Genre : Romance
Author : JexsaBlue
Simula
Langhap ko na ang init ng hangin at singaw ng nag liliyab ng espalto ng bumaba ako mula sa eroplano kung saan ako sumakay pauwi ng pilipinas.
Nang makapasok akong muli sa airport ay tanaw ko si Amarie, sa arrival area dala nito ang masiglang ngiti sa labi.
Kaagad itong lumapit sa akin at mahigpit ako nitong nikayap. Almost ten years rin ng umalis ako at ngayon ay nag balik.
“It’s been a long time Lime! Ang akala ko ay next year pa ang uwi mo dito?” Tanong nito sa akin ng matapos ang mainit nitong yakap sa akin.
Next year pa talaga ang uwi dahil wala naman talagang rason ang pag uwi ko pa sa pinas, hindi ko rin alam pero pilit ako dinadala ng mga paa ko pauwi rito.
Matapos ang pag papaalis sa amin at pag bigay ng persona non grata sa lugar kung saan kami nakatira ni Mommy ay nilisan namin ang pinas at tumira sa U.S ng sampong taon upang makalimot sa mga bagay na siyang nag dungis sa pag katao ko dahil sa isang pag kakamali na hindi ko alam kung sinadya o talagang nag kataon lang.
“Pilipit ko lang si Mommy dahil may tumawag sa akin mula sa U.S upang pag design ng isang malaking masion rito sa pinas.” Saad ko kay Amarie.
Interior Designer ang trabaho ko madali sa akin ang trabaho dahil yun ang pinag babasihan ng iba kung tapos ka ng ibang bansa at maganda at detalyado ang kaya mong gawin na tingin nila ay higit ka sa lahat.
“Naka schedule kaba bukas? Tita Maipah want to see you. Hindi ko pa sinasabi na narito kana mukang excited na iyon sa pag uwi mo Lime.” Anito.
AMarie and I are cousins ​​and Tita Maipah is one of those who help to Mommy, upang makaalis sa pinas ng mapaalis kami sa lugar kung saan ako nag aral at lumaki.
“Kahit gusto ko siyang makita ay hindi iyon puwede dahil nasa Carlota siya.” Maikling tugon at hinati ang blueberry cheesecake sa harap ko.
“Matagal na ang issue na iyon, hindi pa ba nakakalimot ang lahat sa nangyari? ten years ago we must have forgotten that bad thing happened.” Nakapa daling saad nito sa akin.
Forget enough to get over it. Yun ang araw na hinding hindi ko malilimutan ang araw na naluklok kami sa kahihiyan. Siguro nga ay madali lang na makalimot pero ang alaala na siyang nag bigay ng mantiya sa lahat yun nag hindi makakalimutan.
when I left. I accepted all the hurtful things he said to me. I fully accept all his anger. Dahil tingin ko ay dapat lang sa akin iyon.
but there was only one thing I could not accept na matapos ang masasayang bagay na nagawa naming dalawa ay napakadali lang sa kanya kalimutan iyon, dahil lang sa pag kakamali na iyon.
I hated him because he was able to break his promise so easily. Naiinis ako despite my...

drowning in the water of grief and suffering he did not even touch my hand, upang iahon ako sa matinding pag kakalugmok.
“Hinding hindi nila malilimot iyon Amarie hindi.” Pinal na saad ko at kinuha ang bag at maleta ko upang tumulak na kami sa condo unit na inukupa ko.
Matapos tumunog ang elevator ay kaagad akong tumulak kung saan ang unit ko.
Kaagad akong nag enter ng passcode na siyang pag bukas ng pinto, tumambad sa akin ang magandang living room ng mismo mong unit at ang malaking abstract painting na mas lalong binuhay ang ganda ng loob.
40 square meter ang laki ng condo sapat na sa akin dahil mag isa lang rin naman ako na titira rito.
Matapos iyon ay kaagad kong inayos ang mga art material ko na karaniwang ginagamit ko sa pag design at pag bibigay ng kulay sa mga design na nagagawa ko.
I also opened my laptop to browse and check the files I hadn’t finished. Lumipas ang oras sa pag iisip ng magandang interior design ang mga nag sabog na portfolio ay isa isa kong pinulot sa lapag.
I didn’t realize the time passed quickly. Ang pag hahapunan man ay hindi ko na rin nagawa hindi pa ako lumalabas ng condo halos mag hapon kaya kaagad ako naligo at bumaba upang mag dinner na lang rin sa labas dahil tinatamad akong mag luto.
I go to a Japanese restaurant near here in my condo. Kaagad akong nag order ng isang malaking bowl ng ramen dahil pakiramdam ko ay takam na takam ako ngayon na lagi naman nangyayari pero sa huli ay hindi ko rin maubos.
Natigilan ako ng makita ko ang cellphone ng bigla itong mag ring mula sa akin dala na sling bag. Bumungad sa akin ang pangalan ni Hope Fuentes.
Siya ang tumawag at kumuha sa akin upang mag design ng mansion nila hindi ko pa ito meet ng personal pero sa tingin ko ay isang napaka laking bahay ang nais nitong baguhin at bigyan ng bagong disenyo.
“Our meeting is tomorrow but I can’t go to the place where we will meet.” Malungkot na tugon ni sa kabilang liniya.
“That’s okay, we’ll just schedule the meeting or kung hindi na kayo busy Mam it’s just fine.” Saad ko dahil kung sa ibang araw pa ang nais niyang meeting ay mas makakaisip ako muli ng magagandang desenyo na maipapakita ko sa kanya besides wala naman ako pang ibang clients dito sa pinas.
“I’m sorry again Miss Corazan.” Pag hingi nito ng paumanhin sa akin.
Matapos ang pag uusao na iyon ay kaagad rin ako umalis upang bumalik sa Condo dahil hindi pa ako tapos sa portfolio kaya umuwi ako kaagad.
Hindi kalakihan ang condo na kinuha dahil bukod sa wala akong kasama ay wala akong sapat na ipon para mangupahan sa ilang luxurious na condo.
Mula ng mamatay si Dad ay halos lahat ng yaman at pinag hirapan ni Daddy ay binawi nila kay Mommy at walang itinira sa amin.