ito kasama ang mga kaibigan nito. Pagkatapos ng naging usapan ng pamilya nila, umalis kaagad ito. Hindi niya nga alam kung saang lupalop ito nagpunta. Kaya nakakagulat lang na nandito na kaagad ito sa harapan niya.
Pinasadahan niya ito ng tingin. Mukha naman walang pinagbago ito. Okay pa rin naman ito. So, wala pa siyang dapat problemahin dito.
“What do you want?” Tanong niya saka muling ibinalik ang kanyang atensyon sa mga papeles na nasa harapan niya.
Naglakad ito papalapit sa lamesa niya at saka ito naupo sa mahabang upuan na nasa bandang gilid. Itinaas nito ang mga paa nito sa upuan. Pinakatitigan siya nito habang nilalaro nito ang mahaba nitong buhok.
Nanulis ang mga labi nito. “Hindi mo ba ititigil iyan?”
“Don’t be a brat, Monica” wika niya. Alam niyang mag-uumpisa na naman ito ng mahaba nitong reklamo sa buhay. At wala siyang panahon para makinig dito.
Humalukipkip ito. “Umuwi ako dahil sinabi ni dad. They want us to get married…”
Binitawan niya ang hawak niyang papel at napahilot sa noo niya. Ito na naman. Bakit ngayon pa ito dumagdag.
“I told them na pinagpaplanuhan na natin. But, gusto na nilang madaliin na natin”
“Monica, alam mo naman na marami akong problema. Wala pa sa schedule ko ang pagasikaso sa kasal natin” sabi niya.
“Alam ko naman iyon. Alam mo din naman na ayoko pang magpakasal. I still want to enjoy my life. Kung ayaw mo ng gulo, gumawa ka ng paraan para tigilan na ng mga parents natin ang kasal na iyan” inis na sabi ni Monica.
Bumuntong-hininga siya. “Ako na ang bahala sa kanila” aniya.
Hindi niya maintindihan kung bakit nagmamadali ang pamilya nila ngayon. Alam naman nila parepareho na ikakasal din sila ni Monica. Wala siyang balak baguhin iyon. Kaya bakit nagmamadali ang mga ito ngayon?
Alam naman ng mommy niya na marami siyang ginagawang trabaho at marami din siyang inaayos na problema. Malaki pa nga ang problema niya. Inaayos niya pa nga ang mga projects ni Anne na inatrasan niya. Hindi man lang pinigilan muna ng mommy niya ang gusto ng mga magulang ni Monica.
Napahinga siya ng malalim. Kailangan niyang makausap ang mommy niya. Hindi ito pwede na may sumisingit sa schedule niya. Ayaw niya ng problema na walang kinalaman sa trabaho. Kaya kailangang pigilan muna ito ng mommy niya.
Napatingin siya sa cellphone niya. Wala pa rin siyang natatanggap na tawag mula kay Anne. Kanina pa siya nangangati na tawagan ito, pero pinipigilan niya lang ang sarili.
Isa pa si Anne sa iniisip niya. Ilang linggo ng nagsoshooting ng bagong project si Anne. Ni minsan ay hindi niya ito pinuntahan sa set para icheck. Hindi din siya nagtatanong kung ano ng nangyayari dito. Kaya gulong-gulo ang isip niya ngayon. Gusto niyang malaman kung ano ang ginagawa nito. Pero may bahagi ng isip niya na nagsasabing huwag ng alamin ang nangyayari dito. Hindi na niya alam kung ano ba talaga ang gusto niya.
Nahihirapan din siyang magfocus sa trabaho dahil sa kakaisip kay Anne. Ito ngang binabasa niya ay kanina niya pa binabasa, pero parang hindi pumapasok sa utak niya.
Kapag nasa bahay naman sila, wala silang pinag-uusapan tungkol sa trabaho nito. Hindi naman niya magawang magtanong dito. Hindi din naman kasi nagkukwento si Anne tungkol sa trabaho nito kung hindi naman kailangan. Kapag walang problema sa trabaho nito, wala din siyang nakukuhang report dito.
Iyon nga lang ang nagustohan niya kay Anne. Kapag nasa bahay na ito, hindi na nito dinadala ang trabaho pauwi. Kahit na ang pag-usapan ang trabaho nito, hindi nito binubuksan para pag-usapan. Lalo na kapag nasa hapag-kainan sila.
Minsan nakakaramdam na din siya ng pagkairita. Sa nakalipas kasi na mga araw nitong pagtatrabaho, madalang na lang silang magkita. Medyo naging hectic ang schedule ni Anne. Minsan nakakaramdam siya ng pagkamiss dito. Pero pinipigilan niya ang sarili niya. Hindi niya pwedeng pairalin ang nararamdaman niya. May mga plano siyang dapat unahin. Bakit naman kasi niya mamimiss ito?
“Hey, Calvin. Are you okay? Parang wala ka sa sarili mo” kunot ang noong sabi ni Monica sa kanya.
Para naman siyang natauhan. Kanina pa pala siya nakatulala lang. Napahilot siya sa noo niya.
“I’m fine” aniya saka siya huminga ng malalim.
“You know what, may chika ako sayo” tumawa ito.
“Im not interested” walang ganang niyang sabi dito.
“I saw Anna sa Sorsogon….” Ani ni Monica na nakakuha ng atensyon niya. “I thought nga namamalik-mata lang ako. Kasi di ba may work siya? Tapos makikita ko siya doon. Pero sigurado ako na siya talaga iyon….”
“How did you know its her?” Putol niya sa sasabihin nito.
Nagkibit-balikat ito saka muling nagsalita. “Nilapitan ko tapos kinausap ko siya. She said nasa bakasyon siya. Ano ba siya? Tinopak na naman ba siya?”
“Where in Sorsogon? Alam mo ba kung saan siya tumutuloy?”
Umiling ito. “No, nagmamadali kasi siya kaya hindi na kami nakapag kwetuhan”
Napakagat-labi siya. Nasa Sorsogon si Anna. Nandoon lang pala ang babaeng iyon. Kung saan-saan niya pa ipinahanap ang babaeng iyon tapos nandoon lang pala. Sino ba naman kasi ang makaka-isip na doon ito magtatago? Ni minsan nga ay hindi iyon napadpad doon.
“May nangyari ba? Hindi mo ba alam na nagbakasyon siya? Oh, wait, nilayasan na naman ba niya ang trabaho niya?” Nanlalaki ang mga matang tanong nito.
Tumayo siya at saka niya kinuha ang jacket niya. Lumapit siya Kay Monica saka dumokwang para halikan ito sa noo.
“Yeah, I guess. I have to go baka lumayas na naman siya sa lungga niya”
“But, may problema pa tayo” protesta nito.
“Pag-usapan na lang ulit natin iyan sa susunod”
Napairap ito. “Argh, sa susunod magigising na lang tayo pareho na kasal na tayo”
“Aayusin ko muna ito” aniya saka nagmamadaling naglakad.
“Call me later, Calvin. We need to talk” pahabol na sabi sa kanya ni Monica habang papalabas na siya ng opisina niya.
Kailangan niyang mahanap si Anna. Kailangang maibalik na niya si Anna bago pa tuluyang masira ang career nito. Hindi niya hahayaang si Anne ang humarap sa mga mangyayari. Ibabalik na niya si Anna at ito ang haharap sa sira nitong career.
Kinuha niya ang cellphone niya sa bulsa ng pantalon niya saka may hinanap na number doon. Nang makita ay kaagad niya iyon tinawagan.
“It’s me. I need to talk to you” ibinigay niya dito ang lugar na pagtatagpuan nila saka tinapos ang tawag.
Malapit na niyang makita si Anna. Malapit na niya itong maibalik. Kung ganun, malapit na ding mawala si Anne…
NAIINIP na si Calvin sa kakahintay sa kausap niyang private investigator. Bago na ang P.I niya. Hindi na niya kinuha yung dating ibinigay sa kanya ni Raven. Wala na siyang tiwala dito. Mukha kasing pinagloloko siya ng isang iyon. Nasa Sorsogon lang pala si Anna, tapos hindi nito mahanap-hanap. Ang laki ng ginastos niya, wala man lang naiharap sa kanyang Anna.
Napatingin siya sa may pintuan ng makita niya ang isang lalaki na naka all-black na damit. Mula sa suot nitong sombrero hanggang sa sapatos nito, kulay itim lahat. Napataas ang isa niyang kilay. Wala ba itong ibang damit? Mukha itong susundo ng patay.
Lumapit sa pwesto niya ang lalaking kanina niya pa tinitingnan. Ito ba yung P.I na kinuha niya? Tumayo ito sa gilid ng lamesa niya. Napasimangot siya. Mukhang ito na nga. Saan niya nga ba ito nakuha?
Inilahad nito ang isa nitong kamay sa harapan niya. Inabot niya iyon at kinamayan ito. Mukha namang professional ito.
“Im Rustom….”
“Have a sit” putol niya sa sasabihin nito. Wala siyang panahon para makipagkilala at makipagkwentuhan dito.
Naupo naman ito sa harapan niya. Hindi ito nagsalita. Parang naghihintay lang ito ng mga sasabihin niya.
Inilapag niya ang isang folder sa harapan nito. “Nandyan na lahat ng info na kailangan mo” aniya. Kinuha naman nito ang folder at binuklat iyon. “Hanapin mo si Anna sa lalong...

madaling panahon. Tawagan mo kaagad ako kapag nakita mo na siya”
“Okay, fifty percent ang downpayment”
Hindi na siya nagulat sa sinabi nito. Inilabas niya kaagad ang isang puting sobre at ibinigay dito. Kakailanganin nito ang pera sa paghahanap kay Anna. Kapag mabilis nitong nahanap si Anna, dadagdagan niya talaga ang bayad dito.
Kinuha niya ang cellphone niya sa bulsa ng pantalon niya nang maramdaman niyang nagvibrate iyon. Tiningnan muna niya ang caller. Gusto niyang mapahilot sa sintido niya ng makita kung sino ang tumatawag. Ano naman kaya ang kailangan sa kanya ni Raven?
Sinagot na lang niya ang tawag.
“What?” Asik niyang tanong dito.
“Nasaan ka?” Balik tanong nito.
Napakunot ang noo niya dahil sa narinig sa boses nito. Parang ang urgent. Parang may hindi magandang nangyari. Kinabahan naman siya. Baka kung saang lupalop na naman ito nagpunta at kinuyog ito ng mga fans.
“Where are you?” Nanlalaki ang mga matang tanong niya dito.
“Nasaan ka?”
Napahilot siya sa noo niya. “Ano bang kailangan mo?”
“Nasaan ka? Nasa ospital si Anne”
Natigilan naman siya. Bumilis ang tibok ng puso niya. Kabang-kaba siya dahil sa narinig niya. May nangyari ba kay Anne? Naaksidente ba ito?
“Nasaan siya?” Aniya. Nang makuha niya kung saang ospital si Anne, pinatay niya kaagad ang tawag.
Mabilis siyang tumayo saka lumabas ng coffee shop. Sumakay kaagad siya ng kotse niya at saka iyon pinasibad. Wala siyang pakealam kung masyado siyang mabilis sa pagmamaneho niya. Kailangan niya kaagad mapuntahan si Anne. Kailangan niya itong makita.
Pagkarating niya sa ospital, hinanap niya kaagad ang kwarto ni Anne. Mabuti na lang at nasa may hallway si Raven kaya nakita niya kaagad ito. Lumapit siya dito.
“Anong nangyari? Naaksidente ba siya?” Hinihingal na bungad niya kay Raven.
Kunot ang noong tumingin ito sa kanya. “May lagnat si Anne. Nawalan siya ng malay sa set. Bakit mo pinagtrabaho si Anne?”
Natigilan siya. May sakit si Anne? Hindi niya matandaan na mukha itong may sakit kanina.
Hindi na lang niya pinansin si Raven. Pumasok na lang siya sa kwarto ni Anne. Pagkabukas niya pa lang ng pinto nakita na niya itong mahimbing na natutulog sa kama.
Lumapit siya dito. Marahan niyang hinaplos ang pisngi ni Anne. She look so weak. Namumutla ang mukha nito. Bakit ba hindi niya nakitang may sakit pala ito? Di sana pina cancel niya ang shooting nito ngayong araw.
Napahinga siya ng malalim. Paano niya naman kasi malalaman, ni hindi nga niya kinakausap ito. Lagi lang silang nag-iiwasan. O siya lang talaga ang umiiwas dito?
Umupo siya sa upuang nasa tabi ng kama. Hinawakan niya ang isang kamay ni Anne at saka ito pinakatitigan. Nang dahil sa kapabayaan niya kaya nagkaganito si Anne. Kung sana mas naging attentive siya. Kung sana hindi niya iniwasan ito. Kung sana hindi na lang niya dinala si Anne dito at iniharap bilang si Anna, hindi sana ito nahihirapan ngayon. Kasalanan niya ang lahat. Naging makasarili siya. Inisip niya lang na gantihan si Anna. Inisip niya lang na pahirapan ito, pero ibang tao ang naghihirap ngayon.
Tumingala siya saka nagbuntong-hininga. Kailangan niya na talagang mahanap si Anna. Hindi pupwede na ganito na lang. Hindi pupwede na si Anne ang sasalo ng pagpapahirap niya.
Kinuha niya ang cellphone niya sa bulsa ng pantalon niya gamit ang isa niyang kamay. Hinanap niya ang number ng P.I niya. Nang makita niya ang number nito ay tinawagan niya kaagad ito.
Ilang sandali pa ang hinintay niya bago ito sumagot.
“Find her asap”
Mabilis na pinatay ni Calvin ang tawag ng marinig niyang umungol si Anne. Nakita niyang unti-unti nitong iminulat ang mga mata nito. Lumapit siya dito. Parang hinang-hina ito. Dahil siguro sa taas ng lagnat nito kaya nanghihina ito.
“Hey” pagkuha niya sa atensyon nito.
Tumingin ito sa kanya saka ito nanghihinang ngumiti.
“Tubig” paanas nitong sabi. Mabilis naman siyang kumuha ng tubig. Inalalayan niya itong maka upo saka ito pina-inom ng tubig. Nang matapos itong uminom ng tubig, tinulungan niyang muli itong makahiga.
Pinakatitigan niya ito. Namumutla talaga ito. Nangingitim na din ang ilalim ng mga mata nito. At mukhang nangayayat din ito. Ano bang nangyari at ganito ang itsura nito?
Hinawakan niya ulit ang kamay nito. Hindi mawala-wala ang pag-aalala niya dito. Kahit na nandito sila sa ospital at may doctor nang tumingin dito, hindi pa rin siya mapanatag. Makakahinga lang siguro siya ng maluwag kung makikita na niyang magaling na ito.
“Anong pakiramdam mo? Gusto mo bang tumawag na ako ng doctor?” Tanong niya dito.
Umiling ito. “No, thanks” muli itong pumikit.
Sinalat niya ang noo nito. Medyo mainit pa ito. Siguro masama pa ang pakiramdam nito. Kahit ayaw nitong tumawag siya ng doctor ay tumawag pa rin siya. Gusto niyang makasiguro na magiging maayos na ito. Ilang sandali pa ay may dumating na ang doctor ni Anne. Naupo muna siya sa mahabang sofa na nasa gilid para masuri ng doctor si Anne ng maayos.
Humarap sa kanya si Zord matapos nitong suriin si Anne, “how is she?” Tanong niya.
Ngumiti ito sa kanya. “Shes fine. Pahinga lang ang kailangan niya” sabi nito. Napatango lang siya.
Napatingin naman siya sa kasamang babae ni Zord. Naka kulay itim kasi ito at nakatayo sa gilid ng kama ni Anne. May hawak itong maliit na libro at parang may ibinubulong ito. Nakapikit pa ang mga mata nito. Nag oorasyon ba ito?
“What is she doing to Anne?” Kunot ang noong tanong niya kay Zord. Napalingon naman dito si Zord.
“Kiera! Shes not yet dead” nanlalaki ang mga matang sabi ni Zord. Lumapit ito sa babae at hinawakan ito. Hinatak ito palayo ni Zord sa kinahihigaan ni Anne.
Nanlaki ang mga mata niya sa narinig. What the f**k?! Dinasalan na ba ng babaeng iyon si Anne?
Mabilis siyang tumayo at lumapit sa tabi ni Anne. Hinawakan niya kaagad ang kamay nito. Tulog pa rin ito. Walang kaalam-alam na dinasalan na ito kahit buhay pa.
“Im sorry…ano kasi…” nahihiyang sabi ni Zord.
Tiningnan niya si Zord at saka si Kiera. “Girlfriend mo?”
“No! Shes my secretary. Medyo weird lang siya” alanganing ngumiti si Zord.
Tumingin si Kiera kay Zord. Para ba itong nasaktan sa sinabi ni Zord. Bigla nitong hinatak ang kamay mula sa pagkakahawak ni Zord saka ito lumabas ng kwarto. Napapailing namang sinundan na lang ng tingin ni Zord ang babae.
“I think i should go now” sabi ni Zord na mukhang hindi mapakali. “Kung may kailangan kayo, tawagan mo lang ako”
Tumango lang siya. Nang makalabas si Zord muli siyang naupo sa tabi ng kama ni Anne. Mahimbing lang na natutulog si Anne. Pero halata dito na may nararamdaman itong hindi maganda.
Its his fault. He is her manager pero hindi niya man lang nabantayan ang kalusugan nito. Nasa iisang bahay sila pero wala siyang kaalam-alam na may sakit na pala ito. She’s not Anna, hindi dapat ito ang nahihirapan sa paghihiganti niya. Dahil sa ego niya, iba ang nahihirapan. If only he could turn back the time…. pero kung ibabalik niya ang nakaraan at babaguhin niya, hindi naman niya makikilala si Anne. Hindi niya ito makakasama.
Pinagsalikop niya ang mga kamay nila ni Anne. Natigilan siya ng maramdaman niyang pinisil nito ang kamay niya.
Tiningnan niya ito. Nakita niyang unti-unting nagmulat ito ng mga mata. Napatingin ito sa kanya ng marahan niyang pisilin ang kamay nito.
“Im sorry” sabi niya.
“Why? Bakit ka nag-so-sorry?” Mahina nitong tanong.
“Kasalanan ko kung bakit ka nagkasakit” nagiguilty niyang saad.
Umiling ito. “No, hindi mo kasalanan…”
“It’s my fault” putol niya sa sasabihin nito. “Kung hindi sana ikaw ang gumagawa ng trabaho ni Anna. Kung hindi sana kita dinala dito…”
“Masaya ako sa ginagawa ko” wika ni Anne habang titig na titig sa kanya. “Hindi ako nagsisisi na sumama ako dito at saka may utang na loob ako sayo. Gusto kong mabayaran ang utang na loob ko sayo”
Napabuntong-hininga siya. Iniisip pa rin nito ang utang na loob nito sa kanya, samantalang siya, nag-iisip kung paano niya gagamitin ito para pabagsakin ang career ni Anna. Pakiramdam niya tuloy ay napakasama niyang tao. Masama naman talaga siya.