“Are you sure ’bout this?,” Pang ilang ulit na tanong sakin ni Hellion na nakasandal ngayon sa pintuan ng kwarto ko at mataman akong tinitingnan.
Kanina niya pa ‘ko tinatanong kung sigurado ba ako sa desisyon kong bumalik ulit sa OHU.
Sinamaan ko siya ng tingin dahil nawalan na ako ng pasensya. Paulit-ulit kasi, k*ngina.
“Okay, fine. I get it, ” sumusukong aniya habang nakataas pa ang dalawang kamay. . “Sabi ko nga sigurado ka, hyst”
Tsked.
“What the f—,” gulat na sabi n’ya nang batuhin ko siya ng sapatos ko. Gusto kong matawa dahil sa reaksyon nya. Napaka OA, amp*cha.
“Kuha mo ‘ko pagkain, nagugutom ako,” sabi ko sabay talon sa kama at nagtipa sa telepono.
“Are you asking me to get you food?,” Di makapaniwalang aniya. Tinapat ko naman ang selpon sa tenga ko bago siya sinagot.
“Nope, i’m not asking you. I’m ORDERING you to get me food. That’s an order not a request,” nakataas-kilay na litanya ko sa kaniya.
Hindi na naituloy ni Hellion ang sasabihin dahil pina-hush ko na siya. Nagsenyas pa ako ng ‘tahimik’ dahil sa wakas, matapos ang ilang ring sinagot na ni Keila ang tawag ko.
“Konbanwa Kei–chan!,” (Good evening, Kei!) Malakas na bati ko kay Keila dahilan para gulat na mapatingin sa kin si Hellion.
“Si Keila yan?,” Walang boses na sigaw n’ya sakin. Halatang gulat, natutuwa, at natataranta. O’ come on! He’s blushing, argh.
“Yeah, gusto mo kausapin?” Alok ko kay Hellion. “Hey Kei, my brother wants to talk t—”
“Fvck, gusto mo ba akong mamatay sa kilig? ” Bato niya sakin ng sapatos dahilan para mapatigil ako sa pagsasalita.
Fvck the hell. Muntik na akong matamaan!
Sisigawan ko pa sana siya pero ang gago, ayun tumakbo na. ABAT—
“I’ll GET YOU FOOD!,” pahabol na sigaw niya sakin.
Tsked.
(What’s happening Viana? Okay lang ba kayo jan?) Alalang tanong ni Kei sa kabilang linya.
Hindi ko sinagot ang tanong niya sa halip, iba ang sinabi ko.
“I’m coming back to...

OHU,” deritsong sabi ko.
Natahimik siya.
“Y-you–you’ re not kidding ,right?,” Kei, matapos ang ilang segundo. Nagulat ba siya sa sinabi ko? Tsked.
“Kidding is not my thing, Kei,”
“Shocks, sinabi nga ni Mr. Feller kanina sa buong campus na babalik ka na, akala ko prank lang,”
“Tsked,”
“Shit! We’re very happy to welcome you again , Queen! Kelan ka babalik? We will prepare something,” excited na sabi niya
“Tomorrow morning..,” tugon ko.
“That’s great! Ipe-prepare ko na ang buong OHU para sa pagdating mo bukas—”
“‘No,” putol ko sa sinasasabi niya. “I have my plans, kei. Don’t tell everyone about it,”
“O-kay, noted po Queen!,” tila nagaalangang litanya ni Keila.
—
Kinabukasan, maaga akong nagising para pumunta sa University. Alas singko palang ng umaga nasa bukana na ako ng gate.
Napabuntong—hininga ako ng makita kong sirang-sira na ang pangalan ng University. “OXFORD HARLETT UNIVERSITY”. Tsked, ilang letter na ang sira at halos kinakalawang na ang lahat. Isang taon lang akong nawala, naging ganito na kalala. Pambira!
“Q-QUEEN?!, shocks, ang aga mo naman,” gulat na ani sakin ni Keila nang makita akong nasa harapan ng gate at seryosong pinagmamasdan ang sira-sirang title ng eskwelahan.
Pinasadahan ko ng tingin ang dala-dala niya. Mga panlinis at pintura.
“Tsked,”
“Ehehe, pumasok na po kayo. Ako na po ang bahala dito eheh,” parang natataeng sabi niya.
“Sino may gawa nito?,” Nagpipigil sa inis na sabi ko, tinutukoy ang sira-sirang pangalan ng University.
Hindi agad siya nagsalita kaya tiningnan ko siya masama.
“ANG DEATH PHANTOM PO,” mabilis na utal niya.
“Nasan sila?,”
“PO? N-nasa main building po, Q-queen..,” kabadong ani ni Keila. “Anong pong gagawin niyo?”
Sinuot ko muna ang black eye glass ko bago siya sinagot. “I’ll greet them a good morning,” tunog sarkastikang ani ko sa kaniya saka ako tuluyang pumasok sa Univ.
“SHOCKS~” kei
Narinig ko pang reaksyon ni Keila dahilan para mapatsked ako.
HUMANDA SAKIN ANG MGA GUNGGONG NA ‘YUN. PINAPAINIT NILA ANG ULO KO, ARGH.
BWISIT!
To be continue..