MABIBIGAT ang bawat hakbang ko habang pababa ng sasakyan. Nasa tapat ako ngayon ng bahay ng lalaking iniwan ko noon, si Gavin na siyang dati kong kasintahan. Kaarawan niya ngayon at hindi ko alam kung anong magiging reaksyon niya kapag nakita niya ‘ko ulit pagkatapos nang halos dalawang taong
Pero magiging masaya nga kaya siya ngayon kung… umalis ako noon? Oo, alam kong mali na iwan siya ng walang ibinibigay sa kanya na kahit anong rason, na iniwan ko na lang siya bigla. Pero ginawa ko lang naman ‘yon para sa kanya, para hindi na siya masaktan pa kapag nalaman niya ang totoo kong kalagayan, ang totoo kong dahilan, ayoko lang na mag-alala pa siya para sa ‘kin.
“Pia, I miss you.” Salubong sa akin at sabay yakap ni ate Alexandra nang makapasok ako sa loob. She’s Gavin older sister.
She’s the one who invited me on this day, at ang nagpumilit na kausapin ko na ang kapatid niya para raw maayos ko na ang bagay na iniwan ko noon. Tumanggi pa ‘ko nang una dahil parang wala pa akong lakas at mukhang maihaharap sa kanya, but then i realize na tama siya, kailangan kong itama ang pagkakamali ko habang nandito pa ‘ko, habang may oras pa.
Kung ano man ang mangyari ngayong gabi sa pagitan naming dalawa, masakit man ‘yon o hindi, tatanggapin ko dahil alam kong ‘yon ang resulta ng pang-iiwan ko sa kanya noon. Sana lang ay kayanin ko.
“I miss you too, Ate.” Niyakap ko ‘to pabalik.
“Are you ready? Don’t be nervous, ok? Everything will be alright soon.” mahinang bulong nito sa tenga ko. Napabuntong hininga na lamang ako sa sinabi niya. Kumalas na siya sa pagkakayakap pagkatapos.
Habang naglalakad kami maraming bisita akong nakikita. May mga naka-bussiness attire, siguro ay mga kasosyo sa negosyo ng tatay ni Gavin ang mga ‘yon. Meron din akong nakikita na kasing-edad lang namin ni Gavin, marahil ay mga kaibigan niya ‘yon.
Patungo kami mismo sa loob ng bahay dahil mas magandang magharap at magkausap kami ni Gavin ng tahimik lang ang paligid.
Kabadong-kabado ako, namamawis ang mga kamay ko, at ‘yung puso ko hindi ko na maintindihan, nagkabuhol-buhol na.
Pagkapasok namin sa loob ng mismong kabahayan nanibago ako. Ang daming nagbago sa ayos ng mga gamit dito noon. Kung titignan ang buong bahay, lalo itong gumanda. Nakakapanibago lang.
Marami na nga sigurong nagbago sa lahat, pero umaasa ako na sana sa...

aming dalawa ay wala.
“Pia, punta lang akong restroom sandali, ah? Babalik rin ako agad,” paalam sa akin ni ate Alexa. Tumango ako sa kanya bilang pagsagot.
Tahimik ang buong kabahayan, hindi tulad sa labas na maingay kung saan nandodoon ang party, dito ay nakakabingi.
Habang nakaupo ako sa couch dito sa sala may mga yabag akong naririnig. Hindi ko na inabala pang tignan kung sino, baka si ate Alexa na ‘yon.
“So, totoo nga ang balitang umuwi ka na.” Natigilan ako nang mapakinig ang malamig na boses na ‘yon. Kilala ko kung sino siya, kilalang-kilala ko ito. Sa matagal na panahon na hindi ko narinig ang tinig niya, alam kong siya ‘yon. Ngayon ko na lang ulit siya makikita.
Hindi ko naman maramdaman ang sariling hininga nang mga oras na ‘yon. Para bang may nagkakarerahan sa puso ko. Nanlalambot pa ang mga tuhod ko nang tumayo upang humarap sa kinaroronan ng nagsalita.
He’s standing in front of me. Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. And again, are gazes met. Ngunit blangko lang ang mukha nito habang nakatingin sa akin. Wala akong makitang reaksyon o ekspresyon mula sa kanya.
I just looked at him from head to toe at wala naman nagbago sa pisikal na kaanyuan niya. Gwapo pa rin ito at kita pa rin sa pangangatawan niya ang kakisigan.
Magsasalita pa lamang sana ako nang marahas ako nitong nilapitan at hinawakan nang mahigpit sa aking palapulsuhan. Gusto kong dumaing dahil ang sakit ng pagkakahawak nito doon. Wala akong makitang reaksyon mula sa kanya kundi lang ang malamig na tingin nito sa ‘kin na kasing lamig ng yelo. Para akong tinutusok ng libo-libong karayom dahil sa ibinabato niya sa akin.
“Anong ginagawa mo rito? Sinong nagsabi sa’yong pumunta ka rito?” Gavin in his cold voice.
Nagulat ako sa pagtaas ng boses nito sa ‘kin kaya naman halos manlaki ang mga mata ko. Napalunok ako nang wala sa oras. Kahit kailan ay hindi pa niya ‘ko sinigawan, o kung ano man. Ngayon ko lang nakita sa mukha niya ang galit para sa ‘kin. Hindi ako sanay sa ganito, na ganito siya sa akin.
“G-Gavin, n-nsasaktan ako,” daing ko. ‘Yon lang ang nanulas sa bibig ko. Hindi ko alam kung guniguni ko lang ‘yon pero parang may dumaan na pag-aalala sa mukha niya nang sabihin ko ‘yon. Pero ilang sandali lang ay matalim muli ako nitong tinignan. Para naman akong maiiyak dahil doon.
To be continued…