Fated Hearts ❤️
❣️ CHAPTER FIVE ❣️
MULA sa loob ng coffee shop ay nakita ni Cris na nagsisimula nang umulan. Bigla siyang nag-alala. Tiyak na uuwi siyang basa ngayon kung hindi titigil ang ulan. Kung bakit pa kasi naisipan niyang magpalit ng bag kaninang umaga, naiwan tuloy ang payong. Sana lang, kung susunduin siya ni Rhodel ngayon ay may dala itong payong. Napabuntong-hininga siya at tinignan ang suot na relo. Thirty minutes to go. Napatingin uli siya sa labas at nakitang lalong lumakas ang ulan.
Great, just great.
Muling napabuntong-hininga si Cris habang pinipilit kalmahin ang sarili. Nag-iwas siya ng tingin mula sa glass window at gumawa ng kahit ano na maaaring makapagpaalis ng isip niya sa ulan. Hindi na matao sa coffee shop. Mangilan-ngilan na lang ang customers sa loob. Kumilos agad siya upang linisin ang mesa nang tumayo ang dalawang customer sa mesang iyon. Na parang napansin na ng natitirang customer ang malakas na ulan sa labas, tumayo ang mga ito at umalis.
Nag-angat ng ulo si Cris at pinagmasdan ang mga patak ng ulan sa labas. Paano kung hindi tumigil ang ulan? Paano kung lalo pa iyong lumakas? Paano kung ———
“No, stop….” mahinang saway niya sa sarili. Bumuntong-hininga uli siya, saka tinignan ang relo. Still a couple of minutes to go. Pero at least wala nang incoming customers ang pumapasok sa loob ng shop. Hinihintay na lang nila ng mga katrabaho ang oras.
“Cris.”
Nilingon ni Lori si Helen pagbukas uli ng pinto. Nakita niyang sabay tumingin sa pinto ang mga kasamahan at tumingin na rin siya. Napasinghap siya nang makita si Rhodel na nakasuot ng itim na leather jacket at may hawak na payong ——— ang kanyang payong. Nang makita siya nito ay agad itong ngumiti.
“Hey,” bati ni Rhodel na hindi inaalis ang tingin sa kanya. Parang ni hindi nga nito nakita ang iba pang tao sa loob ng coffee shop.
May tumikhim at noon lang naibalik ni Cris ang tingin sa mga kasamahan. All of them were displaying a playful grin on their faces but she ignored them. Pinakilala niya si Rhodel sa kanila and he smiled cheerfully to them.
“Uyab nimo?” tanong ni Helen.
Umiling siya bilang tugon at binalingan si Rhodel. “Sa labas mo na ako hintayin. Kukunin ko lang ang bag ko.”
“Ha? Dito na lang ——-”
“No. Outside,” aniya, saka itinulak ang binata palabas.
Napamaang na lang si Rhodel nang tumalikod siya at kumaripas ng takbo sa loob patungo sa locker room. Inignora niya ang nagtatanong na tingin ng mga kasamahan. Bukas na lang niya sasagutin ang mga tanong ng mga ito. Hindi siya komportableng sagutin ang tanong tungkol kay Rhodel habang naroon ang binata.
“What’s with the panic?” tanong ni Rhodel nang makalabas na siya. “That girl asked you if I’m your boyfriend, right?” patuloy nito bago pa man siya makasagot.
Tumaas ang isang kilay niya. “Eh, ano naman sayo kung yon nga ang tinanong niya?”
Ngumisi ito. “I actually anticipate your answer to that.”
Pinigilan ni Cris ang mamula dahil sa sinabi nito.
“Mas kapani-paniwala pa kasi kung sasabihin mong boyfriend mo ako kaysa sasabihin mo yong totoo na isa akong estranghero na pinatira mo lang sa bahay mo.”
She wrinked her nose. “Diskarte ko na yan bukas, okay? Umuwi na nga tayo.” Kinuha niya ang payong mula sa kamay nito.
“Sandali,” pigil nito. “Isuot mo to para hindi ka mabasa at ginawin.”
Noon lang napansin ni Cris ang isa pang brown na leather jacket na nakasukbit sa punong-braso ni Rhodel. Nang mag-angat siya ng tingin sa binata ay ngumiti ito.
“Nahihiya kasi akong tignan ang closet mo, so I brought mine instead. Here, use this.”
Bumaba ang tingin niya sa brown leather jacket. It looked warm and comfortable. May bahagi niya ang gustong tanggapin, pero ang kabilang bahagi naman niya ay ayaw. Baka kasi hindi niya mapigilan ang sariling amuyin ang jacket.
Muling umihip ang malamig na hangin at nanindig na ang mga balahibo ni Cris. Isinantabi na niya ang pag-aalinlangan at kinuha ang jacket, saka isinuot. Halos makahinga siya nang maluwag dala ng init na ibinigay niyon. Mula sa sulok ng mga mata ay nakita niya na lalong lumuwang ang pagkakangisi ni Rhodel. The intoxicating scent of the leather jacket hit her nose and she almost wanted another whiff. Parang perfume iyon ni Rhodel na hindi na naalis kahit ilang beses pa iyong labhan. Nai-imagine tuloy niya si Rhodel na suot ang brown leather jacket.
“So, ano na? Uuwi pa ba tayo o tatayo na lang tayo dito hanggang sa tumigil ang ulan?” pukaw ng binata.
Tumikhim siya at binuksan ang payong. Sabay silang naglakad habang hawak niya ang payong. Pero dahil nga mas matangkad si Rhodel sa kanya, nangangalay na ang kanyang kamay. Walang ano-ano’y kinuha nito ang payong. His fingers gently touched her hand as he gripped the handle. Parang hindi siya makahinga sandali. Noon lang din napansin ni Cris kung gaano sila kalapit sa ilalim ng payong. To make everything worse, he draped his arm on her shoulder, pulling her closer to him.
Kinagat niya ang ibabang labi at pinigilan ang sarili na pahirin ang mga mumunting butil ng pawis na sumulpot sa kanyang noo.
💌💌💌💌💌💌💌💌💌💌
ISANG malakas na kulog ang gumising kay Rhodel. Bumangon siya sa kama at naihilamos ang mga kamay sa mukha. Hindi niya alam kung magpapasalamat ba o maiinis sa kulog na iyon na pumutol sa maganda niyang panaginip.
Napanaginipan niya si Cris. In his dream, he was about to kiss her. Kung hindi lang dahil sa kulog, eh, di sana ay nananaginip pa rin siya hanggang ngayon.
“Damn,” mahinang anas ni Rhodel ngunit nagpasalamat na rin siya. Baka kasi kung saan pa humantong ang panaginip na iyon kung hindi siya nagising. Bumangon na siya at lumabas ng kwarto para uminom ng tubig sa kusina. Ngunit paglabas ay nakita niya si Cris na nakaupo sa couch at nakatingin lang sa labas ng bintana. The living room was lit by a single candle. Hindi napansin ng dalaga ang kanyang presensiya. He wondered what she was thinking.
“Cris?” pukaw ni Rhodel, saka naglakad palapit.
Lumingon ang dalaga. “Rhodel? Gising ka pa?”
“Nagising ako sa malakas na kulog. Ikaw? Ba’t gising ka pa?” balik-tanong niya.
“Uhm, hindi kasi ako makatulog, eh,” simpleng sagot ni Cris.
Tumango si Rhodel ngunit hindi na nagsalita pa. Tinignan lang niya ang dalaga habang nakatingin ito sa kanya. Hindi pa rin tumitigil ang ulan mula kanina. Para pa ngang lumakas iyon na may kasama pang hangin. He wondered if Cris could not sleep because she was worried about the rain. Ngunit mula sa ilaw ng kandila, nakita niya sa mga mata nito ang pag-aalala. His heart immediately went out to her.
“Rhodel ——-”
“Cris ——–”
Natawa siya. “You first.”
Kinagat ni Cris ang ibabang-labi. “Uhm, p-pwede bang samahan mo muna ako rito?” tila nahihiyang sabi nito. Bago pa man siya makapagsalita ay inunahan agad siya nito na para bang na-realize na isang kahibangan ang mag-request sa kanya. “B-but if gusto mo nang matulog uli, go ahead.”
Ngumiti siya at umupo sa tabi nito sa couch. “Sasamahan na kita.”
Cris smiled and he saw the relief in her eyes. “Thank you, Rhodel.” Pagkatapos ay tumingin uli sa labas ng bintana.
He stared intently at her profile. Mula ba nang mag-isa na ito ay hindi na natutulog kapag ganoon malakas ang ulan? He wanted to pull her into his arm and hug her tight.
Lightning struck through the night and she winced.
“Cris,” tawag niya at agad itong tumingin sa kanya. “Wag kang matakot. I’m here.” As if to prove his point, he put his hand over hers and squeezed it firmly. For a moment, he thought he saw tears in her eyes but then she blinked.
Lumunok si Cris. “A-alam mo na?” tanong nitong bahagyang nabasag ang tinig.
Tumango si Rhodel bilang tugon. “Wag kang magalit sa kanila.”
Bahagyang ngumiti ang dalaga. “Hindi naman ako galit. Na-realize ko lang na pinagkakatiwalaan ka nila, Rhodel.”
Alam niya ang ibig sabihin nito. Cris protective neighbors trusted him enough to share the tragic incident in her life with him. They entrusted her to him.
Narinig ni Rhodel ang buntong-hininga ng dalaga. Nakita niya ang kalungkutan sa mga mata nito.
“Tanggap ko naman, eh. Tanggap kong hindi na babalik sina Mama at Papa. Nami-miss ko lang talaga sila.”
“Normal lang naman na mami-miss mo sila. They’re your parents, and nothing will change that. Pero hindi mo dapat ikulong ang sarili mo sa nakaraan.”
“Alam ko…….”
Nakita ni Rhodel na pinigilan ni Cris na mapahikbi. Alam niyang pinipigilan lamang nito ang sarili.
“Hindi ko lang talaga maiwasang…..” She paused and started to sniffle. “Maiwasang isipin ang nangyari nang gabing iyon kapag ganito ang panahon. Ganito rin kasi iyon, eh.”
“Cris.” Umisod siya palapit at hinapit ito. Hinayaan naman siya ng dalaga na gawin iyon. Narinig niya ang mahinang paghikbi ni Cris sa kanyang dibdib. Pero mayamaya ay kumawala ito sa pagkakayakap niya.
“I-I’m so sorry, Rhodel. I didn’t mean to cry ———”
“Sssshhh.” He hushed her, still keeping her in his arms. “I don’t care if you cry your heart out. I just want you to know I’m here, Cris.”
Noon na ibinaon ni Cris ang mukha sa kanyang dibdib at tuluyang umiyak. Tatlong taon na ang lumipas ngunit ang sugat ng pagkawala ng mga magulang ng dalaga ay naroon pa rin sa puso nito.
Napahigpit ang yakap ni Rhodel sa dalaga. He wanted to at least lessen the pain she was feeling. Cris, despite her tough exterior, was vulnerable and fragile, indeed. Nag-flash sa kanyang isip ang umiiyak na Cris at mag-isa lang sa bahay habang umuulan nang malakas. It was heart-breaking just thinking about it.
Mayamaya ay kumawala si Cris sa...

pagkakayakap sa kanya. Agad pinahid ni Rhodel ang mga luha ng dalaga. Isang matipid na ngiti ang sumilay sa mga labi nito.
“Salamat, Rhodel, ha? You’re so nice to me even though I’m a bitch, sometimes,” sumisinghot na sabi nito.
Hindi niya mapigilang mapangiti. Muli niyang hinawakan ang kamay nito. “I just want you to know that you’re not alone, Cris. You have Kuya Borj, Kuya Indong, and Kuya Bruno. And you have me.”
May ngiti man sa mga labi, kumislap pa rin ang luha sa mga mata ni Cris. Rhodel fought the urge to kiss those tears away.
“Wag mo sanang kalimutang hindi ka nag-iisa,” sabi niya.
Tumango si Cris. “Thank you so much, Rhodel.”
Nakatingin ito sa kanyang mga mata at ganoon din siya rito. And the more he stared at her, the more he wanted to lean forward and kiss her. He wondered if she felt the same way. For a moment, he thought he saw a different spark in her eyes but then it disappeared as soon as it came. Maybe it was just his imagination.
“Uhm…. I think we should go to bed now,” wika ni Cris.
He smiled sheepishly. “Yeah, you’re right.”
Tatayo na sana si Rhodel para pumunta sa sariling kwarto nang isa na namang kulog ang dumagundong. Awtomatikong humawak si Cris sa kanyang kamay. “O-on second thought, pwede bang dito na lang tayo matulog? Sa sofa ka na lang matulog at sa sahig ——-”
“No, you can have it,” nakangiting putol niya. “I’ll just make a makeshift bed for myself on the floor.”
“Sigurado ka?”
“Yup. I’m more than sure,” sabi ni Rhodel at ngumiti naman ang dalaga.
Nagtungo si Cris sa kwarto nito upang kumuha ng unan at kumot. Ganoon din ang kanyang ginawa. Mayamaya ay pareho na silang nasa sala. Pumuwesto na si Cris sa couch at si Rhodel naman ay inilapag ang extrang kumot na kinuha ng dalaga mula sa kwarto nito. He blew the candle out after asking permission from her. Pagkatapos ay humiga na siya sa makeshift bed katabi ng couch na hinihigaan ni Cris.
She moved to the side, facing him. Mula sa pagtama ng ilaw ng kidlat sa bintana, naaaninag ni Rhodel ang mukha ng dalaga. He automatically reached out and softly brushed his knuckle against her cheek. Ang pisngi nito ay malamig, tanda ng pag-iyak kanina lang.
“Goodnight…..” he said softly, still touching her cheek.
“Goodnight, Rhodel……” she whispered back.
❣️❣️❣️❣️❣️❣️❣️❣️❣️❣️❣️
“RHODEL, pwede mo ba akong samahan mamaya?” tanong ni Cris sa binata kinaumagahan nang mag-almusal sila. Rest day niya ngayon at gusto sana niyang magpasama kay Rhodel kung okay lang.
Ngumiti ito. “Sure. Saan ba tayo pupunta?” balik-tanong nito habang sinusubo ang pagkain sa bibig.
“Diyan lang.”
Alam ni Cris na hindi iyon ang gustong marinig ng binata mula sa kanya. At nang tumingin siya rito ay nakita niyang nagtatanong pa rin ang mga mata nito ngunit hindi na nagtanong pa.
Pagkatapos mag-almusal ay nagbihis agad siya. She wore the usual black jeans and white tshirt. Flat shoes din ang kinuha niya mula sa shoe rack. Paglabas ng kuwarto ay siya namang paglabas din ni Rhodel.
Agad ngumiti ang binata nang makita siya. Hindi niya mapigilang mapanganga sa hitsura nito. Simple lang naman ang suot ni Rhodel —– blue jeans, T-shirt na siguradong branded, at ibang sapatos na naman na mukhang bago pa. Seryoso, ilang sapatos ba ang dinala nito? His hair was, again, disheveled as is he just got out of bed. Pero sa kabila niyon, gwapo pa ring tignan. His perfume hit her nose and she imagined herself latching onto him like a leech.
Rhodel cleared his throat and she snapped out of her dreaming. Naramdaman niyang unti-unting nag-init ang kanyang mga pisngi. Base sa pagtaas ng isang sulok ng mga labi nito, halatang napansin ng binata ang pagkatigagal niya rito. Nag-iwas ng tingin si Cris bago pa man mahuli ni Rhodel ang pag-iinit ng kanyang mga pisngi. “Let’s go.”
“Care to tell me where we’re going?” tanong ni Rhodel mula sa likuran habang nakasunod sa kanya.
“Basta. Don’t worry, hindi naman kita ibebenta sa gay bar, eh,” biro niya.
Tumawa ito. “I know that. But you know, hindi ka papasa bilang tour guide kung hindi mo sinasabi sa mga turista kung saang lugar kayo pupunta,” nakangiting sabi nito.
Pinaikot ni Cris ang mga mata. “As if naman gusto kong maging tour guide.”
Tumawa uli si Rhodel sa kanyang sinabi. Ilang minuto ang lumipas ay nakarating na sila sa destinasyon. Nagtatanong ang mga mata ni Rhodel nang lumingon siya rito pagkatapos bumaba ng jeep.
“Magsisimba tayo?”
Umiling siya. “Hindi. Sa Sending Memorial Wall tayo pupunta,” tugon niya sa mahinang tinig.
The look in his eyes instantly softened. It was the same look she saw in his eyes last night. Ngumiti siya sa binata kahit na parang uminit bigla ang sulok ng kanyang mga mata.
Pagdating sa memorial wall ay agad na nagsindi si Cris ng dalawang puting kandila. Pumikit siya at nanalangin. Sinikap niyang pigilan ang pagtulo ng mga luha habang ini-imagine ang mga magulang. Alam niyang lihim siyang pinagmamasdan ni Rhodel na nasa kanyang tabi. For some reason, she felt stronger whenever she was with him. Ang simpleng presensiya ng binata ay sapat na upang maging malakas siya. Dumilat siya at tumitig sa pader na nasa kanilang harap.
“Alam mo ba noon, hindi ko kayang magtagal dito. Magsisindi lang ako ng kandila, tapos aalis agad. Nasasaktan kasi ako, eh. Nagi-guilty ako dahil buhay ako at ang mga magulang ko ay hindi. Ni hindi ko kayang tignan man lang ang memorial wall tuwing magsisimba ako. Para kasing magzo-zoom in ang pangalan nina Mama at Papa tuwing titingin ako.”
She felt his fingers intertwine with hers and it was enough for her to continue.
“Hindi pa man masyadong naghihilom ang sugat sa puso ko, but I’m getting there. I realized I’ve been blessed to be given a second chance to live. Kasi, hindi lahat ay nabibigyan ng ganitong pagkakataon. At dahil na rin sa mga tao sa paligid ko na hindi ako pinapabayaan. I’ll be forever grateful to them and to you, Rhodel.”
Isang masuyong ngiti ang naging tugon nito.
Gumanti siya ng ngiti at tumitig nang deretso sa mga mata ng binata. “Maraming salamat.” Pagkatapos ay pinisil din niya ang kamay nito. There was no need for words. She knew that meant he will be there for her, though she did not know for how long because the time will come when he needed to be back home. But she was grateful, nonetheless.
💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟
KASALUKUYAN silang kumakain ng hapunan at noon lang nalaman ni Rhodel ang iba pang impormasyon tungkol sa buhay ni Cris. Kaga-graduate lang din ng dalaga ng college ———— tulad niya ——— ngunit sa sariling pagsisikap. Mula nang mamatay ang mga magulang nito ay nag-part-time job na ito para lang masustentuhan ang pag-aaral. Ang tita ni Cris na bunsong kapatid ng papa nito ay nakatira sa Cebu. Paminsan-minsan din iyong nagpapadala ng pera sa dalaga.
“Gusto nga sana ni Tita Lina na doon na lang ako sa Cebu manirahan kasama niya, pero ayoko,” pagkukwento pa ni Cris.
“Bakit naman?” tanong niya.
Ngumiti ito. “Noon kasi, umaasa pa akong babalik sina Mama at Papa. Ayokong madatnan nilang walang tao ang bahay. Kaya ayun.”
“And now? You still don’t want to leave CDO for good?”
Umiling si Cris. “Kontento na ako rito,” sabi nito bago sumubo ng kanin.
“I have to say na ipinagpasalamat kong hindi ka tumira sa Cebu dahil hindi kita makikilala.”
Saglit na natigilan ang dalaga sa kanyang sinabi. Pagkatapos ay kumurap ito at nag-iwas ng tingin. Seryoso siya sa sinabi at hindi niya sinadyang mapahiya ito. Pinigilan niya ang sarili na ngumisi, sa halip ay ipinagpatuloy ang pagkain. Bigla ay may namuong tanong sa kanyang utak.
“Maitanong ko lang, ba’t nga pala napakaarte mo nung una tayong nagkita?” Hindi napigilang mapangiti ni Rhodel nang maalala ang gabing iyon.
Nakita niyang lumunok si Cris at gusto niyang matawa. Hindi rin nakaligtas sa kanya ang pamumula ng mga pisngi nito. At bago pa man makasagot ang dalaga ay humirit pa siya.
“Seriously, kung ang rason mo ay dahil naiirita ka na kayo pa rin ang nagta-Tagalog kapag ang mga taga-Maynila ang pumupunta sa Mindanao, honestly saludo ako sa inyo. Why? Dahil alam niyo kung paano mag-Tagalog aside from your own dialect. May friends din akong galing Cebu and Davao. At kapag may gusto silang pag-usapan na ayaw nilang maintindihan ng lahat ay nagbi-Bisaya sila. I mean, come on. That’s not fair.”
Ang lakas ng tawa ni Cris kaya napangiti siya. He liked the sound of her laughter and he made a mental note to himself to crack more jokes from now on.
Tumikhim ito ngunit nanatili ang pinipigilang ngiti sa mga labi. “Napaka-intimidating mo kasi.”
Muntik nang mabilaukan si Rhodel sa narinig. “Ako? Intimidating? Bakit naman yan ang first impression mo sa akin?”
Muling tumawa si Cris. “Ang ano mo kasi, uhm…….” Nawala ang tinig nito. It was as though she was trying to find the right word.
“Ano?”
“Hermoso…..” she said sheepishly.
Hindi niya napigilang mapangiti dahil sa paggamit nito ng Spanish term ng “handsome”. At dahil doon, mukhang nahiya ang dalaga dahil yumuko ito.
“So, you find me handsome.” It was not even a question. He laughed some more when Cris could not seem to raise her head. He was kind of expecting her to snap at him but it did not happen. Siguro ay dahil sobrang nahihiya ito sa pag-aming guwapo siya kaya na-intimidate ito noong una nilang pagkikita. He wanted to tease her some more but he did not want to embarrass her. Tumahimik na lang siya at nagpatuloy sa pagkain na may ngiti sa mga labi.