” Please let us go.” Pagmamakaawa ni Marikit.
Hindi siya naka imik sa subrang takot.
Na intindihan ni Marikit ang pinag usapan ng dalawang lalaki. Ibebenta sila for prostitution.
” Marikit paano na tayo ngayon?” Naiiyak niyang tanong dito.
“Makakaalis din tayo Amara.” Hindi nila namalayan kung ilang oras ang tinakbo ng sasakyan.
” THEY are so beautiful.” Sabi ng may kaedaran na lalaki ng makarating sila sa pinagdalhan nila.
Hindi nila alam kung nasaan sila. Nakikita lang nila ang malaki bahay.
” I’m sure our costumer will love them” sabi nang amerkano.
” Please let us go.” Pag mamakaawa ni Marikit sa lalaki kaharap nila sa tantiya niya ay amo ito nang mga kumidnap sa kanila.
Sumenyas itong ipasok sila sa isang kwarto habang hinintay ang ka deal nito.
Nagpa lingalinga si Marikit nang makapasok sila sa loob nang silid baka sakali makahanap sila nang pwedi madaanan.
napansin ni Markit ang bildo bintana.Sinubukan itong abutin ni Marikit pero may kataasan iyon.
” Amara tulongan mo ako.”
Lumapit siya rito ” Buhatin mo ako para maabot ko ang bintanang iyon” sabay turo ni Marikit sa bildo. Hindi sila nagaksaya ng oras.
” Marikit tumuntong ka sa balikat ko.” yumuko siya at pumatong si Marikit sa balikat niya.
Pilit pinag popokpok ni Marikit ang bintana gamit ang kamay. Pero matigas ito kaya
hindi mabasagbasag.
” Marikit bumaba ka mabibitiwan kita nangangalay ako .” sabi niyang nanginginig ang boses.
” Amara, kailangan natin makahanap ng paraan.” Sabi nito ng makababa
Mayamaya pa ay narinig nila ang mga hakbang papalapit sa kanilang kinaroonan.
Umupo silang dalawa sa isang tabi.Inabot nang lalaki ang dalawang plato ng pagkain.
” You two, eat! eat!” Sabi nito sa kanila.
at tumalkod din ito nang maibigay ang sa kanila ang pagkain.
Bumalik sila sa may bintana nang makaalis ang lalaki ” Amara, bubuhatin kita.
Ihampas mo ang plato sa bildong iyon.” Utos ni Marikit sa kanya
” Marikit, hindi kakayanin ng katawan mo ang buhatin ako, bugbug sarado yang katawan mo, namamaga pa iyan.” Tanggi niya
” Amara, wag muna intindihin yan, ang importante ngayon makatakas tayo. Hindi tayo pwedi magsasayang nang oras”
” Dali na, umakyat kana sa balikat ko.”
Utos nito sa kanya.
Agad siyang pumatong sa balikat nito. Napa aray ito sa sakit.Inubos niya ang lakas sa pag hampas sa bintana gamit ang plato hanggang sa nabasag niya ito.
” Umakyat kana dali.” sabi ni Marikit na itinulak nito ang paa niya. Ginamit niya ang lahat ng lakas para ma i-angat ang sarili.
Inubos naman ni Marikit ang lakas para itulak siya paitaas.
” Marikit, dali i abot mo ang kamay mo,” sabi niya ng tuluyan siyang naka patong sa ibabaw nang bintana. Inabot ni Marikit ang dalawang kamay sa kanya.
Nahawakan niya ang kamay ni Marikit hinila niya ito. Ngunit hindi niya kayang humila mag isa. Mahuhulog siya sa kanyang kinalalagyan.
” Marikit i-angat mo ang katawan mo. Hindi kita kayang hilahin.” Naiiyak niyang sabi.
” Hindi ko kaya e angat ang katawan ko Amara. ” na iiyak narin ito.
” Bababa ako, itutulak kita paitaas. Sabi niya na tila nawawalan na nang pag-asa.
” Amara, andiyan kana. Kung baba...

kapa sino ang mag tutulak sa iyo paitaas? hindi kita kayang hilahin. Pagud na ang katawan ko Amara. Tumakas kana.” naiiyak nitong taboy sa kanya.
” Marikit, hindi kita pwedi iwan dito.” napa hagolhol na siya.
” Amara, kailangan isa sa atin ang makatakas
kung hindi pare-pareho tayong mamatay dito.”
” Marikit, kailangan kita. Sabi mo walang bibitiw.” Humihikbi niyang sabi rito
” Parang awa muna kakayanin natin to Marikit. E abot muna ang kamay mo. Isipin mo ang pamilya mo naghihintay saiyo sa pinas.” gumagaralgal niyang sabi.
” Hindi na kaya ng katawan ko Amara.”
Sabi nito na wawalan na nang pagasa makatakas.
” Marikit, isipin mo ang pangarap mo
sabi mo tibayan ang loob, sabi mo gagawin mo ang lahat para ma iahon sa kahirapan ang pamilya mo. ” Palakas loob niya rito.
Saglit silang natahimik nang marinig ang dalawang boses papalapit sa kanila.
” Amara, dali umalis kana
paparating na sila baka ma abutan ka pa!tarantang sabi ni Marikit sa kanya.
” Marikit babalikan kita hihingi ako ng tulong sa mga pulis.” Naiiyak niyang sabi. Wala na siyang magawa kundi ang iwan ito. Naiiyak siyang tumalon. Walang tigil ang pagiiyak niya habang nagtatakbo palayo sa lugar na iyon.
Sa laki ng Japan hindi na niya alam kung nasaan siya. Gusto niya humingi ng tulong pero hindi niya alam saan siya lalapit.
Nagtutuloy siya sa pagtatakbo bahala na kung saan siya mapunta.
Sa subrang takot at taranta nang kanyang naramdaman. Hindi niya namalayan ang humarurot na sasakyan. Na bundol siya nito tumilapon siya at nawalan nang malay.
NAKA NGITING lumapit sa kanya si Marikit, umupo ito sa kanyang tabi.
” Amara, lalaban ka, uuwi ka nang pinas at tuparin mo ang mga pangarap mo. Alam kung matibay ka.”
” Marikit paano ka nakatakas?” Maang niyang tanong dito.
Hindi sumagot si Marikit, ngumiti lang ito sa kanya.
Dahandahan niyang dinilit ang kanyang mga mata. Napabalikwas siya ng bangon ng mapansin hindi familiar sa kanya ang paligid. Napa aray siya sa sakit nang makabangon siya.
” Nasaan ako?” Konut-noo tanong nay may himig na takot sa kanyang boses.
Bumungad sa kanya ang lalaking hapon, Naka pormal attire ito at sa tindig nito halatang isa itong businessman at sa tantiya niya nasa 45 ito.
Hinawakan siya nito sa balikat para muling ihiga. ” You’re in the hospital.” Sabi nito sa kanya.
” Sorry for knocking you down. I didn’t see you coming.” hingi umanhin nito.
Naalala niya si Marikit. ” Where is my friend?”;
” I did not see anyone with you. My name is Harikasi.” pagpakilala nito sa kanya.
” What is your name?”
” Amara.” maikli niyang tugon.
“;Amara do you know where you live?”
umiling iling bilang pagtugon sa tanong nito
” I think, I have to take you to my place until you fully recover.” Sabi nito sa kanya.
” Harikasi, please help me to find my friend.” humihikbi niyang pakiusap.
” Yes, I will find your friend but for now you have to rest. Don’t think anything yet. I will help you” sabi nito sa kanya
tila nakaramdam siya nang pagka panatag nang loob sa sinabi nito. Nabuhayan siya nang pagasa na may tutulong sa kanya.