an ba yung anak ng baliw?” pangungutya ng kaklase ko. Malakas na tawanan ang narinig ko at alam kong saakin sila nakatingin.
“Anak kamo ng kriminal‚” Saad pa ng isa at malakas nanaman na tawanan ang narinig ko.
Hindi na lamang ako umimik.
Habang nagsusulat ay nakaramdam ako ng isang kamay na parang mayroong inilagay sa buhok ko. kinapa ko ito at isang bubble gum ang inilagay sa buhok ko. “Ops‚ sorry akala ko kasi basurahan.” pang-aasar pa nito pero di nalang ako umimik.
Lumapit ang isa sa mga kaklase ko at itinulak ako. “Anak ng baliw‚ kaya ka siguro mag isa ngayun dahil Ikaw dahilan para mabalik magulang mo” Saad nito.
“Alam nyo ba‚ nagsisi akong maging kaibigan...

yan.” Saad ng inaakala kong kaibigan ko na akala ko ay masasandalan ko.
Tumingin ako sa cellphone ko at kita ko ang mga pangungutya ng mga kaklase ko at ganun na rin ang ibang schoolmate ko. Pinagtatawanan nila ang litrato ko sa gc at gumagawa ng kahit ano gamit ang mukha ko.
Kumuha ako ng tali at naisipan ng tapusin ang buhay ko. People are cruel for doing this to me. Things turned to be this way because my emotions can’t handle the pain anymore. They humiliate me. They make me feel unworthy just because of what I am and what I have. How I wish in my next life to have a better life.
Kaori Aquila