GRADUATION GIFT
“Tigilan mo na ako, Kian. Bawal pa akong mag-boyfriend,” saad ko habang nagpapatuloy sa paglalakad.
“Maghihintay nga ako ‘di ba? Just please let me, Lia. Pangako! Ikaw lang ang babaeng gusto kong makasama.” Mahinahong saad niya.
After that encounter with him, tinotoo niya ang sinabi. Hindi niya ako ginugulo sa pag-aaral pero lagi siyang nakabantay sa’kin. Siya rin ang nagpapaalala na kumain na ako, kung minsan pa’y siya na ang bumibili. Pati sa pag-uwi ko ay lagi niya akong hinahatid. Nagmumukha na siyang stalker, but I find it sweet. At doon, nahulog na nga ako.
Ginawa ko siyang inspirasyon para magpursigi pa lalo. May tiwala ako sa kan’ya lalo na sa pangako niya.
———————————————–
“Evergarden, Dahlia T.” Pagkabanggit pa lamang ng pangalan ko ay masaya akong umakyat sa entablado. Finally, I made it.
Kaagad na hinanap ng mata ko ang lalaking nagpapatatag ng loob ko. Doon ay nakita ko siyang pumapalakpak at nakangiti sa akin.
“I am so proud of you!” He mouthed. But there’s something wrong sa mga mata niya. I don’t know why but parang malungkot ang mga iyon.
I smiled back and pinagsawalang-bahala nalang ang napansin.
Pagkatapos ng graduation ay kaagad ko siyang nilapitan.
“I made it, Ki. We made it!” I happily said and hugged him tight.
He sighed. Kumalas siya sa mga yakap ko at malungkot na ngumiti sa’kin.
“Congrats,...

our Dahlia…” He said weakly.
“B-Bakit? Are y-you okay?” Nagugulumihanan kong tanong.
Tinitigan niya ako sa mata at muli, ay hirap na hirap siyang pumikit.
“I a-am so s-sorry, L-Lia…” Sa sinabi palang niyang iyon, nanghina na ako.
“W-Why? Tell me!”
“H-Hindi ko na matutupad ang pangako ko sayo. I d-don’t deserve y-you…..masasaktan lang kita…” Nagsimula nang nagkarerahan sa pagpatak ang mga luha ko.
“B-Bakit? N-Napagod ka b-ba, Kian?”
A silence stretched before he held my hand. Saka ay dinala sa labi para halikan.
“We’re so d-drunk and I don’t know what happened. I love you, Lia. P-Pero you don’t deserve someone assh*le like me. I w-want you t-to be h-happy after this..”
Binawi ko ang kamay ko at pinunasan ang mga luha ko.
“A-Ano ba talaga ang nangyayari, ha!” I shouted.
“N-Nakabuntis ako ng ibang b-babae, Lia. A-And, i-ikakasal na k-kami…kahit ayoko.”
Sa narinig kong ’yon ay parang gumuho nalang bigla ang mga pangarap ko.
Tuluyan na nga akong napaupo at napahagulgol. All I want is to disappear and never come back.
“U-Umalis kana…Don’t y-you ever show up again. P-Please, Kian?”
“I am sorry…”
Narinig ko nalang ang mga yabag na papalayo sa’kin. One of my dreams, vanished. That was an unexpected graduation gift. He gave me the best memories, yet so painful to remember.
work of fiction
words by vanderforestier
dedicated to Dahlia Evergarden