“Don’t drink too much, Candace. Magpapahatid pa ako sa’yo mamaya.” Si Bana, isinandal ang ulo sa aking kaliwang balikat.
Isa pa ‘to lasing na din.
Sinilip ko siya, pagtapos, kinuha ko ang palapulsuan niya upang tignan kung anong oras na doon sa relo niya.
“Mag-a-alas dose na, Bana. Ihatid na kaya kita.”
Nakapikit siyang tumango. Umiling nalang ako sa kalasingan ng kaibigan.
“Uuwi na kayo?” tanong ni Hiron.
“Oo eh. Ihatid ko pa si Bana sa kanila.” sabi ko.
Tumango siya. Tumayo sa kinauupuan upang puntahan si Liyk na nakatulog na dahil sa kalasingan.
“Liyk! Gising! ihatid na kita.” sabi ni Hiron saka niya binalingan si Astepa, “Sabay ka na sa amin.”
“Sige sige.”
“Kaya mo pa bang tumayo, Bana?” hinawakan ko siya sa magkabilang baywang at sapilitang tinayo.
“Y-yeah,” ngunit dahil sa sobrang magaslaw niya hindi ko nabalanse ang tindig naming dalawa kaya napasubsob siya sa dibdib ko. Inalalayan ko ulit siya.
Humagikgik siyang napatingin sa akin.
“Huwag makulit! Stand still, Bana.” sabi ko, pati buhok ko ginulo na niya.
Hindi ko ata kakayanin ‘tong si Bana.
Mabuti pa si Liyk kahit siya ang mas lasing sa kanilang dalawa ay nakaya niya pa rin tumayo mag-isa.
“If you like, Candace. Ako na ang maghahatid kay Bana. At ikaw na lang kila Liyk at Astepa… mukhang mahihirapan ka rito kay Bana.” suhestyon ni Hiron.
“Mabuti pa nga, Hiron. I-text mo nalang ako kapag na-ihatid mo na siya.” aniko.
Tumango naman siya at kinuha mula sa akin si Bana.
Nagpaalam muna kami kila Betsy na uuwi na. Si Jeff at Tiyo na ang bahalang maghatid kila Heya at iba pang mga ka-klaseng nandoon pa.
Dahil una naming dadaanan ang mansyon ng mga Sandajes. Si Liyk muna ang ibaba ko kesa kay Astepa.
“Hoy! Liyk! Gising!” niyugyog siya ni Astepa sa balikat. Nakayukyok ang ulo niya.
Kanina pa namin siya ginigising ngunit hindi kami nagtagumpay kahit ilang beses na siyang sinampal ni Astepa. Hindi malakas ang binibigay na sampal ngunit sa maraming beses na naulit ay namula ‘yon.
Sa katunayan naaawa na ako sa kanya, kanina ko pa pinipigilan si Astepa. Hindi naman kasi magising-gising ‘tong si Liyk.
Paano ba ‘to? Kasalukuyan kaming nandito sa loob ng sasakyan ni Kuya sa harap ng gate ng mga Sandajes. Hindi rin namin kayang buhatin si Liyk dahil malayong malaki ang katawan niya sa aming dalawa ni Astepa.
Astepa’s body were almost the same like mine. Petite.
“Liyk! Gising!” Pero wala pa rin talaga. Ang hinayupak! humihilik pa!
Bumaba ako sa sasakyan at nilingon ang paligid kung may posibleng taong makikita sa dis-oras ng gabi. Siguro sa ibang pagkakataon matatakot ako pero ngayon at dahil kay Liyk… mas gustuhin kong may magpakita nalang bigla para sa kanya ko siya iiwan.
Umikot ako papunta kay Liyk. Binuksan ko ang pintuan, at sapilitang ginising na naman.
“Liyk, naman eh! Iiwan ka namin dito kapag hindi ka pa magigising!” si Astepa.
“Nandito na tayo, Liyk.” sabi ko.
Patuloy pa rin ang hilik niya.
Suko na ako! Nagmartsa ako patungo sa harap ng gate ng mga Sandajes… kahit gabing-gabi na, at kahit nakakahiya.
“Saan ka pupunta?” boses ni Astepa galing sa loob ng sasakyan.
“Hihingi ng tulong magbuhat kay Liyk.” atsaka gumawi sa malaking gate.
Umangat ang tingin ko sa pinakadulong taas ng gate ng mansion. Agad ko din ibinaba nang masilaw ako sa liwanag na nanggaling sa bombilyang nakasabit doon.
“Tao po!”
“Tao po!” sigaw ko.
“May tao ba diyan?!” Pinalakas ko pa ang boses ko.
Nakarinig ako ng lagitik at unti-unting bumuka ang gate. I even heard some voices inside.
Lumapit pa ako lalo para masilip ang loob. Kahit may kalayuan ang mismong magarang bahay sa kinatatayuan ko ngayon, kitang-kita ko pa rin ang mga nangyayari sa loob.
Pamilyar ang mga mukhang nakita. Ang iilan sa kanila’y pagewang-gewang ang lakad habang sapilitan ipasok sa loob ng kotse. Tila galing din sila sa inuman.
Mas mahihirapan pala ako sa paghatid kay Liyk.
“Manong!” tawag ko sa guard na nasa tabi ng gate.
Mukhang nagulat pa siya sa pagtawag ko sa kanya. “Sino ka? Ano’ng ginagawa mo diyan?” tanong niya nang mahimasmasan sa pagkagulat.
“Si Gregor po?” tanong ko. Tinutukoy ko ang kapatid ni Lyk.
Pasalamat ka Liyk dahil inatake ako ng konsiyensa, ayoko naman matulog ka rito sa labas habang pinag-fi-fiestahan ka ng mga lamok.
Kahit pa may duda ako sa mga grupong nakikita ko ngayon. Arrghh! How I hate you right now!
Kumunot ang noo niya. “Ano’ng kailangan mo kay Sir Gregor?”
“Kilala ako ni Gregor. Can I talk to him?” hilaw akong ngumiti.
Tinignan niya muna ako sa paa pataas, waring ine-examine. “Sige. Maghintay ka.” sabi niya.
Itinapat nito ang walkie talkie sa bibig at nagsimulang kausapin ang nasa kabila.
“Henry! Henry!” sabi niya.
“Bakit?” sa kabilang linya. Siguro siya ‘yong Henry na tinutukoy ni Manong guard.
“Si Sir Gregor? May naghahanap sa kanya dito. Babae… mukhang mayaman. Siguro isa sa mga babae ni Sir.”
Kahit pabulong ang pagkasabi sa huling sinabi naabot pa rin ng pandinig ko iyon.
I rolled my eyes when he picture me as one of Gregor’s girls in his mind.
Napatingin siya sa akin nang ibaba ang walkie talkie.
“Hintayin mo nalang daw siya dito. Palabas na ang sasakyan ni Sir.” sabi pa niyang titig na titig sa akin.
Gumilid ako. Tatlo ang palabas na kotse, hindi ko alam kung nasaan doon ang kotse ni Gregor....

Until the two cars lead the way out, at huminto sa tapat noong guard iyong pang huling pulang kotse. Lumabas si Gregor, itinuro naman ako noong guard.
“Candace?” takang tanong ni Gregor nang makalapit sa akin. Hindi inaasahang nasa harapan niya ako ngayo’y hatinggabi.
“Ahm. Ako nga.”
Narinig ko ang pagbukas at pagsara ng pintuan ng sasakyan niya sa bandang passenger seat. Hindi ako tumingin doon.
“Kasi si Liyk… lasing… nasa sasakyan.” sabay turo ko sa hindi kalayuan. Napatingin naman siya doon, at bumuntong hininga.
“Sige ako na ang bahala sa kanya.” sabi niya.
Umalis siya sa harapan ko para kausapin muli si Manong guard. Reason why I saw Travis in full view.
Tuwid ang postura, lapat ang labi, at malalim ang matang nakatitig sa akin. Hakab ang suot nitong puting t-shirt sa braso samantalang bumagay sa mahaba niyang biyas ang kupas na pantalon.
Alisto akong umiwas ng tingin sa kanya nang mapagtanto sa sariling gumaganti rin ako ng titigan sa kanya. Inikot ko ang paningin sa paligid kahit na hindi malinaw ang tanawin dahil sa dilim.
Naramdaman kong lumapit siya sa akin. Mas malapit, hindi kagaya noong binigay na distansya ni Gregor.
“Hindi kana dapat nasa labas sa ganitong oras.” marahan niyang sabi.
Pakialam niya!
Pero kung siya? pwede.
Sinubukan ko siyang nginitian, salungat sa nararamdaman na inis. Ngunit hindi niya sinuklian ang ngiti kong ‘yon.
Napawi ang ngiti ko at umiwas ng tingin sa kanya nang papalapit ulit ang boses ni Gregor habang kausap ang dalawang lalaking katiwala.
I’m just trying to be friendly here! Ngiti lang ayaw niya pa ibigay! Damot!
Pinuntahan nung dalawang lalaki si Liyk para buhatin saka ipinasok sa loob ng mansyon.
Tumingin sa akin si Gregor na may ngisi sa labi. “Gabi na, Candace. Baka kung ano pa ang mangyari sa’yo… ganito nalang… ihahatid ka nalang ni Travis tutal-”
Umiling agad ako. “No! I mean… I can take care of myself… ahm… malapit lang naman. Atsaka ihahatid ko pa si Astepa sa kanila.” sabi ko.
“Are you sure? Ako na ang nagpre-presintang ibigay ‘tong kaibigan ko dito. Pretty sure he loved my idea too.” ngumisi siya, at tumingin sa gawi ni Travis.
Ni hindi manlang tumanggi si Travis. Tahimik at nakatitig lang sa akin.
“Huwag na. Sige, I have to go now.” tumalikod na ako sa kanila.
Nang tuluyan na akong nakapasok sa loob ng sasakyan ay kita ko mula sa salamin ang titig ni Travis sa gawi ko habang kinakausap nito ang tumatawang si Gregor. Pabiro pang sinuntok ni Gregor ang braso ni Travis.
“That was hella awkward.” seryosong sabi ni Astepa.
Binuhay ko ang makina, at umalis na doon. Hindi ko na binigyan pansin ang sinabing iyon ni Astepa.
“This past few days were very stressful! Labas tayo, Candace?” anyaya niya.
“I have something to do, Ba. Maybe next time?”
Huminto siya sa pagkain ng cake. Ibinaba ang hawak na platito sa mesa, at tinitigan ako.
Her lipstick were dark red, same with her dress. Nakalugay ang may kahabaan na buhok.
Pumasok ako sa aking closet upang tumingin ng susuotin ngayong araw.
“Masyado kang mahigpit sa sarili mo! Namnamin mo na ang huling pagiging estudyante. You should enjoy! Dahil hindi mo na ito mararanasan pagkatapos. Magiging busy kana sa pagma-manage ng restaurants niyo.”
“Importante kasi ito, Ba. Hindi pwedeng lumiban.” sabi ko.
Kinuha ko ang tatlong naka-hanger na damit. At malayang inilagay sa ibabaw ng kama ko, sinuri ko kung alin sa tatlo ang nasa panlasa ko ngayon.
“Choose the beige one.” pili ni Bana.
Tinignan ko iyon. It’s a short dress that has pleats at the upper part, ang tanging disenyo lamang. Plain design yet lovely dress. Not bad, malapit na sa pagiging formal.
“Ano naman importante ito kaysa makasama ako?” sabay taas ng perpektong kilay niya.
“Ngayon kasi darating ‘yong mga kaibigan ni Mama galing Manila. And you know my mother, she wants all perfect, gusto niya pormal kami kapag humarap sa mga bisita niya.” paliwanag ko.
“Eh di mamayang hapon nalang?” hirit niya pa sa pagpayag sa akin.
I almost rolled my eyes at her. “Sige na nga!”
“Wait… Bakit pala ganyan ang ayos mo? So bloody, I don’t like it.” ngumiwi ako.
Humalakhak siya, nasapian na ata. “Wala ‘to. May tinakot lang.”
Umuwi din si Bana bago ako naligo. Saktong natapos ako sa pag-aayos sa sarili ay kumatok si Nay Melda para ipaalam na nasa baba na ang mga bisita ni Mama.
“Maganda na ba ako, Nay?” bungad ko nang pagbuksan ko siya ng pintuan.
Humaplos ang palad niya sa aking pisngi. “Ang ganda-ganda mo, Candace. Kamukha mo ang Mama mo at Lola Delina mo.” nakangiting sabi niya.
“Masaya ako dahil nakikita na kitang ngumiti ng tunay, anak.”
I kissed her right cheek. At sa hindi malamang dahilan parang gusto kong umiyak muli sa balikat niya.
Makalipas ang mahigit dalawang taon… I want to lean again on her shoulder… umiyak muli, at magsumbong sa totoo kong nararamdaman.
Nagseselos ako! Nagseselos ako! Oo! Alam kong wala akong karapatang makaramdam niyan… pero ang sakit pa rin kasi ‘gang ngayon.
When I always saw him with Keith. Tuwing siya ang taga-hatid at taga-sundo kay Keith sa school, kahit na noong nakatapos na siya sa pag-aaral. He’s always with her.
The way he run his hand at her waist… the way he grabbed her wrist… makes me more jealous.
Tiniis kong makita lahat ng ‘yon… kahit masakit.