” Leslie!”
Tinangka ni Larry na pigilan si Leslie sa pagsunod nito sa presinto pero pinigilan naman siya ni Lee.
” Larry.”
Tiningnan ni Lee si Larry. Ganoon din ang huli kay Lee. Saka nagbaba ng tingin. Alam niyang itatanong ni Lee kung ano ang tunay na nangyari. At hindk nga siya nagkamali.
” May nangyari ba kanina habang wala kami?”
” Oo.” Tango ni Larry bilang pagsang ayon.” Narinig niya ang pag uusap namin ni Yssa. Hindi ko alam na nasa pintuan lang pala siya.”
” Larry ..ano ba talaga ang estado nyo ni Yssa?”
Umupo si Larry saka tumahik saglit.
” Larry….”
” Hindi ko alam,Lee. Ang alam ko lang gusto ko si Yssa. Pero paano ako sasaya kung may masasaktang iba?” Nababakas sa mukha ni Larry ang pagkalito ng kanyang isipan sa hinaharap niyang estado ng pag ibig niya ngayon.
” Eh,si Yssa? Mahal ka ba niya?”
Tumingala si Larry sa nakatayong si Lee.
” Ayoko nang malaman kung ano man ang nararamdaman niya para sakin. Kahit naman mahal niya rin ako,hindi ko rin naman kayang hindi isa alang alang ang pagkakaroon ng kumpletong pamilya ng anak nila. Ayokong malungkot ang anak nila. Para lang siyang si Viel. Hindi nakita ng matagal ang totoong ama niya.”
” Iba naman ang sitwasyon ng anak ko,Larry. Nandyan ka naman noong panahong wala ako.”
” Iba pa rin ang pakiramdam,Lee. Araw araw kong naiisip na baka isang araw ay lumitaw ka na buhay at kukunin mo siya kung kelan napamahal na siya sakin. At heto nga..dumating na ang araw na iyon. Ganoon din ang gagawin ni Rodney sa anak niya kapag nakasama na niya ito. At ayokong mawalay si Yssa sa anak niya.”
” Kaya ngayon..handa kang magparaya? Paano ka? Paano yang nararamdaman mo?”
” Mawawala rin ito,Lee. ”
Lumapit si Lee kay Larry at tinapik ang balikat. Alam niyang pakiramdam ng mawalan.Hindi nga lang magkapareho ang sitwasyon nila.
Samantala…hindi pa man nakakapasok si Rodney sa presinto,naabutan na siya ni Yssa. Tinawag niya ito at kinausap . Pilit na binabago ang pasya nito.
” Jr(Rodney)…sigurado ka ba sa gagawin mo?”
” Oo. ”
” Pero paano ang anak natin? Di ba… gusto mo siyang makita?”
” Saka na kapag nabayaran ko na ang mga kasalanan ko.”
” Paano si Viel? Hindi mo man lang ba siya hintaying magising?”
” Maiintindihan rin ako ni Viel. Saka,kamumuhian niya ko kapag nalaman niyang ako ang pumatay sa mama niya. ” Saad ni Rodney.
” Jr….” sambit ni Yssa na nagsusumamo sa kanya.
” Tama ka naman ,Yssabel. Kriminal ako kaya nahihiya rin akong humarap sa anak natin. At ang isang kriminal na katulad ko,dapat lang na makulong.” Malungkot na hayag ni Rodney. ” Sana lang sa gagawin kong ito,mapapatawad mo ko. Lalong lalo na ni Lee.”
Hinawakan ni Rodney ang magkabilang kamay ni Yssa.
” Ingatan mo ang anak natin. Pati na sarili mo. Babalik ako kapag maayos na ang lahat. Babalik ako sa inyo ng anak ko. Yun ay kung hahayaan mo pa akong bumalik sa inyo. Alam kong hindi mo na ako mahal. Pero sana naman sa pagbalik ko,bibigyan mo pa ako ng pagkakataong alagaan ka pati na ang anak natin.”
Sa mga sandaling iyon at sa mga pakiusap ni Rodney,tahimik lang ang naging sagot ni Yssa. Hindi pa kasi niya alam kung ano ang kanyang nararamdaman sa ngayon. Nalilito puso niya. Naguguluhan kung alin ang dapat niyang piliin. Ang kaligayahan ba ng kanyang anak o ang kaligayahan niya.
” Bumalik ka na sa hospital. Ayokong makikita mo kong pumapasok sa rehas na bakal.” Mahina niyang utos kay Yssa na tanging titig lang ang ginagawa sa kanya. Binitawan nya na rin ang kamay nito.
Si Rodney na ang tumalikod at papasok na sa presinto. Saka naman dumating si Leslie.
” Kuya…..” Tawag nito. Tumakbong palapit sa kapatid at niyakap. ” Ano ka ba? Paano nako kung makukulong ka? Hindi mo ba naisip iyon?” Maluha luhang wika ni Leslie sa kanya.
” Malaki ka na. Nagawa mo ngang ilihim sakin na nakakalakad ka na pala.”
” Kuya ….kahit isipin mo na lang yung anak nyo ni Yssabel. O kaya si Viel. Kuya….isipin mo naman kung ano ang mararamdaman ng mga bata.”
” Leslie …ito ang mas nakakabuti . Umalis ka na. Umalis na kayo ni Yssabel. Kaya ko na ito. Ilang taon lang naman ang gugugulin ko sa kulungan.” Pilit pang ngumiti si Rodney upang maibsan ang lungkot ni Leslie.
” Kuya…..”
” Sige na. ”
” Kuya….” Ayaw pa ring bitiwan ni Leslie si Rodney.
” Yssabel…pwede bang sayo na muna makikituloy itong si Leslie..matalik naman kayong magkaibigan.” Baling niya kay Yssa.
” Oo naman. ”
” Salamat. ” Tiningnan niya ang umiiyak na si Leslie. ” Makinig ka. Huwag kang mag alala. Susulpot ako sa harapan mo balang araw. Mag iingat ka. At saka,alam ko naman na may mag aalaga sayo habang wala ako maliban kay Yssabel.”
Nagtaka si Leslie kung sino ang tinutukoy ni Rodney.
” Sino? ”
“Basta….kaya sige na. Alis na. Dali!” At pinagtabuyan pa niya ang kapatid. ” Yssabel,bumalik na kayo sa hospital. Isipin nyo na lang na nasa bakasyon ako.”
Sumunod na lamang sina Yssa at Leslie. Sinasaksihan na lang ang pagpasok ni Rodney sa loob ng presinto. Matagal nila itong hindi makakasama. Malungkot man pero wala na silang magagawa.
Sa mga oras ding iyon...

ay nagising na si Viel. Medyo maganda na ang pakiramdam ng bata.
” Kumusta na?”
” Ok na po ako papa.” Tugon niya kay Lee.
” Mabuti naman. Nagugutom ka ba?”
” Nauuhaw lang po papa Larry.”
” Sige. Sandali at ikukuha kita ng tubig.”
” Salamat po.”
Nagsalin si Larry ng isang baso ng tubig saka inalalayan sa pag inom si Viel.
” Ok na po.”
” Magpahinga ka lang anak. Magpagaling ka para makapagpasyal tayo.”
” At saka kakain tayo ng maraming ice cream. Paborito mo yon,diba?” Dagdag pa ni Larry.
” Opo.” Masayang masaya naman si Viel na sumagot pero…” Si papa Rodney po? Bakit hindi ko po siya nakikita?”
” Ah…..ano kasi…” Nag aalangang sumagot si Larry kay Viel. Hindi kasi nila alam kung ano ang isasagot. Nagkatinginan pa nga silang dalawa ni Lee.
” Nagbakasyon lang siya,Viel.” Mabuti na lang at dumating sina Yssa at Leslie. Mabilis na nakabalik sa hospital. ” Huwag mo na muna siyang isipin sa ngayon.”
” Ang daya naman ni Papa Rodney. Hindi man lang ako hinintay na magising. Hindi niya tayo sinama.” Bahagyang tampo ni Viel.
Tumalikod si Leslie sa kanila. Hindi kasi niya kayang pigilan ang sariling luha. Dahil doon,lumabas siya ng silid ng walang paalam.
Umalis si Leslie dahil bubuhos na naman luha niya. At ayaw niyang makita o mahalata ni Viel iyon. Para iwas tanong na rin mula sa huli. Hindi na niya napigilan ang pagbagsak ng mga luha . Hinayaan na lang na magsi agos. Wala siyang pakialam kung may makakakita sa kanya. Malungkot siya sa mga nangyayari ngayon sa kanyang kapatid.
” Hindi pa patay ang kapatid mo kaya huwag kang humagulgol ng ganyan.” Boses ng lalaki na nagmula sa kanyang tabi.
Nilingon ni Leslie ang nagsalita. Hindi siya nagulat dahil alam niya kung sino ang nagmamay ari ng boses na iyon.
” Bakit ka nandito?” Tanong niya.
” wala lang. ”
” Bakit mo ko sinundan?”
” Wala lang.”
” Umalis ka na nga lang. Wala ka rin namang maisagot na matino.” Taboy niya kay Lee.
” Sinundan mo rin naman ako ng walang dahilan ,ah!”
Wala sa mood na makipagsabayan sa asaran si Leslie ngayon kaya hinayaan na lang muna niya si Lee. Umiwas siya ng tingin at umiyak na naman.
” Tama na yan. Mababawasan ang timbang mo nyan.” Sabi ni Lee na may halong biro.
” Anong kinalaman ng mga luha ko sa pagbawas ng timbang?”
” Eh,tubig naman yong luha. Parang pawis rin yan. Diba nababawasan ang timbang kapag pinapawisan. Pareho lang sa luha iyon. ”
” Tsk! Wala kang kwentang kausap. Pwede ba umalis ka na nga lang…”
Pilit na pinaaalis ni Leslie si Lee. Tinutulak pa nga niya ito para mapilitang umalis na. Wala siyang balak na pumatol sa mga hirit nito ngayon. Pero mabilis ang kamay ni Lee. Sa halip na madaig siya sa pagtutulak ni Leslie,ginanap nya ang magkabilang kamay nito at pinilit na isiniksik sa kanyang dibdib.
” Umiyak ka lang sa dibdib ko. ” Hinawakan pa niya ang ulo ni Leslie habang isang kamay ay mahigpit na niyakap.
” A..anong ginagawa mo?” Si Leslie naman ngayon ang pilit na kumakawala mula sa pagkakadikit ng mukha niya sa dibdib ni Lee.
” Alam kong nararamdaman mo. Umiyak ka lang sa dibdib ko. Libre lang yan.” Seryoso nitong anas.
Nagtataka man si Leslie pero tama nga si Lee. Kailangan niya ng yakap ngayon. Kailangan niya ng maiiyakan sa mga panahong ito. Doon bumuhos ang luha niya. Sunod sunod.
” Huwag kang mag alala. Makukulong lang ang kapatid mo. Hindi pa naman siya mamamatay. Makakasama mo pa rin naman.” Sabi niya habang tapik tapik ang likod nito.
” Pero delikado rin naman sa kulungan ,ah. Paano kung may makalaban siya doon at patayin siya?” Tuloy tuloy pa rin sa paghikbi.
” Matigas naman kuya mo. Hindi magpapatalo iyon.”
Mukhang nagustuhan na yata ni Leslie ang pagkakayakap sa kanya ni Lee. Wala na yata siyang balak na bumitaw. Mas lalo pa nga niyang hinigpitan ang yakap niya sa lalaki. At may kasamang amoy amoy pa.
” Hoy! Teka lang! Yakap lang ang inalok ko sayo. Huwag mong simutin amoy ko. Baka malasing ka.” Bahagyang inilayo ni Lee si Leslie sa kanya pero nakayakap pa rin naman ang huli.
” Sabi mo iiyak ko lang? Bakit nagrereklamo ka?”
” Eh, inuubos mo yong amoy ko. Hindi pa naman ako naliligo.”
” Ayos lang naman ang amoy mo. Sige na..payakap ulit.”
” Oy! Oy! Tama na. Baka may makakita satin. Iisipin na nobya kita.”
” Aba…kanina lang halos isubsob mo na mukha ko sa dibdib mo. Tapos ngayon,may hiya hiya ka ng sinasabi.”
” Kanina iyon. Naaawa kasi ako sayo. Baka bahain pa ng luha mo ang hospital. ” Biro ni Lee.
” Ang sama nito. ” Pagkatapos sabihin ni Leslie iyon ay lumapit pa siya kay Lee sabay yakap ng mahigpit. Kumapit pa ng mabuti sa likod ng lalaki.
” Bitaw ka nga! Bitaw!” Sambit nito pero hindi naman niya tinutulak si Leslie. Hanggang salita lang siya.
” Bahala ka diyan. Tinukso mo ko eh.” Pa irap pang sabi.
Hinayan na lamang ni Lee si Leslie na yakapin siya nito. Siya rin naman ang nagsimula kaya wala na siyang nagawa pa. Malaki yata ang naitulong ng dibdib ni Lee. Nabawasan ng bahagya ang lungkot ni Leslie.