EROS AND PSYCHE
written by: Luna Hera
— One shot —
Agaran ang pagtingin ko sa bintana. Agad kong binitawan ang hawak na kopita para silipin ang kung sino mang nasa labas. Tanging huni na lang ng kadiliman ang naririnig. Natuon ang tingin ko sa madilim na banda at naghintay ng kung ano roon.
“Psyche…” narinig ko ang baritono at marahang tinig sa likod.
Bago ko pa malingon ang kung sinong nagsalita ay binalot na ako nito ng mainit na yakap. Imbes na magreklamo, napapikit ako ng marahan at dinama ang kanyang yakap.
Ilang buwan na kaming magkasintahan pero hindi niya pa rin pinapakita sa akin ang kanyang mukha. Sinubukan ko siyang tanungin isang beses, pero umiling siya at pinatay ang usapan.
“Gusto kitang makita. Pakiusap, hayaan mo akong humarap sa’yo.” muling pagsusubok ko.
Naramdaman ko ang paghigpit ng yakap niya, “Darating din ang araw na makikita mo ako. Huwag tayong magmadali, nasa tamang panahon ang lahat.”
Pumikit ako ng marahan. Dinama naming dalawa ang hanging panggabi habang nakasandal ako sa kanyang katawan. Kamay niya lang ang nahahawakan ko. Hanggang doon lang.
Maaga akong lumabas ng bahay para makapuntang batis. Puno na ang labahan ko kaya kailangan kong pumunta roon para makapaglaba. Pagdating sa batis ay marami rin palang naglalaba.
Naupo na ako at inilabas na ang lahat ng gagamitin. Lumapit sa akin si Maricar dala ang timba niya.
“Usap-usapan sa bayan na may aswang daw. Lumanalabas lang ito kapag gabi at marami nang nakakita.” aniya.
“Talaga? Natatakot na lumanas kung ganoon.”
“Sa tingin ko naman hindi ka natatakot.” saad ng bagong dating na si Puring.
“Hoy! Sshh.” sita kaagad ni Maricar.
Tumingin ako kay Puring, “Anong ibig mong sabihin?”
Umismid siya, “Hindi ba may asawa ka na? Ilang buwan na kayong kasal pero bakit hindi ko man lang siya nakita sa bahay mo? Bakit nag-iisa ka palagi?”
Lumunok ako at kumurap, “Bakit hindi mo ako diretsuhin?”
“Iyong asawa mo ang nakikita nilang pagala-gala dito sa bayan. Isang beses may nakarinig sa inyong dalawa na nag-uusap. Hindi mo pa nakikita ang itsura niya kahit kailan, tama ba? Paano ka nagpakasal sa aswang, Psyche?”
“Hindi totoo ang mga sabi-sabi.”
“Kaya mo bang patunayan? Sige nga! Ipakita mo sa amin ang asawa mo. Ipakilala mo siya. Para naman malaman namin kung totoo ba talaga o hindi.”
Bumuntong hininga ako, “Nananahimik kaming dalawa ng asawa ko tapos pagbibintangan niyo siyang aswang? Nakita niyo bang pumasok ang aswang sa bahay namin? Huwag kayong mangbintang na lang bigla.”
“Puring, tama na.” pigil ni Maricar.
Nagkunwari akong walang pakialam pero hindi naalis sa isip ko ang sinabi ni Puring. Kasintahan ko nga ba ang isang aswang? Pero makinis ang mukha at katawan niya kapag hinahawakan ko. Pero bakit ayaw niyang ipakita ang mukha niya?
Hindi tumigil ang mga sabi-sabi at mas lalo pa iyong lumala araw-araw. Sa bawat bintang nila sa nobyo ko, unti-unti na akong nakukumbinsi. Kaya baka ayaw niyang ipakita ang itsura niya dahil baka nga aswang siya. Balak niya akong kainin kaya niligawan niya ako kahit hindi ko pa siya lubusang kilala.
Isang gabi, naramdaman ko ulit ang yakap niya. Pinatay ko ang ilaw. Nang sandaling wala na akong makita, pinaharap niya ako sa kanya at agad na siniil ng halik. Tumugon ako at nagpaubaya nang hinila niya sa kama.
Katahimikan ang bumalot sa amin pagkatapos. Ayaw niyang ipahawak sa akin ang kanyang likuran. Pinipigilan niya ang kamay ko kaya naglalakbay sa bandang doon. Kapag nagtatalik kami, lagi niyang hinahawakan ang dalawa kong kamay at nilalagay sa ulonan.
Mabagal kong inabot ang kutsilyo sa gilid ng kama na sinadya kong itago kaninang tanghali. Nang nakuha iyon ay hindi ako nagbilang. Agad ko itong sinaksak sa kanya. Naramdaman ko ang pagdaing niya.
Umalis ako sa kama at agad na binuksan ang ilaw pero natigilan ako sa bumungad sa akin. Isang makisig ngunit kakaibang nilalang. Ang makapal nitong kilay ang unang nakita ko pero ang higit na nakaagaw ng pansin ko ay ang bagay sa likod niya. Isang pakpak.
Sapo niya ang duguang dibdib habang bumabangon. Binalot ako ng pagsisisi. Sinubukan ko siyang hawakan pero umatras siya na parang natatakot.
“Anong… anong klase kang nilalang?”
“Bakit...

mo ito ginawa sa akin?” balik niya.
“Akala ko isa kang aswang. Natakot ako. Hindi ka nagpapakita ng mukha kaya ang buong akala ko tama ang sinasabi nila sa bayan.”
“Sinaktan mo ako dahil lang sa sabi-sabi?”
Umiling ako, “Hindi ko sinasadya. Patawarin mo ako-”
Umiling siya at umatras ulit, “Ang pagtatago ng mukha ko ang siyang tangi kong paraan para maprotektahan ka mula sa aking ina. Ginamit niya ako para paibigin ka sa mangkukulam pero hindi ko ginagawa. Alam mo kung bakit?”
Nanubig ang mga mata ko.
“Dahil mahal kita. Hinarap ko ang galit ni ina, dahil mahal kita. Pero ito ang iginanti mo sa akin?”
“Isa kang diyos. At ang isang tulad mo ay hindi nagmamahal ng mortal na gaya ko.”
“Isa ka ngang mortal. Ang dali mong kontrolin. Tama ka, hindi iibig ang diyos sa mortal. Tayong dalawa, kailanman ay hindi nararapat sa isa’t-isa. Sinira mo ang tiwala ko, Psyche.”
Mabilis siyang lumabas ng bahay ko. Napaupo ako at umiyak sa labis na pagsisisi. Nang tumahan ay natigilan ako nang nakita ang isang bagay na naiwan niya sa kama. Isang palaso.
Hinihintay ko siya pero mula noong gabing iyon, hindi na siya dumalaw sa bahay ko. Isang araw, ibang balita na naman ang kumalat.
“Umiiyak si Rodura dahil hindi sila nagkatuluyan ng mahal niya.” sabi ni Maricar.
“Talaga? Nagkataon din na tahimik si Laura dahil nagpakasal sa iba ang lalaking ilang taon na niyang kasintahan. Nakakalungkot, hindi ba?”
“Bigla na lang nangyayari ang ganoon, ewan ko ba.”
“Si Karen nga din, eh. Gusto na mamatay dahil iniwan ni Franco. Dios ko mga batang ito.”
Pagbalik sa bahay ay napatitig ako sa isang palaso na naiwan niya. Hindi kaya ‘yan ang dahilan? Kinuha ko iyon at lumabas ng bahay. Inilibot ko ang tingin sa buong lugar.
“Magpakita ka! Sige na, pakiusap. Alam kong naririnig mo ako. Kausapin mo naman ako.”
Naghintay ako ng ilang minuto at nakita ko nga siya. Tumigil siya noong huling hakbang na lang ang pagitan naming dalawa.
“Bakit?” malamig niyang tanong.
Bumaba ang tingin niya sa hawak ko.
“Sayo ito. Ibabalik ko-”
“Sinadya kong iwan ‘yan.”
Umiling ako, “Hindi mo dapat pinapahirapan ang iba dahil nasasaktan ka.”
“Huwag kang umarteng may pakialam sa akin.”
“Eros…” kibot ng labi ko.
May emosyong dumaan sa mga mata niya na agad naglaho.
“Kung iyan lang ang dahilan kaya mo ako tinawag, aalis na ako.”
“G-gusto kong humingi ng tawad. Patawarin mo-”
Natigil ako nang mabilis ang hakbang niya palapit sa akin at agad na kinuha ang hawak kong palaso. Inilagay niya iyon sa pana na hawak niya at iniumang sa puso ko. Mahigpit ang hawak niya doon.
“Anong binabalak mong gawin?” kabado kong tanong.
“Pinaglaruan lang kita. Pinaglaruan ko ang damdamin mo. Ginawa ko ang gusto ni ina na makaganti sa’yo. Ngayon, nakakaramdam ka ng sakit.
“Pinaglaruan mo ako?”
“Hindi ako kailanman mahuhulog sa isang mortal na gaya mo. Maganda ka kaya nga naiinggit sa’yo si ina. At lalaki ako, ginamit lang kita para matugunan ang pangangailangan ko.”
“Hindi totoo ‘yan. Ramdam ko. Dito…” kinapa ko ang puso ko, “Totoo ang nararamdaman mo sa akin.”
“Kaya kitang kontrolin. Kaya kong kontrolin ang damdamin mo.”
Inangat niya ulit ang pana at idinirekta iyon sa dibdib ko. Tumulo ang luha ko sa sakit.
“Mahal kita, Eros.” bulong ko.
“Ako ang magpapasya kung kanino ka iibig.” sambit niya bago pinakawalan ang palaso.
Pumikit ako ng marahan at pagdilat ay nasa harap ko pa rin siya. Hawak niya ngayon ang isa pang palaso at idinirekta iyon sa kung saan sa likod ko. Wala akong pakialam kung kanino niya ididirekta ang isang pana. Nanatili akong nakatitig sa kanya at ganoon din siya sa akin.
“Hanggang sa muli, Psyche. Maraming salamat sa oras mo.”
Pinakawalan niya ang palaso at tiyak akong tumama iyon sa lalaking susunod na mamahalin ko. Hinayaan kong tumulo ang aking mga luha habang pinagmamasdan siya sa huling pagkakataon.
Ang malakas na tibok ng puso ko kanina dahil sa pagtitig sa kanya ay unti-unti nang kumakalma ngayon. Hanggang sa wala na akong maramdaman habang nakatingin sa kanya.
Umawang ang labi ko nang napansin ang pagtulo ng luha sa gilid ng mata niya.