May mga tanong tayo na hindi kayang sagutin nino man. Hanapin mo man kung saan-saan, hindi mo parin ito mahagilap at makita. Ang sabi, ‘darating ang panahon makikita at malalaman mo rin dahilan at rason. Kung bakit may mga pangyayari na kailangan mong maranasan.’
‘Yung p’wede naman, pero hindi muna. P’wede naman sa ngayon, pero sa susunod muna ‘yun. Ang daming pw’ede at ipagpatuloy pero kailangan mo munang pigilan ‘yun. Hindi pa kasi tugma. Hindi pa kasi tama, wala pa sa perpektong pagkakataon at panahon. Masakit pero hindi pa ‘yun ang tamang oras para sa inyo.
“Let’s break up, pagod na ako sa relasyon natin.” aniya na s’yang ikinatawa kong may malakas na kaba sa dibdib.
“Naulan ka lang e. Gan’yan ka na magsalita. Hindi ako papayag prank man ‘yan o hindi, Janrick.” sagot kong pinipigilan ang emosyon ko.
“Seryoso ako, Eliza. Maghiwalay na tayo. Hinihiwalayan na kita.” Sabi nitong nagpabasak sa mundo ko. Umiyak ako bigla. Tinarak bigla sa ‘kin ‘yung kutsilyo sa dibdib ko.
Tanong ko lang? Nasa maling panahon ba kami? Para ito ang maging hantungan ng relasyon namin? Nasa maling oras ba kami? Para dito magtatapos ang pagmamahalan namin. Hindi naman siguro ‘di ba? O ito ang tadhanan namin sa ngayon…
“Sabihin mong kaya mo. Sabihin mong magiging masaya ka sa araw-araw, kahit wala na ako. Sabihin mong kalilimutan mo muna ako para sa pangarap at sarili mo. Sabihin mo, Eliza,” matapang at matigas na sabi nito sa akin. At nasasaktan ako sa nakikita at nararamdaman ko lalo na sa mga sinabi niya. Tagos ‘yun sa kaibuturan nang kalamnan at buto ko.
“Hindi ko kaya ‘yun. At mas lalong hindi ko magagawa ‘yun. Hinding hindi, Janrick. Hindi ko kayang sabihin na kalilimutan kita dahil lang sa pangarap at sarili ko. Ayon sa gusto mo,” sagot kong umiiyak. Kahit anong sabihin niya, hindi ko kaya. Mahal ko siya. Isa siya sa dahilan ko kung bakit lahat ginagawa ko. Nagagawa ko lahat lalo na pagdating sa pag-aaral at sarili ko.
“Gusto ko makapag tapos ka, Eliza. Makapag fucos at makapag concentrate ka. Kasi, gusto ko doon lang iikot ang mundo mo. Iyon lang ang iisipin mo. Sarili mo lang at pangarap mo. Na iyon lang ang magiging priority sa buhay mo. Except sa pamilya at sarili mo,” paliwanag pa nito na parang Papa, ko na pinag taasan ako ng boses, pinangaralan akong may galit at paninigaw. Masakit. Tanging pagbagsak ng mga luha ko ang naisagot ko.
Bakit kailangan pang maghiwalay at magkalayo? Itataya at isantabi muna ang sariling pagmamahal at relasyon para sa pangarap at sarili. Para sa kabutihan at kapananan. Para sa magandang kinabukasan at buhay sa hinaharap. Bakit may mga ganong bagay pa? Bakit? Kung p’wede n’yo namang tuparin at gawin ‘yun ng magkasama.
“Bakit mo ba ito ginagawa? Bakit kailangan mo akong hiwalayan? Bakit? Janrick? Bakit? Kasi hindi ko kakakayanin. Alam mong isa ka sa dahilan ko kung bakit lahat nagagawa ko.” sigaw ko sa kan’yang umiiyak. Ang daya naman, e. Ang daya. Bakit gan’on? Bakit ganito?
“Maiintindihan mo rin ang lahat Eliza, kung bakit ko ito kailangang gawin sa ‘yo. Makikita at malalaman mo rin ‘yun pagdating ng tamang panahon. Kaya, gawin mo ang lahat. Maging malakas ka at matatag. H’wag mo akong iisipin. Para hindi ka malungkot o umiiyak. Dahil, gagawin ko ang lahat para makalimutan ka, kapalit ng mga pangarap natin sa buhay.” Mahabang lintaya nitong basag ang boses...

dahil sa pagpigil nito ng emosyon, na s’yang mas lalong nag paiyak sa akin. Napahikbi ako ng malakas. Sobrang lakas. Dahil sa nararamdaman kong sakit. Hindi ko kayang bitawan ang taong mahal ko. Hindi ko kayang kalimutan s’ya.
“Ang daya mo, Janrick‽ Sobrang daya mo‽ Gusto kong maramdaman na naiinis at nagagalit ako sa ‘yo. Pero, hindi ko mararamdaman. Sakit, lang ‘yung nararamdaman ko para sa ‘yo. Ang lakas ng loob mo para sabihin sa akin na kalilimutan kita, e, mahal na mahal kita. Ang lakas ng loob mo para hiwalayan ako para sa pangarap at sarili ko pati ang… sa ‘yo. Kung p’wede namang sabay natin ‘yung tuparin. Pero, bakit ganito? Bakit? Kasi, nasasaktan ako. Sobrang sakit,” mahabang lintaya ko sa kan’yang halos hindi humihinga at humihigop ng hangin. Tumutulo na parang fountain ang luha ko sa pisngi ko. Ang sakit sa dibdib.
Ang daya, bakit may mga bagay kailangan mong tanggapin kahit masakit. Mga relasyon at pag-ibig na kailangan munang isakripisyo at isantabi. At tao sa buhay mo na kailangan mong iwan at kalimutan sa panandalian para sa pangarap, sarili at magandang kinabukasan. Kung p’wede naman ang lahat ‘di ba? Bakit? Kasi masakit.
“Wala akong paki kahit anong sabihin at maramdaman mo, Eliza. Dahil masakit din ito para sa ‘kin. Masakit dahil ikaw ‘yung kakaibang babaeng nakikila ko. Minahal ko ng higit pa sa sarili ko. Babaeng hindi ko kayang mawala sa akin. Babaeng gusto ko at nakikita ko sa hinaharap na makakasama ko sa buhay ko. Pangarap kita, Eliza.” Umiiyak na saad nito sa akin. Hindi na nito napigilan ang emosyon at luhang namumuo sa mga mata. Bumabagsak ito nang kay bilis at sunod-sunod.
“Janrick…” Sambit ko sa pangalan niya.
“Gusto ko sa minamahal ko, Eliza. Makapag tapos siya. Maging successful s’ya. At handa na siya sa kung ano man ang gusto niyang mangyari sa buhay niya, lalo na pagdating sa pagbuo ng pamilya.” Mga winikang, wala akong maisagot o maisawika ni isang salita man lang.
“Janrick, mahal na mahal kita.”
“Mahal din kita, Eliza. Pero, sa ngayon. Unahin muna natin ang magandang kinabukasan na nag-aabang sa atin. Dahil kung tayo ‘yung para sa isa’t isa. Pagtatagpuin Niya ulit tayo. Kung tayo talaga ‘yung itatadhana at itatakda ng buong Maykapal. Tayo, magiging tayo. Walang makahahadlang doon. Tandaan mo, Eliza, hindi sa lahat ng panahon tayo ang gumagawa nang tadhana natin. Kundi, ang tadhana minsan ang gumagawa ng tadhana para sa atin.” Mga salitang halos ikamamatay ko sa sakit na nararamdaman ko. Mga hikbi at hagolgol ang namamagitan sa aming dalawa ngayon. Tama, siya. Siguro nga.
He’s the best man I’ve ever meet in my whole life. That’s why, I love him so much. In every minute, in every time and in everyday. ‘Till the end and the rest of my life.
Masakit. Sobrang sakit. Nasasaktan din kami pareho. I try to convince him and to beg him not to leave me. But I failed. Buo na ang desisyon niya. Hindi na mababago. Hindi ko na mababago ni kahit kanino pa. Pinaninindigan at pinanghahawakan niya ang desisyon niya.
He let me go for my best, better future, also for himself.
Naniniwala ako sa sinabi ng iba at kasabihan na… kung kayo talaga ang tinadhana saan man kayo mapunta, magkahihiwalay man kayong dalawa, kung kayo ang tinadhana pagtatagpuin ulit kayo. Magiging kayo at walang makakahadlang doon. Kahit ano at sino pa.
_______
BY: PAINLESS PEN MANUNULAT