Title : “BUWAN”
Written by : @Pandameme
Genre : Romance
☆ ☆ ☆ S H O R T S T O R Y ☆ ☆ ☆
“Ako’y sa ‘yo ikaw ay akin
Ganda mo sa paningin
Ako ngayo’y nag-iisa
Sana ay tabihan na.
Sa ilalim ng puting ilaw
Sa dilaw na buwan
Pakinggan mo ang aking sigaw
Sa dilaw na buwan…”
Nagpatuloy ako sa pagkanta ng “BUWAN” ni Juan Karlos Labajo. Nasa likuran ko ang aking mga ka-banda at damang-dama ang pagtugtog nila ng kanilang mga instrumento. Ngunit ang mga taong dumalo sa Live Band para sa pista ng Barangay na iyon ay higit na dinadama ang magandang musika habang nagsasayaw sa gitna kasama ng kanilang mga partner. Isang slow dance sa kani-kanilang mga kasintahan at asawa. Nag-uumapaw ang pag-ibig nang gabing iyon. ‘Ni hindi na nila napansin ang napapaos kong boses sa tatlong oras na sunod-sunod na pagkanta, mapa-rock man o ballad. Nakatuon sa mga nagsasayaw ang atensyon ko. Napakaganda nilang tingnan. Matatamis ang ngiting namumutawi sa kanilang mga labi. Kinikintalan ng mga lalake ng masuyong halik ang kanilang mga kasayaw, sa noo man o sa labi. Niyayakap sila ng mga kababaihan at sabay silang umiindayog sa musikang nalilikha ng aking mga ka-banda.
“…Ang iyong ganda’y umaabot sa buwan
Ang tibok ng puso’y rinig sa kalawakan
At bumabalik
Dito sa akin
Ikaw ang mahal
Ikaw lang ang mamahalin
Pakinggan ang puso’t damdamin
Damdamin aking damdamin
Sa ilalim ng puting ilaw
Sa dilaw na buwan
Pakinggan mo ang aking sigaw
Sa dilaw na buwan…”
At ilang mga himig pa ang aking ginawa bago natapos ang kanta. Nagbigay ako ng maikling pasasalamat at pinalakpakan kami ng mga nagsasayaw sa ibaba ng entablado. Umexit na kami ng aking mga ka-banda.
“Oh, ano, heto na ang hati natin sa ibinigay ng Barangay…” ani Raul, ang bass namin sa grupo.
Isa-isang ibinigay sa amin ni Raul ang sobreng naglalaman ng pera. Apat kami sa grupo at ang sabi ng coordinator ng Pista sa Barangay na aming dinaluhan ngayong gabi, babayaran daw kami ng 10,000 sa tatlong oras na performance. Kinuha ko ang 2,500 sa sobre at inilagay ang pera sa sariling pitaka. Humiga na ako sa papag at anyong matutulog na.
“Drew, hindi ka ba sasama sa amin? Pupunta kami sa disco. Alam mo maraming chicks doon. Hinihintay na tayo ng mga dalaga na kumausap sa atin kanina pagkatapos ng live band. Siguradong makaka-jackpot tayo ngayong gabi…” may himig pa ng excitement sa boses ni Guido, ang chick-magnet at drummer sa grupo.
. “Tama si Guido. Kailangan mo ring i-enjoy ang moment pagkatapos nating tumugtog. Palagi mo na lang sineseryoso ang buhay. C’mon, mahaba pa ang gabi…” pangungumbinsi ni Dindo, ang pianist namin.
“Pabayaan niyo na nga siya. Bahala siyang gawin ang gusto niya. Tara na nga!” inis nang putol ni Raul sa usapan at nagpatiuna na ng labas sa pinto.
Sumunod na rin sina Guido at Dindo. Nang marinig ko ang pagsara ng pinto, inimulat ko ang aking mga mata at tinitigan ang kisame.
Hindi naman kami isang sikat na banda. Ang totoo, nagmula kami nina Guido at Dindo sa isang payak na probinsya. Magkakapitbahay kami at nag-aral sa parehong elementarya at sekondarya. Sa hayskul, consistent sa Drum and Lier Group si Guido. Si Dindo naman pianista sa kapilya. Habang ako ay laging isinasabak ng aking mga magulang sa mga singing contest. Matalik kaming magkaibigang tatlo. Pero noong grumadweyt na ng hayskul, si Guido lang ang pinalad na makapag-aral ng kolehiyo sa siyudad. Naiwan kami ni Dindo sa probinsya. Nanatiling pianist sa kapilya si Dindo habang ako naman ay tumutulong na lamang sa aking ama sa gawaing bukid. Sumasali din ako sa mga singing contest para may maiambag sa mga gastusin sa bahay. Bumalik si Guido sa probinsya at kasama na ang classmate niyang si Raul. Sinabi sa amin ni Guido na nais nilang magtatag ni Raul ng grupo na lilibot sa lahat ng dako ng Pilipinas para tumugtog. At dahil nasa dugo namin ni Dindo ang musika kaya pumayag kami, sa pahintulot na rin ng aming mga magulang. Nang magsimula na kaming maglakbay sakay ng van na pagmamay-ari ni Raul, doon namin nalaman ni Dindo na hindi na pala pumapasok sa eskwela sina Guido at Raul. Palagi silang nakatambay sa mga clubs at tumutugtog doon. Bilang si Guido ay mahusay sa paggamit ng drums at si Raul sa bass. Kaya nila naisip magtatag ng grupo dahil pariwara na ang tingin sa kanila ng kanilang mga magulang. Gusto nilang masunod ang sinisikdo ng kanilang damdamin, at the same time, eh mapagkakitaan nila. Kaya lumilibot kami saan mang Barangay sa Pilipinas na may pista upang mag-perform with fee. Nakilala ang banda namin bilang ‘THE TRIPPERS’. Marami na kaming napuntahan kaya malawak na rin ang koneksyon namin sa mga organizer at coordinator ng mga kapistahan. Kino-contact kami upang tumugtog. Isang beses pa nga nagkasabay ang pista sa dalawang barangay kaya kailangan naming mamili ng mas higit ang talent fee na ibibigay sa amin. Minsan din isang buong linggong may pista sa bawat barangay kaya kung hindi man paos, wala na akong boses kaya kailangan naming tumanggi. Nakakapagod, oo. Pero kung mamantakin naman, kung sa tatlong oras nga na performance may 2,500 na ako. Malaking tulong na rin ito sa pamilya ko na umaasa sa akin. May dalawang kapatid pa akong nag-aaral kaya kailangan kong kumayod. Isa pa, sa mahigit dalawang taon naming pagbabanda, nalibot na namin kahit ang kasulok-sulukan ng Pilipinas. Bawat magagandang tanawin ng mga lalawigan ay dinadayo namin. Bawat tourist spot at mga pinakamagandang beaches, naliguan na yata namin. Masaya ako sa buhay ko. Nasunod ko ang passion ko sa pagkanta at kasama ko ang mga matalik kong kaibigan. Pero minsan may mga conflicts din at hindi naman iyon maiiwasan lalo pa’t magkakaiba kami ng ugali at katangian. Gaya ko na hindi mahilig makipag-socialize pagkatapos ng gig. Pinangangalagaan ko ang boses ko kaya hindi talaga ako umiinom at naninigarilyo. Wala din akong lovelife. Ayokong matulad kay Guido na lahat ng aming napuntahang Barangay, may babaeng pinapatos.
Nagpikit na ako ng mga mata dahil ramdam ko ang paghapdi niyon at pagbigat ng aking mga talukap. Pasado alas dose na yata ng hating gabi pero masigla pa rin ang tugtugan sa plaza na rinig pa sa inupahan naming tulugan. Ngunit hindi ko inda ang ingay at madali nang nakatulog.
“Magkano nga ang upa natin sa tulugan?” tanong ni Guido.
Nasa sasakyan na kami at kasalukuyan nang bumabaybay sa kahabaan ng high way. Si Raul ang nagmamaneho habang nasa tabi nito si Guido. Kami naman ni Dindo ay nasa likuran.
“500 per night iyon. Hindi na nga tayo pinatawad eh…” sagot ni Dindo.
“Mahal! Maliit na nga ang kwarto at marami pang lamok. At isa pa, hindi naman talaga tayo natulog doon eh. Si Drew lang ang natulog. Inumaga na ako sa bahay ni Lovely…” saad ni Guido na nangingiti habang nangangarap na ng gising.
“Hay, naku, mapipilit ba naman ang taong ayaw. Buong araw siyang tulog sa sasakyan at pati sa gabi pagkatapos ng gig mas gugustuhin pa niyang managinip kaysa uminom kasama tayo…” parungit ni Raul.
Napahagikhik na lang ako. Kahit noong una pa man, binabara na ako ni Raul at napaka-prangka nito pagdating sa akin. Pero sanay na ako at pinapalagpas na lang sa kabilang taenga kapag lubha nang nakapanginginsulto ang mga binibitawan nitong salita.
“Alam niyo namang mas gusto ko pa ng sapat na pahinga kaysa dumisco. Hindi rin ako mahilig sa mga babae…” wika ko.
“Kaya ka walang syota mula’t sapul kahit noong sa probinsya ka pa. Gayahin mo itong si Guido na kabilaan ang mga girlfriends sa iba’t ibang dako ng Pilipinas. ‘Di ba, pare…” saad muli ni Raul at nagdaop pa sila ng kamao ni Guido.
Natahimik na lang ako. Panay na ang kwentuhan nina Guido at Raul sa unahan kaya nagpasya akong magtakip ng mukha gamit ang leather jacket ko at nagpikit na ng mga mata. Nakakasilaw na rin kasi ang liwanag mula sa tirik na araw. Biglang tumunog ang cellphone ni Raul. Iyon ang gamit namin kung may kliyente na gusto kaming rentahan para tumugtog. Si Raul kasi ang mahilig makipag-usap at mambola ng mga organizers at coordinators. Magaling itong manghuli ng loob at tiwala ng sinumang tao kaya naman nagugustuhan siya ng mga kumukuha sa amin. Lalo na kung bakla ang organizer.
“Hello?” sagot ni Raul sa tawag kahit alam niyang labag iyon sa traffic rules.
Binagalan naman niya ang pagmamaneho. Tahimik lang kaming tatlo at nakikinig.
“Talaga po, madam Rosa? Oh, sige, pupunta kami agad diyan. Salamat po.”
Doon pinutol ni Raul ang tawag at ibinaba na ang cellphone. Tuwang tuwa ang mukha niya at muling binilisan ang pagpapatakbo.
“Oh, ano raw sabi ni madam Rosa?” tanong ni Guido habang kuryong nakamasid sa katabi.
“Pista daw ng San Fernan bukas. Isa daw 3-day celebration. Nakipag-coordinate si madam Rosa sa kapitan dahil nangangailangan daw ito ng banda na tutugtog sa pa-live band niya. At pumayag daw ito na tayo ang tutugtog. Kailangan nating pumunta ngayon doon para kausapin si Kapitan at ikasa na ang deal. At ang sabi pa ni madam Rosa, galante raw magbigay ang kapitan dahil kaalyansa ng gobernador. Tiyak malaki ang ibibigay na tip sa atin. At mantakin ninyo na tatlong gabi tayong tutugtog sa isang pista lang.” pahayag ni Raul.
Natuwa kami sa narinig na magandang balita. Dalawang araw ang ginugol namin sa byahe dahil nasa Quezon ang sinasabing Barangay na nagdiriwang ng pista. Kaya imbes na makipag-negotiate sa kapitan sa personal, sa cellphone na ito kinausap ni Raul. Dumating kami doon ng gabi, sa mismong pista kung saan may-pa-live band si kapitan Ricky Chavez. Kahit pagod sa biyahe, kaagad kaming dumiretso sa kapitan upang makipag-meet sa personal. Magiliw naman niya kaming hinarap at kinausap. Limang oras ang gusto niyang haba ng aming performance. 10,000 ang ibibigay niya kada gabi ng pagtatanghal. Medyo maliit at lugi kami sa talent fee dahil 5 hours din kaming tutugtog nang straight. Kung ikukumpara sa huli naming gig na 10,000 for 3 hours lang. Pero pinatos na rin namin kaysa mauwi sa wala ang haba ng aming binyahe papunta sa lugar na iyon. Nag-ambagan din kami sa gasolina at iba pang expenses tulad ng pagkain kaya kailangan naming makabawi at ituloy ang palabas. At kung pakaiisipan naman, 30,000 din ang paghahatian namin pagkatapos ng 3 nights na gig. Kung susumahin, 7,500 ang matatanggap ng bawat isa. Maigi na rin dahil bayaran na naman ng tuition fee ng kapatid kong nag-aaral sa kolehiyo.
Alas-siete ng gabi ang simula ng live band. Hindi na kami nakapag-rehearse at namili na lang ng tutugtugin at inarrange ang pagkakasunod-sunod niyon. Nakasalalay sa akin ang kabuuan ng aming performance. Uminom ako ng maraming tubig at nag-vocalize bago pa kami sumalang sa stage. At gaya ng ibang pagtatanghal namin, naroroon pa rin sa akin ang kaba at excitement na nagbibigay ng goosebumps at mga pagragasa ng dugo sa aking katawan. Nakahanda na kami sa itaas ng stage at nang buksan ang ilaw sa entablado, nagsimula nang tumugtog ang aking mga kasama. Isang masigla at nakakaindak na tugtugin ang pambwena-mano namin. Kantang, ‘WHEN I DREAM ABOUT YOU’ na rock version ng Gracenote. Hindi ko kita ang mga taong dumalo sa live band nang gabing iyon. Madilim ang paligid at natatakpan ng tabing ang palibot ng gym. May entrance fee kasi na 20 pesos. Pero noong hindi pa kami nagsisimulang sumalang sa stage ay nasilip namin ang maraming lamesa at bangko sa loob ng gym na parang nasa isang bar ang konsepto. Marami ring case ng alak sa back stage at mga taong nakasuot ng kasuotan ng waiter.
Umabot na ako sa mahigit sampung kanta. Nagsisimula nang maging ballad ang mga pinapatugtog namin. Halos instrumental na lang ang maririnig dahil kailangan ko ring ipahinga kahit sandali ang boses ko. At gaya ng iba naming performance, madalas kong kinakamusta ang mga audience. Kung nag-e-enjoy ba sila sa performance namin. At lagi naman akong nakakatanggap ng masigarbong hiyawan at palakpakan. Sumasabay pa nga sila sa bawat pagkanta ko dahil sinigurado talaga namin ng mga kabanda ko na hit sa mga matatanda at kabataan ang bawat kantang pinapatugtog namin.
“…Alright, ang susunod na kanta ay idinedecate ko sa lahat ng mga taong nagmahal, nasaktan at patuloy na umaasa…”
“Kung hindi rin lang ikaw ang dahilan…”
Patiuna ko sa lyrics saka na sumunod ng tugtog ang mga ka-banda ko.
Naghiyawan ang mga tao lalo na ang mga millenials na relate na relate sa kanta.
“Pipilitin ba ang puso kong hindi na masaktan?
Kung hindi ikaw ay hindi na lang
Pipilitin pang umasa para sa ‘ting dalawa.
Giniginaw at hindi makagalaw
Nahihirapan ang pusong pinipilit ay ikaw
Kung di rin tayo sa huli
Aawatin ang sarili na umibig pang muli
Kung di rin tayo sa huli
Aawatin ba ang puso kong ibigin ka?”
Ilang kanta pa bago natapos ang aming gig. Masigarbong palakpakan at hiyawan ang pinakawalan ng mga tao saka na pumatay ang ilaw sa entablado at napalitan ng disco ball. Saka na sumaliw ang nakakaindayog na tugtog ng disco sa malalaking speaker ng gym. Nagsasayawan na ang mga tao na lalo pang pumuno sa nakakabinging hiyawan at pagwawala nila sa saliw ng indak at tama ng alak sa kani-kanilang sistema.
Samantala, nagpa-pack-up na kami ng mga gamit noon sa itaas ng stage. Alas-siete kami nagsimula at natapos ng alas-dose ng gabi. Pagod na pagod ang mga katawan namin at halos wala na akong boses.
Ipinasok namin ang mga kagamitan sa loob ng van. Ngunit nang isara namin ang likuran ng van ay bigla na lamang hinablot ni Raul ang damit ko at ipinidpid ako sa gilid ng van. Galit na galit siya at panay pag-awat na ng mga kasama ko. Ako naman ay parang hindi pa makahuma sa bilis ng mga pangyayari. Hindi ako bayolenteng tao at hindi ako pumapatol sa init ng ulo ng mga kasama ko lalo na ni Raul. Wala akong kaalam-alam noon kung anong problema niya at kung bakit sa lahat ng panahon ay nakuha pa niya akong ihabla kung kailan pagod kami at nais nang magpahinga.
“Hindi ba sabi ko sa ‘yo huwag na nating isama ang kantang KUNG ‘DI RIN LANG IKAW ng December Avenue? Bakit ba antigas ng ulo mo? Gumagawa ka ng sarili mong choice ng kanta akala mo naman kung sino ka. Ilang ulit mo na itong ginawa, Drew. Baka nakakalimutan mong ako ang leader niyo at desisyon ko ang masusunod!” singhal nito.
Hindi na ako kumibo. Inawat na si Raul ng mga kasama namin at inilayo sa akin.
“Next time ha…” anitong tinuturo pa ako. “…Kung gagawin mo pa ang pagmamarunong mo, magpasensyahan na tayo. Tatanggalin kita sa grupo at maghahanap ako ng panibagong kapalit mo!”
Kumalas si Raul sa pagkakakapit ng mga kasama. Tiningnan niya ako ng masama saka na sumakay sa driver’s seat. Kaagad niyang pinaandar ang makina. Nagsipasok na rin ang mga kasamahan namin sa loob ng van. Ngunit nang tangka na ako sa pagpasok ay bigla na lang pinaharurot ni Raul ang sasakyan.
Walang nagawa ang mga kasama ko kundi ang lingunin ako at tahimik na makisimpatya sa akin. Napabuntong-hininga ako habang sinusundan ng tingin ang papalayong van. Nagsimula na rin akong maglakad. Hindi lang ito ang unang beses na iniwan ako ni Raul sa kalagitnaan ng daan. At ilang beses na rin itong nagbanta na tatanggalin ako sa grupo pero hanggang banta lang naman iyon. Walang ibang maipapalit na lead vocalist si Raul sa akin dahil busy na kami sa kaliwa’t kanang biyahe at gig. Alam din niyang ako lang ang may kakayahang tumagal sa magaspang na ugali niya at nasanay na sa paulit-ulit niyang pang-iiwan sa gitna ng hindi pamilyar na daan. Naisip kong humanap ng pansamantalang masisilungan ngayong gabi. Kung may apartelle, mas mabuti. Pero saan naman ako makakakita ng apartelle sa payak na Barangay na iyon?
Nagtanong-tanong ako sa mga taong kasabay kong naglalakad sa kalsada. Galing sila sa gym at hindi na tinapos ang disco. Itinuro nila ako sa isang palikong daan. May bahay-panuluyan daw roon at tumatanggap ng bisita kahit hating-gabi. Nabuhayan ako ng loob at tinahak ang daang tinutukoy ng mga ito. Maliwanag naman ang buwan kaya malakas ang loob kong magpatuloy sa paglakad at hanapin ang sinasabi ng mga napagtanungan ko na bahay-panuluyan. Pero ilang kilometro na ang tinahak ko subalit isang malawak na pastulan na ang binabaktas ko. Nagpalinga-linga ako at nagbabaka-sakaling may makitang tao na pwede kong mapagtanungan. Pero ako lang at ang malawak na pastulan. Kinakapitan na ako ng kaba. Pakiramdam ko walang katapusan ang daang tinatahak ko dahil puro pastulan ang nakikita ko sa magkabilang gilid ng daan. Malamig ang simoy ng hangin dahil ‘ber’ month na at wala pa akong pananggalang sa lamig. Nasa van ang leather jacket ko at wala akong kaalam-alam kung saang lupalop ng Barangay humimpil ang mga kasamahan ko.
Lumihis ako ng daan at lumakad sa maiikling damo ng pastulan. Palakas nang palakas ang musika. Nang marating ko ang burol, isang babae ang nakita kong nakahiga sa damuhan. Sa tabi nito ay isang pahaba at maliit na MP3 Player na kasalukuyang pinapatugtog ang kantang ‘BUWAN’ ni Juan Karlos Labajo.
“Sa ilalim ng puting ilaw
Sa dilaw na buwan
Pakinggan mo ang aking sigaw
Sa dilaw na buwan
Ayokong mabuhay nang malungkot
Ikaw ang nagpapasaya
At makakasama hanggang sa pagtanda
Halina’t tayo’y humiga.”
Napako ang pansin ko sa babae. Nakapikit ito habang bahagyang nakaangat ang sidsid ng bestida, dahilan upang malantad nang kaunti ang mga hita nito. Napalunok ako at hindi naiwasang mapanganga. Napakaganda ng babaeng ito. Napatangos ng ilong at maninipis ang mga labi. Idagdag pa ang mahaba at blonde na buhok. Higit doo’y ang balat nito ay nagliliwanag sa tama ng liwanag ng buwan. Natapos ang kanta mula sa MP3 Player. Dahan-dahang nagmulat ng mga mata ang babae. Hindi pa niya ako napansin agad dahil natuon ang kanyang paningin sa bilog at napakagandang buwan. Bigla akong natauhan. Oo nga pala. Kailangan ko nang makaalis at baka mapag-isipan pa akong masamang tao. May pag-iingat akong umatras. Subalit isang sanga ang naapakan ko at kagyat na lumagitik. Doon napabangon ang babae sa pagkakahiga at napatingin sa akin. Awang ang bibig niya at tila nagulat din sa pagsulpot ko doon.
“P-pasensya ka na. W-wala akong intensyon na masama. A-aalis na ako…” kabado kong saad saka na nagdudumaling naglakad palayo.
Pagdating ko sa daan ay saka ako napahinto at doon huminga nang maluwag. Grabe, pinagpapawisan ako nang malagkit. Hindi na matigil sa mabilis na pagpintig ang puso ko. Ano ba iyon? Bakit may babaeng nakahiga sa damuhan nang dis-oras ng gabi? Namamalikmata ba ako? Minumulto? Pinaglalaruan ng mga engkanto? Nangilabot na naman ako dahil sa mga iniisip ko. Nagpasya na akong maglakad muli pabalik sa pinanggalingan ko. Nang makarating sa kalsada, eksakto namang may dalawang tao na kasalukuyang naglalakad dala ang isang flashlight. Nang ma-ispatan nila ako, kaagad silang tumawag sa akin.
“Drew!” anang isa sa mga lalake.
Napagtanto kong sina Guido at Dindo pala ang dalawang iyon. Kaagad ko silang nilapitan.
“Buti nandito kayo. Nagkanda-ligaw-ligaw na ako eh.” saad kong napapakamot sa ulo.
“Nakahanap na kami nang matutuluyan natin at nasa kabilang kanto iyon. Saan ka ba nasuot? Alalang-alala kami sa iyo.” ani Dindo.
Kinuha ko ang flashlight mula kay Dindo at inispatan ang lugar na nilikuan ko. May nakalagay nga palang ‘PRIVATE PROPERTY’ na nakapaskil sa puno. Kung ganoon, mali ang pagkakaintindi ko sa sinabi ng napagtanungan ko kanina. Maling daan ang nilikuan ko.
PANGALAWANG GABI ng pagtatanghal namin. 5 hours muli ang itinagal ng aming pagtatanghal. Pagkatapos ng gig, sumunod muli ang nakakaindak na musika ng disco.
“Hindi pa ba kayo uuwi sa boarding house? Antok na antok na ako eh…” saad ko sa mga kasamahan ko.
Nasa van kami noon at naglalagay ng mga instrumento sa likod ng sasakyan. Gusto ko nang umuwi at maihiga ang likod sa malambot na kama upang makapagpahinga na.
“Magdidisco pa kami eh. Hinihintay na ako ni Juvy. Kung gusto mo, mauna ka nang umuwi sa boarding house. Hindi ka naman siguro maliligaw ulit,” ani Guido.
Wala na rin akong nagawa. Sa aming apat, ako ang mas dehado pagdating sa mga bagay na tulad nito. At dahil mas inuuna ko pa ang sapat na pahinga, nunka ang mag-disco kasama ng mga babae, kailangan kong maglakad pauwi sa boarding house.
Narating ko ang palihis na daan na unang nilikuan ko kagabi. Hindi ko naiwasang tumingin doon sa tulong ng liwanag ng buwan na tumatanglaw sa paligid. Naisip ko ang babae. Kahit ang totoo nito, hindi na siya naalis sa isip ko mula nang matagpuan ko siyang nakahiga sa gitna ng pastulan. Kaya nga hindi na ako nakatulog kaninang umaga dahil bigla-bigla siyang sumasagi sa gunita ko. Napahinto ako sa paglakad. Makikita ko kayang muli ang babae kapag lumihis muli ako ng daan? Hindi ko na hinintay na pigilan pa ako ng alinlangan. Kaagad akong lumakad papasok sa pastulan. Panay ang linga ko sa paligid. Nagbabaka-sakaling matagpuan ko ang imaheng bumagabag sa akin sa buong araw.
Maya maya’y nakarinig ako ng pamilyar na musika. Ito’y kantang ‘BUWAN’ ni Juan Karlos Labajo. Tinakbo ko ang kinaroroonan ng musika at nang makita ko ang isang babaeng nakatayo sa may burol ay kaagad akong napahinto. Para akong namamalikmata. Ang babae ay nakapikit habang sinasalimbay ng malamig na hangin ang mahabang buhok nito na kulay blonde at ang sidsid ng suot nitong palda. Napakaganda talaga nito sa tama ng liwanag ng buwan. At habang patuloy kong pinagmamasdan ang babae, kumakalabog ang dibdib ko na hindi ko mawari. Kinakabahan yata ako.
“…Ang iyong ganda’y umaabot sa buwan
Ang tibok ng puso’y rinig sa kalawakan
At bumabalik
Dito sa akin
Ikaw ang mahal
Ikaw lang ang mamahalin
Pakinggan ang puso’t damdamin
Damdamin aking damdamin…”
Sumasaliw ang kanta habang nilalakad ko ang pastulan papunta sa mababang gulod kung saan naroroon ang babae. Ang mga paa ko’y tila balahibo sa sobrang gaan. Nag-a-anticipate akong makilala siya.
Nang nakaabot na ako sa burol ay napa-upo ako ng pa-squat at patuloy pa rin siyang tinititigan. Hindi niya ako napansin dahil siguro sa pagkadala nito sa kantang sumasaliw mula sa MP3. Napapangiti at nakakaramdam ng kagaanan ang loob ko. Bagay na bagay dito ang kantang “BUWAN” ni Juan Karlos Labajo. Kasing ganda niya ang buwan.
Nang matapos ang kanta ay saka lang dumilat ang babae. Hindi pa niya ako napansin noong una. Malamlam ang mga mata nito, kasing lamlam ng liwanag ng buwan.
“Hi…” bati ko na.
Doon lang ako inukulan ng pansin ng babae. Tila naman hindi ito nagulat bagkus ay tumalikod na at umupo sa tabi ng MP3 Player nito at gitara. Tumayo ako at lumakad papunta sa harap niya. Inilahad ko ang aking kamay at ngumiti.
“Drew nga pala.” pakilala ko.
Tinanggap naman ito ng babae. Napakalamig ng kamay niya! Pero sobrang lambot. Kaagad naman nitong binawi ang palad at bahagyang lumiyad at tinititigan ang buwan. Sumagi pa ang katahimikan sa pagitan naming dalawa. Hindi ako makapag-isip ng topic na bubuksan. Masyado akong kinakabahan na aywan ko ba kung bakit. Nakita ko ang gitara sa tabi niya. Tumayo ako at kinuha iyon saka muling naupo sa kabilang gilid niya. Kumaskas ako at itinono pa ang gitara. Saka na ako bumwelo ng kaskas sa gitara.
“Kahit ikaw ay magalit.
Sa’yo lang lalapit Sa’yo lang aawit…”
Panimula ko ng kantang, ‘KAHIT AYAW MO NA’ ng bandang THIS BAND alinsabay ng pagkaskas. Buo ang boses ko at hindi tunog babae gaya ng original. Napatingin sa akin ang dalaga. Napaayos ito ng upo at na-kuryo marahil sa kinakanta ko. Na-inspired pa akong pag-igihin ang ginagawa.
“…Kahit na ikaw ay nagbago na
Iibigin pa rin kita
Kahit ayaw mo na
Tatakbo, tatalon
Sisigaw ang pangalan mo
Iisipin na lang panaginip lahat ng ito
O, bakit ba kailangan pang umalis?
Pakiusap lang na wag ka nang lumihis
Tayo’y mag usap, teka lang, ika’y huminto
Wag mo kong iwan, aayusin natin ‘to
Ang daling sabihin na ayaw mo na
Pero pinag-isipan mo ba?
Lapit nang lapit, ako’y lalapit
Layo nang layo ba’t ka lumalayo?
Labo nang labo, ika’y malabo
Malabo, tayo’y malabo
Bumalik, at muli ka ring aalis
Tatakbo ka nang mabilis
Yayakapin nang mahigpit
Ang hirap ‘pag
‘di mo alam ang iyong pupuntahan
Kung ako ba ay pagbibigyan
O nalilito lang kung saan…”
At nagpatuloy pa ako sa pagkanta. Pagkatapos ng kabuuan ng tugtog ay itinigil ko na ang paggigitara. Napapalakpak ang babae na tuwang tuwa sa ginawa ko.
“Ang galing mo pala…” anito sa napakalamyos na boses.
“Thank you. Akala ko hindi ka na talaga magsasalita…” biro ko pa.
Napapahagikhik ang dalaga. Nakakahalina ang ginawang pagtawa nito kaya napangiti ako nang buong pagkagiliw sa kanya.
“Ano nga palang pangalan...

mo?” naitanong ko.
“Luna…” anito.
“Ahh…Luna. Ibig-sabihin, buwan. Kaya ba lagi kang naririto tuwing gabi?” saad ko.
. “Oo. Kapag ganitong maliwanag ang buwan, lumalabas ako ng bahay at nagpupunta rito. Hindi ako pwedeng lumabas sa araw kasi bawal…” kwento ng babaeng nakilala ko ring si Luna.
“Paanong bawal?” tanong ko muli.
“Basta. Kumanta ka pa, Drew. Gusto kong makinig…” sa halip ay saad ni Luna.
Hindi na rin ako nagpumilit. Siguro nga hindi na siya dapat magtanong ng rason kung bakit sa gabi lang ito lumalabas ng bahay.
“Sige. Alam mo ba ang kantang YOU AND I ng One Direction?” tanong ko.
Tumango lang ang dalaga. Lalo pang lumapad ang ngiti nito. Nagsimula na akong tumugtog ng gitara.
“…I figured it out
I figured it out from black and white
Seconds and hours
Maybe they had to take some time
I know how it goes
I know how it goes from wrong and right
Silence and sound
Did they ever hold each other tight
Like us?
Did they ever fight
Like us?
You and I
We don’t wanna be like them
We can make it ’til the end
Nothing can come between
You and I
Not even the Gods above
Can separate the two of us
No, nothing can come between
You and I
Oh, you and I
I figured it out
Saw the mistakes of up and down
Meet in the middle
There’s always room for common ground
I see what it’s like
I see what it’s like for day and night
Never together
‘Cause they see things in a different light
Like us, but they never tried
Like us
You and I
We don’t wanna be like them
We can make it ’til the end
Nothing can come between
You and I
Not even the Gods above
Can separate the two of us (Two of us)
‘Cause you and I
We don’t wanna be like them
We can make it ’til the end
Nothing can come between
You and I
Not even the Gods above
Can separate the two of us
No, nothing can come between
You and I, you and I
Oh, you and I
Oh, you and I
We can make it if we try
You and I Oh, you and I…”
Marami pa akong tinugtog at kinanta para sa kanya. Minsan ay sumasabay siya at naririnig kong may kakayahan siyang kumanta. I mean, may boses siya na parang si Moira Dela Torre. Kaya ba akala ko wala na akong ibubuga dahil sa 5 hours na live band kanina sa gym, aba, nakahugot pa ako ng extrang boses para kantahan ang dalaga.
Narinig kong hindi na tumutugtog ang disco sa gym. Nang tingnan ko ang relo, pasado alas tres na pala ng madaling araw.
“Pasensya ka na, kailangan ko nang umuwi…” saad ko saka na itinabi ang gitara at tumayo.
Inilalayan ko rin ang babae sa pagtayo. Bago ako umalis ay may isang bagay akong hiniling kay Luna.
“Pwede bang pumunta ka sa live band mamayang gabi? Last night na namin at aalis kami ng maaga bukas. Baka hindi na kita makitang muli. Gusto kitang maka-duet. Please? Pwede ba?” pakiusap ko.
Ngumiti ang dalaga nang napakatamis saka tumango. Tuwang tuwa na akong nagtatatalon pababa sa mababang burol.
Nakauwi akong masaya sa boarding house na inupahan ng mga ka-banda ko. Hindi pa sila tulog kaya napagbuksan pa ako ng pinto.
“Mukha yatang masaya ka ngayon ah? Mukhang naka-jackpot ka sa ka-date mo…” ani Raul na nakahiga na sa itaas ng double deck na higaan nila ni Guido.
Si Guido ay as usual wala doon. Naglulublob ito sa kandungan ng babaeng nakilala lang nito sa Barangay na iyon.
“Oo nga eh. Unang beses ka nahuli ng dating sa amin. Bakit? Sino ba ang babaeng iyan?” kuryong tanong ni Dindo na nasa kabilang deck din nakahiga.
Kami ang magkasama sa double deck na higaan. Siya sa ibaba habang ako naman nasa itaas. Hindi ako umimik. Para pa akong nakalutang sa cloud 9 sa sobrang overwhelming ng nadarama. Ang puso ko na mula nang makita si Luna ay hindi na normal ang pagtibok. Kumuha ako ng ballpen at papel at binitbit ang gitara paakyat na sa higaan sa itaas ng deck. Gusto kong sumulat ng kanta para sa kanya. Hindi rin naman ako makakabulahaw sa ginagawa ng dalawa kasi kahit may tugtog pa sa disco sa paligid namin, makakatulog kami. Ganyan na kami ka-immune sa mundo ng musika.
Nagsimula akong kumaskas ng isang nota. Humihimig ako ng isang lyrics at kapag nagtugma sa musika ay kaagad iyong isinusulat. Inspirado ako kaya wala pang isang oras ay tapos na ang kanta. Naisulat ko rin ang tinitibok ng puso ko.
IKATLONG GABI ng pagtatanghal. Sa simula pa lang ay ganadong-ganado na ako. Umaasa ako na sa dilim ng paligid, isa si Luna sa mga taong dagsa sa gym at nanunuod sa amin. Ngunit malapit nang matapos ang 5 hours na gig. Sa huling kanta, nagsalita na ako.
“Bago kami magtapos, gusto ko sanang hingin ang sandaling ito upang makita ang babaeng nakilala ko lang sa isang hindi inaasahan pagkakataon. Isa siyang napakagandang babae. At nais ko siyang makita at maka-duet ngayong gabi. Luna, kung nakikinig ka at naririto, please, pagbigyan mo akong maka-duet ka sa kantang ito. Please?”
Halos nag-iingay na ang madla. Nagwawala ang tibok ng puso ko sa antisipasyon. Sana nga nandirito si Luna. Please, Luna, please…
Ilang sandali pa, mula sa gilid ng entablado, lumabas sa dilim si Luna. Kung alam lang nito na halos maghumiyaw ang kalooban ko sa sobrang kaligayahan. Pinuntahan ko si Luna at nagsabi ng ‘thank you’ sa harap niya. Ngumiti lamang siya ng matamis. Saka ko siya giniya sa gitna ng entablado.
“Pwede ba kitang maka-duet?” tanong ko.
Tiling-tili ang mga manunuod. Kilig na kilig sila sa eksenang hindi inaasahan na mangyayari sa huling gabi ng concert namin. Tumango lang ang dalaga. Napasuntok ako sa hangin at sinenyasahan na ang mga ka-banda ko. Nasabihan ko na sila sa gagawin kong duet sa isang babae at pumayag naman sila. Nasabi ko na rin sa kanila ang gusto kong kanta na tutugtugin nila. Pero ang approval ni Raul ay lingid sa amin. Hindi ito nagsasalita mula nang magpaalam ako sa kanila ng gagawin ko.
Nagsimulang sumaliw ang kantang ‘KUNG DI RIN LANG IKAW’ ng December Avenue. Sa wakas, may makakasama na rin akong kumanta ng kantang ito! Nagsimula na ako sa unang lyrics.
“Kung hindi rin lang ikaw ang dahilan
Pipilitin ba ang puso kong hindi na masaktan?”
“Kung hindi ikaw ay hindi na lang,” nagsisigawan na ang mga tao nang si Luna na ang kumanta ng parte nito. Maging mga kasama ko ang nagsitinginan sa isa’t isa. Tama nga ang pagkakarinig ko sa boses niya. Malumanay ito at malambing na parang kay Moira dela Torre.
“…pipilitin pang umasa para sating dalawa.”
“Giniginaw at hindi makagalaw
Nahihirapan ang pusong pinipilit ay ikaw…”
“Kung di rin tayo sa huli
Aawatin ang sarili na umibig pang muli
Kung di rin tayo sa huli
Aawatin ba ang puso kong ibigin ka?” Duet namin at sadyang napakagandang pakinggan sa sinumang makakarinig.
“Kung hindi rin lang ikaw ang dahilan
Pipiliin bang umiwas nang hindi na masaktan?”
“Kung hindi ikaw ay sino pa ba?
Ang luluha sa umaga para sating dalawa.”
“Bumibitaw dahil di makagalaw
Pinipigilan ba ang puso mong iba ang sinisigaw?”
“Kung di rin tayo sa huli
Aawatin ang sarili na umibig pang muli
Kung di rin tayo sa huli
Aawatin ba ang puso kong ibigin ka?”
“Naliligaw at malayo ang tanaw
Pinipigilan na ang pusong pinipilit ay ikaw”
“Kung di rin tayo sa huli
Aawatin ang sarili na makita kang muli
Kung di rin tayo sa huli
Aawatin ba ang puso kong ibigin ka?
(Kung di rin tayo sa huli)
Kaya bang umibig ng iba?
Aawatin ba ang puso kong ibigin ka?
(Kung di rin tayo sa huli)
Papayagan ba ng puso kong…
Aawatin ba ang puso kong ibigin ka?”
Natapos ang awitin. Napakalakas ng sigawan at tiliang natanggap namin. Dahil sa tuwa ay nayakap ko si Luna nang napakahigpit. Nag-uumapaw ang katuwaan sa puso ko na feeling ko pwede na akong mamatay. Pero hindi pa. Isasayaw ko pa ng mabagal si Luna.
Nang matapos ang gig namin ay sandali kong iniwan si Luna at pinuntahan ang DJ na magpapatugtog na ng disco sa gabing iyon.
Bumalik na ako kay Luna. Tumugtog ang kantang ‘MABAGAL’ ni Daniel Padilla at Moira dela Torre. Sinimulan kong isayaw si Luna habang umiikot na ang disco ball sa kabuuan ng gym. Nagsisayawan din sa kanilang mga partner ang mga taong naroroon. Lahat sila ay damang dama ang kanta at ang pag-ibig na nag-uumapaw nang gabing iyon.
Gusto kitang isayaw ng mabagal
Gusto kitang isayaw ng mabagal
Hawak kamay, pikit mata
Sumasabay sa musika
Gusto kitang isayaw ng mabagal
Heto na Ang kantang
Hinihintay natin
Eto na ang pagkakataon na
Sabihin sa’yo
Ang nararamdaman ng puso ko
Matagal ko nang gustong sabihin ito
Gusto kitang isayaw ng mabagal
Gusto kitang isayaw ng mabagal
Hawak kamay, pikit mata
Sumasabay sa musika
Gusto kitang isayaw ng mabagal
Ilalagay ang ‘yong kamay sa’king baywang
Isasabay sa tugtog ng kanta ating katawan
At dahan-dahang magdidikit ating mga balat
Matagal ko nang gustong mangyari ito
Gusto kitang isayaw ng mabagal
Gusto kitang isayaw ng mabagal
Hawak kamay, pikit mata
Sumasabay sa musika
Gusto kitang isayaw ng mabagal
Pag natapos na ating kanta
At wala nang musika
Kakantahan ka ng acapella sa’yong tenga
At nanamnamin natin ang pagsasama
Gusto kitang isayaw ng mabagal
Hawak kamay, pikit mata
Sumasabay sa musika
Gusto kitang isayaw ng mabagal
“Hindi rin ako magtatagal. Pasensiya ka na…” malungkot na saad ni Luna habang magkayakap na sumasaba ang mga katawan namin sa musika.
“Anong ibig mong sabihin?” takang tanong ko.
“Ako’y hindi nababagay sa iyo. Normal kang tao at ako, hindi. Sa gabi lang ako pwedeng lumabas. Pasensiya ka na. Aalis na ako…” anito at kumalas na sa mga bisig ko.
Sinundan ko siya subalit nagsimula nang tumugtog ang nakaiindayog na tugtog ng disco at nagsimula na ring maging wild ang mga tao doon. Hindi ko na naabutan si Luna. Bigo ako at duko ang ulo na pinuntahan ang mga kasama na naka-pack up na ng mga instrumento sa loob ng van. Nasa labas pa ng van ang mga kasama ko at marahil hinihintay ako.
“Sorry ngayon lang ako…” dispensa ko sa kanila.
“Sorry din dahil tanggal ka na sa grupo…” malamig na saad ni Raul.
“H-ha?” Hindi makapaniwalang tiningnan ko ang aking mga kasama.
Tikom ang bibig nina Guido at Dindo. Duko din ang ulo ng mga ito. Si Raul lang ang sumalubong ng tingin sa akin. Matigas na ang anyo nito.
“Masyado kang pabibo. Binalaan na kitang huwag nang umulit pero malakas ang loob mong sawatahin ako. Ngayon, maglakad kang mag-isa pabalik sa probinsyang pinanggalingan mo,” anito at akmang sasakay na ng van.
“Sandali lang Raul, hindi naman yata makatao iyon!” angil ni Dindo.
“Anong hindi makatarungan? You know my rules. This is my band at akin ang van na ito.” nagtaas na ng boses si Raul.
“Atleast man lang maging considerate ka. Ikaw ang pumunta sa probinsya namin para kunin kami sa banda mo. Tapos kung wala nang silbi iiwanan mo na lang kung saan? Pwes, mag-qui-quit na ako sa banda mo!” ani Dindo.
Maang ako. Hindi pwedeng putulin ni Dindo ang pangarap dahil lang sa akin. Alam ko kung gaano niya kamahal ang banda. At ito na ang buhay niya at bumubuhay sa pamilya niya sa probinsya.
Hinawakan ko ang balikat ni Dindo.
“Kailangan mong manatili sa banda.” Saad ko sa kanya.
“Pero kung iiwan ka niya dito, magpapaiwan na rin ako. Sabay tayong nangarap at sumama sa bandang tinatag ni Raul. Magkasama tayong dalawa simula’t sapul kaya hindi kita iiwan…” ani Dindo.
“Magpapaiwan na rin ako…” saad din ni Guido. “…okay lang sa akin manatili. Tutal nandito naman ang babaeng mahal ko.”
“Okay, fine, fine! Ihahatid ko na si Drew sa probinsya niya. Sumakay na kayo at babyahe tayo ng maaga. Nasa akin na ang perang ibinigay ng kapitan. Paghati-hatian na natin ito pagdating sa boarding house…” ani Raul at umibis na.
UMAGA. Maaga pa lang ay binagtas ko na ang daan papunta sa burol kung saan ko unang nakita si Luna. Hindi ako umaasang makikita siya doon pero nagbabaka-sakali ako upang magpaalam. Ngunit pagdating ko sa burol, wala nga si Luna doon. Lumapit ako sa malabay na puno na nakatayo sa kabilang bahagi ng burol. Naghahanap ako ng mapaglalagyan ng papel upang hindi mabasa ng umog o baka ng ulan bago iyon makita ni Luna. Iyon ang papel na sinulatan ko ng kanta para sa kanya. Subalit aalis na lamang ako nang mahagip sa gilid ng aking mata ang isang bagay sa likod ng puno. Pinuntahan ko iyon at kaagad akong napanlakihan ng mga mata. Isa iyong puntod. Krus na kahoy ang nakita ko. Natatakpan na ng berdeng damo ang umbok ng puntod na tinusukan ng krus. Ang krus ay napipintahan ng puting pangalan ng nakalibing. Subalit apat na letra lang ang nakalagay doon. Ang pangalang LUNA. Kaya pala ang sabi nito ay hindi sila bagay. Kaya pala sa gabi lang ito lumalabas. Kaya pala napakaputi na hindi tulad sa karaniwan. Iyon pala… iyon pala isa na itong multo.
Napaluhod ako sa damuhan at nahawakan ang krus. Humahagulhol na ako. Ganito pala kasakit mawalan ng minamahal. Kung nalaman ko lang agad, pinigilan na sana ang puso ko sa pagtibok para sa babaeng noong una palang ay isa nang malaking palaisipan ang pagkatao. Sana’y sinikil ko ang sariling bumalik upang makita itong muli. Sana’y hindi ko na lang siya nakita nang unang gabi na naligaw ako. Kung gaano ako kabilis na-inlove, ganito din pala ako kabilis masasaktan.
Iniuwi nga ako ni Raul sa probinsya. Mula noon ay tinulungan kong muli ang ama ko sa gawaing bukid. Napilitan ang kapatid kong nag-aaral sa kolehiyo na mag-working student. Tutal last semester na rin naman at matatapos na siya ng 2nd year. Sandali kong kinalimutan ang pagkanta alinsabay ng pagkabigo ko sa unang pag-ibig. Binabalitaan pa rin naman ako ni Dindo sa mga lugar na napuntahan nila. At ngayon nga’y nagto-tour sila sa Malaysia. May bago silang lead vocalist at ang sabi ni Dindo, nakahanap na raw ng katapat si Raul. Naging madali ang pagpalit ng pahina ng kalendaryo. Isang araw, isang kotse ang humimpil sa tapat ng bahay namin. Hinahanap ako nito para sa isang mahalagang balita.
“Gusto ka naming kunin na solo artist. Marami ang nakapagsabi na mahusay kang singer at alam mo bang viral ang isang video ng performance mo sa entablado? Marami ang na-curious sa iyo at marahil nag-aabang din sa susunod mong break. Kaya nandirito ako, in behalf ng network station ng TV3 para kunin kang aspiring artist. Kung papayag ka, sumama ka sa akin ngayon para makapag-sign up ka na ng kontrata. Bilang manager mo, hayaan mong ako ang sasagot sa lahat ng pangangailangan mo hangga’t nagsisimula ka pa lang. Iyon ay kung papayag ka sa alok ko…” anito.
Syempre, pumayag ako sa alok niya. Noon din ay sumama ako sa kanya sa Maynila at dinala sa network station ng TV3. Nag-sign ako ng contract at binigyan ng alyas na Drei Evan. Mula noon nabago na ang buhay ko at mundo ko. Kung dati lumilibot ako kasama ng mga kabanda ko para mag-perform, ngayon ako na ang dinudumog ng mga tao para makita at masaksihan ang mga concert ko. Tumanyag ang aking pangalan. Iba’t ibang TV Shows at Commercials na rin ang kumuha sa akin. At may concert tour na rin ako na sold out parati sa iba’t ibang panig ng Asia.
Masasabing nasa akin na ang lahat dahil sa tayog ng naabot ko sa carrier ko sa pagkanta. Pero nananatiling hungkag ang puso ko. Hanggang ngayon nagugunita ko pa rin sa isip ang imahe ni Luna sa ilalim ng liwanag ng buwan. At hanggang ngayon umaasa pa rin akong makikita siyang muli at maririnig ang boses niya.
Nag-aya ang kapatid kong si Abby noon na manuod ng concert ng isang foreign singer. Half Filipina at half Canadian na naging click na rin sa mga Pilipino ang ilang mga kanta nito. Never ko pa nakita ang mukha nito o kahit ng iba pang singers dahil busy ako sa sariling carrier. Ang mga kino-collab sa akin ay iyong mga nasa TV Network ko lang.
Habang papunta kami sa collisium na pagdarausan ng concert, sa sasakyan pa lang ay panay kanta na ng kapatid ko ng mga kanta ng idolo niya.
“Baka magselos na ako niyan…” biro ko sa kanya.
“Kuya naman eh…” angil ng kapatid ko na animo batang paslit.
Napahagalpak na ako ng tawa. Kinilabit naman niya ang braso ko at humilig doon. Sa limang magkakapatid, si Abby ang mas malapit sa akin. Senior High school na ito pero pagdating sa akin naglalambing pa rin ito.
“Ikaw ang number 1 idol ko, kuya. Forever and ever. Pero syempre ‘no, aside sa iyo, may mga babae din akong idol. At saka tangkilikin ang sariling atin. Kahit may dugong banyaga si Luna, Pilipino pa rin siya at sino pa bang dapat sumuporta sa kanya kundi tayong mga Pilipino rin…” ani Abby.
Bahagya akong napakislot sa pangalang nabanggit niya. Anong pangalan ng singer? Luna?
“M-May picture ka ba ng Luna na iyon?” naitanong ko na sa kapatid ko.
Napaangat ng tanaw ang kapatid ko sa akin. Tila naman ito ang gulat sa biglaan kong pagka-kuryo. Pero ganoon pa man ay kinuha ni Abby ang isang nakatuping flyers mula sa sling bag nito. Binuklat niya ito at ipinakita sa akin.
Ang babaeng nasa larawan ay nakasuot ng mahabang gloves sa mga kamay na abot hanggang sa itaas ng braso nito. Mataas din ang gown nito na sayad sa sahig at nakasuot din ito ng maskara. Ang buhok nito ay nakalugay, kinulot at kulay itim kung saan may sumbrero rin sa ulo nito. At sa flyers nakalagay ang pangalan nitong LUNA.
Kahit sa tagong kaanyuan nito, hindi na mapigil ang puso ko sa hindi normal na pagtibok nito. Dahil kaya sa pangalang Luna?
Nakarating kami sa collisium. Dagsa na ang mga tao. May VIP Pass kami ni Abby kaya kaagad kaming pinapasok. Sa harapan ang upuan namin. Matapos ang ilang oras na paghihintay, sinimulan na ang concert.
Lumabas ang babaeng nagngangalang Luna. Balot na balot ng mga itim na net ang binti nito at braso at naka-mask din ito na para bang nagpapaka-mesteryoso. Pumatok naman ang pakulong ito para sa mga manunuod. Ang boses nito ay maihahalintulad kay Moira Dela Torre subalit ang mga kinakanta nito ay mga Pop Songs. Nagra-rap pa ito at may ilang kanta na heavy metal. Hindi ko maipaliwanag ang nadarama ko. Parang may naglalarong daga sa tiyan ko na hindi ako mapakali. Sino ba talaga ang Luna na ito?
Sa katapusan ng concert, tumayo lang sa gitna si Luna. Parang napaka-solemn ng sandaling iyon para sa kanya. Dama din namin ang sandaling iyon. Natahimik ang mga manunuod at may ilang napaluha.
“Maraming salamat sa inyong lahat na dumalo sa concert ko ngayong gabi. First concert ko ito sa Pilipinas pero hindi ko inaasahang ganito karami ang mga nakikinig sa musika ko at humahanga sa tulad kong nagtatago sa likod ng maskara. Tonight, I will unmask my true self…” Doon unti-unting hinubad ni Luna ang maskara nito. Nang mahantad ang mukha ay manghang manghang napasigaw ang mga tao.
“Napakaganda nito!” tili ni Abby.
Yes, indeed. Napakaganda nito. Iisang babae lang ang kilala kong nagmamay-ari ng ganoon kagandang mukha. At napatunayan ko sa sarili kong mali ang mga hinala ko. Ilang taon akong nagumon sa kalungkutan at ngayong nasa harapan ko na siya, hindi ko na siya papakawalan pa.
“…I am Luna, half Pinay half Canadian…” pagpapatuloy nito. “…isa akong albino at may kondisyon sa balat kung saan hindi ako pwedeng masinagan ng araw. Pinalaki ako ng aking ina sa ibang bansa. I had a twin once named Ana Luna na isa ring albino. We are chased by albino traders at nang minsan kaming ma-kidnap ng kapatid ko, she risk her life for me. I am so very devastated and lonely. Siya lang ang bukod-tanging nakakaintindi sa akin at sa pinagdadaanan namin pareho. Kaya nang umuwi kami ng Pilipinas ni mommy at tumira sa isang remote barangay, I make my sister’s grave sa isang burol at gabi-gabing nagpupunta doon upang kausapin siya. But one night, I met this man na lead vocalist sa isang travelling band na dumayo sa barangay namin. He is a very good man. Kahit sa unang pagkikita namin, one fateful night, kinausap niya ako na isang estranghera sa kanya. Tinatawag akong multo ng mga ka-barangay ko because I only appear in the middle of the night where the moon shines. I love the moon and the man that I met under the moon light. Drew, kung nakikinig ka, I saw the paper na inipit mo sa puno sa burol. And I always sing it because the lyrics says everything that I need to know.”
Tumugtog ang musical. At nagsimula ng kumanta si Luna.
“Hindi masabi ang nararamdaman
Hindi makalapit
Sadyang nanginginig na lang
Mga kamay na sabik sa piling mo
Ang iyong matang walang mintis
Sa pagtigil ng aking mundo
Ako’y alipin ng pag-ibig mo
Handang ibigin ang isang tulad mo
Hangga’t ang puso mo’y sa akin lang
Hindi ka na malilinlang
Ikaw ang ilaw sa dilim
At ang liwanag ng mga bituin
Hindi mapakali
Hanggang tingin nalang
Bumubulong sa’yong tabi
Sadyang walang makapantay
Sa kagandahang inuukit mo sa isip ko
Ako’y alipin ng pag-ibig mo
Handang ibigin ang isang tulad mo
Hangga’t ang puso mo’y sa akin lang
Hindi ka na malilinlang
Ikaw ang ilaw sa dilim
At ang liwanag ng mga bituin
Whoah Whoah Whoah Whoah
Ako’y alipin ng pag-ibig mo
Handang ibigin ang isang tulad mo
Hangga’t ang puso mo’y sa akin lang
Hindi ka na malilinlang
Ikaw ang ilaw sa dilim
At ang liwanag ng mga bituin
Ng mga bituin
Ng mga bituin
Ng mga bituin…”
Sa kabuuan ng kanta ay halos tulala ako. Ito ang isinulat kong lyrics noon sa papel na iniipit ko sa puno sa may burol, noong araw na aalis na kami sa Barangay.
“Kuya, saan ka pupunta? Kuya!” tawag ni Abby sa akin.
Ngunit hindi ako nagpatinag. Sumampa ako sa entablado. Nakita ko ang kabiglaan sa mukha ni Luna nang makita ako. Lumapit ako sa kanya at hindi na nagpigil ng sariling niyakap siya. Gulat na gulat ang mga taong dumalo sa concert. They are murmuring. Wala silang ka-ide-ideya sa mga nagaganap. Nang maglayo ang mga katawan namin ni Luna ay kapwa na kami luhaan. Sumisikdo ang kagalakan sa puso naming dalawa. And we know our heart’s beat as one. Kinuha ko ang mic mula sa kanya.
“I thought I lost you. Bumalik ako sa burol noong araw ng pag-alis namin at nakita ko ang puntod doon and I thought it was yours. That you were a ghost. Nadurog ang puso ko, alam mo ba? Akala ko hindi na kita makikita. At doon ko nalaman kung gaano ka ka-importante sa akin. And now that I found you again, can you be my girlfriend?” tanong ko.
Nagsitilian ang mga nanunuod. Umiyak nang umiyak si Luna at niyakap ako nang mahigpit. Tumango-tango ito na sa labis na emosyong nadarama. Dahil sa kagalakan, binuhat ko siya at iniikot. Nagsipalakpakan ang mga manunuod. Doon pinatugtog ang kantang “BUWAN” ni Juan Karlos Labajo. Sumasabay ako sa kanta habang kaharap siya.
“Ako’y sa ‘yo ikaw ay akin
Ganda mo sa paningin
Ako ngayo’y nag-iisa
Sana ay tabihan na.
Sa ilalim ng puting ilaw
Sa dilaw na buwan
Pakinggan mo ang aking sigaw
Sa dilaw na buwan
Ayokong mabuhay nang malungkot
Ikaw ang nagpapasaya
At makakasama hanggang sa pagtanda
Halina’t tayo’y humiga
Sa ilalim ng puting ilaw
Sa dilaw na buwan
Pakinggan mo ang aking sigaw
Sa dilaw na buwan
Ang iyong ganda’y umaabot sa buwan
Ang tibok ng puso’y rinig sa kalawakan
At bumabalik
Dito sa akin
Ikaw ang mahal
Ikaw lang ang mamahalin
Pakinggan ang puso’t damdamin
Damdamin aking damdamin
Sa ilalim ng puting ilaw
Sa dilaw na buwan
Pakinggan mo ang aking sigaw
Sa dilaw na buwan…”
🍀 W A K A S 🍀