“I love you too Russel. hindi ko alam kung tama bang sabihin ko to …but yes, gusto ko magkaroon ng masayang pamilya. Kaya mo bang ibigay yun na walang pag aalinlangan?”
kumalas na sya mula sa pagkakayakap at nagsalita
“Ericka hindi mo lang alam kung gano ako kasayang marinig yan mula sayo! ” he started to get emotional.
“Now I realize kung anong sinayang ko…but now! nangangako akong babawi talaga ako! and thank you.. you mean mahal mo na rin ba ko? please gusto kong marinig ulit . Do you love me too?” Tumango ako.
“Yes Russel mahal narin kita” sabi ko. First time kong makitang umiyak si Russel sa harap ko. Tapos niyakap nya uli ako.
Mabilis lumipas ang mga buwan. Ito na yung araw na ipapanganak ko na first born namin ni Russel. Sa ngayon nag li-labour pako. Di ko ini expect na ganito pala kasakit. Kasama ko lang si Russel sa isang kwarto sa Hospital.
“Nurse? matagal po ba talaga mawala yung sakit? feeling ko kasi mamamatay nako hindi ko na talaga kaya!” nagrereklamo parin ako sa loob ng limang oras.
“Mrs. huminga lang po...