I’m tired to being compared to my Brother
(I have a Brain Tumor and Heart disease)
—one shot story—
Kahit 1st year college na ako, kontrolado parin ako ni mom. Sinampal at Sinabihan ng masasakit na salita pagbumaba ang grade ko.
Kinontact ni mom ang mga Professor ko kung bumaba ang grade ko. Nong Valedictorian ako napaka saya ni mom, pero nong bumaba na grade ko don na siya nagsimula ma galit sakin.
Ang saklap d’ba…haha..pati grade ko pakikialaman ni Mom. Gusto kasi ni mom na 99% grade ko.
Nobody knows how many times I’ve sat in my room and cried peacefully.
I’m a strong person but do you know what makes me cry? It’s when I gave my best but until I still feel useless.
“Bright!!!!?”—Mom shouted.
“Yes, Mom, What do you need?”
“What’s the meaning of this, Bright.”
Iritang sabi ni mom at tinapon sa mukha ko ang card na dala niya.
Hyts! Ito nam’n siya sa grade ko.
“Sorry Mom.”
Yan lang ang lumabas na salita sa bibig ko.
85 lang kasi grades ko, iwan ko bakit? Bumaba ang grade ko, d’ gaya noon umabot pa ng 99% pero ngayon bumaba na. Dahil siguro to sa sakit ko.
Masisi n’ya ba ako, e-yun lang naman kaya ng utak ko. D’ ako kasing gaya ni kuya matalino. Sinikap ko naman ang pag aaral ko. Pero wala e- don lang kaya kung abotin.
“Sorry, Yan lang ba sasabihin mo sorry.”
Galit na sigaw ni mom.
“Wala nabang laman yang utak mo, kaya maliit tong grade’s mo huh? Napaka-bobo mo.”
D’ko namalayan tumulo napala ang luha ko.
“Bakit? D’mo gayahin ang Kuya mo na isa ng Engineer?”
Wtf! Yan nam’n siya, palagi nalang si kuya Drake ang bukang bibig.
Ta*gin*ng Buhay to.
I’m tired to being compared to my fvcking brother. Wtf!
“Yan nam’n kayo sa favorite niyong walang kwentang anak at palaging e-compar–”
Pakk**
Napahawak ako sa mukha ko ng sinampal ako ni mom ng napakalakas-lakas.
Shitt.
“Wag na wag mong pag salitaan ang kuya mong walang kwenta, Satutu-usin nga ikaw yung walang kwentang anak, dahil pabigat ka.”
Napahawak ako sa dib-dib ko ng sumikip ito. Damn.
Damn, it’s hurt’s, d’ nam’n masakit ang sampal ni mom pero yung sasabihin ng walang kwentang anak at pabigat don ako nadudurog.
“Wala pala akong kwentang anak bakit? Niyo paki-alaman ang Buhay ko at pati grades ko Kayo ba ang nag pakahirap sa grades ko. At wag niyo rin paki-alaman ang grade ko, dahil hindi Ikaw ang nag aaral. Uuwi lang kayo rito paki alaman bukay ko, Sana nalang d’ na kayo bumalik rit–”
Pakk***
Shitt!
“Sumagot-sagot kana ahh! Anak lang kita, Ina mo ko, Bright. Sana palang Hindi na kita naging Anak. Ganyan ba kita pinalaki… Bright.”
Napantig ang tenga ko sa sinabi ni mom.
Anak at pinalaki As in A.N.A.K at P.I.N.A.L.A.K.I
Tumayo ako ng maayos at tiningnan siya ng walang ka Buhay-buhay na tingin.
“ANAK at PINALAKI? Where have you been when you supposed to be the one to support me?...

Nasan kayo nung mga panahong kailangan kita at pagbibinata ko? When I needed a parent on graduation day, Family day. You we’re there, isn’t it? Kasi Hindi niyo ako priority, Kasi si kuya Drake ang priority niyo. You don’t know how many years I’ve been waiting for you. Ganyan ba yung pagmamahal ng tunay na magulang? Na minsan Hindi ko naranasan. Si Tita lang ang nag paranas sakin ng ganyan, Buti nga andyan si Tita mag Comport sakin at mag alaga tuwing mag kasakit ako, e-kayo andyan ba kayo sa tuwing kailangan ko kayo d’ ba Wala. Kaya wag mo akong pag salitaan ng ganyan,mom. My ginawa rin nam’n ako at hindi Ikaw ang nag papa aral sakin, sarili ko tong pera, d’ ko ginastos yung Pera binigay mo, ako ang nag papahirap d’ ikaw at wag niyo akong paki- alam kung anong gusto kung gawin. Nag part time job ako kahit labag sa ka looban ko. Pagod na pagod na ako Mom, gusto ng sumuko ang sarili ko pero kinaya ko. Kayo anong ginawa niyo sumama lang nam’n kayo sa kabit niyo, P*tang*na mom. Bigyan niyo rin nam’n ako ng attention at d’ yung si Kuya Drake palagi ang bukang bibig. Mom, I have only 5 days to live, dahil my sakit ako, all stage 4 hahaha…,ang saklap d’ba, Brain tumor and heart disease…Wtf! Isipin niyo nam’n kalagayan ko. ”
Hindi Kona namalayan na marami na palang luha na ang umaagos sa mata ko.
Napahawak ako sa dib-dib ko ng sumikip ito.
Wtf!
No matter how much Im hurt I control myself from crying because nobody can understand my tears.
Sabi ko na sa sarili ko na hindi na ako iiyak, lalaki ako kailangan kong magiging matatag…pero sadyang taksil talaga tong luha ko.
Lalabas ng lalabas kahit d’ sinabihan pinalabas.
Huhuhu…yowo, sniff*
“Sorry, Son…I didn’t know, sniff*”
Iyak na sabi ni mom, at akmang yayakap ito sakin, Pero hinarang ko ang kamay ko.
Pinahiran ko muna luha ko at shaka ngumite ng mapakla.
“Sorry anong silbi ng sorry niyo, kung durog na durog na ako, Im tired mom, I want to end my fvcking life now!”—Sigaw ko.
“Mom, Kuya.”
Napatingin kami Kay Ace na naiiyak narin nakatayo sa pinto ng kwarto niya.
Anak siya ng kuya ko.
“You will understand when the right times comes, Baby Ace.”— He’s to young, tinap ko ang ulo niya saka tumakbo palabas ng bahay.
Gusto ko lang ma pag-isa.
“Bright, comeback here!!”
Rinig kung sigaw ni mom.
Lumingon muna ako sa bahay namin at shaka ngumite ng mapakla.
Beep beep**
Nglaki ang mga mata ko ng my papalapit na Van sakin.
Tatakbo na sana ako pero huli na.
Boghhs***
“Bright!!!!!
“Kuya, Huhuhu!!!”
“Ano ba! Tumawag nga kayo ng ambulance.”
“Anak ko huhuhu, patawarin mo si Mommy Anak, Huhuhu…”
Huling narinig ko ang sigaw ni mom at ni Baby Ace and Everything went black.
_End_
Written;@Damon✍🏻