MAAGA LUMABAS si Edward sa opisina nila. Naisipan niyang daanan muli ang bahay nina Amara para tignan kung nakabalik naba ang ina at kapatid nito sa bahay nila.
” Asan na kaya ang mga tao dito?Bakit kaya hanggang ngayon wala parin sila? Ano kaya ang nangyayari kay Junjun?” tanong niya sa sarili nang marating ang bahay nina Amara. Bumaba siya nang sasakyan at lumapit sa bahay.
Sumilip siya sa loob tahimik ang kapaligiran walang ano man ingay nag mula roon.
“ Tao po?” sabay katok niya nang pintuan na yari sa kawayan
“Knock! knock! Junjun?”
Nakailang katok na siya at tawag sa pangalan nang kapatid ni Amara ngunit wala parin sumasagot.
” Kuya Edward wala napo sila riyan” sabi sa kanya nang batang lalaki ang kalaro ni Junjun noon.
Nilingon niya ang nagsasalita “ Alfonso, bakit ngayon kalang nagpakita? saan kaba galing matagal na kitang hinahanap ah” bungad niya nang mapagsino ang bata.
Si Alfonso ang inutusan niya noon na mag abot nang gamot sa nanay ni Amara para kay Junjun. Nang malaman niya noon nagkasakit ang bunsong kapatid nang dalaga.
Nagkusa siyang mag abot nang tulong sa ina ngunit hindi nito iyon tinangap. Kaya nong makilala niya si Alfonso ito ang lagi niyang inutusan ipaabot ang gamot para kay Junjun.
Minsan naman inutusan niya itong ipabigay ang bigas na binili niya para sa nanay ni Amara. Dahil kay Alfonso napilitan tanggapin nang nanay ni Amara ang tulong niya pero binilinan niya ito na wag ipaalam sa kanya galing ang tulong na iyon.
” Kasi kuya Edward sinama ako nang nanay ko sa probinseya namin kaya nawala ako nang matagal” paliwanag nito sa kanya.
” Ganon ba, kaya pala hindi kita makita nong pumunta ako rito. Saan na sila Junjun?”
” Wala na daw sila riyan lumipat na kuya Edward”
” saan daw nag punta?” kunot-noo niyang tanong
napakamot ito nang ulo”hindi ko rin alam kuya eh. Pagkabalik ko dito wala na sila Junjun. Sabi lang nang mga kalaro namin umalis na daw sila dahil isinama na sila ni ate Amara.
” Umuwi na si Amara?” curious niyang tanong.
“Oo, yon ang sabi nila”
Bumilis ang tibok nang puso niya sa narinig umuwi na si Amara. ” Saan kaya sila ngayon nakatira?” bulalas niya
” Hayaan mo kuya itatanong ko sa nanay ko kapag makauwi si inay” sabi nito.
” Oh sige, babalikan kita rito ha? Baka bukas pagmaaga ako makauwi galing sa trabaho.” kumuha siya nang pera mula sa kanyang bulsa at inabot niya iyon sa bata. ” Sayo na iyan”
” Salamat kuya, tamang tama to wala kaming ulam ngayon. Bait mo talaga kuya” puri nitong binuklat buklat ang binigay niyang 100 pesos.
” Sige, na umuwi kana sa inyo madilim na”taboy niya rito. Tumalikod na ang bata pauwi tumatakbo na sinasabayan nang pagtatalontalon.
“ Alfonso!” tawag niya nang may maala.
huminto ito sa pagtatakbo “ bakit kuya?” tanong nito nang lingunin siya.
“ Dito tayo magkikita ha?” panigurado niya.
Hindi ito sumagot sa sinabi niya ngunit tumango-tango lamang ito.
“ Alfonso wag mo akong tangoan hindi kita nakikita” medyo madilim dilim na ang paligid.
“Oo kuya Edward, bukas nang hapon” ulit nito.
“ Sige, umuwi kana”
Naglakad siya pabalik sa kanyang kotse.” Kaya pala nong huli akong pumunta rito sarado ang kanilang bahay dahil wala na pala sila.
At nakauwi na pala si Amara” bulalas niya sa sarili nang makaupo siya sa loob nang kotse. Gusto niyang hanapin si Amara, pero hindi niya alam kung saan.
“OH AMARA, I love this little venice” naaliw na sabi ni Harikasi nang sumakay sila sa maliit na bangka.
“ I am glad that you like it” nakangiti niyang tugon rito. Ipinasyal niya si Harikasi sa buong ka Maynilaan napuntahan narin nila ang ocean park.
“ Amara, everything around me is beautiful as long as you’re with me” nakangiti nitong sabi.
Lunod na lunod na ang kanyang puso sa mga pa sweet ni Harikasi sa kanya.
“ You been here for five days now, what can you say about the philippines?” pag iba niya sa paksa nila.
“ It’s hot but its beautiful and I love the people here. They are so friendly always, smiling even they have a hard life, they still manage to smile” nakangiti nitong tugon.
Nahawa na siya sa ngiti nito na puro puri ang lumabas sa bibig. “ Maganda nga iyon kahit maliit na bagay lagi na appreciate ni Harikasi” sa kaloob looban niya.
Gabi na silang umuwi mula sa kanilang pamamasyal. Agad siyang humiga sa kanyang kama nanakit ang buo niyang katawan sa kakalakad maghapon.
sumagi sa isip niya ang papalapit na araw nang pagbubukas niya sa hotel.
“ Kakayanin ko ba ito? Kaya ko ba ang maghandle nang ganito kalaking negosyo?”hindi niya maiwasan maitanong sa sarili.
“ Kaya mo iyan, ang dami muna pinag daanan”sigaw nang isang bahagi nang puso niya.
“ Kaya ko ito nasa likod ko naman si Harikasi” inangat niya ang kanyang kaliwang kamay. Napangiti siya habang nakatingin sa kumikislap na singsing nasa kanyang daliri.
“ Ikakasal na kami ni Harikasi panahon narin mag settle down. Twenty eight na ako” napangiti pa siya at saglit din siyang natigil nang maalala ang edad ni Harikasi
Malaki ang agwat nila ni Harikasi “age dosen’t matter. Ang mahalaga mabait si Hari“ Si Edward nga halos kasing edad ko lang hindi ako pinanindigan at pinaglaban. Aanhin ko ang edad kung erresponsible naman ang tao”
napabuntong hininga siya nang biglang maalala si Edward.” makatulog nanga lang kung saan saan na napunta ang isip ko” agad niyang saway sa sairli nang bigla maalala si Edward.
GABING GABI na pero hindi parin makatulog si Harikasi. Nakatambay siya sa veranda ninamnam ang sariwang hangin na nagmula sa karagatan.
Hindi parin siya makapaniwala na sinagot siya ni Amara at heto na sila magpapakasal na. Biglang naglaho ang agam-agam niya noon na baka hindi siya sagutin nang dalaga.
” Certainly worth coming to the philippines” bulalas ni Hari sa sarili
” I really though that Amara would say no to me because I am alot older than her. But she said yes to me” napangiti siyang tinungga ang baso hawak niyang may lamang wine.
Napaigtad pa siya nang bigla magring ang kanyang celphone....

Dinampot niya iyon mula sa ibabaw nang maliit na mesa.
Napakunot noo siya sa sinabi nang kanyang kausap sa celphone nang sagutin niya ito. kailangan niya raw bumalik sa Japan dahil nagkaroon nang problema sa isa sa kanyang investor.
Kinakailangan niyang makabalik as soon as possible ayon ang bilin sa kanya nang kausap niya.
Nakaramdam siya nang lungkot na hindi siya makasama sa opening nang hotel.
“ GOOD morning Harikasi” nakangiting bati ni Amara nang puntahan niya si Hari sa kuwarto kinabukasan.
“ Good morning Amara” tugon nitong humalik sa kanyang noo.
“ Did you have breakfast yet?”
“ No, not yet” tugon nito sa mahing boses.
“ Okay, we well eat together” sabi niyang tinungo ang kusina.
Malaki ang kuwarto ni Hari mayroon itong sariling kitchen at mayroon kaunting sala katapat nang sala ang sliding door na patungo sa veranda.
” Hari, is everything okay?” Alala niyang tanong nang maabutan niya ito sa veranda
Humarap ito sa kanya at umupo sa silya. Nilapag niya ang tray may lamang toasted bread at ang tasa nang kape.
” Amara, I am so sorry I have to go back to Japan. I need to fix something for my business.” anitong malungkot ang boses.
” What happen?” Taka niyang tanong umupo siya silyang katabi nito.
” I dont know yet, but my friend said, it is an urgent meeting about my one of investor”
nahimigan niya sa boses nito ang pagalala “ Okay. I understand dont think to much don’t stress yourself” Saka dinampian niya ito ng halik sa labi. Ayaw niya itong ma stress dahil baka atakihin ito na naman ito.
“ Thank you Amara, I will be back when I sort it out” sabi nito hinawakan siya sa kamay. Pinagsaluhan nilang dalawa ang kanyang hinandang almusal.
“ WISH You luck Amara” sabi sa kanya ni Harikasi nang ihatid niya ito sa aiport.
“ Thank you Hari, I will let you know how I get on” tugon niya rito.
“ Just be yourself and everything will be fine.” Bilin nito bago ito tuluyang pumasok sa airport.
“ Anak ang bait ni Harikasi, gusto ko siya. Kahit hindi kami magka intindihan pero naramdaman ko ang bait niya.” untag sa kanya ng ina ng maiwan na sila ni Hari, pabalik narin sila nang kanilang bahay.
“ Oo nga nay, wala akong masabi sa kabaitan ni Hari, hindi ako nagkakamali pakasal sa kanya.”
“ Masaya ako para sa inyo anak. Pagkatapos nang opening mo ayusin muna ang papers mo” nakangiti nitong sabi. Napasulyap siya rito halata nga sa mukha nito ang saya.
NANGINGINIG siya na kinakabahan na ilang sandali lang ay mag bubukas na ang kanyang hotel.
“ Friend masaya ako para sayo” sabi sa kanya nang kaibigan si Ivy. Nakatayo siya sa may pintuan nang hotel katabi niya ang kanyang ina nang lapitan siya nito.
“ Mabuti naman dumating ka”nakangiti niyang tugon.
“ Pwedi ba naman iyon wala ako sa event mo”
“ Shall we start?” putol sa kanilang pag uusap nang pari.
Tumahimik sila lahat na naroon tanging boses lang nang pari ang kanilang narinig. Inalayan nang dasal ang kanyang hotel.
Matapos ang dasal nang pari ay ginunting niya ang malaking ribbon.
Masigabagong palakpakan ang kanyang narinig.
“Congrats ma’am Amara!” halos magkasabay na bigkas nang mga nandoon.
” Congrats anak,”;bati ng kanyang ina sa kanyang ina.
“ Businesswoman kana talaga” Natatawa nitong sabi sa kanya
” Congrats ulit friend succesful ang opening mo” bulalas ni Ivy nang makita dinagsa ito nang mga costumer. karamihan ay ang mga foreigners.
masaya si Amara in-intertain ang mga bisita na roon. Gabi na siyang natapos. Pumasok siya sa dating kuwarto ni Hari na kuwarto na niya ngayon.
“ HOW was your opening?” Masayang tanong ni Hari sa kanya nang mag video call sila.
“ It was great and successful we have lots of guest mostly foreigners” pagbabalita niya
“ Congrats, I know you can do it” sabi nito sa masiglang boses.
“ thank you so much Hari, I wish you were here” pinalungkot niya ang boses.
“ Don’t be sad. Soon I will be there setting next to you”
“ So, how was your day? How is your business?” Balik niyang tanong rito.
“ Well same as yours everything is fine.” Masaya nitong tugon
“Cheers Amara” sabi nitong itinaas ang baso nang wine sa harap nang camera nang laptop.
“ Cheers Harikasi” tugon niyang itinaas rin ang baso nang wine.
Tumagal ang paguusap nilang dalawa,natigil lang sila nang mapansin ang oras. Ala una na nang madaling araw. Kaya nagpaalam na siya rito para makapagpahinga na silang dalawa.
NAGPALAKADLAKAD si Amara sa dalampasigan kinabukasan. Andon parin ang tuwa sa kanyang mukha.
Napahinto siya sa paglakad nang mapansin ang batang lalaki mag isang naglalaro sa tabi nang dagat.
Sa tantiya niya ay nasa limang taong gulang ito lumapit siya rito.
” Boy, bakit ka nandito mag isa, dilikado sa iyo ang mag laro rito.”
Saway niya dito tumingin ito sa kanya ngunit hindi siya nito sinagot. Muli itong yumuko at naglaro sa tubig.
” Nasaan ba ang mga magulang mo?”
nag angat ito nang tingin “ Nasa room po nag-aaway.” sabi nito sa malungkot na boses.
Na antig naman ang kanyang puso ng mahimigan ang malungkot nitong boses.
” Minsan lang kami magkikita ni daddy tapos ina-away pa siya ni mommy” dagdag nito.
Naawa siya rito na sa murang edad ganito na magsalita ang bata na tila ba matanda na itong kausap. Umupo siya sa tabi nito.
” Minsan kasi, may mga bagay na hindi magka sundo ang mga magulang.
Pero magiging okay din naman sila.” Paliwag niya rito na animoy mauunawaan siya.
” Amara nga pala ang pangalan ko.” Pakilala niya.
” Ikaw ano ba ang pangalan mo? Para maging friends na tayo.”
” Renzo Delgado po.” Nakangiti nitong sagot sa kanya.
Nagsitayuan ang mga balahibo niya sa balat nang marinig ang apleyedo nang bata.
“ Anak ba ito ni Edward?” bulalas niya sa sarili. kung anak ito ni Edward at ni Sheila malamang andito si Edward.
Natigilan siya saglit “ H-handa naba akong makita siyang muli?”
” A-ano ang pangalan ng daddy mo?” Na uutal niyang tanong.
Gusto niyang ma confirm kung anak ba ni Edward dahil magka apelyedo ang dalawa.