MEDALYA PARA KAY TATAY.”
Written by: Rain Fall
“Tay! May bayarin na naman po kami sa eskwelahan. Project po,” nakayuko kong bungad kay tatay pagkarating sa bahay galing eskwela.
Nakita kong dinukot niya sa bulsa ang kaniyang pitaka at napakagat-labi ako nang makitang wala na ‘tong halos laman.
“Magkano ba, anak? Pagtiyagaan mo muna ‘yang singkwenta ha at ang sobra ay baon mo. Pagpasensyahan mo na si tatay at medyo malimit pa ang kita sa anihan,” nakangiti niyang tugon at inilahad sa’kin ang pera.
“Wala na tayong pera tay, wag niyo nalang po akong pabaunan.”
Malambing niya ‘kong inagak at hinalikan sa noo bago tapikin ng mahina at ulo ko.
“Ikaw talaga. Para sa’yo palaging may paraan ang tatay. Basta para sa prinsesa ko, madali lang ang lahat. Hmm? Kaya wag ka nang sumimangot diyan at nagmumukha kang bibe,” aniya na mas ikinahaba ng nguso ko.
Bata pa lang ako nang mamulat ako sa mundo ng kahirapan. Magsasaka ang tanging trabaho ni tatay habang namatay daw ang nanay ko no’ng ipinanganak ako. Simula no’n ay si tatay na ang nagtaguyod at bumuhay sa’kin, siya ang tumayong nanay at tatay ko para hindi ko lang maramdamang may kulang sa’kin.
Sa murang edad ay hindi na bago sa’kin ang makasaksi ng mga taong nagugutom sa panahon ng tag-init. Mahirap makaani at dahil sa init ng panahon ay tagtuyot ang mga lupa. Minsan pa ay nakikita kong namomroblema si tatay dahil sa init ng panahon at kapos sa tubig para makatanim at makabuhay ng palay. Pero kahit gano’n, hindi ko siya nakitang sumuko kahit isang beses lang.
“Anak, halika na. Kumain na tayo.”
“Opo, tay. Saglit lang po,” tugon ko at itinago na ang isang pirasong papel sa bag ko na sinulatan ko ng takdang aralin namin.
“Anak,” mahinang sambit ni tatay na hindi ko namalayang nakalapit na pala sa’kin.
“Po, tay?” malaki ang ngiting tugon ko.
“Wala kana palang papel, hayaan mo at bukas ay pupunta tayo sa bayan para bumili.”
Agad akong umiling at tinanggahin ‘to.
“Tatay naman, kailangan po natin ng pera para panggastos e. Wag niyo na pong problemahin ang papel ko, mababait naman po ‘yong mga kaklase ko e. Namimigay po sila tay,” masiglang usal ko at mas nilakihan ang ngiti ko.
Ngumiti lang siya at sabay na kaming naglakad papunta sa maliit naming lamesa. Nakahanda ang lahat kaya naupo nalang ako.
Ganado akong kumakain nang bigla akong tapikin ni tatay sa ulo.
“Pagpasensyahan mo na anak ha at palaging kangkong ang ulam natin. Kapag malaki-laki ang kita ng tatay ay ibibili kita ng fried chicken at hotdog. Gusto mo ba ‘yon?”
“Talaga, tay? Yehey! Salamat po,” tuwang-tuwa ako kaya tumayo ako at niyakap siya. Ginantihan niya naman ‘to.
Isang gabi ay malakas ang buhos ng ulan at wala pa si tatay kaya halos maiyak ako kung baka ano na ang nangyari sa kaniya.
“Tay!” umiiyak kong sigaw nang makita siyang pumasok sa bahay na basang-basa.
“O, anak. Matagal ka bang naghintay? Pasensya na at bumili lang ang tatay ng paborito ng prinsesa niya. Charan!” aniya at itinaas ang supot na hawak niya. Hindi inalintana na basang-basa siya mula sa ulan.
“Tatay,” niyakap ko siya ng mahigpit kahit basa ang damit niya dahil sa ibang sayang naramdaman ko.
“Bakit po kayo lumusong sa ulan? Pa’no po kung nagkasakit kayo? Pwede niyo naman pong bilhin ‘yan bukas e. Pwede rin pong sa susunod nalang,” humihikbi kong dagdag.
“Hush, bakit umiiyak ang prinsesa ko? Hindi ba siya masaya na binilhan siya ni tatay ng paborito niya?” hinagod niya ang likod ko at hinalikan ang tuktok ng ulo ko.
Umiling ako at pinunasan ang mga pisnge ko. “Masayang-masaya po tatay, kaso po nagpaulan po kayo para lang bilhin ang paborito ko. Pa’no po kung may nangyari sa inyo? Pa’no na po ang prinsesa?”
Ngumiti siya at kinandong ako. “Wala namang nangyari kay tatay kaya dapat ay masaya na ang prinsesa. Diba nga, kahit anong mangyari. Gusto ng tatay na palaging masaya...

ang prinsesa.”
Umiiyak na nakangiti at tumango ako.
“Anak, halika. May bigay na pagkain sa’min mula sa sakahan,” bungad ni tatay pagkarating niya.
Inilahad niya sa’kin ang isang pack lunch na mayroon ding isang bote ng softdrinks.
“Yey! Ikaw po, tay? Halika po, kain tayo,” yaya ko at napasigaw ng malakas nang makitang fried chicken ang laman.
“Wow! Fried chicken!” tuwang-tuwa kong tugon at inilahad din kay tatay para hati kami subalit umiling lang siya.
“Kumain ka lang diyan, anak. Tapos na ang tatay, pakabusog ka,” nakangiti siya ngunit bigla ‘yong naglaho nang malakas na tumunog ang tiyan niya.
“Tapos ka riyan, tay. Gutom ka rin e, halika po. Hati tayo rito.”
“Hindi na, anak. Tapos na nga ang tatay, sa sobrang busog ay kumalam ang sikmura. Labas muna si tatay ha, kain ka lang diyan,” hindi pa rin napawi ang ngiti niya bago siya lumabas ng kusina.
Sinundan ko si tatay at natagpuan siyang namumukas ng kaldero kung sakali mang may kunting pagkain do’n para sa kaniya. Hindi ko mapigilang maiyak sa nasaksihan. Bakit ganito si tatay? Bakit binibigay niya sa’kin lahat kahit wala ng natitira sa kaniya? Bakit ako lang palagi ang inuuna niya?
Walang imik akong tumalikod at tinakpan ang naiwang pagkain mula sa pack lunch para itira kay tatay.
“Tay! Busog na po ako!” tawag ko kahit ang totoo ay ilang kutsara lang ang nakain ko.
Pero kahit ngayon lang. Gusto kong ibalik sa kaniya ang mga sakripisyong ginagawa niya para sa’kin.
“Happy birthday, anak. May binili si tatay para sa’yo. Hindi ba’t gustong-gusto mo ‘to?” kakagising ko lang nang biglang bumungad si tatay at binati ako.
“Salamat po, tay. Bakit niyo pa po ‘yan binili e ang mahal-mahal po niyan e,” nakasimangot kong usal.
“Para sa prinsesa ni tatay. Tsaka malaki-laki ang kita ni tatay ngayon kaya binilhan niya ng sandal ang prinsesa. Nasabi kasi dati ng prinsesa na gustong-gusto niya ang sandal na ‘to e, kaya binili ni tatay para sa kaniya.”
Nandito na naman ang luha kong hindi napipigilan.
“Salamat po, tatay!”
At sa mga araw na nagdadaan, isa lang ang itinanim at aanihin ko ngayon at balang araw. Aahon kami mula sa kahirapan.
_
“Let’s give in around of applause for our Suma Cum Laude Miss Kaye Pelayo for her speech.” napatayo ako dahil sa anunsyo mula sa stage.
“Hello, Graduates. First and foremost I wanted to thank all of you for striving hard to success. And also I, with all of my heart and soul. I’m giving my greatest gratitude to the person who’s behind of this success. Kung wala ‘yong tatay ko, hindi ko alam kung nandito ba sana ako ngayon. Kung hindi dahil sa mga sakripisyo niya para sa’kin, hindi ko alam kung kaya ko bang abutin ang tagumpay. He became my block of stairs in able to reach success… Tatay, ang lahat ng ito po ay para sa’yo. Hindi pa po ‘to nakalahati sa mga sakripisyong ginawa niyo pero pangako po, magsisimula tayo,” hindi ko mapigilang maiyak habang inaalala ang mga sakripisyong ginawa niya.
“Tatay, ikaw po ang pinaka the best na ama at ina sa buong mundo. Salamat po, maraming salamat kasi binigay ka ng Diyos sa’kin. Mahal na mahal po kita,” umiiyak akong bumaba ng stage pagkatapos.
Pagkatapos ng graduation ay hinihingal akong tumakbo pauwi dala-dala ang diploma at medals ko.
“Tatay!” sigaw ko nang matanaw siyang nagtatanim muli ng palay.
“Anak,” aniya at kumaway sa’kin.
Tumakbo ako papalapit sa kaniya at hindi napigilang maiyak.
“Wag ka munang lumapit, anak. Madumi rito,” saway niya pero hindi ako nakinig.
“Tatay! Para po sa’yo!” nakangiti kong tugon at isinabit sa kaniya ang medals ko at isinuot sa kaniya ang sumbrero.
“Salamat sa lahat tay! Sa lahat po ng sakripisyong ginawa niyo. Mahal na mahal po kayo ng prinsesa, aangat na po tayo,” umiiyak kong usal at niyakap siya ng mahigpit.
_
PS: Work of fiction. Plagiarism is a crime. Credits to the photo’s rightful owner.
Happy Father’s Day!