Isa akong transferee na nagmula sa isang tagong lugar. Kung iisipin ay masyadong malayo ang lugar na ito sa amin.
Ang lugar na pinanggalingan ko ay napapaligiran ng maraming puno at matataas na bundok. Ang sasakyan ay iilan at marami roong mga hayop na nangangalat , tulad ng kalabaw , kambing , aso , at iba pa. Samantalang rito. Puro sasakyan. Puro tindahan , puro tao at pawang mga sementadong establisyimento ang aking nakikita.
Nang pumasok ako sa paaralan ko ay ramdam ko na diring-diri na sila sa akin. Sa pagkakarinig ko ay mataba raw ako , may iilan na nagbubulong na ‘baboy’. At ang ilan ay iniinsulto ako na ako raw ay dugyot at jejemon.
Wala naman iyon sa akin. Ngunit aminado ako na masakit. Parang… hindi ko tanggap. Dahil wala naman akong ginagawang masama sa kanila. Wala naman akong bagay na ginawa na ikakasama ng iba. Kaya bakit ganito? Bakit ganito ang trato sa akin ng mga taong binigyan ko ng respeto?
Noong una’y pinalalampas ko lamang. Dahil salita lamang iyon. Malayo sa bituka. Ngunit isang araw , napapansin kong tila sumosobra na sila.
–
Tahimik akong naglalakad papunta sa room.
Nakasanayan ko na ito. Pumupunta akong canteen upang kuwain ang tanghalian ko saka dito ako sa room kumakain dahil napagtritripan lamang ako roon. Madalas ay binabato ako roon ng papel at inaasar na “Nandiyan na naman yung baboy , kukuwain na yung piglorac”
Sa gitna ng aking paglalakad , may bumungo sa akin na babae kaya tumilapon ang pagkain ko sa lupa.
“Ops sorry”, hindi man lang sincere ang pagkakasabi ng isang ‘to. Walang modo. Tila sinadya pa yata nito ang pagbungo sa akin upang mapahiya ako.Napatingin ako sa paligid , ni isa sa kanila wala man lang naawa sa akin. Parang normal lamang ‘to sa kanila at walang nais tumulong , ang iba pa ay humahagikhik.
Pinulot ko ang pagkain na tumilapon. Mabuti na lamang at naka-plastik ito at hindi nabutas.
“Yuck! Kadiri! Pinulot mo talaga? Ang baduy mo sobra! Kadiri. Ang mga baboy talaga mahihilig sa maruruming pagkain ano!?”, sabay tawa ng babaeng ito. Sa pagkakaalala ko , kaklase ko ‘to. Minerva yata ang pangalan.
Kumunot ang noo ko , nakaramdam ako ng galit ngunit hindi ako pumatol. Dumiretso ako sa room na parang walang nangyari.
–
Ilang beses akong nag-ooverthink. Gabi-gabi kong iniisip ano bang problema nila sa akin? Ayaw ko naman magsumbong sa magulang ko dahil ayaw ko maging pabigat sa desisyon nila. Dito nila pinili na magtayo ng kabuhayan namin kaya kailangan kong makisabay , bawal akong mag inarte.
Paano ko ba mapapaamo ang mga katulad nila. Binigyan ko na sila ng respeto at maraming oras upang magbago ang pakikitungo sa akin ngunit tila wala silang balak. Nakakasawang umasa. Kailangan bang masanay na inaapi-api lang nila ako?
Mayroon pa silang ginawa na hindi ko nagustuhan. P.E time namin ‘yon. Masyadong tirik ang araw. Hindi ko inaasahan na magtatatakbo pala kami sa field.
Sa akin ay okay lamang na magtakbo kami pagkat sa bundok ay ginagawa ko rin ‘yon. Marunong rin ako magbuhat ng isang sakong bigas at mag-araro sa bukid. Masyadong malakas ang resistensya ko para tablahan ng pagod.
Pagkatapos ng activity agad akong naghanap ng lugar na mabibihisan ngunit dahil sa kakamadali naalala kong nakalimutan ko pala ang bag ko.
Pawis na pawis ako at hirap na akong hanapin ang gamit . Nais ko na rin kase magpalit ng uniporme. Ramdam ko na rin ang lagkit sa aking balat at mapawis na amoy. May iilan pang putik sa aking balat.
Sa gitna ng aking paghahanap nakita kong nagtatawanan ang mga kaklase ko.
Agad akong tumakbo roon , malakas ang kutob ko. Sa sobrang bilis ng kaba sa aking dibdib tila alam ko na ang pinagkakaguluhan nila.
At nang makarating ako roon tuluyang lumubog ang puso ko. Nagpuyos sa kalungkutan ang aking isipan at tila naiiyak na sa pangyayaring ito.
‘Yong bag ko… Sinasawsaw nila sa putik. Naroon lahat ng gamit ko. Naroon lahat. Ang notebook. Ang papel. Ang ballpen at mga damit ko.
Bakit?
Bakit nila ‘to sa akin ginagawa?
Para matuwa sila? Para makita akong umiyak at matawag sila na malakas? Bakit ganyan sila? Bakit ganito?
–
Ilang araw akong hindi pumasok magmula ng mangyari iyon. Nawawalan na ako ng lakas ng loob. Ngunit dahil napuna ako ng aking magulang na lagi akong absent agad rin akong kumilos at nagpasya na pumasok muli.
Nagsuot ako ng jacket na may hoodie , nakayuko akong pumasok sa school. Nahihiya ako. Nanliliit. Nawawalan na...

ako ng gana.
Yung mga sinasabi nila sa akin mas lumala ang epekto. Lalo na ngayong pisikal na rin nila akong inaasar. Ayaw ko na ng ganito. Ayaw ko na sa impyernong ito.
Sawang-sawa na ako!
Hindi ko na kaya!
“Oy pumasok ulit si baboy gsgo , may mabaho na naman sa section natin”, rinig kong bulungan nung mga lalaki sa gilid.
Hindi ko iyon pinansin. Naupo ako sa isang sulok habang pinaglalaruan ang aking mga kamay.
Namamanhid ang buong sistema ko.
Ano naman kaya ang plano nila? Ano naman kaya ang gagawin nila? Ayaw ko na talaga. Sana naman tumigil na sila.
Maya-maya pa’y nagkatuto ang kutob ko.
May dalawang babae at tatlong lalaki ang pumaligid sa akin. Lumingon-lingon ako at saka ko nakita na may mga hawak ng cellphone ang iba kong kaklase , nagvi-video sa amin. Balak na naman akong pagtripan.
Naalala ko itong isa. Si Minerva. Nakangisi siya sa akin “Aba talagang pumasok ka pa!?”
Hindi ako nagsalita. Yumuko lang ako.
“Kinakausap kita! Ba’t hindi ka sumagot!”, sigaw nito kaya mas lalo akong napayuko.
“G-Gusto ko mag-aral”, kinakabahan kong tugon
“Nauutal ang baboy!”, sigaw nung isang lalaki saka ito tumawa kaya nagtawanan rin ang iba.
“Dapat kase boy ganito… Gusto ko oink oink mag-aral oink”, sabi naman noong isa kaya mas lalo silang nagtawanan.
Hiyang-hiya na ako sa sarili ko at naiiyak na naman.
“Hindi ka bagay sa school na ‘to , wierdo. Jejemon na nga , dugyot at baboy pa!”, si Minerva ulit.
Awang-awa ako sa sarili ko , mas lalo pa ako nakaramdam ng punyal na nakatusok sa aking dibdib ng maramdaman ko na may tumutulo sa ulo ko.
Yung coke na iniinom kanina ng isa sa kanila ay ibinubuhos na sa akin.
Nagtawanan ang lahat habang ako ay galit at tahimik na lumuluha. Yung tawa nila ang nagsilbing demonyo sa isipan ko. Unti-unting tumaas ang galit ko sa ulo at saka tumayo ng pabalang , hindi ko napigilan ang sama ng loob na nararamdaman ko. Nang dahil sa pagtayo ko napaatras sila
“Pstangina niyoooo!”, sigaw ko.
Hindi ko alam kung anong sumapi sa akin sa pagkakataon na ‘yon ngunit yung bote ng coke na hawak niya ay inagaw ko at hinampas sa mukha niya.
May babae na humila ng buhok ko. Jaina ang pangalan nito. Agad ko naman itong sinikmuraan kaya napakalas ito sa akin at napaubo.
Yung tatlong lalaki aamba na sana akin ng sugod ngunit nakikitaan ko rin sila ng takot.
Kinuha ko sa bag ko ang cutter at tinutok ‘yon sa kanila. “Tsngina niyo ano! Lumapit kayo! Hindi ako magdadalawang isip na isaksak ko ‘to sa sikmura niyo! Tsngina niyo! Mga bobo! Pinahirapan niyo ako! Inapi-api niyo ako! Hindi niyo alam ang sakit na nararamdaman ko sa kalooban ko! Pstangina lapit! At nang magilitan ko na kayo! Mga haysp!”
“Tinatawag niyo pa akong baboy! Eh kayo ‘tong mga tsnginang haysp rito! Naninira na kayo ng buhay! Hindi niyo alam kung gaano na ako kadurog. Sobrang baba na ng tingin ko sa sarili ko dahil sa mga pisteng pinagagawa niyo sa akin! Hirap na hirap na ako! Hindi niyo ba ‘yon nauunawaan! Hindi niyo ha nakikita!? Wala ba kayong awa!!!? Kulang na lang lumuhod ako para matanggap niyo ako pero anong ginawa niyo!!!? Pinapahirapan niyo ako lalo!!!? Dinaig ko pa ang alipin!!! Dinaig ko pa ang alila na inaabuso!”
“Ano tsngina lapit!!!!”, malakas muli na sigaw ko.
Ngunit sa kalagitnaan ng galit agad na namanhid ang sistema ko. Pumasok ang head teacher namin sa school at saka sumigaw “Anong nangyayari rito!!!!?”
Umatras sa akin ang mga kaklase ko , takot na nagsalita “Ma’am may hawak siyang cutter. Gusto niya manaksak”
Nanghina ako.
Bakit ako ang nagmukhang masama? Lumaban lang ako. Dahil pagod na ako. Lumaban ako dahil ayaw ko na ng ganito. Ayaw ko na ng sistema na ganito dahil ang sakit-sakit na. Tapos ako pa ang mali?
Tuloy tuloy na bumuhos ang aking luha. Gayon din si Minerva na putok ang labi dahil sa lakas ng hampas ko sa kaniya ng bote. Minumura niya pa ako at umiiyak na sinusumbong ako sa teachers.
Ang security guard naman ng school ay lumapit sa akin upang kuwain ang cutter at hinawakan ako ng mahigpit na tila isa akong makasalanang tao.
Sa mga mabababang tao na kagaya ko? Wala ba akong karapatang lumaban at manalo? Ako ang tama pero ako ang na-dehado? Ganito na ba talaga ang mundo? Kung ano lang ang nakikita , ‘yon lang ang totoo?
–
Written by: @kape