BULAG NA PAG- IBIG .”
Sa pagpapatuloy ng KABANATA 1…
Ako si Ramon, isa akong Nurse pero hindi sa Hospital ang lugar ko, mas pinili ng mga paa ko na magpunta sa maraming lugar dito sa pilipinas at maging sa ibang bansa…
Matagal na akong Miyembro ng isang organisasyon na tumutulong sa mga may karamdaman at kapansanan, ito ang misyon ko sa buhay, ang mabigyan sila ng agarang lunas, mga simpleng gamot na alam kong malaki ang maitutulong para sa kanila at ang palakasin ang loob nila at bigyan sila ng pag-asang makabangon.
At Si Ana ang isa sa aking mga misyon…
Minsan, pinilit ni Ana na makapunta siya sa bahay ng kanyang mga pinsan dahil malapit lang naman ang bahay ng mga ito sa kanila…
Ngunit sa di inaasahang pangyayari may dalawang binatang nagbibiruan pagkatapos ay naghabulan hindi nila napansin si Ana na malapit na sa kanila, nasanggi nila ito na halos madapa na ito sa daan, pauwi na ang aming grupo ng mga oras na iyon hanggang sa nagkahiwa-hiwalay na kami sa paglakad…habang ako’y naglalakad na mag-isa, nakita ko ang pangyayaring iyon…Agad ko siyang tinulungan para alalayan.
Simula noon pagkakatapos ng aming grupo na magmisyon ay dumaraan ako sa bahay nila Ana.
Kinaibigan ko siya at pinalalakas ko ang loob niya…
” Ang Diyos ay tunay na makapangyarihan Ana.”
Habang sinasabi ko ito sa kanya ay taliwas naman ito sa paniniwala ni Ana.
” Hindi ako naniniwala sa iyo, alam mo ba simula ng isilang ako hindi ko man lang nasilayan ang daigdig kasi nga bulag ako…pero salamat parin sa kanya dahil sa mga panaginip ko lang nakikita iyon, sa panaginip…dito ko lang nararamdaman na di ako nag-iisa, sa panaginip…dito ko lang naaabot lahat ng pangarap ko, sana hindi na lang ako isinilang sa mundong ito dahil para akong isang patay na buhay, wala akong silbi, hindi ko magawa ang mga...

bagay na gusto kong gawin.” mga hinaing na narinig ko mula kay Ana.
” Hindi totoo yan Ana, mata lang ang nawala sa iyo hindi ang pagkatao mo.” mga salitang binanggit ko kay Ana.
Gustong sumuko ni Ana sa takbo ng buhay niya, bukod kasi sa kapansanan na nararanasan niya ay kasama pa dito ang walang tigil na panghuhusga ng ibang tao sa kanya.
” Ayan na naman si Ateng Bulag, ano kaya binibili niya sa tindahan eh… hindi naman niya nakikita kung ano itsura ng mga binibili niya.” mga salitang palagi niyang naririnig mula sa mga taong walang awa sa kanyang kalagayan.
Nahahabag ako kay Ana kaya niyakap ko siya at ipinaliwanag ko sa kanya ang kahalagahan ng buhay…
” Ana, mahal ka niya, maniwala ka, higit pa sa iyong panaginip, higit pa sa iyong pangarap ang kayang gawin niya kasi makapangyarihan siya, maniwala ka.” paliwanag ko kay Ana na habag na habag sa sarili niya.
Lumipas ang mga araw, masayang masaya si Ana dahil hindi man niya makita ang mundo nararamdaman naman niya na di siya nag-iisa, nariyan ang mga Magulang at kamag- anak niya na nakasuporta sa kanya, ramdam niya ang kabutihan ng Diyos sa buhay niya at ako narito ako para sa kanya.
Mga ilang araw pa ang lumipas, sa wakas nakita ko ang mga ngiti ni Ana na nagtatago at nababalutan noon ng kanyang mga luha, natitigan ko ang kanyang angking ganda… maganda si Ana, maputi ito, hanggang balikat ang buhok, mahaba ang mga pilikmata niya, matangos ang ilong, makipot ang bibig niya, hugis puso ang mukha nito, katamtaman lang ang katawan niya, mata lang ang nawala sa kanya hindi ang kanyang pagkatao… hindi ang kanyang ganda.
💫💫💫💫💫💫💫💫💫
Abangan nyo po ang susunod na kabanata, nawa po ay magustuhan nyo po itong kakaibang story nila Ramon at Ana…salamat po sa mga makakabasa po nito at LSPB thank you so much po… Godbless po…