FAMILY.
*/ERRORS AHEAD.
“KASALANAN MO ITO, FERNAND! KUNG HINDI MO LANG SANA AKO GI ALAW AY SANA HINDI MABUBUO ANG WALANG KWENTANG BATANG YAN!” sigaw ng Ina ko sa aking ama.
Andito lang ako sa harap nila habang umiiyak dahil wala akong maintindihan sa mga sinasabi nila at kung bakit sila nagsisigawan.
“Ano ka ba, Marie! anak mo yan at hindi ba at ginusto mo rin ang nangyari saatin!? sinabi ko naman sa’yo kung ipapalaglag mo nalang ang bata o kaya ay aakuin ko ang responsibilidad ko dahil ako naman ang bumuo at anong pinili mo!? diba ang buhayin ang bata, kaya wag na wag mong sasabihin saakin na nagsisisi ka ngayun na binuhay mo ang bata!” sigaw rin ng ama ko sa aking Ina.
“Gusto kong ipalaglag ang bata ngunit pinigilan lang ako ng mga magulang natin dahil masyadong inocente ang bata sa pagkakamaling nabuo natin.”
Limang taong gulang pa lamang ako ay ganto na sila sa harapan ko. pati sa hapag kainan ay ganto pa rin Ang ginagawa nila, walang araw na Hindi Sila mag-aaway at dahil dun ay nasanay na ako sa mga sigawan nila dahil ang akala ko noon ay ganun lamang sila dahil mahal nila ang isa’t isa, you know, the more you hate the more you love but so stupid of me that I believed that. the older I get the more that I see, my parents aren’t my hero but they were the one who destroy me and my childhood.
My parents aren’t the one who was there with me everytime I need them. Yung responsibilidad nila na gabayan at alagaan ako ay hindi nila maharap.
Andito ako ngayun at nakita ko lang ang ama ko na may kasamang babae, my father look at me…that look…I saw anger in his eyes, like he was saying na lumayo na ako at mag kunwaring hindi ko sya kilala.
Unti-unti akong yumuko at lumayo habang tumutulo ang mga luha ko dahil sa sakit na aking nararamdaman. I didn’t know why i’m feeling this way.
“Sino yung kasama mong babae kanina!? kung hindi ka nakita kanina ng anak mo ay hindi ko malalaman na matagal mo na akong nilolok!! Hayop ka, Fernand. Bakit hindi mo ayusin nalang...

ang trabaho mo!?” galit na bungad ng Ina ko sa aking ama.
“Kahlil, apaka sumbongera mo talagang babae ka! Bakit yang magaling mong ina ang kinakampihan mo e malapit ka ng ipalaglag nyan kung hindi lang siguro saakin ay siguro wala ka na sa mundo!” sigaw nya saakin.
Naluluha naman akong tumingin sa aking ina. “totoo po ba ang sinabi ni papa?” halos nauutal na tanong ko sakanya.
Ngunit I only receive silent.
“Ang katahimikan ay nagsasaad ng oo na sagot, so tama talaga ako.” Saad ko.
“Oo, inaamin ko na. Ipinapahulog kita ngunit malakas ang kapit mo at nuong pangalawang pagkakataon na gusto kitang ipahulog ay pinigilan ako ng Lolo mo,”
Mahina akong natawa.
“All this time I’ve been a miscarriage survivor. All this time I was a mistake.” I said while laughing in pain.
Now I understand.
“I think we should end this, Marie. Hindi na kita mahal, hindi ko na kayang makasama ka at hindi ko na nakikita ang masayang kinabukasan ko sayo. dahil kahit anong ayus ko ay matagal na tayong sira at hindi na muling maayus pa,” Saad ng ama ko.
“Kung saan ka sasaya.” sagot na lamang ng Ina ko.
I was 16 when I witnessed my parents divorced and been forced to live with my grandparents.
2 years have been past and I was here Infront of the church and seing my mom walking in the aisle and happily looking on the man she was dreaming of.
I laughed through my pain.
It’s been 2 years and I look at my mom’s groom. this man is the guy she’s been telling me.
2 months passed and I was here looking at my father’s new family.
Apaka sakit na sila ay masaya na sa kanya-kanya nilang pamilya habang ako ito naghahasam ng pagmamahal ng mga magulang ko at ng attention nila.
Tama ang ginawa ko ngunit hindi ko alam na mauuwi sa ganto.
My parents didn’t love each other.
Because of a one night stand I was made.
And I was a mistake all this time.
I was a miscarriage survivor.
I was the blessing who destroyed my parents dreams.
And here I am suffering on things I didn’t wish for.
End.