“Ma, you should add chessecake stuffed strawberries, strawberry pretzel, strawberry mousse, and anything with strawberry toppings on it for the dessert.” Sabi ko nang nasa terasa sila ni Papa.
Nang magising ako kanina hinanap ko agad si Mama para sa mungkahi kong idagdag sa menu sa Maricela, pati sa Sentro. Magulo pa ang buhok ko nung nilapitan ko sila ni Papa. Umupo ako sa tabi ni Mama, at kumalambitin sa braso niya.
“What’s with strawberry?” naguguluhang tanong niya.
Hindi ko pinansin ‘yong tanong niya, pinagpatuloy ko lang ulit, “And please, Mama, from now on put some strawberries in our refrigerator. I’ve love to eat all of that.” I dreamily said.
“Kung maka-utos ‘to. Why don’t you go to Baguio instead, brat?” Si Kuya Dartian, palapit sa amin habang inaayos nito ang nakalislis nitong long sleeve sa braso.
I rolled my eyes at him. Akmang magsasalita sana nang inunahan ako ni Papa, “Stop annoying your sister, Dartian.”
I stucked my tounge out to my brother. Sumimangot siya. Bumaling ng tingin sa akin si Papa. “You’re in the right time, Hija. Patungo ako ngayon sa Baguio para sa convention. What else do you want?”
Napalakpak pa ako sa pahayag ng Papa ko. Sa sobrang saya lumapit ako sa kanya at hinalikan sa pisngi. “A lot of strawberries po. You’re the best! I love you, Papa!” I giggled.
“Bakit bigla ka nalang nagkainteres sa strawberry, Hija?” my mother’s asked.
“Don’t tell me you’re pregnant, Candace?!” paratang niya, namilog pa ang singkit niyang mga mata.
Tumawa lang ako doon at tumayo na, “ Mama nga! I’m still young!”
“Exactly! No to sexual intercourse without marriage first.” Paalala niya.
Sumipol naman paalis si Kuya, mukhang natamaan sa sinabi ni Mama.
“Opo.” Pero bumaling muli ako kay Mama.
“Do you have perfume-“
She cutted me off. “Strawberry?” Taas kilay niyang dugtong sa sasabihin ko sana.
“Yes, Mama.” Tukoy ko ay ang collection niyang mga pabango.
“Just check in my closet.”
At tuluyan na akong umalis doon, tinungo ko ang kwarto nila ni Papa, at hinahanap ang sadya ko sa mga pabango niya. Pagkatapos naligo ay nagbihis na ako at hinarap ang salamin.
Buntis agad? Hinalikan lang ako hindi inano. Napailing nalang ako nang maalala muli ‘yon.
“You taste like strawberry, Candace.” Pagkatapos ng halikan namin.
Ngumuso ako hindi dahil gusto kong umisa pa kundi sa sinabi niya, “Maasim ‘yon, e.”
He chuckled. “That’s not how I tasted it. It’s actually sweet.” Sabay tingin sa labi ko.
And that’s the reason why I’ve come this morning craving for strawberry. Tila gusto kong malasahan muli iyon… From this day on magiging favorite ko na ang strawberry sa lahat ng prutas.
Kasalukuyan akong nagsusuklay nang mahagip ng mata ko mula sa repleksyon sa salamin ang umiilaw kong cellphone sa ibabaw ng kama ko.
Kinuha ko ito, ganoon din sa katabi nitong shoulder bag ko upang makaalis na papuntang school. Habang pababa sa hagdan, inabala ko ang sariling tinignan ang mensahe ni Travis, at ng kung sino dahil hindi rehistrado iyon sa cellphone ko.
Unknown number;
Good morning, Candace. Nandito na ako sa school. I want to talk to you. Hintayin kita dito sa gate 2.
Unknown number;
This is Keith, by the way.
Travis;
Good morning, baby.
Dali-dali akong bumaba pagkatapos ko sila ni-reply-an isa-isa, at hinanap agad si Mang Isko upang magpahatid sa kanya sa school.
Gusto ko na ring makita si Keith. I already miss her.
“Sa gate 2 niyo nalang po ako ibaba, Mang Isko.” Tukoy ko sa gate sa may bandang likod ng school.
Pagkaapak ko sa mabatong daanan tinahak ko agad ang nakabukas na gate. Walang masyadong dumadaan dito. Bukod sa hindi sementado ang bandang kalsada rito ay wala ring masyadong kabahayan, nabibilang lang sa kamay ang may bahay dito.
Nang makapasok ng tuluyan, akala ko mahihirapan pa akong hanapin si Keith ngunit nakatayo siya sa harapan ng kyosko kung saan bakante.
Nakangiting lumapit ako pero agad din nabura at napatigil sa paglalakad. I can’t explain what I’m feeling right now, seeing my friend looked very pale.
Maputla ang kulay, hindi ko akalain na sa ganoong patpatin niyang katawan ay may ikakapayat pa pala.
Mas lalong nabahag ang nararamdaman ko nang ngumiti siya sa akin. Sa ngiti niyang ‘yon, alam kong pilit lang iyon.
Nang hindi ko magawang kumilos sa kinatatayuan ko ay siya na mismo ang lumapit sa akin.
I looked closely at her… chapped lips… swollen eyes in her thin face. Malayong-malayo sa kakilala kong Keith.
“What’s going on, Keith? Kailan mo pa balak sabihin sa amin ang totoo.”
“Ngayon.” Nakangiti pa rin siya. “Halika.” Nagpatiuna na siya sa may kyosko, at umupo na gawa sa kahoy.
Sumunod naman ako, “Don’t you trust me? Si Bana? Us? Bakit ayaw mong magsabi, Keith?!”
Kahit hindi pa niya sinasabi sa akin ang totoo, may kung anong hinala na ako ngayon dahil sa nakikita kong itsura niya.
“Natandaan...

mo pa ba ‘yong mga panahong puno ako ng tukso ng mga ka-klase natin noong high school palang tayo. The reason why I didn’t speak about my condition is that because,” she paused to smiled at me again.
“Ayokong makaabala pa sa inyo ni Bana-“
“Kaibigan ka namin kaya natural lang na ipagtanggol ka namin!” I hissed through irritation.
“Thank you for being my friend, Candace. I really do. Pero nakakapagod din pala ang maging mahina. Kung noon, kayang-kaya niyo akong ipagtanggol ni Bana sa mga nang-aapi sa akin. Iba ito, Candace, mananatili itong nakadikit sa akin ‘gang sa kung kailan kakayanin ng katawan ko.” May tumulong luha sa kanyang mata.
“Ano ang ibig mong sabihin, Keith?”
Tila naging hudyat ang tanong kong iyon dahil nag-uunahan ng tumulo ang luha niya sa kanyang pisngi.
“I don’t want to have this, Candace. Kailan man ay naging mabuti naman akong anak… kaibigan, pero bakit ako pa?!”
“Iba ang hinihiling ko pero bakit ito ang binigay sa akin? Ang sakit- sakit, Candace.” Sabi niya habang hawak ang dibdib sa bandang puso.
I tried to reach for her hands pero ni ayaw niyang hawakan ko iyon. “Calm down, Keith. Care to tell me?”
“M-may sakit ako, Candace…. sa p-puso.”
Hindi pa iyon naproseso ng utak ko nang muli na naman siyang magsalita.
“Last month ko lang nalaman nang ipacheck-up ako ni Mommy. Well, this is not the first time na makaramdam ako ng paninikip sa dibdib tuwing may ginagawa akong mabigat man o magaan na trabaho. Akala ko normal lang iyon noon hanggang sa naulit nang naulit ang sakit… then boom! It’s just hit me that I have a heart disease.”
“Oh my God.” Hindi ko na rin napigilan ang pagtulo ng luha ko sa narinig. I hugged her sideways.
“Noon naniniwala akong hindi madaya ang buhay kahit na lumaki akong walang ama… kahit wala sa akin ang pinakagusto ko. Kailanma’y hindi ko Siya tinanong sa kung anong meron lang ako noon. I’m content with my Mommy and with you guys. But, bad news came and crashed my world… Life is badly unfair to me.”
“Hey! Hey! Look at me, Keith, listen to me. Don’t ever think that way. Huwag mong hayaan ang sarili mong tangayin ng nararamdaman mo ngayon ang damdamin mo. Just look at the bright side, Keith. Please, stay with us.”
Umiling si Keith.
“Hindi ko masundan ang sinabi ng doctor sa akin, I’ve done my own research because my heart’s incessantly beating inside when I always see him. Akala ko nakakasama ‘yon ngunit nagkakamali ako… it’s actually make more better dahil makita ko lang siya sumasaya na ako.”
“It’s good to hear, then.” Kahit paano ay magaan na ang pakiramdam niya. Maayos na ang paghinga niya.
“No, Candace.” This time, she looked directly at me with her teary eyes.
“Siguro sobrang bobo ko noon para hindi ko malaman ang dahilan ng paglakas ng tibok ng puso ko kapag lagi ko siyang nakikita… my heart was loudly throbbing inside my chest… not because of pain… but because I’m in love, Candace.”
Hinawakan niya ang kamay ko, “As a wish of a sick friend.” she whispered. “Let Travis free to be with me, Candace. I need him for my heart to be happy.” Tila namanhid ang buong katawan ko.
Tila nablangko ang isip ko at hindi ko magawang magsalita.
“I-I love Travis, Candace.” Pag-amin niya. “More than you do,” sa mababang boses.
“Huwag kang maglagay ng malaking question mark sa nararamdaman ko para sa kanya dahil hindi mo alam… wala kang alam…” nang hindi ko kayang madugtungan dahil sa nagbabadyang luha ay tumalikod ako sa kanya.
Nagmamadali akong umalis doon, hindi na lumingon pa habang hilam ng luha ang magkabila kong mata.
Paano niya nasabing mas mahal niya si Travis kaysa sa akin?… Paano?
Umikot ako sa tagong pasilyo, daan iyon papuntang Gym ng school. Doon ako dumiretso dahil gusto ko munang mapag-isa sa kaalamang walang tao doon pero nagkakamali ako… Lagitlit ng sapatos at tunog ng bola ang nakapukaw ng atensyon ko. Marahan kong inangat ang tingin doon nang mahagip ko ng tingin si Travis.
He’s wearing a pair of jersey, may ilang hibla ng buhok ang tumama sa kanyang noo dahil sa pawis, at seryosong inaagaw ang bola kay Aidan. Baka nagpapalipas oras dahil mamayang hapon pa ang pasok nila.
“Damn nice, baby!” Nahaluan ng halakhak ang boses na iyon ni Kage nang ma-shoot ang bola sa ring.
Tumalikod ako, hawak ang bandang puso at nagsimulang ikinilos ang mga paa paalis.
Huminto ako at mahinang sumandal ako sa katawan ng puno.
Sunbeams shone through the leaves of the trees. Subalit hindi niya kayang pagaanin ang nararamdaman ko.
Nag-uunahan sa pagpatak ang mga luha sa magkabila kong mata. Why, Keith? Bakit siya pa? Paano kung siya rin ang ikakasaya ng puso ko? Makakaya ko bang ibigay ang hiling niya? Hindi ganoon kadali ang hinihingi niya sa akin.