“Matagal na tayong tapos, Pia! Huwag kang mag-assume na tayo pa rin! ‘Di ba? Ikaw pa nga ang nakipaghiwalay sa ‘kin?! Tapos ngayon tatawagin mo ‘kong ‘Love’? Ang kapal mo rin para bumalik pa! Bakit hindi ka na lang bumalik kung saan ka nanggaling? Umalis ka na rito!” pagtataboy niya. Gusto talaga niyang umalis na ako? Bakit sobrang sakit naman nito?
“G-gavin, huwag ka naman ganyan magsalita sa ‘kin. H-hindi mo ‘ko naiintindihan–”
“Paano ko maiintindihan? T*ng ina!” Nagtangka ako na lapitan siya pero…
“Huwag na huwag mo ‘kong lalapitan!” mariing sambit nito. Napaurong ako. “Baka kung ano lang ang magawa ko sa’yo kapag lumapit ka sa ‘kin! So stop right there, don’t come near me!” Nagulat ako sa sinabi nito. Pinagbantaan niya ‘ko, na kahit kailan hindi niya ginawa, ngayon lang. Parang kailangan ko ng oxygen dahil hindi ako makahinga nang maayos. Natatakot ako sa awra niya.
“G-gavin, I know I’m wrong all this time. Pero nandito na ako, oh. Bumalik ako para sa’yo kasi, kasi gusto kong bumalik tayo sa kung anong meron tayo dati–”
“Ang kapal mo rin, no? Pagkatapos mo ‘kong iwanan nang halos dalawang taon ngayon ganyan lang kadali sa’yo na sasabihin ang mga ‘yan?” Tumawa ito ng mapakla. Bakas sa boses nito ang pait.
“I’m s-sorry. Just listen to me first, please? Magpapaliwanag ako,” pakiusap ko rito.
“Sorry? Bakit? Mabubuo ba ulit ‘yung puso ko na sinira mo, na winawasak mo, kapag humingi ka ng sorry, ah—” Ramdam ko ang pait sa bawat salita na lumalabas mula sa bibig niya, at ang sakit-sakit dahil para ‘yong patalim na tumutusok sa aking puso. Wala na ‘kong naisagot pa sa kanya. Iyak lang ako nang iyak na parang bata.
“Pia, kung inaasahan mo na pagbalik mo tayo parin at tayo pa, nagkakamali ka! Dahil simula nang araw na iniwan mo ko, ay siya rin araw na kinalimutan kita.” Nanatili akong nakayuko upang iwasan ang malamig na tingin niya. Nakatakip rin ang dalawang kamay ko sa mga tenga ko, ayaw kong marinig ang mga sinasabi at sasabihin niya, masyadong masakit.
“T-tama na!” pagmamakaawa ko rito. Pero parang dumaan lang sa tenga niya ang sinabi ko dahil nagpatuloy siya sa masasakit na salita niya na tumatagos nang sobra sa aking puso. Nilapitan ako nito at hinawakan sa magkabilang balikat at niyugyog ako nang paulit-ulit.
“Itatak mo sa kokote mo na kinalimutan na kita Pia! Binura na kita sa utak at puso ko, inalis na rin kita sa buhay ko! Kung inaasahan mo na babalik sa dati ang lahat tumigil ka na sa ilusyon mo, dahil matagal na ‘kong sumuko sa’yo simula pa nang araw na binitawan at iniwan mo ‘ko!” Marahas ako nitong binitawan.
“N-no.” parang may bumabara sa lalamunan ko. Para na ‘kong sasabog sa sobrang sakit.
“It hurt, Pia! You hurt me–”
“P-patawarin mo ‘ko. I-isa pang pagkakataon, G-gavin–”
“It kept hurting, you know? You went away, and now you’re back? If you stay, you will leave again, and It will hurt again....

So, now, I want you to leave and go back to where you came from!” taboy niya. Malalam ko itong tinignan sa mata.
“I still love you.” Mas lalo ako nitong sinamaan ng tingin.
“Please, leave us, leave.. me!” madiing saad niya. Matapos niyang sabihin ‘yon ay iniwan niya na lang ako basta.
Napaluhod na lang ako dahil sa panlalambot ng mga tuhod ko. Hagulgol ko lang ang narinig ko sa nakakabinging katahimikan ng kabahayan. Ilang sandali pa ay naramdaman ko na lang na may yumakap sa akin mula sa likod.
“It’s alright Pia.” Tita Emerald said.
“Magiging ok rin kayo Pia, trust me,” pagsisigurado naman ni ate Alexa.
Alam ko ngayon lang siya galit sa ‘kin, kaya gagawa ako ng paraan para bumalik kami sa dati kahit pa… mahihirapan ako nang sobra.
But, I will not give up. I will do my best to get him back… to get him back in my arms again.
Bulungan at masamang tingin ang ipinukol ng mga bisita kay Gavin. Meron rin ibang naguguluhan sa inakto niyang pagwawala kanina nang lumabas siya mula sa pag-uusap nila kanina ng dalaga. Nagagalit siya, nagagalit na bumalik pa siya! Sa isipan nito ay dapat hindi na bumalik at nagpakita pa sa kanyang muli si Pia.
“Bakit pa nila hinayaang makatapak sa pamamahay namin ang babaeng ‘yon?” inis na tanong nito sa sarili. Sumakay ito sa kotse niya na nasa garahe at pagkatapos pinasibat niya ‘yon nang mabilis.
“T*angina! Eto na naman, eto na naman ‘yung sakit! Hindi dapat ako nasasaktan, eh. Pero bakit ko nararamdaman ‘yung sakit? P*tangina!” He groaned. Naipupukpok na lang nito ang kamay sa manubela dahil sa nararamdaman.
“Damn!” Paulit-ulit na sambit nito habang paulit-ulit rin na sinusuntok ang pader sa loob ng condo niya. Hindi nito ininda ang sakit ng kamay, para rin namang wala siyang maramdaman.
“Damnit! Damnit! Damnit! Bakit ka pa bumalik?! Guguluhin mo na naman ang buhay ko?! P*tangina, Pia! Ahh!” Walang tigil sa pag-agos ang dugo mula sa kamay niya pero hindi niya ‘yon pinansin.
Nang makita niyang muli ang dalaga ay bumuhay bigla ang galit sa puso niya. Gusto niya itong saktan pero ‘di niya magawa. At nang makita pa niya ‘tong umiiyak kanina sa harapan niya ay para bang may humaplos bigla sa puso niya. Para bang gusto nitong pahirin ang mga luha na lumalabas mula sa mga mata ni Pia at kabigin ito at sabihing ok lang ang lahat na wala itong dapat ipag-alala.
“No, Gavin! Huwag na huwag kang magpapadala sa babaeng ‘yon! Minsan ka na niyang sinaktan kaya huwag kang madadala sa pagiyak-iyak niya. Magalit ka dapat sa kanya dahil iniwan ka niya! Wala ka dapat ibang maramdaman sa kanya kundi galit at poot lang!” Pangungumbinsi nito sa sarili.
At nang gabi ngang ‘yon ay nilunod ni Gavin ang sarili sa alak para kalimutan ang imahe at presensya ng babaeng sinaktan siya nang lubusan noon.