WAITING IS PART OF FINDING”
By: Marinella
Naaalala ko pa noon ang sabi sa akin ng lola ko tungkol sa pag ibig. Sinabi nya na mahahanap mo ang tamang tao para sa’yo sa tamang panahon.
Sinabi nya rin na “Waiting is part of finding” na ang ibig sabihin ay kailangan mong maghintay upang mahanap ang taong nararapat.
Back on High school, Grade 9 ako that time. I start to have feelings with someone, his name is Jhon Mark. He was my classmate that time at isa sya sa pinaka makulit na lalaking nakilala ko. Palibhasa ay tahimik akong babae, hindi kami masyadong nagkaka usap, at kung mag usap man kami ay tuwing may activity lang. Paminsa minsan ay nahuhuli ko syang timitingin sa akin.
Dahil isa akong babae, dakilang marupok— I start to assume that he likes me. Oo! Simula nang palagi nya akong tinitignan, nagkagusto ako sa kanya. Minsan hindi ko maiwasang kiligin kapag ngumingiti sya kahit hindi naman para sa akin. I kept my feelings for him hanggang sa maging Senior high na kami.
The way he talk, smile and laugh makes my heart flutter. Kapag malapit sya sa upuan ko ay kumakabog agad ang dibdib ko. Hindi ko mapigilang kabahan, lalo na kapag kinakausap nya ako.
Noong una okay na ako na patagong humahanga sa kanya, not until the Valentine’s Day came.
“Pwede ba kitang ligawan, Lyzyl?”
Namumutla akong nakatitig kay Jhon. Pinapakiramdaman ko ang pintig ng puso ko.
Did he just say he will court me?
“Gusto kita, gustong gusto kita”
His words ring in my head again and again. I was so overwhelmed that time, the guy I like wants to court me.
“Handa ka bang saluhin ang bala ng baril ng tatay ko?” pabiro kong wika, pero napakamot sya sa batok nya.
“Hindi ko iyon kayang saluhin, pero handa akong matamaan basta ba ikaw ang mag aalaga sa’kin.”
Kinilig ako sa sinagot nya. Humalakhak ako at ganon din sya.
“Kaya mo bang mag hintay?” iyon ang tanong na matagal bago nya sagutin. Kinabahan ako, what if bawiin nya ang confession nya? What if ayaw nya na naghihintay?
“Kaya ko… Kakayanin ko”
And with that, he wait for the time when I’ll say yes.
Years passed he’s still waiting, College na kami and we’re still on courting stage. Minsan nagdi-date kami sa simbahan. Yes, sa simbahan. My parents we’re too strict kaya nakakapag date lang kami sa simbahan. Ako, siya at ang pamilya ko.
Tumingin ako sa gilid ko and I saw him there, smiling at me.
“Peace be with you”
“Peace be with you”
My parents are too busy saying their ‘Peace be with you’ with the people in the church. Iyon ang pagkakataon ni Jhon para halikan ako sa pisngi.
Nang dumampi ang labi nya sa pisngi ko ay kabado akong napatingin kay mama at papa na nasa kabilang upuan.
Phew!
Taas kilay ko syang tinignan. Humalakhak lamang siya atsaka kumindat.
Siraulo rin eh.
—
Until graduation day came. Nag usap kami sa loob ng room at tinanong nya ako kung ano na ba ang lagay namin.
“I love you Lyzyl. Kailan mo ba ako balak sagutin?” nakasimangot na wika niya. Napakagat ako sa labi dahil hindi ko alam ang isasagot ko.
Ang totoo ay mahal ko rin sya, pero natatakot ako lalo pa at hindi ko sinasabi kay mama at papa na mahal ko si Jhon.
“I’m sorry Jhon, pero hindi pa sa ngayon eh.”
Lumungkot ang mukha nya at napakurap. Iniwas nya ang tingin sa akin at ibinaling ito sa labas ng room. Sandaling tumahamik ang paligid namin hanggang sa magsalita ulit sya.
“I’m waiting for almost 7 years. I waited since we’re on highschool, ‘til senior high at hanggang ngayon Graduate na tayo ng College. Mahal mo ba talaga ako Lyzyl?” ramdam ko ang sakit na nararamdaman nya. Napapagod na sya sa paghihintay.
“Mahal kita Jhon. Let me ask my parents first. Please?”
Tumingin sya sa akin at makaraan ang ilang segundo ay tumango. Hinalikan nya ako sa noo at lumabas ng room.
Naiwan akong mag isa at inisip kung ano ang dapat gawin. Mahal ko si Jhon pero hindi ko alam kung papayag ang magulang...

ko kung papasok ako sa isang relasyon.
—
Weeks passed at hindi na ako tinatawagan ni Jhon. Maya maya ang tingin ko sa phone ko kung may text ba sya pero wala ni isa.
Ilang gabi rin akong umiyak dahil sa mga naiisip ko. Baka kase hindi na ako mahal ni Jhon. Baka napagod na sya at baka nakahanap na sya ng ibang babae.
Biyernes ngayon at kabadong kabado ako nang tawagin ako ni mama.
Hindi naman ako ipapatawag nun kung walang importanteng sasabihin.
“Pumunta ka sa simbahan, may Misa ang Pari ngayon. Mauna ka na at susunduin pa namin ang ninang mo.”
Umalis din naman sya ng sabihin nya iyon. Nagbihis ako at nagderetso sa simbahan.
“Nasaan ang tao?” bulong ko sa aking sarili.
Mamaya maya ay nakarinig ako ng pagkaskas ng gitara, sumunod roon ay boses ng lalaking ilang araw na hindi sa akin tumawag.
~Oceans apart, day after day
And I slowly go insane
I hear your voice, on the line
But it doesn’t stop the pain
If I see you next to never
how can you say forever~
Natulala ako kay Jhon. Naka barong ito at black slacks.
Anong ginagawa nya?
~Wherever you go, whatever you do
I will be right here, waiting for you
Whatever it takes, or how my heart breaks
I will be right here waiting for you~
Nagsimulang tumulo ang luha ko,
“Jhon. . .”
~Wherever you go, whatever you do
I will be right here, waiting for you
Whatever it takes, or how my heart breaks
I will be right here waiting for you~
Natapos ang kanta nya, magsasalita sana ako when he beats me to it.
“Shh. . Let me talk first, Lyzyl. You know that I love you right?” tumango ako atsaka ngumiti habang pinapahid ang luha ko.
“ I love you and I am willing to wait for you. At ngayon sa simbahan na ito, gusto kong iparamdam na mahal na mahal kita. Saksi ang ang simbahan na ito kung gaano ako pasimpleng tumitingin sa’yo. Saksi ang simbahan na ito sa unang halik ko sa pisngi mo. Saksi ang simbahan na ito sa mga luha na inilalabas ko sa tuwing napapagod ako. Saksi ang simbahan na ito sa pagmamahal na nararamdaman ko para sa’yo.”
Kinusot nya ang mata nya at sandaling tumalikod sa akin. He’s crying, my Jhon was crying.
“Jhon…” pagtawag ko sa kanya. Humarap syang muli at namumula ang mata nya.
“M-mahal n-na mahal kita, Lyzyl. Sobrang mahal kita kaya nagawa kong maghintay ng ilang taon. At handa akong maghintay ulit kung iyon ang paraan para maramdaman mo ang pag mamahal ko.”
“ Palagi mong sinasabi sa akin na waiting is a part of finding. And waiting for you is part of finding my place in your heart. Waiting is my way to your heart.”
“Mahal kita”
Nanlabo lalo ang paningin ko.
“Mahal rin kita Jhon”
Nagulat ako sa biglang nasabi ko. Lalo pa at maraming mga sakristan ang nasa likod niya.
“Lyzyl? I want to tell you something.”
Ngumiti si Jhon at may sinenyas sa nasa likod nya.
Napatingin ako at nagulat ng mabasa iyon.
“ YOU WILL MARRY ME!!! ”
Iyon ang nakasulat. Parang baliktad? Itatanong ko sana iyon sa kanya when I saw him kneel.
Naagaw ng pansin ko ang maingay na tao sa may pinto ng simbaham kaya napalingon ako.
Mama?! Papa?!
Anong ginagawa nila dito?
Muli ay ibinalik ko ang tingin ko kay Jhon at may hawak siyang singsing at doon na ako kinilig ng sobra.
Tumalikod ako at napatakip ng mukha habang hiyang hiya na yumuyuko.
“You will marry me Lyzyl. Hindi ka makakatanggi, mismong magulang mo na ang kinausap ko.” humahalakhak nyang wika.
Sunod sunod akong tumango.
“Yes! Yes Jhon. Yes! I will marry you!”
Isinuot nya ang singsing at agad akong niyakap. My family cheers for us, nag iingay sila doon. Bumitiw sa yakap si Jhon at saka tumakbo patungo sa magulang ko at nag group hug sila doon.
Jhon. . . He’s my classmate, who become my crush. He’s my crush and he became my suitor for almost 7 years. And now he ask me to marry him which I already accept.
—END