Sa panahon ngayon halos paulit ulit lang ang sistema, sasaya ka lang saglit pero babalik rin yung sakit.
“A-Aray! Ang ulo ko kumikirot!,”
Mabilis akong nanakbo sa direksyon ng boyfriend kong si Jacob. Nakahawak siya sa ulo niya.
“Mag pahinga ka muna. Masyado ka kasing tutok d’yan sa laptop mo,”
Anim na buwan ‘rin nang matagpuan ko si Jacob. Sumabog ang barkong sinasakyan n’ya noon at himala siyang nakaligtas pero sa lakas ng sabog ay nawalan siya ng alaala.
Hindi niya maalala ang pangalan niya pati na ‘rin ang lugar kung saan talaga siya papunta bago nangyari ang aksidente.
“Hon, Uminom ka muna ng gamot bago ka matulog para hindi na kumirot ‘yang ulo mo,”
“Pasensya ka na, Hon. Nagiging pabigat na ba ako sa’yo?,” nakayukong tugon niya.
“Syempre hindi. Mahal kaya kita kahit ano pa ‘yang sakit mo ako pa rin ang mag aalaga sa’yo,” tugon ko naman at hinalikan ng bahagya ang pisngi niya.
Syempre hindi pa ‘rin nawawala ang takot ko na baka isang araw magising na lang akong hindi na niya ako kilala.
Ganon na lang ang taranta ko nang marinig ang sigaw ni Jacob mula sa kwarto namin. Tulog siya nung iniwan ko.
Naabutan ko siyang nakaupo at nakahawak sa dibdib habang hingal na hingal.
“Hon? Bakit?! Anong problema?,”
“Nanaginip ako. Cristine. Cristine ang pangalan nung babae sa panaginip ko, may dala siyang baby umiiyak sila at sinasabing bumalik na daw ako sa kanila. S-Sino sila Hon?!,” naghahabol hininga niyang kwento.
“Shhh! It’s just a nightmare, Hon,” tugon ko at may pag-aalinlangan siyang niyakap.
Natapos ang maghapon at pagdating ng gabi ay niyaya niya akong mag date sa labas.
Pinaghila niya ako ng upuan at nginitian ako.
“Uhm Hon?,”
“Hmm? Ayaw mo ba dito?,” tanong niya.
“Ah no. Uh hon? Let me be your tenporary happiness while you are waiting for the right person,” tugon ko habang hawak ang kamay niya.
Nakita ko naman na may kinuha siya sa kaniyang bulsa at inilahad ang sing-sing sa’kin.
“Wala na akong balak pa’ng hanapin yung right person dahil nasa harap na kita,”
—
“Madam wala pa rin...

‘yung groom,” dinig ko sa kabilang linya.
“Nasaan si Jacob, Yna?,” kunot noong tanong sakin ng Mama ko.
“H-Hindi ko po alam, Ma. Baka natraffic lang hintayin pa po natin,”
Pinagpapawisan na ako ng malamig dahil baka ngayong arawpa ng kasal namin mangyari ang kinatatakutan ko.
“Okay na po. Nandito na ang groom,” tugon naman ng nagaayos sa kasal namin sa kabilang linya.
Kahit pa-paano ay nawala ang kaba sa dibdib ko dahil sumipot siya, sinipot niya ako.
Ilang sandali pa at sinimulan na ang kasal namin ni Jacob. Sa isang iglap lang ay naglalakad na ako sa gitna ng simbahan patungo sa lalaking aksidente ko lang nakilala.
Nang marating ko ang unahan ay sinukbit ko na ang braso ko sa naka-arkong braso ni Jacob. Kitang kita ko ag matatamis na ngiti sa ‘kin ni Jacob.
Magsisimula na sana nang biglang humawak si Jacob sa ulo niya at mukang kumikirot na naman ang ulo niya.
“Jacob? Hon? Sumasakit na naman ba ang ulo mo? Ang bilin ko sa’yo ‘diba inumin mo ang gamot mo?,” natataranta kong tugon.
Nagpapanic na ang lahat dahil sa nangyayari.
Maya maya pa ay dahan-dahang iniangat ni Jacob ang paningin niya at napunta ito sa akin.
“Sino ka? Anong ginagawa ko dito? Si Cristine? Nasaan ang asawa ko?,”
“Jacob, Hon ako ‘to si Yna ang fiancé mo, ikakasal na tayo oh,” naguguluhan kong tugon.
“Hindi Jacob ang pangalan ko. Fiancé? Si Cristine ang pinangakuan ko ng kasal hindi ikaw,”
Nanakbo ito palayo sa ‘kin na siya ko namang sinundan.
“Jacob please h’wag mo namang gawin sa ‘kin ‘to,”
“Hindi kita mahal! Hindi ikaw ang gusto kong pakasalan!,”
Hinawakan ko ang braso niya para pigilan pero galit niya ‘yon na tinanggal at itinulak ako dahilan ng pagkakaupo ko sa sahig.
His smile is all I want see. His voice is all I want to hear. He’s the best part of me, but…
But right now he’s not here. And here I am, slowly losing him.
In my dreams, there are moments and memories of you loving me. But in reality you’re not that same person anymore.