THE plane just landed on the airport. Malamig na hangin ang sumalubong kay Venice ng makababa. Napapikit siya at dinama ang malamig na simoy ng hangin.
Sinalubong ka-agad si Venice ni Mario ng makababa. As usual maong pants and v-neck t-shirt again. “Welcome back.”
“Thanks sa pagsundo. Traveling is really tiring. Let’s go?” aniya.
He just nod and examined her reaction. “Okay, let’s go. I already fixed your room. I cooked too.”
“Too sweet. Thank you!” her respond before hop-in on the car.
Finally, after five years naka-uwi narin siya. When the plane landed naramdaman niyang nabuong muli ang pagkatao niya. Siguro nga because naka-uwi na siya sa bansang kaniyang sinilangan.
Hindi tumagal ng ilang oras ang biyahe papunta sa bahay nila. Bumaba siya ng kotse at naunang pumasok ng gate.
“So this is where i am living before.” she uttered.
He is suffering from temporarry lose of amnesia kaya maraming pangyayari ang hindi niya maalala lakip na doon ang pagka-aksidente niya.
Actually nakinabang din siya sa suhestyon ni Mario na umuwi na ng Pilipinas. Gusto niya narin kasing maalala ang mga nangyari before siyang magka-amnesia. And she think visiting on a place where she have been can help.
“Malapit sa kusina ang kwarto mo. I renovated this house into two storey pero hindi ko dinugtungan or pinakialaman ang kwarto mo in case umuwi ka, hindi ka malilito.”
Pure white wall and tiles ang sumalubong sa kaniya ng makapasok sa kwartong tinutukoy ni Mario.
Plain lang ang loob. One normal bed size, a center table ,bathroom and closet. Malapad din ang loob.
Anything in that room didn’t give her any memories. Hindi nito pinasakit ang ulo niya.
Mario kept telling her na hayaan niya nalang ang isip niya to recall those memories she lost and don’t triggered herself but not on his awareness palagi niyang ginagawan ng paraan para ma-trigger ang brain niya.
Yes, that’s dangerous yet she can’t stop herself doing it.
Pumasok si Mario at itinabi ang maleta niya. “Start arranging your things so you can roam around.” anito at iniwan siya.
She stood up and do what he said.
Ilang oras din ang tinagal ng pag-aayos niya and sa wakas natapos rin.
She glaced at the wall clock and saw 10:00AM. Maaga pa. Naghanap nalang siya ng komportableng damit at nagshower. Kailangan niyang ikutin ang buong bahay. Maybe some clue.
“SHE just arrive ,sir. What do you want me to do now.” Setrix butler reported as he answered his call. He just nod as if he was in front him and didn’t bother to answer before hanging up the call.
Bumalik na pala ito. He took a deep sighed. Until now dala niya parin ang sakit ng ginawa nitong pagtatraidor. Five years had passed pero and sakit na dulot nito ay nandoon parin.
The door opens and Christian come in with a grinned. “Daddy, how are you? Mom and i cooked you for lunch!” malambing na wika nito at inilapag sa table niya ang dalawang tupperware at may kasama pang tatlong plato saka kutsara at tinidor.
Setrix smell it and matched Christian’s grinned. “Smells delicious.” Christian grinned even more. “But where is your mom? Isn’t she coming?”
“She’s outside talking lolo-dad on the phone.” naupo ito sa lap niya at nauna pang buksan ang tupperware.
Caldereta and adobo. His favourites. Pero nasaan ang kanin?
“Hinatayin nalang po natin si Mommy before we start our lunch ,daddy.”
He raised his right eyebrow. “We’ll eat without rice?”
Christian looked at him puzzled. “Why, daddy? Isn’t that good?” inosenteng tanong nito.
Pinat niya ang noo nito. Hindi niya ito masisisi since sa States ito lumaki at hindi ito palaging kumakain ng kanin.
“Of course not. What i was saying is daddy can’t stand eating ‘ulam’ without ‘kanin’.”
“Is that so? Then i will call ,manang to bring us rice.” bumaba ito at agad tinawagan si Manang.
Napa-iling nalang siya. Pinaghain niya nalang ang dala nitong ulam habang kausap nito si Manang. Bumukas ang pinto at pumasok si Katrina.
Her slightly wavy hair go to her face. She smiled as she saw him.
“Hi ,hon. How’s your morning?” she kissed his cheeks and seat on the couch landed her bag at the edge.
“I thought ,may lakad ka with your cousins?”
“Forget about that. Mas importante kayo ng anak natin. Nag-excuse nalang muna ako. Come on, Christian, i told you no cellphone when we’re going to eat. Didn’t I?”
Lumapit sa kaniya si Christian at nagsumbong. “Daddy, mommy will gonna eat me. She is now going to be a creepy monster!” sabay turo pa.
“You litle—” he laugh at their cuteness.
Sa kanilang dalawa kasi ni Katrina, si Katrina ang strict sa lahat ng bagay. Mula sa damit at maging sa mga rules. Ito lahat ang gumawa. Kaya silang dalawa ang palaging magkasundo ni Christian dahil maraming bawal kapag kasama si Katrina.
“Stop it, hon. Christian, put your phone on the drawer. Nakatawag ka na kay ,Manang.”
“Okay, daddy.”
“Hayst! Nagmana talaga sayo iyang anak mo. Pareho kayong pasaway. Palagi niyo kong inaapi.” lumapit siya at niyakap mula sa likod si Katrina.
Sa five years nilang pagsasama ni minsan hindi siya nagkaproblema rito . Hindi ito clingy at hindi rin mahigpit sa kaniya. Maalagain rin at mapagmahal. Kaya nga siguro nahulog na rin ang loob niya rito.
“Huwag ka ng magtampo, hon. Ikaw naman kasi, masyado kang strict. Don’t worry pagsasabihan ko si Christian.”
“Ano pa bang magagawa ko? Hindi naman kita matiis e.”
“I told you, daddy. Mommy is so marupok talaga.”
“Christian!”
“Pffftt!”
“Hon!” napatigil siya sa sigaw ni Katrina.
Si Christian as usual nagtago sa banyo. Iyon ang hiding place nito dito kapag namimilosopo sa mommy nito para hindi ito maabutan ni Katrina. Natawa nalang siya ng katukin ng paulit ulit ni Katrina ang pinto but Christian keep answering ‘Buksan mo mommy if kaya mo! Bleee!’ ang batang iyon talaga.
PUMASOK si Mario sa kwarto niya pero nakafocus lang siya sa pagtipa sa laptop. Nagpa-file kasi siya ng application letter via email sa senor in-charge ng hospital na pagtatrabahuan niya rito sa Pilipinas.
Mario landed a tray with food on her side and close her laptop. She turned her gaze to him. “What? I’m busy.”
“I know.” he spoke. “But you need to take your dinner before anything. Hindi ka na kumain ng pananghalian kanina. “ pangangaral na naman nito.
“Mamaya na.” ani niya at binuksan ulit ang laptop pero hinila nito palayo. “Give it back, Mario.”
Sa halip na sundin ang sinabi niya mas inilayo pa nito lalo ang laptop. “No, unless you finish your dinner. Puntahan mo ako sa baba when your done eating.”
“Mario!” she yelled pero wala siyang natanggap na tugon. “D*mn him!”
Padabog niyang kinuha ang tray ng pagkain at inumpisahan nalang kumain. Wala naman na kasi siyang magagawa.
Sinabi kasi nito na ang pagiging pasaway daw niya ang dahilan kung bakit siya naaksidente at napahamak, dahil sinuway niya ito.
One year siyang in-coma. At first akala ni Mario na hindi na siya mabubuhay pero maswerte parin siya dahil kahit maraming nadislocation na bones sa kaniya at nagkamalfuction ang iilang organs niya yet nabuhay parin siya at maayos parin.
After no’n naging mahigpit sa kaniya si Mario. Walang pagmulat niya ng mata na hindi ito ang nakikita niya. Hindi rin siya nito hinahayaang umalis mag-isa kahit ng makalabas na siya ng hospital. He was always there when she needed him.
Pinag-aral din siya nito para daw may pinag-aralan naman siya. She took an exam para makatuntong siya sa level na iksakto sa edad niya at iyon nga. Pag-dodoctor ang kinuha niya since there was an urged to her to help and cure the sick people.
Pinaramdam ni Mario sa kaniya na hindi siya nag-iisa. She didn’t remember anything from her past. Ang nasa alala niya lang ay ang pagkagising niya mula sa coma.
Mario didn’t talked anything from her past. Kapag nagtatanong siya rito, he will just going to ignore it at kapag nagmatigas siya magagalit ito sa kaniya.
Kaya wala siyang ibang magawa kung hindi i-trigger ang brain niya at kung hindi man ay hahayaan nalang ito.
Once lang siyang mahimatay sa sobrang sakit ng ulo niya and a memories flashback but as expected blured lahat. As in lahat. Wala rin silbi.
She fixed her hair and went out of her room holding the tray of food. Ipapakita niya ‘to kay Mario.
She saw him at the sala. Eating some weird italian gummy while watching basketball at sa tabi nito ang laptop niya.
“I’m done. Siguro naman pwede ko ng kunin ang laptop ko.” she said while raising her eyebrow.
Kinuha nito ang tray at siniguro pa munang naubos niya ang pagkain bago ngumiti at ibinigay ang laptop niya.
“Next time again.”
“Tsk. Loko.”
Pumasok siya sa loob ng kwarto niya at tinapos na ang ginagawa at nag-halfbath saka nahiga sa malambot na kama.
Siguro talagang grabe ang naging epekto sa brain niya ng nangyari sa kaniya kaya kahit anong memory ay hindi lumitaw sa isipan niya kahit na nilibot na...

niya ang buong bahay. Pero kahit na. Gagawan parin niya ng paraan para maibalik ang memory niya.
CALLE’S HOSPITAL. She went in with a smile. Doon na siya magtatrabaho. The Senor In-charge— Rechard Daryo,— of this Hospital already signed her application letter. Ngayon nga siya magsisimula.
Sinalubong kaagad siya ng Dr. Daryo, the strick and serious gorgeous man at tinunton nila ang conference office. Ipinakilala na siya nito sa iilang doctor na makakasama niya sa iisang ward.
They were nice. They even welcome her with a warm shakehands. Hindi matanggal sa labi niya ang ngiti.
They were eleven in total now including her. Marise, Clara, Ben, Keneth, Diego, Belen, Days, Drift, Santiago, David and her.
Okay lang naman ang mga ito pero napansin niya ang kakaibang titig ni Dr. Diego sa kaniya. Kakaiba iyon pero hindi na niya pinansin. Siguro nababaguhan lang siya
Since first day niya dito sa Calle’s nagpasya nalang muna siyang maglibot libot. Sumama nalang muna siya kay Dra. Belen since on duty nito ng umagang iyon.
Dra. Belen checked her patient habang nagkukwento sa kaniya kung saan at ano ang mga lugar na related sa hospital. Sa second floor nga lang sila since doon lang ito naka-sched, actually lahat ng nas ward nila ay sa second floor talaga ang area.
Lunch time when she went home. Gusto pa sana siyang imbitahan ni Dra. Belen to join lunch to the group pero tumanggi siya.
Nakasanayan niya na kasing kasama si Mario on lunch at isa pa paniguradong naghihintay din iyon sa kaniya.
“How’s your morning?” Mario asked as they started their lunch.
“Okay naman. Walang problema.”
“Nice to hear that. By the way i will be leaving for two days. Ikaw na muna ang bahala dito.” anito habang nasa pagkain ang tingin. What he just said made her exited.
“Yes!” she uttered.
“Don’t be so happy. Ang rules ko sundin mo parin.”
She sighed. Here he goes again. Pinagpatuloy niya nalang ang pagkain.
“I’ll call you later.” tumayo ito at nagpagpag ng damit.
“Ngayon ka na aalis?” she asked trying to hide the excitement. Instead nagkunwaring malungkot.
He tsked. “As if your sad.”
Napangiti nalang siya sa kawalan ng lumabas na si Mario. This is a perfect timing for hanging-out at the bar!
BUMALIK ulit ng hospital si Venice at nag-ikot-ikot ulit but this time si Dr. Keneth ang kasama niya. Pang-umaga lang kasi si Dra. Belen at panghapon si Dr. Keneth.
“You said sa states ka nagtrabaho before.” Keneth asked as they were entering at one of his patient room.
She nodded. “Yes, for only siguro mga one and half of a year? I think so.”
“Bakit mo pa naisipang umuwi dito? What I mean is mas malaki nga ang sahod roon ‘di ba? And i assumed na mas maayos ang buhay niyo ro’n.”
“It’s my brother decision na umuwi ako. Actually nakinabang rin ako sa dicision niya.” pinigilan niya ang sarili na magkwento. Iyon kasi ang number one rule ni Mario. Don’t ever tell anyone about your ammesia.
“Brother? May kuya ka?”
She tilted. “No, he’s my younger brother.” she respond with a smile.
Keneth’s brow arched. He smirk too while looking at her. “Younger brother? So you mean siya ang nasusunod sa inyo?”
She chuckled. “I know that was wierd but that’s the truth. Let’s just say na mas matured siya compare sa’kin. Kaya siya ang sinusunod ko.”
Si Keneth naman ngayon ang napangiti. “Ohh.. i see.”
She smiled and watched Keneth checking his patient.
After i-checked ni Keneth ang pasyente nito ay bumalik na ulit sila sa office nila.
Bigla siyang nakaramdam ng pagka-uhaw kaya nagpa-alam muna siyang bibili ng tubig.
“May area sa baba kung saan pwede kang bumili ng tubig. Doon ka nalang bumili. Masyadong mainit sa labas ng Calle’s. Baka masunog ka.” ani ni Dra. Belen at sinamahan pa ng tawa sa huli na sinabayan niya pa bago bumaba.
Hinanap niya ang area na tinutukoy ni Dra. Belen na ka-agad din naman niyang nakita. Bumili siya ng tubig at tumingin sa labas ng Calle’s.
Malapad siyang napangiti ng makitang may nag-titindang ice-cream sa labas. She excitedly went out at lumapit kay Mamang Sorbero.
“Mango Flavor lang po, Manong. Twenty pesos.” nakangiting lahad niya ng 20 pesos.
Agad namang ibinigay ni Manong Sorbetero ang binili niya. Ngumiti pa muna siya bago bumalik.
“Gusto mo ice-cream? Mango flavor?” she stilled when she heard that familiar voice.
She saw a man asking his son. Magkapantay ang mukha nito sa bata kaya hindi niya makita ng diretso ng mukha nito.
The child nodded immediately. “What do you think you’re doing?!”
Her brow instantly arched when she saw Mario and he’s dragging her! Hindi ba at mawawala ito for two days? What happened?
“Maraming masasamang tao ang nagkakalat sa labas ,Venice! Paano kung napahamak ka?!” inis na anito.
“Parang bumibili lang naman ako!” she answered and made a dipped on her ice-cream. “And I thought may kailangan kang gawin kaya dalawang araw kang mawawala? What the sudden?”
“Naisip kung bukas nalang umalis dahil masyadong pasaway ang kapatid ko. You’re so careless.”
She rolled her eyes. “You’re just over reacting. But, you mean one day ka nalang mawawala?”
“Yes, and I’m so sorry for that.” tugon nito at lumabas ng Calle’s.
Napatigil siya at inis na inikot ang mga mata. That *sshole.
IT’S already four thirty pero hindi pa umuuwi si Venice. Kasama niya sa iisang office si Dr. Keneth at Dra. Belen. Ang schedule kasi ay pang-umaga si Dra. Belen at pang-hapon naman si Dr. Keneth pero dahil nga doon narin siya magtatrabaho, si Dr. Keneth night shift na at siya ang pumalit rito.
Good thing narin iyon dahil paniguradong hindi papayag si Mario na night shift siya dahil nga masyado itong over kung magreact.
Naalala na naman niya ang napag-usapan nila ni Mario. Napangalumbaba siya. She don’t want to go home dahil naiinis siya kay Mario pero saan naman siya pupunta?
Wala pa siyang masyadong kilala dito so ekis sa paglalayas.
“Anong nangyari? Bakit nakakunot iyang noo mo?” inis siyang tumingin kay Keneth sa tanong nito.
“Para kang binagsakan ng langit at lupa.” Keneth continued.
“Nothing. Naiinis lang ako sa kapatid ko. Paiba-iba ng iniisip.” aniya at inis na tumayo saka hinubad na ang doctor coat. Uuwi parin siya kahit ayaw niya.
“Ohh..that guy? I thought boyfriend mo siya?” ani ni Keneth habang nagpapalit ng damit at the right corner where in nandoon ang locker nila.
“Who’s guy?” Belen asked puzzled.
“My brother.” Belen just nodded and continue brushing her hair with it’s own hand. Nakapagligpit na kasi ito kaya ma-upo upo nalang sa sariling table.
“Sabi niya mawawala siya for two days pero ending one day lang at bukas pa siya aalis. Nakaka-inis iyong ganoo’ng ugali niya.” she blurted out.
“Ano bang ikina-iinis mo? In fact mas okay nga iyon kasi may kasama ka, nasabi mo kanina na kayong dalawa nalang ang magkasama, hindi ba?”
“He’s not like other brothers na nakilala mo, Dra. Belen. He is so d*mn over reacting at mahigpit sa’kin. Ako naman ‘tong mas matanda sa’min pero siya parin ang masusunod.”
“Now that’s your problem.” —Keneth.
“Hindi kita maintindihan, Dra. Venice. Kung ako ang tatanungin mas gusto kong makasama kuya ko no.”
“May kuya ka rin?”
“Sadly, wala.” kapwa sila natawa sa sagot ni Belen.
“Hanep ka makakuya e wala ka namang kuya.”
“Go to hell, Dr. Keneth Advincus!” inis na siring ni Belen at tumayo na mula sa pagkaka-upo. Binilatan lang siya si Keneth.
So childish!
“By the way I’m leaving. See you on monday, ladies!” nagpalipad pa ito sa hangin ng halik kaya pareho silang napangiwi.
“Pagpasensiyahan mo na. Minsan may pagka-g*go iyon e.” nagtawanan sila ulit.
Sabay silang lumabas ng office at bumaba ng second floor.
“Oo nga pala, bago ko makalimutan, birthday ng pamangkin ko bukas. Baka makapunta ka. I will email you the address.”
“I hope so.” nagngitian pa sila bago nag-iba ng daan.
May sariling kotse kasi ito habang siya naman ay nag-iipon pa. Pumara na siya ng taxi at nagpahatid pauwi.
VENICE didn’t give any attention to Mario when she arrived even if he was watching her seriously. She heard him chuckled that made her more irritated.
“Will you just gonna ignore me? I brought something for you.”
Hindi niya ito pinansin at binuksan na ang kwarto. Alam niyang pampalubag loob lang naman iyon. Maybe some girly stuffs again.
“I bought one gallon of mango flavored ice-cream.” napatigil siya at natakam sa sinabi nito pero hindi parin siya lumingon.
“Won’t you gonna get it? It’s okay kaya ko namang ubusin—” mabilis pa sa alas kwatro siyang lumapit at pahablot na kinuha ang isang box.
She left Mario dumbfounded. “Ubuhin ka sana!” she heard him yelled.
“Hahawaan kita kapag nagkataon!” her respond bago sinara ang pinto at nilantakan ang ice-cream. Mango flavor is still the most delicious and the best for her taste.
———
TO BE CONT! MORNING SA INYO!🖤