MY TWIN SISTER’S
PROLOGUE
“Mommy tama na po please.” Naiiyak na saad ng kambal nito si Aurora Matapos ay marahan hinila ang braso ng Ina.
“Pwede ba Aurora huwag kang sumabat!” Sigaw naman pabalik ng ina nito sa kaniya.
At humarap sa anak naman n’yang si Ara at Dinuro niya ito.
“Ikaw! Wala ka nang ginawa kundi ang maglakwatsa at sumama dyan sa mga kaibigan mo!” muling sigaw niya sa anak wala nagawa ang magkambal napayuko na lamang ang mga ito matapos ay sinalo lahat ng masasakit na salita na lumalabas sa bibig ng kanilang Ina.
‘Ara kaya mo ito. Papasok lalabas,’ pagtukoy nito sa mga sasabihin ng ina.
“Sana talaga. Sana si aurora nalang ang lumabas dito sa sinapupunan ko wala pa kaming problema ngayon!”
‘Ganyan naman palagi, isa lang akong problema sa kanila’
Parang libo libong karayom ang tumusok sa dibdib niya matapos marinig ang sinabi ng Ina. Mas nais pa nito ang kambal niya kaysa sa kaniya.
“Mommy please don’t say that, tommorrow is our day, right? So please Mom, stop it. please kahit ngayon lang po maging okay naman po tayo.”
Biglang saad ng kambal n’yang si aurora tinignan niya ito.
Hindi nga kakayanin nito na makita siyang umiiyak. Nakaramdam siya ng tuwa dahil dito kung nasasaktan siya dahil sa pagtrato sa kaniya ng kaniya Ina. Saya naman ang nararamdaman niya dahil sa mayroon parin siya kambal na handa s’yang ipagtanggol.
“Hinding-hindi yun mangyayari aurora hangga’t andito yang babaeng yan.”
‘Ano bang mayroon sa ‘kin mommy?’
“Mommy sorry po hindi po totoo yun gawa gawa lang po talaga ni…” malakas na sampal ang natamo ni gabriella mula sa Mommy niya dahilan para mapatigil siya.
“Mommy, ano ba? Tama na Mommy please!” Nagpapanik na sigaw ng kambal niya.
Umiling lamang ang kanila ina, animong dissapointed sa kambal niya. Matapos ay binalik ang tingin sa kaniya. Inirapan lamang siya nito.
“Nakakasawa na pakinggan yang mga kasinungalingan mo ara.”
sarkastik na saad nito.
“Tsk!” Saad muli nito ng makita nanginginig na nakatingin sa kaniya ang kambal nito na si aurora.
“Magsama kayo dalawa, mga walang kwenta!” Galit nitong sabi at malakas na tinapon ang babasagin na flower base sa gilid lamang nito.
Nakahinga sila ng maluwag nang makaalis ito.
Ngunit umiiyak pa rin si hindi niya inaasahan ito. Napakadaming tao ang handa siyang sirain, at gawan siya ng kwento kaya ngayon ay naghihirap siya.
“Ate… ate sorry wala akong nagawa,” naiiyak na saad ni Aurora. Sinisi nito ang sarile sapagkat pakiramdam niya ay wala siya nagawa para sa kambal.
Niyakap naman siya ng kambal.
“Magiging okay rin to Aurora ‘no, okay lang ako,” saad nito sa kaniya.
‘I’m not okay, dahil ang hirap ang sakit sakit, sarili kong Ina nagawa akong pagbuhatan ng kamay?’ Nalulungkot na saad naman ni ara sa isip nito.
“Ate?” Nagtatanong nito sa kambal.
“Shshs… I’m okay, everything is gonna be okay, ” sagot naman ni ara sa kaniya.
Hindi na ito sumagot pinunasan lamang nito ang mukha sa pagkat pawis at basa ito sa luha.
Ang ganda ganda ko talaga.
Ito na ang araw namin ngayon nang kambal ko.
Nakangiti pang saad ng dalaga sa isip niya habang nakaharap sa salamin.
“Ang ganda ganda talaga nang anak ko oh,” saad ng kanilang ina na kapapasok lang sa kanila dressing room.
“Mommy naman eh alam ko naman yun,” nakangiti sabi naman sa kaniya nito at tinaas pa ang buhok. Dahilan para matawa ang kanilang ina.
“Ako lang naman ina mo na maganda, pangalawa ka lang.” Napairap naman si Aurora animong hindi pa matanggap ang sinabi ng ina. Maya-maya rin ay humarap siya kay ara na nasa gilid lang niya.
“Look mommy! Ang ganda ganda rin ng kambal ko oh,” saad niya ngunit hindi naman nito tinignan ang kambal niya na si Arabella.
‘Mukhang galit pa rin si mommy’
“Aasikasuhin ko muna yung mga bisita sa baba Aurora, girl, gandahan mo pa ah!” Saad niya sa baklang nagmake-makeup sa mga ito.
Sana ako nalang si aurora siguro ganun rin si Mommy sakin! Aasarin, ngingitian, aalagaan, ipapagmalalaki. Napayuko si ara dahil sa naisip niya.
Sadya sigurong hindi ganun. Lalo’t ni minsan ay hindi...

nito pinaramdam lahat sa kaniya. Ayaw at paligi s’yang tinataboy nito. Kapag andyan ang kaniya Ama. Niyayakap o hinahalikan naman niya ang kaniyang ina, yun nga lang pilit.
“Hey, umiiyak ka ba?” Nagising siya sa katinuan nang may magsalita, napapahiya siyang nagpunas ng luha.
“Papangit ang make-up mo girl! Don’t cry baby, girl ayan ang ganda ganda mo, tapos umiiyak ka?” Iling pang saad ng nag-aayos sa kanila.
“Anong drama yan, ara? Tsk. Sino umiiyak? Patingin nga,” saad ng kanilang ina sinuri naman nito ang kaniya mukha.
“Hindi yan umiiyak bakla. At ayusan mo pa yan wala naman nagbago sa mukha niya. Hindi ko gusto mapahiya sa mga naglalakihan kong bisita ro’n.”
“Yes naman.” ngiti sabi nito sa kaniya.
“Sige na, asikasuhin ko na yung sa baba muna, nak.” Paalam nito.
“Okay Mommy,”
“Sige ho Mommy…” napahiyang naglipat ng tingin si gabriella dahil sa hindi siya nito pinatapos pa malakas nito binagsak ang pinto.
Natapos na maayusan ang dalawa, bumaba na ang mga ito. Nakangiti itong dalawa na bumaba sa hagdan.
Ngunit Nginitian naman muna siya ng kambal niyang si Abriella bago sila maghiwalay. “Ate eenjoy lang natin ha.”
“Haha oo naman,” sagot niya dito.
“Happy birthday, anak.” Bati sa kaniya ang Ama.
Nakaramdam siya ng tuwa dahil sa nandito ang ama niya at binati pa siya nito.
Ang Ama niya na mahal na mahal siya. Kung minsan ay napapagalitan rin siya nito ay hindi rin siya matiis ng kaniya Ama. Kung hindi lang ito palagi umaalis or busy sa kaniyang trabaho ay baka masaya pa siya. Ligtas kasi siya at hindi rin mapagalitan ng ina kung andito ito.
“Thanks daddy.”
“Ang ganda ganda mo anak, may naaalala tuloy ako sa’yo.”
Taka naman tumingin sa kaniya si ara.
“Dad, sino naman? May kamukha ba ako?”
“Haha, wala anak kalimutan mo na ang sinabi ko.” Inukot nito ang mata, “Honey?” Tawag niya sa kaniyang asawa. Lumapit sila sa table ng kaniyang ina at kambal niyang si aurora.
“Happy birthday! Arabella!” kaniya-kaniyang nang bati ang mga matataas na tao na kilala ng kaniya mga magulang.
“Ah..thank you ho,” magalang niyang tugon sa mga ito.
“So mamaya na yan,” Nakuha naman ng kaniya ina ang lahat ang atensiyon nang naroon banda sa kanila.
“Ito nga pala si Aurora Juarez, My baby.”
Ngumuso naman ang kambal niya dahil sa sinabi ng kaniya ina nito sa kaniya.
“Mommy, I’m not baby anymore.”
Umugong naman ang tawanan dahil sa sinagot ni Aurora sa kaniya ina.
“Yes, but for me baby ka pa rin, alam niyo bang kahit makulit ito at maldita minsan matalino pa ang baby ko na to Ang ganda ganda niya pa, ano?”
Sumang-ayon naman ang lahat.
Habang si Ara naman ay nakayuko lamang at isa isa nang kinumpara ang sarili sa kambal niya.
Maganda nga ito, matangkad, makinis,
Ang buhok ay mahaba, sexy rin ang katawan nito.
Matalino naman din, yun nga lang maldita, mood swing din minsan.
Masasabi n’yang na napakarami talaga nilang pagkakaiba.
Siya kasi nakukuha lahat ng atensiyon,
Siya kasi matalino,
Siya kasi Maganda at pala kaibigan.
Halos lahat ng gusto ng lalaki ay nasa kaniya na.
Samantalang siya, galaan, bobo, mahina, tanga, ang tingin sa kaniya ng mga tao mga taong walang ginawa kundi ang siraan siya sa iba maging sa mga magulang niya.
“Babe?” isang pamilyar na boses ang narinig ni ara, mula sa likod niya dahilan para makaramdam siya ng tuwa.
“Salamat naman at dumating ka.” Saad niya nang makita kung sino ang dumating.
Akmang yayakapin niya na ang nobyo niya, ngunit hindi siya nito niyakap lumapit ito sa kambal niya. Binigay ang regalo na inaakala n’yang kaniya.
‘Kay Aurora pala yun, nasaan kaya yung akin? Baka suprise?’ Bulong niya sa sarili.
“h-appy birthday b-abe.”
Tatlo na salita, dahilan para taka siya tumingin sa dalawang tao na ito. Parang tambol nag dibdib niya sa kaba na nararamdaman niya. Pinilit niya hindi pakinggan, at hindi tanggapin ang narinig. Muli siya tumingin sa dalawang tao na iyon, at ngumiti. Ngunit isa pala yung maling galaw, dahil halos bumagsak siya sa kinatatayuan niya nang saktong pagharap niya sa mga taong iyon, naghahalikan ang mga ito.