Maaga akong nagising dahil sa sinag ng araw mula sa bintana ng kwarto ko. Agad akong bumaba para maligo at magluto narin. Kumusta na kaya si tiya? Naku baka nakalimutan niyang kumain kagabi kaya minadali akong nagtungo sa banyo. Pagkatapos kong maligo agad kong pinuntahan ang kusina para magluto. Hindi pa ako nakaisang hakbang patungo sa kusina nang may naamoy akong masarap na simoy ng pagkain. Kaya agad kong tinungo ito, sino kaya ang nagluto?
“ Oh, gising kana pala Jasmin halika kumain na tayo ”ngiting bungad ni tiya sa akin pero nakikita ko parin ang lungkot sa kanyang mga mata. Ginantihan ko rin ito ng ngiti.
“ Ahm, tiya ok lang po ba kayo?” ewan ko ba ba’t iyon ang lumabas sa bibig ko. Naiinis talaga ako sa sarili ko sana di na lang ako nagsalita.
“ A-ah okey lang ako ah- sige kumain kana baka ma late kapa sa pasok mo” ramdam ko talaga na hindi pa matanggap ni tiya. Minsan kasi pinaparamdam nating okey tayo pero ang totoo hindi. Ayaw din kasi natin na pagpapaalalahin natin sila.
Natapos na akong kumain at nagpaalam narin ako kay tiya para pumasok sa paaralan. Nakalimutan ko pala na may sinabi si Parker kahapon na magkita daw kami pagkatapos ng klase ko. Ano kaya ang gagawin namin mag-iimbistiga rin siguro kami dahil iyon naman talaga ang trabaho namin. Narating ko ang campus na may mga matang nakatingin sa akin. Ginagala ko naman ang mga mata ko upang makita kung sino pero wala naman. May kakaiba talaga akong naramdaman kapag lumalabas ako ng bahay. Parang may nagmamasid sa akin o di kaya may mga matang nakabantay....

Napansin ko rin noong nakaraan ganoon parin ang sitwasyon pero di ko pinahalata dahil alam ko naman na may sumusunod sa akin.
Natapos ang klase namin kaya naghintay nalang ako dito sa gate dahil iyon ang napag- usapan namin ni Parker. Ilang minuto pa ay may itim na sasakyang huminto sa harap ko at may lumabas na isang lalaki. Namangha ako sa sasakyan dahil sa ka kinisan nito at sobrang ganda.
“ Oh ba’t tumanganga ka lang diyan di kaba sasakay?” napabalik ako sa reyalidad. Kanina pa pala niya ako tinatanong nakahihiya tuloy.
Pumasok na kami sa loob ng sasakyan niya parang ngayon lang ako nakasakay ng ganitong sasakyan. Habang nasa biyahe kami walang parin kaming imikan tanging tunog ng gulong lang ang maririnig mo. Napahinto kami sa isang bahay sa kanya siguro ito. Bumaba na ako dahil kanina pa pala nakababa ang kasama ko. Pumasok kami sa loob nagulat ako nang walang makita ni-isang mesa o upuan man lang. Bahay ba talaga ito? Niisang bagay wala man lang. Pumasok na naman kami sa isang kwarto ang dami namang kwarto dito. Pagpasok ko palang lumaki ang mata ko nang makita ang daming mga papel may mga litrato pang nakadikit sa dingding. May mga upuan na rin.
Teka? Wag niyang sabihin office namin ito? Sa dinami- dami na magiging office namin ba’t ito pa? Bahala na nga siya na lang ang bahala.
“ Here, pag- aralan mo yang taong yan baka may makuha kang impormasyon” sabay abot ng isang brown envelope. Ano kaya ang gagawin ko nito? Hay naku ba’t ako pa? Hinayaan ko na lang saka inabot Ang envelope at pinag- aralan ito.