Just A Fan Of Yours
Livana’s POV
“Ate Liv, kita na lang tayo after lunch ah? ‘Wag mo ‘kong iwan, isusumbong kita kay Mama.” saad ni Yowana sa ‘kin nang maghihiwalay na kami sa hallway.
Pasimple ko siyang inirapan sabay buntong hininga. Ito talagang batang ‘to, laging ginagamit ang winning card niya. Kaloka, syempre ayoko naman masermonan ni Mama.
“Oo naman! Tsaka ‘wag mo naman madalasin gamitin ‘yang winning card mo ineng. Wala akong panama diyan.” ismid ko rito na ikinatawa naman niya.
“Hahaha, bye bye. Naninigurado lang naman Ate Liv. See you mamaya…” kumaway na ito sa akin kaya tipid nalang akong ngumiti rito.
Same school lang naman kami ng kapatid kong iyon ih. Iyon nga lang, magkaiba ng department. Grade 9 pa lang kasi si Yowana which is for Basic Education Department. Samantalang Grade 11 naman ako, well, under pa rin naman iyon ng BED. Pero, I am a senior high school student na.
Supposedly, first year college na dapat ako ngayon kung hindi lang nauso si K-12. But this is life, I mean may magagawa pa ba ako? Ang life talaga parang buhay.
Kaya nga inggit na inggit na ako kila Ate Winter tsaka Ate Sam kasi hindi nila naranasan itong K-12. Napasuwerte. Si Ate Sam iyong huling batch ng mga estudyante na naka-experience ng wala pang K-12 ih. Sana all na lang.
So, now I’m in grade 11 nga. I took TVL strand of Tourism. Kasi my dream profession is to be a successful flight attendant someday. To travel around the world. And most importantly, South Korea is my dream destination.
First semester pa lang naman kami. Pero magugulat ka na lang talaga sa bilis ng panahon. Dahil hindi mo na lang mamamalayan samakalawa o sa susunod Finals niyo na pala. Gano’n napaka-amazing talaga bumanat ng oras ‘no? Nangangabog kay Flash ih.
Feel na feel ko ang paglalakad ko papuntang classroom ko con todo ngiti pa. Syempre, kahit wala naman na akong crush dito sa school kailangan pa rin na presentable at maganda tayo lagi. Lalo pa kung ganito kabongga iyong uniform mo.
Suncrest Academy is one the famous, prestigious school in our town. Karamihan sa mga nag-aaral dito ay talaga namang may sinasabi sa buhay. Karamihan din sa mga nakakapagtapos sa academy na ito ay madaling nakakakuha ng trabaho.
Ipinagpapasalamat ko na siguro na kahit hindi kami ganoon kayaman ay nagawa naman kaming mapag-aral dito nina Mama at Papa. Kaming lahat simula kay Ate Winter hanggang sa ‘min na nila Yowana. At malaking tulong na rin doon ang pagiging iskolar namin lahat.
Inaamin ko na hindi naman ako ganoon katalino pero masipag ako at nagagawa kong mamintina ang mga grado ko. Ganyan naman kasi talaga kapag balanse ang inspirasyon kaya pati sa edukasyon may sapat talagang dedikasyon.
I am wearing a two set uniform: white long sleeve and a midnight blue coat with the logo of the university on its left, gray skirt, white knee socks and 2 inches heels of black shoes. ‘Di ba ang bongga?
Papaakyat pa lang ako sa hagdan kasi naman 3rd floor pa iyong classroom ko. Kainis, agad na akong napairap kasi ampanget talaga ng sumalubong sa araw ko.
“Hi, papasok ka na?” Mas umirap pa ako ng todo sa naging pagbati niya.
“Obvious ba? Nasaan ba tayo? Malamang, doon nga talaga ang punta ko. Kaya kung wala ka nang matinong sasabihin, please, lumayas ka na sa harap ko.” walang pasubaling saad ko naman sa kanya. Pramis, kalmado pa ako niyan.
“Ang sungit mo pa rin. Para ihahatid lang sana e.” sagot niya pa sabay kamot sa batok niya.
“Wala naman nagsabi sa ‘yo na ihatid mo ‘ko ah? Tsaka isa pa, hindi kita inoobliga. Kaya ko na, Tyler. Gets mo? Kaya shoo!” hantaran ko pang iwinasiwas ang kamay ko sa harap niya na para siyang langaw na gusto ko nang maglaho.
Alam mo sa lahat kasi ng mga ex-crush ko siya iyong sobrang papansin. Eww, bakit ko nga ba ito nagustuhan no’ng una? Kadirdir, wala na iyong paghanga ko dito sa lalaking ito. Inis na lang ang natira, walang araw kasi na hindi niya ako binibigyan ng konsumisyon.
“Bati na kasi tayo, Livana! Sige, libre na kita ng hopia mamaya. Parang hindi mo naman ako naging crush noon. I-crush mo na nga kasi ulit ako uuy.”
Ay ang kapal talaga ng apog ng asong ‘to! Sobra.
“Crush? Baka gusto mong mukha mo ang i-crush ko. Hmm?” maangas kong saad rito. Hahampasin ko na sana nang bigla na itong tumakbo ng mabilis palayo sa ‘kin.
Jusko, kung mayaman lang ako pinatalsik ko na ang lalaking iyon dito sa academy.
“Bulaga!” muntikan na akong mahulog sa hagdan dahil sa boses na iyon.
“A-aray naman! Napakamapanaket mo talaga Livana Faye!” asik niya naman.
“Bakit ka ba kasi nanggugulat ha?!” reklamo ko naman sa kanya pagkatapos ko siyang batukan.
“Ang sweet mo naman, mare umagang kay ganda batok ang natanggap ko. Sweet mo talaga mare, pasabunot nga.” hirit pa nito.
“Huh, sige gawin mo. Itutulak talaga kita dito sa hagdan.” Buong tapang ko naman na hamon sa kanya.
“Ito naman si mare, galit na galit? Nakalimutan ko pa lang sabihin sa ‘yo na ang ganda mo ngayon. Ayieee.” saad niya sabay tusok sa tagiliran ko.
“Anuba! ‘Di ka pa ba sanay? Nasa lahi namin ang nag-uumapaw na kagandahan noh.”
“Sabi na nga ba.”
“Inggit na inggit ka na naman, Chandra.” kinindatan ko pa siya para mas lalo siyang mainis.
“Nyenye. Hindi ‘no!”
“Sinabi mo e.” tipid ko namang sagot sabay una na sa kanya sa paglalakad.
“Huyy, pwedeng wait!” Napangisi na lang ako sa sigaw niya. Ang laki kasi ng boses akala mo hindi babae. Charr.
Yeah, si Chandriah Arsuena, Chandra for short ang best friend ko simula Grade 7. Yep, 4 years na ang friendship namin. Well, 4 years and counting. Kahit na parang aso’t pusa kami lagi, mahal na mahal pa rin namin ang isa’t isa. Kahit anong mangyare ipagpapalit ko ‘yan a este ‘di ko ‘yan ipagpapalit.
Bukod kasi sa mga kapatid ko, siya rin iyong isa sa mga tao na nakakasundo ko sa parehong bagay. Like me, fan rin siya ng OT7s. Yeah, OTceans kaming pareho. At higit sa lahat magkasundong-magkasundo kami kapag sayawan na ang pag-uusapan.
Kung hindi niyo naitatanong ako ang lider sa duo namin. Hahaha.
It’s a normal day for a tourism student like me to not end the day without a reporting. Hindi na talaga nagsasawa ang mga teachers namin. Kada araw may report at every sem may assessment. Gano’n daw talaga para mahasa namin ang communication skills. At the same time, to inculcate confidence and preparedness within ourselves.
Okay na rin, iba talaga ‘pag sanay ka.
“Huy, kung groupings isama mo ‘ko mare.” bulong sa akin ni Chandra nang may pagsiko pa sa braso ko.
Nagdi-discuss pa kasi sa unahan si Ma’am Santander. Strikta iyang guro kaya magkamali ka lang kay habang pagsusulit ang kahihinatnan.
Kaya ayoko naman iyon mangyare. Hindi ko na lang nga pinansin si Chandra. Bahala siya diyan magmukhang ewan.
“Okay, on our next meeting be ready for an impromptu reporting. The topic will be announced on the spot. I just want to let you be informed so that you can practice and be less pressured. Good bye.” huling saad ni Ma’am Santander bago siya umalis.
“Ano ba naman ‘yan! Iyong brain cells ko pasuko na may dagdag na namang reporting. Baka mamaya speech talaga ‘yon ih.” reklamo ni Chandra habang naglalakad kami papuntang cafeteria.
Pinaghalong kulay puti at asul ang buong cafeteria. Habang gawa naman sa kahoy ang muwebles na makikita rito magmula sa mga upuan at lamesa. At talaga namang may nakaukit pang mga disenyo roon. Aakalain mong nasa isang kilalang restawran ka, hindi sa isang pangkaraniwang cafeteria.
“Tumigil ka na nga kakareklamo diyan, Chandra. Sino ba ang todo banggit sa reporting? Hindi ba’t ikaw? Parusa ‘yan sa ‘yo.”
“Talaga lang ha? Livana, baka nakakalimutan mo magkaklase tayo. We share the same punishment, girl.” kumindat pa ito.
Napapailing na lang ako sa naging katwiran niya. Hindi porket nanahimik ako ay talo na ako. Minsan, nag-iisip ako ng ipang re-rebut. Ayokong tinatalo ako ni Chandra.
Matapos naming makahanap ng lamesa ay nagpaiwan na ako kay Chandra. Wala naman kasi akong bibilhin kasi may baon na ako. ‘Di ba nga ang sabi ko sa inyo may kaya lang kami. Iyan talaga si Chandra ang mayaman ih.
Saglit na sinuri ko rin ang buong paligid. Nagbabakasakali akong mahagilap ko si Yowana. ‘Pag minsan kasi ay isinasama namin siya ni Chandra ‘pag recess kung nagkakataon na sabay ang break time namin.
Kaso sa nakikita ko naman ngayon e hindi nagkatapat ang oras ng break namin. Ngumuso ako. Sayang, ang saya pa man din kasama no’n ni Yowana dahil mas lalong umiingay ang lamesa dahil sa pagpapatawa niya. Ang galing ng kapatid ko napaka-joker. ‘Wag lang niya akong asarin ulit kay Tyler dahil do’n na mag-iiba ang usapan.
Tahimik ko na lang na nilantakan ang baon kong ube atsaka hopia monggo. Kunin niyo na sa ‘kin ang lahat ‘wag lang ang paborito kong hopia. Kahit nga iyan lang ang matanggap kong regalo sobrang masaya na ako.
Hindi naman po kasi materialistic si Livana Faye in short, hindi mahilig sa materyal na bagay ang mga Meneces. Dahil kaya namin pahalagahan ang mga bagay mapamaliit man o malaki. All efforts will be appreciated.
Nasa kalagitnaan ako ng pag-inom ng pineapple juice nang biglang may dumaan sa gilid ko kaya natabig niya ang inumin ko. Alam ko namang hindi niya sinasadya.
Nakahoodie jacket kasi siya nang dumaan. Sa sobrang pagkakabalot na mukha niya ay hindi niya ata nakita iyong pwesto ko.
The good thing is that the juice did not spilled on me or in any of my things. Nasa lamesa lang kaya dinampian ko na lang ng tissue.
Nagulat din ako dahil bigla nang nawala iyong lalaki. Namalikmata lang ba ako?
“Miss, are you alright? I am very sorry for what happened a while ago.” saad ng kung sino sa likod ko.
Sinong kausap niyan? Tsaka teka lang ha, ang pamilyar ng boses. Parang narinig ko na…
Sa pagkakatanda ko wala naman akong nakitang tao sa kalapit naming lamesa. Kaya nasisiguro kong ako ang kinakausap niya? Sh*ta bakit naman kasi spokening dollars? Mama, bakit nang-eenglish? Huhu.
Dahan-dahan tuloy akong lumingon sa gawi niya. At sa pag-angat ko ng tingin sa kanya, mga mata niyang kulay tsokolate na animo’y sumasayaw sa sinag ng araw ang sumalubong sa akin. Napakaganda at buhay ng mga mata niya.
Hindi ko man makita ang buong mukha niya pero sigurado akong gwapo siya. Naalala ko tuloy sa kanya iyong crush ko sa OT7s, si Kenzo Reign Park. Jusko, pati ba naman sa school siya pa rin naiisip ko! Awat nga muna, Livana.
Nang marinig ko ang mababa niyang tawa ay doon ko natanto na natulala na pala ako sa kanya.
“Ah, sorry…ano ay. What i-is it again?” Inisip ko kung tama ba ang naconstruct kong english.
“I am sorry Miss for what I did to you earlier. I nearly caused an accident on your drink.” sabi niya na medyo yumuyuko. Nahihiya siguro.
“No, it’s fine..” gwapo ka naman po kasi kaya okay lang talaga.
“Ah, is that so? I did also asked someone to clean your table. Would that be okay with you, Miss?”
At nagulat nga ako dahil sa likod niya ay natanaw ko si Manang Janitress! Jusko, hindi naman ganoon kadami ang natapon. Napaka-exagge na ni Manang Janitress. Jusmeyoo.
“Ate Lani, okay lang po. Nasa may lamesa lang po natapon e. Salamat po.” Tumango naman sa akin si Ate Lani.
“Gano’n ba, hija. Hayy, masyado akong nataranta nang lapitan niya ako. Paano ba naman ingles ang bungad sa akin. Kaya sumunod na lang ako. Pinagmadali pa talaga ako ni hijo.” natatawang litanya sa akin ni Ate Lani kaya hindi ko rin maiwasan na huwag mapatawa.
“Sir, me go already okay? My work is done here.” hindi na ni Ate Lani hinintay ang sagot ng lalaki at nauna nang umalis bitbit ang mop at timba na hindi niya naman nagamit.
Uupo na sana ako nang maalala kong nandiyan pa pala iyong lalaki. Kanina pa akong nangangati na tanungin siya kung bakit napakabalot na balot ng ayos niya. May sakit kaya siya kasi con todo hoodie tsaka face mask pa siya. Or pamysterious type student talaga siya?
Pero syempre di ko na lang ginawa. Syempre, ang impolite ko naman ata no’n.
“Do you want to sit with us?”
Okay lang naman sa akin lalo pa’t hanggang ngayon ay hindi pa rin nagbabalik si Chandra. Nasaan na kaya ‘yon? Natabunan na ata ng mga paninda sa cafeteria.
Kaya lang nakita ko naman sa mata niya ang pag-aalinlangan. Dapat ba hindi na lang ako nagtanong?
“Uhm, nevermind. It’s fine if you don’t want...

to. Your apology is accepted.” Ngiti ko na lang.
Tatalikuran ko na sana siya nang bigla siyang may itinanong sa akin.
“May I know your name?” Out of nowhere na tanong niya.
“Uhm, hi my name’s Livana.” Tugon ko.
Tiningnan ko siya at ewan ko ba. Bigla na lang lumukso ang puso ko. Iyong mata niya kasi, para bang nasisiyahan itong makita ako. Alam mo iyong pakiramdam na hindi mo nakikita ang mukha niya pero nakikita mo na sa mata niya ang ngiti niya? Gano’n ang kanya.
“It’s beautiful like you.” Bumabanat ba siya? Kasi kung oo, shemay kinikilig ako!
“T-thank you..”
“Ah… I am just a new student in here. Can you tour me around? Sorry, I just don’t have any friends here yet.” saad niya habang pasimpleng gumagalaw ang paa niya sa sahig.
Ewan ko pero… ang cute niyang tingnan habang ginagawa niya iyon.
“Sure, no problem. I am willing to be your tour guide, sir.” sinenyasan ko pa siya ng pagsaludo.
“Jinja?!” Natawa na lang ako sa reaksyon niya.
Shemay, oppa! ♡
“I mean.. really?” Tinanguan ko na lang siya.
“Oh, thank you so much!” he gave me an eye smile.
May sasabihin pa sana siya pero hindi na niya itinuloy.
“MAREEE!” malayo pa lang alam ko nang bunganga ‘yon ni Chandra. Pa ep*l na naman.
“Oh ano ba Chandra? Ang ep*l mo talaga palagi!” singhal ko sa kanya.
“Grabe. Na-hurt mo ang feelings ko. Sayang, binilhan pa man din kita ng brownies tapos sakit lang inabot ko sa ‘yo. Ang sakit mong mahalin mare.” pagdadrama niya. May nalalaman pang paghaplos sa puso niya.
“Bahala ka nga diyan.” walang gana kong saad dito. May natitira pa naman akong kinse minutos siguro gagamitin ko na lang iyon sa pang-tour guide kay…
Oo nga pala, hindi ko pa alam ang pangalan niya!
“Huy, sa’n punta mo? Mamaya pa naman mare ‘yong next sub ah?” usisa ni Chandra pero wala sa kanya ang atensyon ko.
Parang t*nga rin kung minsan si Chandra. Hindi niya ba nakikita na may kausap ako kanina sa likod ko? Tch.
“Shall I tour you now, sir?” napanguso ako nang wala na iyong kausap ko kanina.
Bakit ba lagi iyong gano’n? Ang bilis naman atang mawala.
“Sinong sir? May iba ka pa bang nakikita Liv na hindi namin nakikita?”
“Sh*nga may kausap ako rito kanina noh! Tigil tigilan mo ‘ko. Sa ating dalawa ikaw pa itong mas kamukha ni Ed Caluag.” inirapan ko talaga siya ng bongga.
Umakto naman siya ng parang z-in-ipper niya ang bibig niya. Napangisi na lang ako. Ganiyan siya kapag talo na siya. Sumuko na.
“Pero seryoso may kausap ako ditong lalaki. Hindi ko nakita ang buo niyang mukha dahil nakahoodie at face mask siya. Pero mare, ang ganda ng mata niya! Akala mo nakacontact lenses ih. As in, sobrang buhay iyong pagka-brown.” mahabang litanya ko.
“Oh? Sa naririnig ko bakit parang si Kenzo Park naman ata ang inilalarawan mo?”
“Jinx, Chandra! Pareho tayo ng naiisip.” nakipag-apir pa ako sa kanya dahil sa tuwa.
“Naman! Bestfriend mo kaya ako. Paanong hindi ko magegets ang mga sinasabi mo?”
“Kaya nga habang tinitingnan at kausap ko siya pakiramdam ko si Kenzo iyong nasa harap ko. Pero kung iisipin ko naman ng mabuti, napakaimposible naman. Sa dinami-daming magagandang paaralan dito, Lorsh Mendelle University ang napili niya. ‘Di ba?”
“Malay mo naman, mare.. ika nga ‘di ba, nothing is impossible. Pero nasa’n na nga siya?”
Nagkibit balikat na lang ako. Malakas ang kutob ko na si Kenzo iyon. Aaaaah, ang swerte ko! Of all people, I get to freely talk with Kenzo Park. Si Kenzo Reign Park, the sunshine king of Only Treasure of Seven Seas (OT7s)!
Isa na lang talaga ang nakikita kong paraan para makumpirma ko ang hinala ko. Sinipat ko muna ang wristwatch ko baka kasi nasa trabaho pa rin siya. Nang makita kong okay naman ay agad ko nang pinindot ang dial button.
~♥~
SAMANTHA’S POV
Liv calling…
Eksaktong break time namin nang makatanggap ako ng tawag mula kay Liv. Bandang 9:15 am iyon, oras na rin ng recess nila. Napakunot noo ako at medyo kinabahan rin. Sa mga normal naman kasi na araw ay hindi sa akin ito tumatawag lalo na kapag araw ng klase.
Ano kaya ang nakain ng babae ngayon at napatawag?
“Sam, may pizza do’n sa pantry. Do you like coffee? Isabay na kita.” alok sa akin ni Izy pagkapasok niya dito sa dressing room.
“Okay lang. Thanks, Izy pizza na lang siguro.”
Tipid na lang itong tumango sa akin bago sila nagpaalam ni Ate Issey sa akin. Kaya do’n ko na rin nasagot si Liv, ang kapatid ko.
“Hello? Ba’t napatawag ka? Anong ganap?” salubong ko ‘agad ng tanong sa kanya. Haha.
[Ate, nandiyan ba si Kenzo ko? Pakausap naman oh]
Napabuga na lang ako ng hangin. Kal*ka naman ‘tong babaeng ‘to!
“L*ka! As if naman na makakausap mo ‘yon ng maayos. Baka nga mautal ka lang. Sagutin mo muna ako oy.”
[Ate Sam, seryoso din ako sa tanong ko. Nandiyan si Kenzo or kahit si Xavier ba?]
Bumuntong hininga ako. Grabe, akala ko ako ang kakamustahin niya. Iyon pala iyong mga crush niya lang. Oum, kapatid ko nga ‘to.
“Si Xavier nandito. Actually, silang anim nandito maliban lang kay Kenzo. Naikwento sa akin ni Night kanina na pumasok daw sa school. Hanggang do’n lang maibibigay ko na input s–” hindi ko na naituloy ang sasabihin ko nang bigla na itong tumili. Halos mabingi na ako kung hindi ko lang nailayo iyong phone ko sa akin.
“Livana Faye, utang na loob maawa ka sa eardrums ko! Kung makatili ka naman parang nanalo ka sa lotto.”
[Ate, isang favor lang… waaaaah]
Nagkabuhol-buhol naman ang kilay ko sa favor niya. Hindi maganda ang kutob ko ih. Ano na naman kayang kal*kohan ang ipapagawa nito sa akin.
“Ge, ano? Dapat madali lang kundi…”
[Ate madali lang ‘to! Pwede mo bang itanong kay kuya Night or kay Harvin kung saan nag-aaral si Kenzo?]
“Seryoso ka ba? Tsaka ano naman makukuha mo kung malaman mo nga kung sa’n nag-aaral si Kenzo? Pupuntahan mo? Aber.”
[Ate Sam, iyong totoo basher ka ba namin ni Kenzo ko? Basta, ‘wag nang maraming tanong po. Pleaseeu, minsan lang naman ako humingi ng pabor ih..]
For the nth time, I rolled my eyes heavenward. She’s drawing her winning card. I can’t.
“Hayy, oo na. Si Night na lang tatanungin ko. Syempre, ayoko kay Harvin baka isipin no’n hindi na ako loyal sa kanya. Ma-hurt ko pa feelings no’n.”
[Hahaha. Thank you, Ate Sam! I love you na talaga.]
Pagkatapos no’n ay ibinaba ko na ang tawag. Eksakto rin dahil pagkatapos ng tawag ay siya ring pagpasok ni Night dito sa dressing room. Nakangiti siyang naglalakad sa gawi ko. Napangiti rin ako nang mapansin ko ang dala niyang maliit na notebook.
“Annyeong, noona!” bungad niya kaya naman napasimangot ako.
Sa inis ko ay hindi ko na lang pinansin itong si Night. Ayan na naman kasi siya sa pa noona-noona niya! Ih magkasing-edad lang naman nga kami. Mag-iisang buwan na rin ako dito sa trabaho at oo, mas napalapit nga ako sa OT7s. Dati hanggang tanaw ko lang sila pero ngayon halos abot-kamay ko na lang sila.
Pansin ko rin ang mas pagiging malapit ko kay Night. Ewan ko ba basta ang alam ko kumportable ako tuwing kausap at kasama ko siya.
Okay rin na hindi ganoong ka-issue ang mga tao rito. Maayos ang mindset nila kaya hindi na rin ako nailang magtrabaho. Hindi naman daw kasi bago sa kanila na nakikihalubilo ang mga idol sa staffs nila.
Iyon nga lang, ipinagtapat naman sa akin ni Ate Issey na sa akin lang daw naging ganito ang OT7s. Mabait daw kasi ang bawat miyembro sa lahat. Pero iyong iba nilang ugali ay parang ako lang daw ang hinahayaan nilang makatuklas. Wala naman akong nasabi ro’n dahil parang oo nga. O sadyang gusto lang talaga akong kaibigan ng pito.
Tanda ko pa nga no’ng una na tinanong ako ni Night kung pwede ko ba daw siyang turuan magsalita ng Tagalog. Katuwaan lang sana kaya pumayag ako. Ngunit hindi ko naman inakala na sasali rin pala si Harvin. Tuloy, nagmistulang seryosong labanan ang nangyari. Nagpapadamihan pa sila ng tamang salita na mahulaan.
Tuwing naaalala ko iyon ay hindi ko mapigilang hindi tumawa sa isipan ko. Ang cute lang kasi tingnan ng dalawa lalo na kapag competitive mode: ON.
“Kay ganda mo ngayon, b-binibini.” biglang saad ni Night.
Saglit naman akong nagulat nang marinig ko iyon. Aba, gumagaling na sa pambobola ang estudyante ko.
“Maraming salamat. Makisig ka rin, ginoo…” tugon ko naman.
Gano’n na lang ang paghalakhak ko nang kumunot noo siya. Isang tanda lang na hindi niya naintindihan ang sinabi ko.
“W-what does that mean, Sam? Paumanhin..”
I waved my hand as a sign of dismissal.
“Nothing. I only said thank you, Night.” maang kong sagot.
“Yaaah! I knew what thank you means. But… you said something else,” nagpapadyak pa siya sa sahig na parang bata.
Jusko, ito nga talaga ang maknae nila na ubod ng kulit.
Kaya nagbingi-bingihan na lang ako. Nagpanggap ako na may kinakalikot sa telepono ko para maiwasan ang gusto niyang marinig. Ngunit pakaraan ng ilang minuto ay marahan niyang tinusok ang mukha ko gamit ang ballpen na dala niya.
“Lesson time?” saad niya sabay pa-cute.
“Convince me more, Mr. Serpanza.” I said firmly.
“Do you want me to do an aegyo, Miss Meneces?”
Mabilis na pag-iling ang ginawa ko. Hindi naman kasi iyon ang gusto kong marinig. Lalaking ‘to lagi na lang aegyo ang nasa isip.
“Andwae? Why?”
“Recite the counting numbers in tagalog.” utos ko na naging dahilan ng paglapad ng ngiti niya.
Akmang sasagot na si Night nang may boses mula sa likuran na nauna na sa kanya. Sobrang tahimik nang pagdating niya kaya hindi ko namalayan na may tao pa pala rito bukod sa amin ni Night.
“Isa. Dalawa. Tatlo. Apat. Lima. Anim. Pito. Walo. Siyam. Sampu… Am I correct, Samantha?” buong kumpyansang wika ni Harvin matapos niyang tumabi sa amin sa sofa.
Natutop ko ang bibig ko. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko dahil sa biglaang pagbigat na naman ng tensyon. Ang nangyari tuloy pinagigitnaan nila akong dalawa sa sofa. Ang awkward sa totoo lang. Gusto ko man baliwalain pero ramdam na ramdam ko ang pagsusukatan nila ng tingin.
Kaiba ng dala ni Night na notebook dahil ang kay Harvin naman ay Ipad. Inilalagay niya sa memo pad ang mga itinuturo ko sa kanilang salita.
“Harvin-hyung, you’re such a cheater! That question was supposed to be mine.” pagmamaktol ni Night na siya naman ikinatawa naming pareho ni Harvin.
“My bad, Night but I’ve said it first. The points was on me, isn’t it binibini?” nakangiti si Harvin na abot sa magandang mata niya nang tanungin niya ako nito.
“W-what? Hindi pa naman nag-uumpisa. ‘Wag kang masyadong apurado, Harvin.” pabulong ko na lang na sinabi iyong huli kong pangungusap.
“Huh?”
“What?”
“I said I am not yet starting the lesson. So, please the both of you just chill. Loosen up, this is not a competition. Okay?”
Wala naman sa loob na napapatango iyong dalawa. Okay na rin atlis may kaayusan naman ang sagot nila.
“TEACHER SAM! WE’RE HERE TOO!” saad pa ng mga nagsulputang grupo.
“Seriously, guys? Teacher Sam ahahaha..” wala sa sariling sambit ko.
Tumambad sa harap ko sina Frosh, Xavier, Matteo at Riley na pumupwesto na sa mga throw pillows. Inupuan nila iyon habang nakaharap sa gawi ko.
“What are you guys doing here?” Inunahan na ako ni Harvin sa dapat na itatanong ko.
“Ah, we’re here to learn?” patanong na sagot ni Matteo.
“Yeah, we wanna be fluent in speaking tagalog.” saad naman ni Xavier.
“Why? Are we not welcome here, Harvin-hyung?” tanong naman ni Frosh.
“Or is it Night and Harvin’s session today? Is it them, Teacher Sam?” dagdag naman ni Riley.
Halos mahilo na ako sa mga tanungan nila. Konting hinay naman at hindi ko na talaga kinakaya kapag nagsasama sa isang kwarto ang anim na ito. Paano pa kaya kung nandito si Kenzo? Mas lalo itong iingay, panigurado.
“Quit calling me your teacher, boys. It’s not like you were paying me for teaching you. Well, I wish you could. Just kidding!” napabungisngis ako nang sabihin ko iyon.
“Oh, let Xavier pay for us! Sam, you can talk with Xavier for the payment later. Don’t worry.” mabilis na sagot sa akin ni Frosh habang mapang-asar na nginingitian si Xavier.
“Woaaah, Xavier the billionaire!” hirit naman ni Matteo.
“In Xavier Park we trust! All might and money be showered to us..”
“Yaaaah! Hajima! Jebal…” nahihimigan na ang inis sa tono ng boses ni Xavier.
Tumikhim ako para maagaw ang atensyon nila.
“Shall we start?”
Nagsipagtahimik naman sila bago sabay sabay na tumango sa akin.
—inkcyantist—