__________________________________
𝗥𝗵𝗲𝗮’𝘀 𝗣𝗢𝗩
“Si Messy iyon ah,” ani Sir Alex nang makita namin ang babaeng paika-ikang naglalakad mula sa likod ng lalaki na kausap lang namin.
“Magsialisan na kayo!” pasigaw sa amin nung lalaki.
Akma sana niyang isasara ang pintuan subalit, agad ko itong itinutulak. Nagtulakan kami.
“Messy!” tawag ko pa sa aking kaibigan na sa pakiwari ko ay hindi na makapagsalita base sa mga natamo niyang sugat at pasa.
Nakitulak na din si Sir na tumawag pala ng pulis.
“Sir! Buksan mo ho ito kung hindi, makukulong ho kayo!” pasigaw na rin niyang sabi.
“Magsilayas kayo mga p*ta!” galit pang mura nung lalake.
Sa di malaman na dahilan ay mas nilakas pa niya ang pagtulak dahilan upang tumilapon ako. Mabuti nalang at naalalayan kaagad ako ni Sir kaya hindi ako natumba.
“Okay ka lang?” tanong niya kaagad.
“Opo Sir. Si Messy kailangan natin siyang mailigtas,” natataranta ko nang sabi.
Puno ng pasa ang katawan niya. Idagdag pa ang mga sugat na bagong-bago pa. Kaibigan ko kasi iyon, ang tigas ng ulo. Hindi na sana aabot sa ganito kung iniwan niya ang magaling niyang asawa.
Maraming mga kapitbahay ang nagsilapitan.
” Kawawa naman si ate Messy, kahapon pa iyan binubugbog nung asawa niya nang wala nang maibigay pang sugal,” sabi nang babaeng may kulot ang buhok at maiiksing kasoutan.
“Ahhh alam niyo palang may binubugbog sa tabi ng bahay niyo, pero di niyo man lang sinaklolohan. Ngayon maaawa kayo sa kaniya!” inis kong sabi sa kanila.
Kung kailan malapit nang mamatay ang tao saka naman sila magsisilapitan na sa sa tantiya ko ay chismiss lang ang ambag sa lipunan. Mga taong salot sa ating industriya.
” Ayaw naming mangialam nuh, baka pati kami mabugbog, ” pagalit na rin sagot nung babae.
Hindi na ako sumagot. Hindi ko kailangan, makipagbangayan sa taong walang alam kung hindi siya lang ang tama. Ang kikitid ng utak.
Nakita ko si Sir na tumatawag nang kung sino. Walang anu-ano’y nagsidatingan ang mga pulis. Sa unang tingin palang nang mga pulis sa mga taong nag-uumupukan sa bahay na iyon ay alam na nilang doon nagaganap ang kasalukuyang krimen.
May isang pulis na lumapit sa pintuan saka kumatok at ipinakilala ang sarili. Nang walang sumasagot ay pwersahan na nila itong binuksan. Agad naman. Nabuksan ang pintuan dahilan upang makapasok kaagad ang mga pulis.
Ngunit ang masakit ay ang pagbungad sa amin ng lalaking gapos gapos ang asawa na may mga pasa. May hawak pa itong patalim na naka tutok sa leeg ni Messy dahilan upang tumulo ang mga luha ko.
Ang mga bata ay nasa isang sulok na nangsisiiyakan na mahihinuhang takot na takot.
“Walang lalapit kung hindi, papatayin ko amg babaeng ito!” sigaw nito kaya napapaatras naman ang mga pulis.
Nakita kung lumuha na rin si Messy
Gustuhin ko mang lumapit kaso, naka harang ang ibang pulis. Nang maramdaman kong may nakayakap sa akin mula sa aking likuran. Naamoy ko ang pabangong minsan ko ng naamoy ilang araw na ang nakakalipas. Si Sir Alex.
“Tahan na, maililigtas din natin si Messy,” aniya sa nanggigigil na boses.
“Ano ang kailangan mo kaibigan? Asawa mo iyang hino hostage mo. Maawa ka sa iyong pamilya.” pakiusap ng pulis.
Ngunit parang asong ulol lang na tumawa ang asawa ni Messy na tila wala na sa katinuan. Namumula na rin ang mga mata nito dahilan upang pag-isipan na gumagamit ito ng ipinagnabawal na gamot.
” Yung mga anak ko,...

” sabi ni Messy sa mahinang boses na labis kong ikinaiyak. Kahit hirap na hirap pa rin siya ay mas naiisip pa niya ang mga anak niya.
Magtatangka pa sanang pakiusapan ng pulis ang lalaki subalit, ginilitan na niya sa leeg ang kaibigan ko na ikinasigaw ko.
“AHHHHHHHHHHHHHHHHHHH……. !!!!!!!!!”
Kaya wala nang nagawa ang mga pulis kung hindi pagbabarilin ang mga ito.
Bumulagta naman ang lalaki dahil tutilungo na naman ito sa mga anak na nasa sulok. Nang matumba ang lalaki ay agad nagsilapitan ang mga pulis. Nagtatakbo naman kami ni Sir Alex sa loob ngunit agad kaming pinigil nang isang pulis.
Nang isinasakay na sa ambulansya ang katawan ni Messy ay nakita ko naman ang mga bata na inaakay na nang mga pulis. Mukhang sa MSWD dadalhin ang mga ito dahil sa labis na traumang naidulot nito sa kanila.
Alam ko, hanggang sa paglaki nila ay dadalhin nila ang makatindig balahibong bangungot na ito. Naawa ako bigla ngunit wala akong magawa.
Nakayakap ako kay Sir habang iyak ako ng iyak. Kailangan ko ng karamay dahil mismong bestfriend ko pa ang nawala. Nawala pa sa isang kahindik hindik na paraan.
—
𝗔𝗹𝗲𝘅’𝘀 𝗣𝗢𝗩
Naawa ako sa tauhan ko dahil sa sinapit niya. Wala kaming nagawa upang mailigtas ito mula sa karahasan ng kaniyang asawa.
Kaawa awang mga supling. Nakaalalay lang ako kay Ms. Rhea dahil labis itong naapektuhan. Kahit sino naman na makasaksi sa kamatayan ng iyong kaibigan, maglulupasay ka talaga sa sakit.
Mukhang matalik niya itong kaibigan base sa reaksyon niya.
“Tahan na Ms. Rhea.” Inakay ko siya sa aking sasakyang upang masundan ang ambulansiya na nagdala sa bangkay ni Messy.
Sa aming biyahe ay di pa rin matigil tigil ang luha niya kaya hinawakan ko na siya sa kaniyang kamay. Tanda ng pakikiramay. Hindi ko man nakilala ng matagal ang kaibigan niya subalit, ramdam ko ang samahan nila.
“Salamat Sir,” sambit niya sa garalgal na boses.
“Shhhhhh,” pagtatahimik ko sa kaniya. Hahayaan ko siyang magdalamhati.
It’s not easy na mawalan ng mahal sa buhay. Napabuntong hininga nalang ako.
Pagkarating sa ospital ay hindi kami pinapasok sa kuwarto ng biktima dahil marami pa daw silang gagawin sa bangkay like gagawan ng autopsy upang magawan ng record kung ano ang sanhi ng pagkamatay niya. Lalo nat marami itong pasa sa ibat ibang bahagi ng kaniyang katawan at mukha.
Wala kaming nagawa, nang biglang magsalita si Rhea.
“Sir, kailangan na nating bumalik. Oras na ng trabaho.”
Pambihira. Sa kabila ng pagdadalamhati ay naiisip pa rin niya ang trabaho. Kaya naman nag tungo kami sa factory.
Nauna na siyang pumasok nang marinig ko na naman si Febbie na pinagsasabihan siya.
” Aba at nakuha mo pang maglakwatsa sa kabila nang oras ng trabaho!” galit nitong wika kay Rhea.
Pumasok na ako saka ako nakita ni Febbie.
“Sir, kayo ho po pala. Si Rhea po pala, hindi nagtrabaho,” wika nito sa mahinang boses na kanina ay halos boses mangangain nang tao.
“I know, pinuntahan namin ang tao ko kanina upang alamin ang nagyari sa kaniya. Kita mo nga naman na namumugto ang mga mata niya tapos di ka man lang nagtanong,” mautoridad ko nang sabi.
Ito yung mga typical na Bossy. Nakikita ko naman sa CCTV na panay pakikipagtawagan niya sa loob ng office niya. Kala mo nagsisipag.
Dumeretso si Miss. Rhea kung saan siya nakatuka kaya hinayaan ko nalang siya. Nalungkot ako sa sinapit niya. Imbis magdalamhati pero ito siya. Kakayod ulit.
__________________________________________________
Abangan…