Ma”Pa”Anak niyu Rin po ako
~Haniya abdulraof acraman
(WARNING: Suicid4l. Read at your own risk. Huwag gagayahin.)
Masaya naman ako dati, e… Noong ako pa lang. Noong nag-iisang anak pa lang ako. Noong sa tuwing may awards ako sa school pumupunta si mama at papa sa school para suportahan at makita nilang binibigyan ako ng certificates sa stage.
12 years na pinangarap nila mama at papa na magkaroon ng pangalawang anak. 12 years rin na ako lang. And the dream came true.
I was 13 years old nang nagdalang tao si mama at syempre ako pa nga ang unang masaya dahil magiging kuya na ako sa wakas! Mararamdaman ko na ang sarap pakiramdam kapag tatawaging kuya.
Kaya lang imbes na maramdaman ko ang saya, iba ang nangyari. ‘Yong atensyon na dati ay nakukuha ngayon hindi na. Naiintindihan ko noong una dahil 12 years silang nangarap pero hindi na ngayon na 6 years na ang lumipas.
Tulad ngayon, they left me here alone again. I played a music in my Spotify and lie down in my bed, looking...

up on my ceiling and imagining things like I pressure myself to do more in my academics but they barely give me attention. They congrats me but never treat me out like before. I miss them. I miss everything.
I let myself drowned in my thoughts hanggang sa makatulog ako pero I woke up in the middle of the night.
Lumabas ako ng kwarto. I saw some foods in the fridge and eat up. I am alone. Nakauwi na sila and probably sleeping.
Naiiyak ako. Nakaraan lang I was so stressed dahil naghahabol ako sa lessons. I failed but still I tried. Pinilit ko sarili ko and my depression, di man lang napansin nila mama at papa. Gusto kong magreklamo, I want to say:
‘Ma, tulong,’ ‘ma, yakapin n’yo po ako, please,’
but I can’t.
Pinahiran ko ang luha ko at niyugyog ang ulo ngunit napansin ko ang photo frame sa table. I felt jealous at mas lalo akong naiyak. I always wanted to reach them but they didn’t let me. They put some barrier unintentiona